Quinn

Dank voor de meningen en inzichten. Ik reageer er nu niet op, maar neem ze ook mee in dit hele denkproces. Natuurlijk haal ik eer uit mijn werk en zou ik het een afgang vinden om dit terug te geven. Maar wat is de prijs? En de opbrengst? Dus, ik denk. En praat erover ook, want ook hiervoor geldt dat ik het zelf moet doen, maar niet alleen hoef te doen.

Een beetje van mezelf en een beetje van maggi. Instantnoodles met dumplings. En mijn derde sigaret van de dag.

@Artemis ik had het al gelezen, een grote bundel boos inderdaad. Dat is echt niet verkeerd. Van je af schrijven kan je helpen en dan hoef je het niet eens te laten staan. Maar haal het vooral niet weg voor een ander

Ja, nee, het gaat niet om dat soort twijfel. Als in, ik weet dat ik kundig en deskundig ben, dat ik mooi en helder kan formuleren, dat ik gedegen onderzoek kan doen en dat het eindresultaat er straks echt wel zijn mag. Mijn twijfel geldt puur het persoonlijke, kan ik dit mentaal echt wel aan? Het theoretische gedeelte heb ik zo goed als afgerond, achtergronden en de rest is allemaal min of meer gesorteerd en mooi aangekleed. Maar nu komt de praktijk, nu is het nodig om in gesprek te gaan met mensen. En zonder nou al te veel in detail te willen treden, dan gaat het om veroordeelde pedoseksuele mensen. En nu komt het dus wel erg dichtbij. Ben ik groot genoeg om dit professioneel te houden en kan ik ook hen als mensen blijven zien en niet als gruwelijke misvormingen van de natuur? Zonder zelf terug de diepte in te vallen? Leer ik hier van, of val ik er juist jaren door terug?

Ik eet ijs met een assortiment aan toppings. Van beide veel. Loop wat vast in m'n werk. Koppijn van de gespreksverslagen en ik doe alsof dat aan het ijs ligt. Ik twijfel of ik dit wel kan. Houd niet van twijfel, maar tegelijk is twijfel de bron van elk onderzoek. Dus ik zwam en zwalk. Maar ik drink niet en heb vandaag nog maar één sigaret gerookt en nog maar twee keer gedoucht.

Een vreemde

Alleen dat bij jezelf laten wat bij jou hoort. Mooi inzicht.

Wow, 110 dagen, goed gedaan. En het wordt elke dag eentje meer ook, nog beter.

@bumperjim dit is een inkoppertje

Toe nou, @Bor is alleen in te palmen met ijs met aardbeien, slagroom, chocolade en nootjes. En de juiste looks uiteraard. Waar ik een bak vol van opvreet as we speak.

Dat werd een okay doei voor mij.

Op advies van een wijze dame ben ik me wat aan het oriënteren op lichaamsgerichte therapie. Maar gatver, ik houd helemaal niet van me bewust zijn van mijn lichaam. Dus dat opgelaten gevoel snap ik wel ja. Blijf er wel bij dat juist die dingen waar je je opgelaten bij voelt, vaak helpend zijn. Niet altijd.

O nee, niet zomaar mensen aan de deur, natuurlijk niet. En Spirit, het is puur speculeren hè. En ik wil geen oorlog met @Bor

Dan moet het wel waar zijn @lady jane

Weet ik, het is niet voor het eerst ook. Hoe vervelend ik het ook voor haar vind, daar heb ik geen invloed op. Wel op wat het met mij en mijn gemoed doet. En dat is iets anders dan hoe het was. Ik geloof dat ik niet meer tegen drinkende mensen kan.

Ken je die gevleugelde forum uitspraak al? Het werkt als jij eraan werkt. Bodyscans en alles kan vast helpen, als je maar net zolang volhoudt dat het een organische gewoonte is geworden.

Ik vind het niet eens zo lastig om naar mezelf te kijken, daar kan ik gemakkelijk kritisch naar zijn. Nee, het gaat vooral om anderen, zoals nu Spirit, laatst Smaragd, dat ik geen idee heb wat te zeggen en al helemaal niet wat te doen. Dan klik ik maar weg, niks voor mij. Maar ergens begint dat wel ineens weer mijn eigen behoefte aan drank zich te roeren. Letterlijk rennen helpt tegen veel trouwens hoor, zo raar is die suggestie niet. Maar dat machteloos voelen. Ja, ik geloof dat dat de trigger is.

Ik merk dat ik schrijven en lezen over drank en drinken de laatste dagen erg moeilijk vind. Confronterend was het natuurlijk altijd al, maar nu krijg ik haast fysiek de neiging op de loop te gaan. Hmm, onderzoeken of opzij leggen? Aangaan of negeren?

Ja, zo gaat het wel. Terwijl je toch echt alleen iets over jezelf en jouw ervaring zegt. Ik vind het niet okay om achter een ziekte te verstoppen. Wat is het volgende? Pa was ziek, dus kon er niks aan doen, dus hij is juist zielig?

Morgen. Koffie, krant, brinta. Beetje duf nog. Langzaam op gang komen maar.

Weet ik, de genen en erfelijkheid en aanleg. De één is gevoeliger voor verslaving dan de ander. Feit. Maar aan dat deel kan ik niks oplossen, vandaar de nadruk op wat je zelf doet. Voor mij dus. Ja @Bor maar ik word kriebelig van de AA.

@Bor wat ik lastig vind aan het hele verslaving is een ziekte is het idee dat ik daarmee de verantwoordelijkheid afschuif. Ik drink. Ik zoek die roes. Dat is mijn verantwoorlijkheid, mijn handelen. En aan mij om dat anders te doen. Het voelt ale verschuilen, dat hele ja maar ik ben nu eenmaal een alcoholist. Dat heb ik nooit gedaan. Rottigheid genoeg, maar dat was ik toch echt zelf. Onder invloed, prima, maar wel ik.

Ik gok op de Yangtzee, hoe spel je dat ook weer, die rivier in China, uit de documentairereeks.

Ik weet niet of het ziekelijk is. Wel dat je heel veel doet om je verslaving in stand te kunnen houden. Een dieptepunt is de whisky in de koffie 's ochtends, om op gang te kunnen komen. Maar er zijn zoveel dieptepunten, drank doet vervelende dingen met me.

Want daarom