MijnGerrit

Hallo Mila, Het is een hele nare en lastige situatie waar je je in bevindt. Je houdt veel van je vriend (en misschien ook nog wel van je vader) maar vraagt je af, of je dit nog wel wilt zo. En of je dit wel kunt. Daaraan kun je heel goed zien dat een verslaafde de naaste omgeving meetrekt in de ellende. in je opvoeding of op school word je niet voorbereid op zo’n situatie. En vaak kun je er ook niet goed over praten in je omgeving, om meerdere redenen. Ik denk dat je een goede stap hebt gezet door contact te zoeken met Brijder. Ik heb even op hun site gekeken en ze lijken inderdaad ondersteuning te kunnen bieden aan naasten, ook zonder dat hun partner of familielid daar opgenomen zijn. Grenzen stellen, of je eigen grenzen bewaken, is vaak iets wat je moet leren. Ik denk dat dat inderdaad helpend kan zijn; allereerst voor jezelf maar misschien ook voor jouw vriend. Ik denk echter dat je zoiets moet opbouwen, van licht naar zwaarder naar zwaar. In mijn ogen heeft het niet veel zin om in één keer met een ultimatum te komen in de trant van “drank eruit of jij eruit”. Als je een grens aangeeft, moet je die wel handhaven; en ook de ontvanger van de boodschap zal moeten leren dat je doet wat je zegt. Ik ben heel erg benieuwd wat Brijder je gaat brengen en zou het fijn vinden als je dat wilt laten horen. Hou je goed!

Hoi @A33aan, ik hoop dat je niet al te lang hoeft te wachten op een intake. Als je eenmaal de beslissing hebt genomen om wat aan je, ik neem aan drank-, probleem te doen, valt het wachten vaak zwaar. Eigenlijk wil je dan direct geholpen worden. Het zoeken naar een maatje hier is volgens mij niet zo succesvol. Ik heb wel wat maatjes opgedaan hier op het forum, maar vooral door eerst mee te schrijven op de dagelijkse draad (bij Ditjes en datjes en dagdraad) en door deel te nemen aan de meetings, die in mijn tijd toch een paar maal per jaar werden georganiseerd. Dat lijkt er een beetje uit te zijn hier, die meetings. Je kunt je ook voorstellen onder Wie is wie, dan krijg je vast wat meer reacties. Heb je er weleens aan gedacht om op zoek te gaan naar een zelfhulpgroep? Je hebt de AA, de NA, Buitenveldert en Intact groepen. Dat kan ook erg steunend en motiverend zijn. Succes!

Hallo @Rob00 Ik vind het erg knap dat je zelf hebt kunnen stoppen, met een partner die wel is blijven drinken. Je bent eigenlijk van alcoholist/verslaafde naar naaste gegaan en dat is ook wel weer bijzonder. Aan de informatie die je van de moderator hebt ontvangen zou ik nog wat willen toevoegen. Misschien allemaal bekend voor je, maar beter mee verlegen, dan om verlegen, zie mijn Oma altijd. Op dit forum heb je helemaal onderaan een afdeling “ Naast ons”, bedoeld voor mensen die in dezelfde situatie zitten als jij nu. Het leeft daar niet echt, maar je zou eens kunnen lezen en kijken of je daar nog wat steun uit kunt halen. Voor naasten is wel wat ondersteuning te vinden in de vorm van lotgenotencontact. Je kunt altijd wat leren van mensen die in het zelfde schuitje zitten, of gezeten hebben. Maar dat vind je onder “Naast ons” ook wel weer terug. Hoe dan ook: hou je goed.

Hallo Marleen. Dat klinkt allemaal best heftig, de klachten van jouw partner. Je zult daar zelf waarschijnlijk al langere tijd mee geconfronteerd zijn en hebt hem er misschien ook wel eerder op aangesproken. Huisartsen en internisten hebben vaak niet de tijd en de expertise om iemand met een verslaving te behandelen, of te steunen. Soms doet een praktijkondersteuner bij een huisarts dat wel. Zelf ben ik geen naaste, maar iemand die al langere tijd gestopt is met drinken. Mijn huisarts wilde nog wel helpen, maar daar had ik zelf geen zin in. De laatste keer dat ik stopte, nu ruim negen jaar geleden, wist ik dat ik een probleem had dat ik zelf niet kon oplossen. Een opname vond ik wel erg drastisch, ook omdat dat zo zichtbaar kan zijn voor je omgeving. Ik heb een internetbehandeling gevolgd; via een soort e-mailprogramma kreeg ik vragenlijsten en stukken tekst om te lezen en hield ik een soort dagboek bij. Omdat stoppen al vaak mislukt was, had ik ook een plan B (een soort deeltijdbehandeling) en C (opname). Ik heb het gered met de internetbehandeling, direct gevolgd door deelname aan een zelfhulpgroep. Bij een klinische behandeling is het vrijwel onmogelijk om te blijven drinken. En stoppen met gebruik is een angstig idee voor iemand die verslaafd is. Dat zou voor hem de reden kunnen zijn dat hij niet opgenomen wil worden. Misschien zou een detox wat voor hem zijn, een korte opname van een handvol dagen, waarbij je met medicatie om de ontwenningsverschijnselen tegen te gaan wordt ondersteund. Echter na zo'n korte periode ben je dan wel gestopt, maar moet je ook gestopt blijven. Dat is vaak een lastige. Het is mooi dat je je partner wilt helpen, maar uiteindelijk is het niet jouw verantwoordelijkheid. Hij moet dat zelf doen. Je zult nu misschien het gevoel hebben, dat je op je kop kunt gaan staan en dat het helemaal niets uitmaakt. Als je hem niet tot stoppen en hulp kunt bewegen, dan moet je misschien wat afstand gaan nemen. Vooral om jezelf wat te beschermen; een verslaafde kan partner, kinderen, vrienden... helemaal meetrekken in de ellende. Hou je goed. Even administratief: deze "draad" is aangemaakt door Erna. Je zou ook je eigen draadje kunnen aanmaken door hierboven te kiezen voor "nieuwe discussie starten". Dan blijf je je berichten en de reacties daarop bij elkaar houden.

Bij het laatste stukje citaat kon ik de tekst niet meer kwijt; dus dan hier nog maar even. Hoe je iemand kunt motiveren zijn administratie aan te pakken? Waarschijnlijk gewoon door je hulp aan te bieden. Maar...wat je nu lijkt te doen is van zijn probleem het jouwe maken. Eigenlijk zou hij dit zelf moeten willen en eventueel om hulp vragen. Op je laatste vraag zal het antwoord per persoon en situatie verschillen. Ook hier geldt dat hij eigenlijk zelf zou moeten aangeven, wat hij nodig heeft. Zodat jij daar niet over na hoeft te denken. Let op dat je je niet gaat opstellen als hulpverlener, therapeut, redder... hoe goed bedoeld ook.

Goed zo. Maar...let op hoor. Want waar trek je (straks) de grens? Nog één keertje helpen met iets... nou ja, de allerlaatste keer dan...? Je bent hier op zoek naar een goede manier om met een verslaafde om te gaan, zonder daarbij jezelf geweld aan te doen. Naar mijn ervaring is dat eigenlijk niet goed mogelijk. Ik denk dat het verstandigste is om jezelf niet in allerlei bochten te wringen, omdat je vriend een probleem heeft.

Fijn dat je je iets rustiger hebt gevoeld, deze dagen. Wat aardig van je dat je zijn was hebt gedaan en zijn studio hebt opgeruimd/schoongemaakt. Dan heeft hij een goede start als hij over een tijd weer terug komt. Ik hoop dat hij het dan weer zelf gaat doen, de was en het opruimen. Dat zou nou misschien iets zijn, wat je aan hem zelf zou kunnen overlaten. Uiteindelijk ben jij niet verantwoordelijk voor zijn leven, toch? Dat bange gevoel, is dat de angst bij jou dat de behandeling hem niet zal helpen? En dat hij straks gewoon weer gaat drinken? Ik denk dat dat een hele normale reactie is van je. Je bent al vaker teleurgesteld en dat is niet zomaar weg. Ik hoop dat hij de drank kan laten staan en jouw vertrouwen terug kan gaan winnen.

@Erna, morgen bemoeizorg voor je vriend. Ik hoop dat het kwartje een keer valt bij hem. Hou je goed.

@spoorloos, alles nog steeds op schema? Is het nu ook even wat rustiger voor je, nu hij is opgenomen? En goede paasdagen gehad?

Goed dat de behandeling niet stop na de ontwenningsperiode. Misschien een open deur, maar van drinken worden veel mensen somber of wat depressief. Duimen dat hij door te stoppen met drinken een hele grote stap gaat maken daarin.

Hoi Spoorloos, zoals ik je lees heb je hem een ultimatum gesteld? Het zou mooi zijn als dit het keerpunt voor hem wordt. Daar is echter geen garantie op. Ik wil niet negatief zijn hoor. Soms is zoiets inderdaad iets wat iemand op andere gedachten brengt; maar vaker niet, is mijn ervaring. Ik hoop natuurlijk dat het in jouw/jullie geval wel zo zal zijn. Ik ga je vragen beantwoorden, maar heb een een paar dingen voordat ik dat doe. Allereerst vind ik het fijn om te lezen, dat je je nog wilt verdiepen in het proces dat je vriend ingaat. Hij boft daarmee en ik hoop dat hij dat op waarde kan schatten, later. Er staat een filmpje van 35 minuten op YouTube, dat erg helder veel informatie biedt over het worstelen met een (alcohol) verslaving. Je kunt het vinden als je op YouTube zoekt naar Els Noorlander. Misschien is dat ook wat voor @Erna. Een echte aanrader. Als laatste zijn mijn ervaringen echt mijn ervaringen; anderen hebben het stoppen met drinken vaak heel anders ervaren. Ik vond het thuis niet fijn om te praten over niet meer drinken, over trek, over wat het allemaal met me deed. Voor mij betekende stoppen heel slecht slapen, maanden lang. En heel veel met mezelf bezig zijn. Andere gewoontes aanbrengen en inslijpen, steeds vooruit kijken waar de gevaren konden liggen en daar een plan voor bedenken. Alle zaken waar ik drank voor was gaan inzetten, moest ik op een andere manier gaan oplossen. Denk aan belonen, irritaties, boosheid, mijn zin niet krijgen... Na een paar maanden gestopt te zijn, ontmoette ik lotgenoten. Dat voelde ontzettend goed. Gewone mensen, net als ik, die precies begrepen waar ik het over had. Ik heb toen een zelfhulpgroep opgezocht en kom daar nog steeds. Bijna 9 jaar nu. Echt aan te bevelen, vind ik. Hoe ik de moeilijke momenten overwon, heb ik al geschreven: risico's ontlopen en andere patronen aanbrengen. Voorbeelden: geen geld meenemen naar mijn werk; dan kon ik op de terugweg niets kopen. Niet met de krant op de bank gaan zitten (altijd met een glas), maar eerst wandelen. Zorgen dat ik altijd een klusje had liggen. En trek "uitzitten", dat is namelijk vaak met 10 tot 30 minuten weer weg. Enzovoort. De PAAZ is een korte opname? Wat gaat hij dan doen als hij daar uit komt? (Let op dat dit een openbaar forum is, iedereen kan hier meelezen)

Hallo @spoorloos, welkom hier. Het heeft even geduurd voordat je een reactie kreeg; dit forumonderdeel leeft nog niet zo. Terwijl er toch genoeg naasten zijn. Ik ben zelf geen naaste, maar ben ruim 9 jaar geleden gestopt met drinken. Ik bezoek trouw een zelfhulpgroep, waar ook naasten aan deelnemen. Ik heb het verhaal dus ook van de andere kant regelmatig gehoord. Je voelt je machteloos en vraagt je af hoe dit verder moet. Het verhaal van je vriend klinkt me bekend. Even stoppen voor iemand anders en dan toch weer terugvallen. Hij is het contact met zijn kinderen verloren door het drinken en je merkt nu dat jij ook op de tweede plaats staat. Hij maakt het zelf wel uit. Zijn me-time is geen me-time, maar gewoon tijd om te drinken. Ik denk dat je je vriend niet kunt redden, of kunt overtuigen te stoppen en/of zich te laten helpen. Dat heb je al geprobeerd. Het belangrijkste lijkt me, dat je voor jezelf gaat kiezen en je grenzen bewaakt. Niets doen waar je je niet goed bij voelt, je eigen leven leiden en zijn gebruik niet faciliteren. Dat zijn een paar zinnen, die makkelijk opgeschreven kunnen worden. Om er wat mee te kunnen doen is een lastiger verhaal. Er zijn twee zelfhulpgroepen (voor zover ik weet) waar je als naaste je verhaal kwijt kunt en van anderen kunt leren. Van deelname aan zo’n groep kun je zelf sterker worden. De Al-Anon is specifiek voor naasten en heeft meetings in veel plaatsen; en ik meen ook on-line. De Intact-groepen in het oosten van Nederland staan ook open voor naasten. Hou je goed.

Hallo @Erna, ik zie dat jouw draadje is verplaatst naar het onderdeel van het forum dat voor naasten is bestemd. Best wel jammer dat dit onderdeel (nog) niet echt leeft. Eigenlijk is dat ook wat vreemd, omdat iedereen met een middelenprobleem (een verslaafde) waarschijnlijk meerdere naasten heeft, die daar last van hebben. Verder zijn er voor verslaafden meerdere vormen van ondersteuning te vinden; voor naasten is dat veel lastiger. Hoe gaat het nu met je?

Wederom dank voor de felicitaties, Bob, lady jane en Artax Ik ga gewoon verder met mijn leven zonder drank en dat is eigenlijk nu vrij gewoon geworden. Wel zit er iets van mateloosheid in mij, wat te pas en te onpas de kop op kan steken. Eigenlijk heb ik het altijd wel in de gaten en kan dan glimlachen om mezelf. En soms val ik even stil en doe ik niets. Dat voelt dan niet fijn, maar ik laat het maar gebeuren en probeer ervan te genieten, me niet schuldig te voelen. Ook dat lukt heel aardig de laatste tijd. En vergeet ik het even, dan helpt mijn maatje me wel even herinneren. En…door!

Geen vrolijk plaatje, Artax. Dat kan natuurlijk. Hou je goed.

Hallo Violet, Ik ben ook een verslaafde in herstel, zoals ik dat zelf noem. Ik ben verslavingsgevoelig en dronk en ben nu al wat jaren droog. Dat bevalt me goed en mijn omgeving ook. Je zit in een nare situatie, zeker met je eigen lichamelijke en andere problemen. Voor "naasten" is weinig georganiseerde hulp. Maar zoals je ziet, is er op het forum wel wat te halen. En wie weet, misschien is dit wel het begon van een nieuw levend hoofdstuk op dit forum. Je geeft aan dat als je man wil praten, hij altijd bij jou terecht kan. Ik kon ook wel bij mijn vrouw terecht toen ik nog dronk. Als ik daar op terug kijk, dan ben ik echter in die gesprekken nooit eerlijk geweest. Mijn vrouw was en is mijn therapeut ook niet en kon mij niet "redden". Er zijn zelfhulpgroepen voor naasten of waar naasten welkom zijn (Al-Anon, Intact). Ik kan me voorstellen dat dat, gezien jouw lichamelijke situatie, misschien niet mogelijk is. Er zijn ook wel cursussen voor naasten; soms on-line, soms in levende lijve. Wat ik daarvan onder andere weet, is dat het enerzijds van belang is om het contact in stand te houden, maar aan de andere kant om grenzen te stellen en daarmee jouw verslaafde te confronteren met zijn gedrag. Helpen door niet te helpen, zoiets. Kohtje schreef op de dagdraad (gisteren?) al iets in die richting. Je zou nog aan je man kunnen vragen naar zijn "plan B". Ik was al vaak gestopten even zo vaak weer begonnen. Soms minuten later, soms uren, soms dagen en een enkele keer hield ik wat het langer vol. Eigenlijk altijd omdat ik toch ergens in mijn achterhoofd wist dat ik weer zou gaan drinken. Dan was een pauze nog wel te doen. Met een paar dagen droog had ik immers bewezen dat ik zonder kon? En geen probleem had? Dus...juist ja, volgende fles. Stoppen zonder plan op pure wilskracht komt voor. Maar niet zo vaak. De meeste mensen die ik ken, hebben hulp nodig gehad in de een of andere vorm. Forum, zelfhulpgroep, opname, therapie, een maatje... Je man lijkt nu te willen stoppen op wilskracht. Ik hoop dat het hem lukt natuurlijk. Voor het geval het niet lukt en hij opnieuw aangeeft te gaan stoppen, zou je kunnen vragen wat hij nu anders gaat doen dan... Hetzelfde doen en een andere uitkomst verwachten is vaak niet realistisch.

Dat is nog steeds zo, @Kohtje. Ik zou het alleen geen opleiding willen noemen. In een beperkt aantal uren krijg je vooral wat informatie over wat het idee achter de Intact-groepen is, plus wat do's and don'ts. Daar word je geen (semi-) professioneel hulpverlener door. Overigens is het een regel dat een groepsleider een jaar de groep al moet hebben bezocht en clean zijn, om als groepsleider in aanmerking te kunnen komen. In die periode heb ja al aardig meegekregen hoe zo'n groep werkt en wat de "regels" zijn. Misschien wat voor jou

Dat ben ik wel met je eens,@Kohtje, dat zo'n mix hier op het forum misschien niet goed zou werken. Omdat de nood bij naasten vaak erg hoog is en er weinig hulp is, vind ik dat wel jammer. Er is wel een naastenafdeling op het forum, toch? Maar erg stilletjes? Ik weet niet hoe lang geleden jouw ervaring met de Intact zelfhulpgroepen is. Ik zou de gespreksleiders beslist niet professioneel of zelfs semi-professioneel willen noemen. Het zijn ook allemaal verslaafden in herstel (en soms naasten) die vooral voor zichzelf de groepen bezoeken. Ze zijn door de groep gekozen als gespreksleider (groepsleider vind ik niet zo'n fijn woord) en ze zijn bereid om een paar maal per jaar van gedachten te wisselen met andere groepsleiders en ervaringsdeskundigen. Ik denk dat het juist de kracht van zelfhulpgroepen is dat er geen (semi-) professionele hulpverleners aanwezig zijn. Behalve natuurlijk als ze voor zichzelf komen.

Als iemand kampt met een verslaving en daar wat aan wil doen, is er een flink aanbod aan hulp in een aantal verschillende vormen. Veel vormen zijn gratis, veel zijn opgenomen in het basispakket van de ziektekostenverzekeringen. Een verslaving mag in eerste instantie geen reden tot ontslag zijn. Voor naasten, die soms jarenlang meegezogen zijn in de verslaving van hun partner, kind, of wat dan ook, zijn veel minder voorzieningen. Terwijl zij flink beschadgd kunnen zijn geraakt, en/of met veel vragen zitten over zichzelf en hun eigen rol in heel het proces. Ik bezoek al een aantal jaren een Intact zelfhulpgroep. Die zitten vooral in het oosten van het land, maar dat terzijde. In deze groepen is niet alleen plaats voor mensen met verslavingsproblematiek, maar ook voor naasten. De eerste maal dat in de groep die ik bezoek een naaste deel ging nemen, voelde ik veel weerstand bij mezelf. Ik was bang dat ik mezelf zou moeten verantwoorden, dat ik misschien wel aangevallen zou worden. Inmiddels ben ik weer een aantal jaren verder. We hebben altijd wel een of een paar naasten in de groep. Dat gaat wonderwel goed samen. In de Intact groepen komen mensen die niet meer gebruiken, of een flink eind op weg zijn om dat te bereiken. Voor naasten is het vaak goed om te horen hoe mensen die gestopt zijn met hun middel, over hun tijd spreken dat ze in gebruik waren. Daar zit informatie in waar ze wat mee kunnen en die hen verder kan helpen; ze worden er vooral zelf "sterker" van. Omgekeerd krijg je als verslaafde in herstel soms nieuwe inzichten, die je ook nog eens kunnen sterken om je middel te laten liggen. De enige regel die we in de groep hanteren is dat we liever geen "setje" in dezelfde gespreksgroep willen hebben, om ongemakkelijke situaties te voorkomen. Mijn bericht is niet bedoeld als pleidooi om hier op het forum naasten te mengen op welke draad dan ook. Wel wilde ik dit gewoon als bijdrage geplaatst hebben.

Daarintegen is onjuist; daarentegen daarentegen is wél correct.

Hartelijk dank voor de felicitaties! En Bob natuurlijk voor het bijhouden van deze draad. De acht jaar zijn eigenlijk voorbij gevlogen en niet drinken is erg normaal geworden. Ik ben daar nog steeds blij mee. En mijn omgeving ook. Ik heb nog steeds het idee dat ik scherp moet blijven ten opzichte van mijn verslaving en dat dat altijd op de loer blijft liggen. Laatst had ik een slechtere periode en diende zich toch een momentje iets aan... Gelukkig heb ik mijn zelfhulpgroep, mijn maatjes en mijn gezin en als ik blijf praten en delen, gaat het goed. Ik ga dus gewoon door op deze manier. Ga goed,mensen!

Monster, gefeliciteerd met weer een jaar onverdoofd leven.

Hallo Zbb, ik hoorde je. Gaat goed hoor, hier. En jij bent hard aan het strijden en daar heb ik respect voor. Ga goed!

Ik hoor je. Hug

Hoi Kate, van harte met weer een jaar verder. 11 jaar alweer!