Kohtje

quote: Originally posted by: fleurtje Het is een pad dat ieder voor zichzelf moet bewandelen voor zover ik lees. De invulling varieert..de drang naar voldoening is verborgen trek..denk ik. Of dacht ik te denken. De kunst is je daar net niet door te laten leiden. Zoiets..en daar een andere plek voor te creëren. Weet niet of ervaring meespeelt. Het controleren van trek bij moeilijke situaties is één ding. Daarna wordt het zoals eerder gezegd lastiger. In je eerste periode, had ik toch, ging ik lopen poetsen, gezond eten..je draait alles om. Als alles is omgedraaid kom je in ander vaarwater. Ik wil niet drinken..Niemand vond het de moeite blijkbaar om er bij stil te staan waarom niet. Men blijft vlug vastzitten in het al dan wel of niet kunnen drinken. Die discussie ga ik niet meer aan. Ik denk dat de drang naar voldoening iets heel natuurlijks is en dat trek (verborgen of niet) iets is dat dat gevoel van voldoening wil versnellen. Ik denk dat dit de kern van mijn ziekte is. Er werd me eens gevraagd wat het verschil was tussen passie en obsessie. Met het beantwoorden van die vraag ben ik wel een tijdje zoet geweest. Maar ik ben voor mezelf tot de (voorlopige) conclusie gekomen dat passie vanuit het hart komt en geluk creëert, en obsessie vanuit mijn verslaafde geest en gericht is op zelfontkenning en destructie. STOP moet acuut weg...

Arme Fleurtje. Je stelt één vraag om iets voor negenen en dan krijgt de hele dag een fleurtjekleurtje.. Maar heb je nu antwoord op die vraag?

Hey Soothieboy, Je bent nogal precies, geloof ik.. BamBam uit de Flintstones is een jongetje. Bamm Bamm, de geadopteerde zoon van Betty en Barney Rubbles. En ja, hij is nogal knotsgek.. Ons Bammetje hier ook wel een beetje, maar toch weer anders. Verder van harte met je (op één dag na dus) 43 maanden clean.

Hoi. Ik heb van m'n problemen m'n hobby gemaakt. Ik wil eigenlijk geen verzamelaar van problemen zijn, maar ik merk dat ze rijkelijk op me af komen. Eén van die problemen die me toevallen is dat ik vaak de neiging heb om anderen van goede raad te voorzien. En daar ben ik niet goed in. Ik heb m'n handen al vol aan mezelf. Ik luister graag naar en lees graag over de problemen van anderen omdat ik mezelf daar zo vaak in herken. Maar i.p.v. me daar mee te gaan bemoeien is het beter voor me om af te wachten hoe een ander dat zelf oplost. En daar lering voor mezelf uit te trekken. Ik kan een ander zeker niet redden en mezelf heel misschien. Mijn fundament is nog erg zwakjes maar ik ben er dagelijks mee bezig het te versterken. Hoe lang nog?? Ach, misschien moet ik mijn hele leven wel alleen aan dat fundament werken. Maar dan heb ik misschien wel een prachtig solide en betrouwbaar fundament aan het eind van de rit. Groetjes.

Borrie, je hoeft niet aardig te zijn. Als je maar lief bent. Excuus niet nodig. Misschien van mijn kant. Nogmaals: sterkte.

quote: Originally posted by: borretje Kohtje; Je kan het mooi vertellen vriend. Maar ik zie alles, vergeet niks en haal ook niks door elkaar. Verder kan en wil ik alles heel goed zien. Verantwoordelijk, ja ik weet wat dat is, ja. En ik weet ook wat het lot betekend. Sterker ik weet wat het lot zal zijn. Ach ja, dood gaan we toch allemaal.. Ok, Bor.. sterkte dan maar gewoon.

quote: Originally posted by: borretje Kohtje, ik begrijp wel wat je bedoeld. Maar je ziet iets belangrijks over het hoofd. Namelijk waar het om gaat; mijn kind, onze kinderen. Dit gaat niet om mij, niet mijn lot. Het is het lot van mijn kind. Ik ben een volwassen vrouw die haar eigen keuze"s kan maken, iedere dag opnieuw. Maar mijn kind niet. Hij is afhankelijk van keuze"s die voor hem gemaakt worden. Geen enkele grip of inbreng heeft hij. Het wordt voor hem bepaald door mensen die denken hem te helpen daarmee. Deze beslissing die vanmiddag gaat vallen is zijn lot. Het enige wat ik in het hier en nu kan doen is vechten, strijden, droog blijven, zorgen dat mijn kind op me kan blijven vertrouwen. Ik ben namelijk z"n laatste kans voor zijn toekomst, hij rekent volledig op mij. Mijn toekomst, of lot interesseert me niet zoveel. Ik heb dat zelf in hand. Ben vrij om ervan te maken wat ik wil, niks wordt voor mij bepaald. Zo is dat dus niet voor iedereen. Soms moeten we wel verder kijken dan onze neus lang is. Niet omdat we dat willen, maar omdat er geen keuze is. Zo ook Jopie. Zo ook haar kinderen. Zo ook de vader van Jopie haar kinderen. Liever bleven we stilstaan bij het hier en nu, vandaag. Omdat het nu nog wel aardig te overzien is, dat beetje zekerheid hebben we vandaag nog wel. Want wat ligt er toch daar verderop in de toekomst? Het beloofd niet veel goeds voor Jopie, mij, onze kinderen en de rest die er onlosmakelijk mee te doen krijgen. Het angst, het is onzekerheid en totaal geen grip. Zo wankel. En juist nu, nu vandaag maar ook morgen en overmorgen moeten we ons staande houden op dit zo wankele fundament. Voor onszelf, maar bovenal voor de toekomst van onze kinderen. En die toekomst begint pas vandaag. M'n beste Borretje, Ik denk dat jij ook iets over het hoofd ziet of niet wilt/kunt zien. Je haalt volgens mij twee dingen door elkaar: lot en verantwoordelijkheid. Als volwassen mensen hebben we bepaalde verantwoordelijkheden. Door de keuzes die we in het leven maken kunnen bepaalde dingen op onze weg komen of juist niet, afhankelijk van die keuzes. Maar ons lot kunnen we niet sturen of bepalen, ons lot gaat dieper, meer tot de kern van ons bestaan. De verantwoordelijkheden die ouders voor kinderen hebben zijn een intermenselijke aangelegenheid, maar het lot van ouders en kinderen is puur persoonlijk. Je kunt als ouder het beste met je kind voorhebben en alles in het werk stellen om ze een goed en gelukkig leven te geven, het lot kan heel anders beslissen. Het lot dat ons vandaag treft is voor een groot gedeelte een gevolg van keuzes die we in het verleden hebben gemaakt, van de verantwoordelijkheden die we hebben genomen. Ik kan mijn lot voor de toekomst in zoverre bepalen dat ik de fouten die ik in het verleden heb gemaakt en mij vandaag in een situatie hebben gebracht die ik niet prettig vind, niet zal herhalen, om te voorkomen dat het heden zich herhaalt of verergert. Toch ben ik geheel machteloos omdat ik nooit de garantie krijg dat ik beloond zal worden voor mijn doen en laten van vandaag. Maar door mijn machteloosheid toe te geven en me over te geven aan de stroom van het leven en mijn eigen rol in het geheel eerlijk te bezien, kan ik veel gemakkelijker accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. En vanuit de rust die me dat geeft kan ik veel beter mijn koers en verantwoordelijkheden voor de toekomst bepalen, kan ik leven vanuit hoop in plaats van uit verdediging. Ik lijd al zeventien jaar aan een vrij zeldzame zenuwaandoening die me uiteindelijk kan slopen maar ook tot in lengte van jaren kan blijven doorsluimeren. De wetenschap is daar nog niet uit. Mijn lot kan wat dat betreft in de toekomst twee kanten uit: met wat beperkingen een "normaal" leven leiden of in een rolstoel of erger belanden, wat op dat moment een "normaal" leven wordt. Niemand weet dat, ik ook niet, dat ligt in de toekomst. Zo ook met alcoholisme. Ik ben nu bezig met een herstelprogramma en kan een redelijk "normaal" leven leiden, maar ik heb geen garanties en kan dus terugvallen. Als ik weer in alcoholgebruik terugval heb ik ook een "normaal" leven, maar dan het leven dat alcoholisten leiden met alles wat daarbij hoort. Het lot is mijn leven zoals dat feitelijk is, nu, op dit moment. Het heeft dus geen zin om me te focussen op die twee mogelijkheden van het lot, op één valt maar de hoofdprijs: MIJN lot. Maar mijn verantwoordelijkheden maken dat ik keuzes kan maken. Ik kan ervoor kiezen om wel of niet te gaan drinken, ik kan ervoor kiezen bepaalde consequenties te accepteren, ik kan ervoor kiezen in verzet te gaan tegen mijn lot. Maar omdat mijn lot zelf niet te beïnvloeden is, heeft dat laatse geen zin. Wel kan ik bepaalde situaties die me nu niet bevallen in de toekomst proberen te vermijden door dingen anders te gaan doen. En daarvoor is zelfs een wankel fundament een goede uitgangspositie. Borretje:

quote: Originally posted by: borretje Ten eerste; Hij is (nog) niet weg, dus ook (nog) niks verloren. Ten tweede; Mocht hij weg zijn/ moeten, juist dan zal hij me waarschijnlijk harder nodig hebben dan ooit tevoren. In allebeide gevallen moet ik sterk blijven. Lieve, warrige, soms heldere, soms erg troebele, ongrijpbare, begrijpelijke Borretje, tussen angst en hoop, tussen zwart en wit, tussen licht en donker. Het is óf alles óf niets. Aan de ene kant zie je dat je nog een kans hebt, aan de andere kant is alles al verloren. Je kunt niet in de toekomst kijken, niemand kan dat. Het leven heeft regelmatig verrassende dingen voor ons in petto. Daar kunnen we ons met geen mogelijkheid tegen verzekeren of tegen wapenen. Daar is niets onmenselijks aan, maar in je hart al bij voorbaat van vernietiging, destructie, onttakeling, ontmanteling, kortom negatief uitgaan is fnuikend. Nu is het nog zoals je onder "ten eerste" zegt. Houd dat vast. Wat er morgen is, is morgen. Het heeft geen zin om nu al de rest van je leven te plannen op basis van wat er nog niet is. Ook vluchten voor iets wat er nog niet is heeft geen zin. Want wat je denkt dat er morgen zal zijn, zal misschien nooit komen. Of je roept juist dát wat je wilde ontvluchten over je af door nu al te vluchten voor iets wat er zonder vluchten nooit geweest zou zijn. ... pfff... beetje goochelen met tijd, daden, gevolgen, kortom je lot. Je lot kun je niet ontlopen, sterker nog: door het te proberen te ontlopen loop je het misschien juist recht in de armen. Dat is nou eenmaal het lot, dat is jouw blauwdruk van het leven. Hoe je ook rent, springt, afleidingsmanouvres bedenkt, je lot raak je niet kwijt. Leef vandaag, leef nu, dit uur, deze minuut, deze seconde.

quote: Originally posted by: Marc Kohtje, Als jij nu gewoon vervoer en onderdak organiseert gaan we toch met zijn allen naar Malmö voor een supercombimeeting. Och Marc, je bent ongetwijfeld een aardige vent. Ik ga vier weken met m'n campertje naar Scandinavië en sluit af met drie dagen Malmö. Uiteraard ben je welkom op de conventie, iedere verslaafde die op z'n minst het verlangen heeft te stoppen met gebruiken is daar welkom. Maar vervoer zul je toch echt zelf moeten regelen... ik ga je niet vier weken op sleeptouw nemen tijdens m'n vakantie. Die is voor mijn vrouw en mij.

Doen dan, Denker. Niet Denken maar Doen.

quote: Originally posted by: fleurtje quote: Originally posted by: Kohtje Eigenlijk zijn het geen twaalf stappen maar 12 wegen.. Waarom er een aantal opzetten? Er staat geen beperking op leren. Deze kan ook niet samengevat worden in twaalf stappen die op zich al voor iedereen anders te interpreteren zijn. Tja Fleurtje, je hebt helemaal gelijk. Er staat geen beperking op leren. Die twaalf stappen zijn twaalf wegwijzers die twaalf suggesties voor herstel aangeven. Als je die suggesties aangrijpt kun je een ongekend aantal mogelijkheden ontdekken. Er zijn geen vaste regels, geen beperkingen om ervaringen op te mogen doen, geen verbodsborden noch gebodsborden. Ervaring, durf, gezond verstand en fantasie zijn de ingrediënten die mijn herstelmogelijkheden onbegrenst/onbegrensd** maken. **Oef..aanpassing. Dit is er nou zo eentje waar ik niet weet of het nou met een "t" of een "d" moet.. Is het nou onbegrenste of onbegrensde. Hoe langer ik er op focus, hoe groter de blinde vlek.

Een wiel dat steeds groter wordt. Elke keer als ik denk dat ik een stap, en zelfs alle twaalf stappen, wel heb gedaan, kom ik tot de ontdekking dat ik verder kan. Eigenlijk zijn het geen twaalf stappen maar 12 wegen.. door ze te bewandelen kom ik steeds verder in de wereld van verwondering en bewondering. En het mooie is dat er geen eind aan komt. Gelukkig maar, want wat te doen als ik mijn einddoel heb bereikt?? Terugvallen dan maar?

quote: Originally posted by: Tatum Borrie, heel eerlijk en schaamrood op de kaken ............... ik heb een wijntje gedronken afgelopen weekend. Ik heb gefietst en ben gevallen. Ik heb een blauw oog en zit deze week thuis ivm ziekte. Ik zie er niet uit Ik probeer alles te doen om dit tegen te gaan en maandag weer op werk te zijn. DIT WIL JE NIET!! Aan de rest: SHOOT ME!! SHOOT ME!! Waarom? Wil je uit je lijden verlost worden door een nekschot of zo? Mogen anderen het voor je opknappen, Tatum? Kom op... Je kunt jezelf uit je lijden verlossen door óf heel hard door te gaan met wijntjes drinken, óf toe te geven dat je niet kunt drinken zonder in de problemen te raken en te stoppen. Dat laatste klinkt als een enorme opgave, maar het hoeft ook niet ineens. Je bent ook niet in één dag verslaafd geraakt, dus geef herstel ook een kans en de tijd. Je staat echt niet alleen en er zijn vele (zelf)hulp groepen waar je inspiratie en motivatie kunt halen om van je alcoholafhankelijkheid af te komen. Ik zou zeggen: geef jezelf een kans op een overzichtelijk leven en onderneem iets. Door steeds toe te geven aan drank kom je geen steek verder, en dat weet je donders goed. Je wilt geen commentaar, maar ergens diep van binnen wil je wel hulp, anders had je je bekentenis met schaamrood op de kaken niet gedaan. Toch?

quote: Originally posted by: Darjeeling Kom je ook naar de meeting bij Bolletje? Het lijkt me leuk om mensen van dit forum te ontmoeten, vooral omdat ik velen niet ken. In het verleden ben ik wel naar forummeetings geweest en het geeft mij een sterker gevoel van verbondenheid met de mensen die ik persoonlijk ken dan met de mensen die ik alleen virtueel ken. Nu ik al langere tijd niet zo vaak meer hier op dit forum ben, ben ik de draad van betrokkenheid behoorlijk kwijtgeraakt.. en dat maakt het voor mij moeilijk om te reageren op de vele, vele berichten en situaties die hier dagelijks langskomen. Vaak ben ik geraakt of ontroerd door jullie mededelingen, maar ik vind het moeilijk om dan als relatief onbekende deel te nemen aan jullie "gesprekken". Dus voor mijn gevoel van betrokkenheid zou de meeting goed zijn. Maar ik zit op 14 augustus in Malmö. Ook een soort van supermeeting, de Europese conventie van NA-Anonieme Verslaafden. Daar heb ik al voor geboekt dus die laat ik niet schieten. Maar misschien kom ik weer eens naar een volgende ADB-meeting. Die komt er vast. Ik wens de meetinggangers wel een heel mooie dag!

quote: Originally posted by: tommie Beste Kohtje, als ik het zo eens allemaal lees dan kan ik hier alleen maar uit opmaken dat jij HEEl veel hooi op je vork neemt. Jij wilt 10 dingen tegelijk realiseren. suc6 Sorry, tommie.. dit vat ik ff niet. Misschien is het wel zo dat ik nu veel meer hooi op mijn vork kán nemen. Toen ik nog dronk was alleen de gedachte aan (het geringste beetje) hooi op mijn vork nemen al een reden om te gaan drinken. 10 dingen tegelijk realiseren is niet wat ik wíl maar wat me gebeurt doordat ik gewoon doe wat ik doen moet. En ja, de dingen in het leven wachten nu eenmaal niet op hun beurt tot het míj uitkomt maar komen soms met vele tegelijk.. ik raak daar niet meer van in paniek en heb geleerd NEE te zeggen als bepaalde dingen gewoon niet kunnen. Ik maak weloverwogen keuzes en doe wat ik kan zonder angst dat het leven me overweldigt. Maak je geen zorgen om mij, Tommie. Ik heb nog zat tijd over om te luieren en te lummelen.

Hoi Tobbertje, Weet je, ik schrik niet eens echt van dit soort berichten. Natuurlijk is het allemaal vreselijk en hoop je dat jou dit soort dingen nooit gebeuren. Maar ik herken zoveel van m'n eigen gedrag en black-outs in dit benauwende stukje. En ditzelfde soort ervaringen hoor ik ook zo vaak van andere verslaafden. Ik zat ook zo gevangen in allerlei nachtmerrie-bezorgende situaties. Vaak voelde ik me juist zo benauwd en bedreigd doordat er reakties kwamen op mijn gedrag waar ik zelf helemaal niets meer van wist. Ik was ook zo paranoia en beschuldigde mensen van dingen die alleen in mijn verstoorde brein tot stand waren gekomen. Ik was elke dag bezig mezelf te vernietigen en mijn omgeving ernstige schade toe te brengen. Ik kan er nu gelukkig met een nuchter en (weer redelijk) gezond verstand op terugkijken en ben reuzeblij dat ik me elke ochtend de vorige dag weer helemaal voor de geest kan halen. Ik hoop dat jij en je man samen een weg vinden om lief en leed met elkaar te delen in plaats van elkaar kapot te maken. Zonder drank zal dat wellicht een stuk makkelijker gaan. Ik kan vertrouwen dat ik geschonden heb niet terugKRIJGEN, ik kan het alleen terugVERDIENEN door mezelf te veranderen. Belangrijk voor mij was mijn eigen rol in al m'n ellende te onderzoeken en toe te geven dat ik zelf alles veroorzaakte en moest veranderen. Ik moest af van mijn instelling dat alles altijd de schuld was van anderen en van bepaalde omstandigheden. Dat kon ik niet alleen, daar had ik hulp bij nodig. Met hulp en steun van anderen ben ik een aardig eindje op weg en er zijn weer mensen die van me kunnen houden en die me weer als volwaardig lid van de maatschappij beschouwen. Ook al ben ik (gelukkig) bij lange na niet perfect. Tobbertje, de eerste die zal zien dat jij een goed mens bent is misschien wel je hond. Mijn vorige hond was ook wel eens bang voor me door al m'n tumult, maar hij kwam ook altijd weer bij me terug omdat hij door alles heen ook altijd de Kohtje zag die hem uitliet, eten gaf, een aai over z'n kop, een knuffel. Honden zijn vaak mijn grote voorbeeld geweest als het ging om het aanleren van onbaatzuchtigheid, onbevooroordeeld zijn, kortom: nederig zijn.. Sterkte, Tobbertje. En maak er wat van. Je kunt nu al meteen beginnen. Mooi toch?

Zuske, een goede stok is voor mij een stok die me niet slaat als het fout gaat, maar die me de weg wijst als ik het (even) niet meer weet. Ik heb als "stok achter de deur" de gemeenschap van NA-Anonieme Verslaafden gevonden. Het werkt voor mij nu al ruim drie jaar en ik koester die stok. Nu 2,5 jaar geleden wist ik het even niet meer en zocht ik mijn toevlucht weer in drank. De NA haalde me zonder straf terug en zette me weer met de neus in de goede richting. Vandaag exact 2,5 jaar clean. Geen verdienste maar een gevolg van 913 X 24 uur niet drinken omdat het niet hoeft.

Ik heb geen commentaar op jou, bb. Jij staat 9 maanden droog, dan doe je toch zeker iets goed tot nu toe. Wat ik probeer te zeggen is dat een pilletje alleen, voor mij niet mijn problemen met het leven wegneemt. Zo'n pil zou me op weg hebben kunnen helpen om zonder die zuigende trek orde op zaken te stellen, mezelf te bezien en te bestuderen waarom ik verslaafd geraakt ben en er dan wat aan te doen. Ja, ik had en heb erg veel problemen met het leven. Met mijn leven. Met de realiteit. Het ging en gaat bijna nooit zoals ik dat voor ogen had of heb. Daar had ik vooral in het verleden veel moeite mee, kon dat niet accepteren. Gevolg: weerstand, opstandigheid, in de contramine, altijd mezelf moeten verdedigen en verantwoorden. Ik wilde altijd de realiteit naar MIJN hand zetten i.p.v. mezelf aan te passen aan de realiteit. Niet prettig voor mij, zeker niet prettig voor anderen. Enige oplossing die ik kende was: mezelf voor de gek houden, vluchten. Ik zie trek of craving als iets dat het gevolg is van herkenning. Herkenning van een bepaalde situatie, me daar ongemakkelijk bij voelen en dan de mij zo bekende gemakkelijke vluchtweg van verdoving te willen kiezen. Ook een in mijn herinnering prettige situatie waarin ik begon te drinken (bijv. feestjes e.d.) kan craving opwekken. Nu realiseer ik me dat ook dáár drinken een vlucht was. Een vlucht voor emoties die op zich wel prettig waren maar waar ik diep van binnen helemaal niet mee om kon gaan. Ik was bang voor de realiteit, op zich ook weer een gevoel dat ik uit de weg probeerde te gaan met vluchtgedrag, in mijn geval drinken, maar ook vreetbuien, afsluiten van de buitenwereld met boeken, onnodige dingen kopen, wegdromen in fantasiewerelden etc. Ik was op de lagere school al een "dromer". Ik zit ondertussen niet meer op de lagere school en ik constateer dat het leven, ondanks al mijn vluchtweken, -maanden, -jaren gewoon is doorgegaan en dat al mijn vluchtpogingen niet zozeer het door mij gewenste resultaat hebben opgeleverd als wel dat al mijn vluchtpogingen gewoon deel uit blijken te maken van diezelfde realiteit die ik steeds probeerde te ontvluchten. Kortom: mijn verslaving met alles wat daar bij hoort is realiteit, ik kan de werkelijkheid niet ontvluchten. Door dat onder ogen te zien kan ik er nu zelfs om lachen en ik kan ook lachen om trekmomenten. Ze zijn geen bedreiging meer voor me maar een stukje van mij. Ik hoef niet meer te vluchten, zelfs niet voor mijn trekmomenten, ik neem ze mee in mijn realiteit en bezie het leven vanuit een ander perspectief. Ik ben niet meer het middelpunt van het leven, ik maak er deel van uit. Een piepklein deel. Gelukkig maar, dan hoef ik niet meer in m'n uppie de verantwoordelijkheid voor de hele wereld op mijn schouders te nemen maar alleen maar mijn bescheiden bijdrage te leveren. Trek is evenredig moeilijk of makkelijk te hanteren aan hoe groot je geloof in jezelf is. Geloof in mezelf heb ik moeten opbouwen vanaf dag 1 door vooral eerst in andere herstellende verslaafden te gaan geloven. Als zij het konden, kon ik dat ook. Met de dag groeide dit geloof in mezelf. En nog steeds groei ik dag voor dag. En trek zal me altijd kunnen blijven verrassen en ik zal nooit genezen zijn van mijn verslaving, maar de angst ervoor is weg.

quote: Originally posted by: bb quote: Originally posted by: Anton23 - Denken aan de dankbaarheid die ik de volgende dag en de dagen daarna weer ervaar van het niet drinken. - Als de trek daar is, focussen op niet drinken inplaats van de trek z'n gang laten gaan en denken aan wel drinken. - Creatief bezig zijn: in mijn geval muziek maken, heerlijk om de tijd mee door te brengen. Als ik dit zo lees hoor ik de AA. Was het maar zo makkelijk. ps. respect voor de AA hoor, voor wie zich er prettig bij voeld maar kom er niet bij mij mee aan. Beste bb, Jij schrijft dat je de AA hoort en daarmee bij jou niet moet aankomen. Dat is jouw en ieders goed recht. Maar ik hoor niet zozeer de AA alswel gewoon feiten waar iedere verslaafde mee te maken krijgt. Jij zegt dat je geen trek ervaart doordat je aan "de (wonder)pil" bent. Dat is mooi. Maar je bent nog wel de alcoholist die je was, anders zou je die wonderpil niet nodig hebben. Er verandert niet veel als je alleen de trek wegneemt, behalve dan dat je nuchter door het leven gaat. Als dat de enige werking is van die pil dan zal dat mij op den duur niet helpen. Mijn manier van denken is die van een verslaafde. Nu kan het een tijdlang goed met me gaan, maar op een gegeven moment kunnen zich dingen voordoen die niet zozeer direkt trek oproepen maar een manier van denken die zo egocentrisch is dat ik de makkelijkste weg zal inslaan, richting verdoving. Daar hoef ik niet eens trek voor te hebben. Nuchter worden was op zich voor mij niet zo'n grote klus. Dat deed ik bijna om de week na een flinke zuipperiode, sterker nog, ik verlangde naar nuchter worden en was eigenlijk te ziek (fysiek) om nog door te gaan met drinken. Maar nuchter blijven was een onmogelijke opgave omdat de omstandigheden nooit veranderden in mijn ook nooit veranderende optiek. Middels het 12 Stappen programma (ja, ja, ontwikkeld door de AA, maar op velerlei verslavingsterreinen nu toegepast, overigens met toestemming van AA) leer ik nu om niet de omstandigheden te veranderen, dat kan ik niet, daarin ben ik machteloos, maar om mijn manier van denken, kijken, (be)oordelen te veranderen. Hoe meer ik leer te accepteren dat ik dáár ben waar mijn eigen levensweg me gebracht heeft, m.a.w. dat ik precies dáár ben waar ik zijn moet, hoe gelukkiger ik ben. Gemoedsrust is wat ik vind door acceptatie. Door trek te accepteren als trek en niets meer, kan ik er aan voorbijgaan zonder dat m'n leven ontregeld raakt. Ik kan gewoon andere dingen doen zonder me te laten overweldigen door trek. Trek hoort bij m'n verslaving, verslaving hoort bij mij, ik ben een zelfstandig wezen dat de keuze kan maken tussen wel of niet toegeven aan die trek. En ik weet dat ik dankbaar ben als ik het laatste kies. Trek overwinnen is niet gemakkelijk maar wel te doen. Groeien vereist bereidwilligheid en energie om te veranderen. Actief verslaafd zijn vreet ook energie maar levert niets op. Groetjes, Koh.

quote: Originally posted by: fleurtje Het 12-stappen plan komt altijd naar voren als iets dat 'gepromoot' wordt als zijde het ideale reddingstool. Niet dat het dat niet kan zijn voor sommigen natuurlijk. Voor hetzelfde geld pas ik het toe en weet ik het niet eens. Ik weet niet goed uit te leggen wat me daar nu in tegenstaat. Ik word niet altijd zozeer moe van mezelf maar eerder moe van anderen. Van hun hersenspinsels en uitpluizen van. Ik probeer daar in mee te gaan maar soms vind ik geen aansluiting. Vandaar denk ik dat zulke meetings niets voor mij zijn. Denk dat ik zoiets niet trekken kan. Hier herken ik veel van mijn eigen beoordeling van het 12 stappen programma in van voordat ik me er zelf aan commiteerde. Als ik min of meer door een ander gedwongen zou zijn geweest, als ik naar een meeting had moeten gaan omdat een ander me had gezegd dat dit de enige oplossing voor me zou zijn, dan was ik óf nooit gegaan uit halsstarrigheid en eigengereidheid, óf 1 of 2 keer om aan anderen te kunnen bewijzen dat dit voor mij níet werkte, en dat het dus eigenlijk allemaal maar flauwekul en hersenspoelerij was. Dat laatste had ik dan misschien niet hardop gezegd, maar wel gedacht. Ik was tijdens mijn actieve verslaving bereid om van alles en nog wat te verzinnen om maar niet te hoeven veranderen, hoezeer ik mezelf ook aan het kapotmaken was. Maar toen het moment kwam dat ik voor mezélf uitmaakte dat het zo niet verder kon, dat ik zo niet verder wilde, pas toen was ik bereid "water bij de wijn te doen" (een hele stap voor een alcoholist) en in elk geval eens te luisteren naar mensen binnen dat programma die er al lange tijd clean door konden blijven. Ik ben vooral vertrouwd met de meetings van NA-Anonieme Verslaafden waar mensen niet met elkaar in discussie gaan maar alleen vertellen over hun eigen ervaringen met het programma. In het begin snapte ik veel van hun verhalen niet, ze hadden het over bidden, mediteren, nederigheid, dienstbaarheid.. dat kwam op mij wat zweverig over. Maar ik begon ook de literatuur te lezen, en ik bleef vooral toch naar meetings gaan. Ik heb ook moeite om mijn gevoelens onder woorden te brengen. Maar daar gaat het ook eigenlijk helemaal niet om. Gevoelens en woorden zijn ook wel erg verschillende media. Gevoelens gaan naar binnen, woorden naar buiten. Toch leer ik, hoe hakkelend en onbeholpen ook, de verandering in mijn gevoelens onder woorden te brengen waardoor ik via de spiegel die anderen en ikzelf me voorhouden vaak om mezelf kan lachen, veel van mezelf kan leren en vooral om mezelf niet zo allemachtig serieus te nemen. NA kent vele slogans, tegeltjeswijsheden, zo je wilt. Vroeger vond ik zulke uitspraken vermakelijk en knap gevonden. Tegenwoordig zie ik de wijsheid van zulke zinnetjes.. ze zijn zó raak! Ik lees ook graag de rubriek "opmerkelijke uitspraken". Eén van de NA slogans is: Let Go, Let God! Hierdoor leer ik het bij mezelf te houden, de verantwoordelijkheid van anderen is niet voor mij. Ik kan een ander niet dwingen naar de 12 Stappen te leven, ik kan alleen mijn ervaring hiermee delen. Wat een ander daarmee doet laat ik aan mijn Hogere Macht. Ik dacht ook altijd dat dit allemaal niets voor mij zou zijn. Maar ik probeerde het ook nooit, ageerde tegen dat ietwat vreemde 12 stappenprogramma en de mensen die er mee bezig waren, en bleef in (vertrouwde) kringetjes van verslavingsgedrag ronddraaien. Tot ik die kringetjes zoooo zat was en eens wat anders (dus tóch die 12 stappen) ging proberen. Niet door er alleen maar over te lezen, maar door aktie te ondernemen, toe te geven dat ik machteloos sta tegenover mijn verslaving, door me te verbinden aan de "fellowship" van NA. Ik ben nu nog dankbaar dat ik de kans die me werd geboden en die mijn wanhoop in hoop kon omzetten heb aangegrepen. En guess what? Die verslaafden binnen NA-Narcotics Anonymous blijken net zo normaal (of gek) als ik ben. En ze hebben allemaal de moed opgebracht, de één wat sneller dan de ander, om zichzelf te bezien zoals ze zijn, niet zoals ze zouden moeten zijn. Fellows waar ik wat aan heb en die mij waarderen om wie ik ben, niet om wat ik ben... De mensen binnen NA staan met beide voeten op de grond, staan midden in het leven. We houden meetings en conventies. Niet om God te eren, maar om het leven, het cleane en nuchtere leven te eren en onszelf eraan te herinneren waar we vandaan komen. ***dit is geen verhaal ter promotie van de 12 stappen, dit is mijn ervaring met de 12 stappen.

Ha Fibo, Je maakt daar wel heel duidelijk een punt. En als ik even verder kijk zie ik er ook wel enigermate lijn in..

Als je een pannetje, vuur, water en linzen hebt kun je volgens mij overal linzensoep koken. Een lepel is misschien ook handig om af en toe te roeren.

Geen antabusje, een Kohbusje.

Heeee, Marjo. Ben net terug met de bus. Twee weken Normandië/Bretagne.. En nee, geen Soothe gezien.

Fleurtje, Sektes hebben een religieuze basis, het 12-stappen programma is niet religieus. God, of de Hogere Macht, wordt niet omschreven in dit programma. Er wordt ook niet gezegd wat je wel en niet mag doen om een goed leven te leiden. Het 12-stappen programma is een spiritueel programma waarin ieder voor zichzelf uitmaakt wie of wat die Hogere Macht is. Het belangrijkste is dat je een spiegel vindt waarin je jezelf eerlijk, dus zonder eigen of andermans (voor)oordelen kunt zien, en uit hetgeen je dan ziet je lering weet te trekken. Vanuit eigen ervaringen en die van anderen kun je je zelfbeeld steeds blijven veranderen en proberen te verbeteren. Ik word daar soms ook doodmoe van, steeds maar weer die "hersenspinsels" en al die vragen aan mezelf.. Maar deze moeheid komt van werken aan mezelf en vooruitgaan. Die moeheid heb ik graag over voor mijn herstel. Ik werd ook doodmoe van alle hersenspinsels die me steeds weer naar de drank deden grijpen, om van de verwarrende gedachten die daar weer uit voortkwamen maar niet te spreken.. deze laatste hersenspinsels deden me op een gegeven moment zelfs naar de dood verlangen. En dat is nu weg. Ik zag de 12 stappen als mijn laatste kans en heb die kans met beide handen aangegrepen. Nu kan ik dit zien als een geschenk van mijn Hogere Macht. Maar nog altijd heb ik de vrije mogelijkheid om dit geschenk weer van de hand te doen. De consequenties zijn dan voor mij. Nu ik eenmaal de voordelen van dit programma ken, kan ik niet meer zonder, wil ik niet meer zonder. En ja, ik moest wel erg wennen aan deze nieuwe manier van leven. Het belangrijkste voor mij was dat ik het voor mezelf deed, dat het geen wedstrijd is, en dat het alleen voor vandaag is. Ik ben vrij om te stoppen wanneer ik wil. Ik weet echter ook dat stoppen alleen maar weer zal leiden naar oud gedrag en dus gebruiken. En nee, die meeting in Enschede is (nog) niets geworden. De tijd zal er nog niet rijp voor zijn. Daarentegen is er in Apeldoorn wel een tweede meeting opgestart. Ik blijf dit pad volgen, stop er energie in, maar de toekomst is niet aan mij om te bepalen. Ik laat het aan de loop der dingen over. Dank voor je mentale steun. PS. je posting heeft voor mij wel degelijk waarde. Ieders mening heeft waarde, of ik die mening nu deel of niet.