Lika

Gaat het Berlioz?

Ik had teveel werk in een organisatie waarbij men ruzie met elkaar maakte. Ik kan niet tegen ruzie. Ik heb vaak aangegeven te zullen instorten, kreeg er iemand bij maar het was te laat. Schuldkant. Mijn kant: geen ‘nee’ kunnen zeggen, werk boven gezin stellen, te groot ego, geen verbondenheid lichaam en hoofd, hobby’s vergeten. combi dus. Ik heb geleerd. Maar duurt dus even voordat ik ‘af’ ben....hahahaha

Daarom deel ik hier zo uitgebreid. Nu zie ik het en kan ik ernaar kijken. Dat is op zich al een heel eind op weg naar anders handelen. Die ruimte waar je het over had @Thee. Ruimte om er iets mee te doen of het (bijna!) op tijd te herkennen. En dat herkennen, erkennen geeft al weer lucht en relativering. zo net op mijn werkoverleg gedeeld dat ik het druk vind, steken ga laten vallen en blij zal zijn als collega weer terug is. Niet vanuit de behoefte aan aai over mijn bol , die ik ook niet kreeg, maar puur omdat het belangrijk was voor mezelf. Verantwoordelijkheid nemen. Zo voelt het. En ja @bumperjim door bovenstaande kom ik dan uit bij de prioriteit waar die hoort. Want dan heb ik daar ook weer de aandacht bij. Zo fijn om dit te zien en er iets wel of niet mee te doen. Dat is toch echt wat anderhalf jaar nuchter oplevert.

Het is nog veel erger! Ik heb net een burnout gehad. Vanaf overmorgen helemaal beter op een nieuwe plek. En ik heb gezegd dat ik me weer goed voel. En dan ga ik een collega vervangen nu, blijk ik een cursus te zijn vergeten, is het met gezin en kinderen ook heel druk en , en, en, zorg ik slecht voor mezelf, maak ik verwachtingen niet waar en ben ik dus heeeeeeel stout! Slecht. Want ik had beter moeten weten....

Goedemorgen. Lars

@Vol, leuk van je te horen!! Niet wakker ervan gelegen dat je je niet meldde, wel heel fijn dat je het nu wel doet;-)

en voor mij zit er eigenlijk ook nog weer een nuance tussen accepteren en niet-veroordelen. Tis me wat Thee! Maar houd vol en als je toch schrijft....vergeet de mooie dingen niet op te schrijven;-)

Het is ook dus met name wat ik invul voor de ander. Ik voel al de hele dag een uitbarsting komen van de ander, zit er bijna op te wachten! Maar het is omdat ik zo druk ben dat ik niet tevreden ben over de kwaliteit van mijn werk op dit moment. hmmm....Klaar gaan zitten om ervan langs te krijgen dus. En dan daar weer boos om zijn op mezelf.... gaat lekker Lika!!!

Goedemorgen! Ben ik echt de eerste??

Een totaal andere wereld. Veel rustiger en minder pieken en dalen. Wel intensere momenten.en wat @thee zegt: ruimte om zaken aan te pakken. Vooral het ontbreken van schuld en schaamte is (bijna) nog steeds een dagelijks genot. Na anderhalfjaar....

Klopt Bob, maar als het diep van binnen zit dat je niet oké bent dan kunnen ze zeggen wat ze willen, maar het gaat er niet in.... dat gebeurt soms even.

Ik weet dus wel hoe ik het leer, denk ik. Namelijk doen. Erbij blijven. Kijken. Niet dwingen. Niet moeten. Niet vluchten. Kijken wat zich aandient. Is het echt te eng? Time out. Heel vaak denk ik : ok, morgen verder! Veel vaker dan ik dacht is registreren en waarnemen van wat er gebeurt voldoende. Niet handelen dus. Maar even begripvol en met een knipoog naar mezelf kijken. En soms overvalt het me. Dat gebeurde gisteren. Gelijk lamgeslagen. Baf. Dan kan ik een uurtje later al iets beter kijken, de dag later nog iets beter en wie weet , later als ik groot ben!, trap ik er niet meer in en kan ik het op het moment zelf. Stapje voor stapje....

En dank jullie!!!!! Mooie is dat ja, samsarisch corvee! Uitvergroten, afstand nemen , opschrijven, helpend is het zeker. En nieuw voor mij. Redelijk nieuw. Want ik accepteer voor het eerst dat het zo is, soms. Voor mij. En nee, @bumperjim en @knakker: nauwelijks overdreven. Ik ben in de loop van mijn leven steeds harder mijn best voor aaien, complimenten, gaan doen. Met uitputting en onbrevigde gevoelens evengoed als gevolg. En behoefte aan ontspanning, verdoving. De hele rimram. Vandaag moeilijke start met een prima einde. Niet mijn hoofd weggestopt, niet sorry zeggend op mijn knieën gelegen, niet drieduizend ( niet overdrijven duizend dan) extra klusjes extra goed aangepakt en niet weggerend. Maar gewoon. Ik doe eens wat goed, ik mis eens wat, ben eens onhandig en heb soms een briljante (niet overdrijven!: goede) ingeving. Wat jij zegt @bumperjim natuurlijk is dat de crux. Maar hoe krijgt een mens die dat nooit heeft geleerd voor elkaar? Dat is precies wat ik aan het leren ben. Doodeng, retespanned, ongelofelijk boeiend en heel bevrijdend op momenten dat ik groei waarneem. Dank lieverds, jullie feedback geeft steun en het is zo fijn mensen te vinden die weten wat ik bedoel.

Ja, Etty, het verband is heel direct denk ik ook. Ik begrijp het niet helemaal want ikhad best een ‘ normale ‘jeugd. (Dus ik mag dit soort dingen niet voelen?) maar ik begrijp het ook weer wel. Enig kind, moelijke vader, onzekere moeder die vader niet boos wilde maken en daarbij over haar grenzen ging. Ik vis eigenlijk de hele tijd naar complimentjes van hem! En maar mijn best doen.... En eigenlijk was hij gewoon depressief denk ik nu?

En knakker... ja, ik denk dat het zo werkt en zou kunnen werken ja. Dus ik ga ermee aan de gang en probeer dit soort situaties ook expliciet als kansen voor persoonlijke groei te zien. Mijn eigen laboratoriumpje. Mijn overdrijving is niet eens zo groot. Het is mede dat waardoor ik drank dacht nodig te hebben.

In theorie natuurlijk wel.... En ik kan ook gewoon wel eens iets niet zo goed doen en dat iemand dat dan zegt en dat niet mijn wereld vergaat... Mijn geluk lijkt te staan of vallen met het aantal aaien over mijn bol dat ik krijg. Ik zie het en voel het. Dat is knap van je Lika!!! Goed gedaan! Heel fijn dat je zo opmerkzaam bent. .....( kijken of dat werkt....)

Maar of die kanten zo mooi waren? Is dat niet ook gewoon een verhaal? Nou ja. Vandaag me weer keihard afgewezen gevoeld. Iemand op mijn werk zei iets over wat ik had gedaan in negatieve zin. Niet heel vreselijk, geen ramp, ter lering etc. Maar wat gebeurt er met mij? Ik stort bijkans ter aarde, voel me nutteloos, ik verpest het voor iedereen en zou het liefst verdwijnen door een gat, krater, weet ik het wat, hup ver en diep de grond in. Dat gevoel blijft een uur of twee. Ik ben er maar mee gaan zitten. En dacht: ok, dit is het. Ik voel me dus heel snel afgewezen, slecht etc. Dat voel ik nu. Ik heb het opgeschreven. En ontdekte toen dat er misschien ook wel boosheid onder zat. ( mag jij wel boos zijn Lika?) want, hé, hoezo mijn werk niet goed. IK werk zo hard en doe zo veel en zien jullie dat dan niet? Wat ik allemaal doe en hoe erg het eerst was en dat dit al veeeeeeeel beter is dan daarvoor en nou ja, kom op, hoe durf je eigenlijk! (Inslik, tong afbijt), boos op mezelf. Zielig. Ooooo, wat heb ik bevestiging nodig. Wat ontzettend veel. Nou ja. Yin yoga gedaan. Ijs gegeten.

In mijn omgeving heeft nog niemand zich ‘bekeerd’. Komt wellicht nog.

Hartstikke goede plannen! Lekker slapen nu...

Welkom van mij ook. Fijn dat je er bent.

Raakte iets me echt, dan zijn de tranen dichtbij...

Omdat je het waard bent, omdat je het kunt en omdat er zoveel waardevols wacht. Daarom probeer je het nogmaals, meld je je hier en vraag je terecht hulp. Wat dapper van je. Moedig ook. Welkom terug!

Tja... ik had iets nodig. Vroeger vond ik het geweldig. Kan ik me niets meer bij voorstellen. en even dit. Het gaat met mij heel goed en juist op dat moment dient het zich aan: ‘waarom niet?’ Het zou toch wel weer kunnen? Bubbels bij een oester? Glaasje rood bij kaas en bij dat vreselijk warme weer die prachtige gekoelde witte wijn? Gewoon. Voor de gezelligheid, smaak....voor de ontspanning, het feestelijke gevoel? Nou dat! beter van niet. Beter van niet meer. Ik voel de smoesjes al op mijn tong . Opletten geblazen Lika. Beware....!

Geen idee meer hoe die film gaat trouwens. Is geheel mijn eigen beeld erbij. Blije kijken gebeurde vanmiddag echt. Ergens in een auto in de hoofdstad.

Was een hormonaal dagje. Alle uitrusten van het emotionele heelal meegemaakt, bijna alle dan. Ik bewaar er vast een paar voor morgen en overmorgen. Wel met dochter heerlijk een stukkie autogereden . Mijn eigen ‘Thelma and Louise’ moment. Ofzo. Muziek aan en dan maar blij naar klaar kijken....