bumperjim

Tis een begin maar ik zie nu de omvang van de schade

Idem hierzo hij is 5 jaar geleden overleden. Inmiddels hou ik me meer bezig met hoe ik zelf niet zo'n vader kan zijn. Zonder al te veel succes ben ik bang.

Ik snap wat je bedoelt, maar je zit nu op dezelfde weg als hij. Is dat wat je wilt, ben jij de copy paste van je vader of wordt dit nu je puberteit en neem je verantwoordelijkheid voor je eigen levensgeluk? Op een gegeven moment na 24 uur zuipen en Oasis moet het klaar zijn. Kappen met die zooi en weer gaan leven.

Tijd voor een nummertje blues @Descartes33

Waarom jank je nou precies @Descartes33 ? Je schrijft dat je dood wil, dat gaat ook echt wel lukken op deze manier, of gaat het je nog niet snel genoeg? Je schrijft dat je je vader haat, de lul met zelfmoordplannen, die nu 68 en vrolijk is. Wat maakt hem dan een lul? Of kan je het niet uitstaan dat hij nu vrolijk is? Mag iemand na een periode van zelfmoordplannen nog vrolijk zijn? Is het mogelijk dat iemand het licht ziet en zich realiseert, we zitten hier maar met zn allen op deze aardkloot die maar blijft opwarmen terwijl wij met bosjes aan een virus bezwijken, kan er maar net zo goed vrolijk bij blijven dan maak ik misschien nog andere mensen vrolijk ook? Ben je daar stiekem jaloers op of zo? Just guessing. Jij kan ook vrolijk zijn als je die zelfhaat in je kop nou eens loslaat. Die is nergens voor nodig, dat is een zelfverzonnen iets. En de alcohol maakt alles nog erger. Laat die auto van je nou maar rustig uitrollen en parkeer hem niet tegen een boom. We willen je hier graag blijven zien.

Wat nou weer gelukkig morgen lockdown dan kunnen ze mekaar onthoofden thuis.

Nou tis hier weer lockdown vanaf morgen. Vandaag ff alles doen wat straks niet meer mag, ga tijd tekort komen geloof ik

OK dan is alles kennelijk in orde en bemoei ik me er niet meer tegenaan

@Cleo66

Ja doe ik (ik let tegenwoordig ook echt bewust op alles wat ik goed aan haar vind) maar dat moet ik dan weer niet te nadrukkelijk doen, zo van als ze eindelijk druk bezig is, na vanaf de lunch tot 6 uur 's avonds op de bank te hebben gehangen, dat ik dan zeg GOOOOH wat ben je geweldig bezig, dan heeft ze direkt door dat het er dik bovenop ligt. Dat werkt wel met mn hond maar niet met haar Te pushy en er gebeurt helemaal niks meer. Vroeg vanochtend of ze gelukkig was, was eigenlijk ook al te pushy. Lastig als iemand zichzelf in de weg zit, om dan de juiste aanpak te vinden. En ja ik voel ook die behoefte aan aandacht. Leg nou die ipad eens weg en praat eens ff met me, of knuffelen. Zo rechtstreeks zeg ik het dan ook en dat werkt meestal wel, dan heb je ff 10 minuten aandacht, nou dat is dan al weer een opsteker En ja soms schiet ik ook in de verwijt modus, dat eindigt altijd in ruzie, heeft geen enkele zin. Als ik me verwijterig voel kan ik het beste direkt naar bed vluchten voordat er een verwijt uitvliegt (is ook meestal vermoeidheid).

Uiteindelijk geldt ook hier dat je het met jezelf moet eens worden. Geen strijd in de kop. Als er geschreeuwd en met deuren geslagen moet worden, dan moet het maar af en toe, maar niet steeds in je eigen hoofd als je begrijpt wat ik bedoel. Als er zoveel is losgekomen bij de psy, dan was er dus kennelijk toch wel wat loos, ik zou dan zelf niet concluderen hadden we beter niet kunnen doen, ik zou dan graag tot de bodem van de put zijn gegaan kijken wat er allemaal in zit, maar dan ben ik misschien een beetje masochistisch

Mevrouw bumperjim is nu weer druk bezig met de naaimachine een project wat ik nooit zou kunnen. Dan is ze ook zo vasthoudend als een pitbull ook al moet het (meen ik te begrijpen uit het relatief slechte humeur) 3 keer weer helemaal opnieuw. Dat vind ik dan weer mooi en dan kook ik wel ff in de tussentijd, doe ik ook eens wat

Ja ik weet jouw verhaal nog erg goed, ik was er toen net uitgekropen daarom reageerde ik er vaak op.

Cléo onbegrepen door ons of thuis? Gooi het er maar uit joh dan haal je het later weer weg. Ik weet dat hier meerderen zo niet velen zijn met relatiestruggles. Ach laten we realistisch zijn iedereen heeft die na 20 jaar (bijna, wat ons betreft) getrouwd te zijn. Tis ook een beetje ambitieus om zo lang bij elkaar te blijven maar tis wel erg mooi als het goed lukt.

Ach er zijn ergere dingen hoor en we zijn best gelukkig als we samen een goede serie kijken of ergens lekker zitten te eten ner als vroeger, maar daar tussen zitten lange tussenpauzes van "niks". Dat ik ook het gevoel heb dat het voor haar helemaal niet meer hoeft, dat ik gewoon teveel ben. Dan moet ik uitkijken voor vluchtgedrag, weer gaan hardlopen, weer met de hond eruit, weer mn neus op het schermpje/in de krant, weer vroeg naar bed. (Alcohol laat ik maar ff uit het rijtje). Weet je en in diezelfde situatie ben ik 4,5 jaar geleden iemand tegengekomen die daar dankbaar misbruik van maakte en dat heeft me op een haar na mn gezinsleven gekost en onherstelbaar beschadigd. Ook vluchtgedrag en wel het meest verkeerde van alles. En onder invloed van alcohol zo gelopen.

Heel zelden. Meestal zegt ze er gewoon niks over of dat ze zich niet lekker voelt (eind vd maand, vaak). Ze heeft wel eens gezegd dat ik haar het gevoel geef dat ze waardeloos is. Dat is trouwens omgekeerd af en toe ook zo, maar dat wil ze niet horen. Maar dat komt vooral vanuit haarzelf, net als dat het in het omgekeerde geval uit mijzelf komt. Alles begint met van de bank komen en iets gaan doen en dan voel je je zo weer goed, maar goed dat moet ze zelf ervaren. Ze is echt slachtoffer van een te comfortabel leven. Dat zeg ik zonder verwijten hoor. Maar het is allemaal te makkelijk, ze hoeft niks en daar word je juist ongelukkig van. En misschien genetisch een risico om verslaafd te raken. Zij is een hoarder maar haar pa was 100 keer zo erg, die had zo op tv gekund. En alcoholist helaas.

Ik heb ook een hoarder hier maar het is nog redelijk opgeruimd. Meer dan vroeger eigenlijk. Maar ja van alles dus vele exemplaren. Dunschillers telde ik er vanmorgen 4 van in de keukenla. Dat is zonder degenen die ergens rondzwerven. Ik gebruik er maar 1 van, de fijnste, en alle andere kunnen me gejat worden. Begrijp ook niet waarom ze die dan koopt. Ik vraag het ook niet meer want dat is kennelijk confronterend. Soms alleen maar omdat het niet duur is of zo. Pizzasnijder (zo'n rollend mes dus) hebben we er nu ook 2 van. De eerste was perfect. De tweede snijdt minder fijn. Gebruik ik dus niet. Weet niet wat het ding doet bij ons in de keuken en we ermee gaan doen. Suf hè al die neuzelarij met spullen, als ze 1 keer in huis zijn dan kost het zoveel tijd en ruimte allemaal. Zelfs weggooien is tijdrovend want je moet eerst uitzoeken wat je weggooit.

Ja ik ben er nu vanochtend ook wel weer blij mee, maar als ik een goedkopere fles peut had ghad, dan was hij erin gegaan. Zo dicht zat ik wel op het randje. Ook een soort demonstratief zo van, kijk mij weer ongelukkig zijn. Kwam nog net op het laatste moment een soort weerzin bij me op van nee niet meer. Zo vaak heb ik de kelder afgestruind naar iets wat nog enigszins te zuipen kon zijn... En ik begrijp het heel goed dat mensen het doen, het is vanuit een gevoel van machteloosheid, dat alcohol eigenlijk het enige is wat nog helpt, althans op korte termijn. Maar alcohol is slechts uitstel van executie, uitstel ( en dus afstel) van een echte oplossing.

Ja afgelopen nu waar zijn je hardloopschoenen?

Ja met alcohol voel je t niet maar dan leef je zelf ook een waardeloos leven waar niks meer gebeurt. Daar wil ik echt niet naar terug.

Oh als iets niet leuk meer is ga ik ook wat anders doen, maar een relatie is wat meer omvattend dan de lol is eraf tot ziens. Ja kinderen dus en financieel ook, want die kids willen wel wat studeren en als dat feest niet doorgaat omdat papa zo graag wat anders wil, dat zou ik dan wel erg egoistisch van me vinden. En ik weet ook dat mijn vrouw nog steeds de oude is maar zit gewoon een hele laag ongelukkigheid omheen en daar wil ik doorheen breken.

Ja dat denk ik ook van mezelf, maar omgekeerd is het ook zo dat zij niet voor niks aan de spelletjes gegaan is. Dus ach de schuldvraag is verder ook niet belangrijk maar het is wel zo dat alleen de verslaafde iets aan haar/zijn eigen verslaving kan doen.

Ik heb geen idee. Maar ik heb nu zoiets van ik kan wel weer met mezelf bezig gaan maar ik zie dat zij ongelukkig is en ik wil gewoon weer eens het gevoel dat we samen een relatie hebben. Die verder gaat dan samen in dezelfde woonkamer zitten ieder met een schermpje voor zich.

Ja heel erg gebaat. Maar ze heeft haar leven nu zo ingericht dat ze elke middag onze jongste van de bushalte haalt op 3 km van hier (die zeg maar een nare ervaring heeft gehad de enige keer dat ze van de bushalte naar huis is gelopen toen wij niet thuis waren). En daar past geen fulltime baan bij. Dus zoekt ze iets parttime maar ze zoekt niet echt fanatiek of zo. Dit kan nog 2 jaar zo doorsudderen tot de jongste ook het huis uit is. En dan, ja wat dan.

Nou ik wil me er gewoon niet bij neer leggen. Vroeger gingen we altijd graag uit eten. Dat heeft een beetje charme verloren sinds de covid. Uitgaan sowieso moeilijk nu met de avondklok om 21:00 uur. Ze doet gewoon helemaal niks meer, echt niks. Alleen boodschappen. En dan weet ik dat daar binnenin iemand ongelukkig zit te zijn maar ik kom er gewoon niet bij. Anders waren we wel uit elkaar gegaan, klaar, maar dat wil ik niet. Als zij alleen op een flatje gaat wonen dan wordt ze over 6 maanden dood gevonden en niemand snapt er iets van. Althans dat fantaseer ik zo. Is ook weer gigantisch onderschatten wat ik doe, maar gvd kom dan eens tot leven nu! Haar leven is gewoon te makkelijk, ik breng het geld binnen en zij hoeft zich alleen maar te drogeren met die kutspelletjes die daar precies voor ontworpen zijn: zoveel mogelijk verslavend en zoveel mogelijk geld aftroggelen. Ze komt alleen in aktie als er iets moet gebeuren. Dochter gaat op kamers dan komt ze ineens van de bank af en worden met waanzinnige efficiency duizend dingen georganiseerd. Dan zie ik even weer de oude, de "echte". Is het klaar dan vervalt ze weer in dagenlang (wekenlang inmiddels) hangen op de bank. Zichzelf weet ze vrijwel niet te amuseren. Leeft altijd voor een ander. Heeft er geen idee van hoe saai dat is voor de ander. En ik ben er een beetje klaar mee met het idee (dat ik lang gehad heb) dat het allemaal weer aan mij ligt, dat ik van alles wil, dat ik maar veel moet mediteren en dan gaat dat willen wel over. Want zij is gewoon ongelukkig en ik ook.