-update-
Na dagen van me zeer zwaar en ellendig voelen, knapte er gisteren iets terwijl ik bij mijn schoonvader was. Bij hem zitten huilen over mijn relatie. Net daarvoor was man boos over de afstand die hij voelt....Schoonvader zei: ''kun je niet een heel klein beetje toneelspelen?"". Eerst was ik boos. Maar toen...
Misschien geen toneelspelen, maar ik kan wel -denk ik- mijn gevoel een beetje de positieve kant op duwen. Ik ben mijn gegraaf een beetje zat. Het IS belangrijk mijzelf niet weg te stoppen, geen dingen tegen mezelf in te doen. Maar... Ik heb nu eenmaal dit leven en het is een goed leven. Hoe zou het zijn als ik me daar eens compleet aan ga overgeven? Brrrrrrr....eng!!!! Maar: ik ga het een kans geven. Het is de moeite waard.
Opeens werd de lucht weer helder en verdween mijn rugpijn. Ik verwacht geen trompetgeschal, geen hallelujah, maar een beetje gewoon leven is goed genoeg. Kijken of ik dat kan. Ben heel benieuwd.
Realiseerde me vandaag dat de boosheid die ik vorig jaar nog had, verdwenen is. Dat verongelijkte is weg. Er is de wereld aan gevoelen, daar niet van, maar dat ellendige, rottige wegvretende onbestemde: FOETSIE.