Kohtje

Maar Jopie, als je nu zou stoppen met dit forum en je verhaal niet meer verder zou vertellen en gewoon af en toe weer eens een drankje tot je zou nemen... dan kan jou dus niks meer gebeuren? Jij hebt eigenlijk geen enkel probleem meer met alcohol?

Ja, Jopie.. dan heb je wel een feestje verdiend. Kun je trouwens vertellen hoe jij genezen bent? Velen zullen daar baat bij hebben:heart:

Hoi Borretje. @Toine, ik vond het 12 Stappen programma en de fellowship van NA-Anonieme Verslaafden. Ik heb de AA geprobeerd maar vond daar niet datgene wat ik nodig had. De NA vond ik wat diepgaander bezig met de ziekte verslaving die mij niet alleen alcoholist doet zijn, maar mij ook wijst op verslavingsgedrag op allerlei andere gebieden. Alcoholisme is voor mij slechts een verschijningsvorm van mijn ziekte. Ik ben een verslaafde, dat uit zich in obsessief en dwangmatig handelen op velerlei gebied. Door zelfonderzoek en me open te stellen voor de ervaringen van anderen lukt het me mezelf uit m'n egocentrische wereldje te krijgen.. ik leer af om het altijd beter te weten en ik leer erkennen dat ik machteloos sta tegenover het leven. Ik leer vertrouwen te hebben dat wat is, goed is, ook als IK het niet goed vind.. Want wie ben ik nou helemaal??als ik mijn verslaving al niet eens onder controle kan houden..

hahaha, Madelief.. zie je wel. Ik wil ook niet zeggen dat het hier nu een poel van onbegrip is of van langs elkaar heen praten. Ik wil alleen maar zeggen dat ik het een mooie uitspraak vind. En eigenlijk niet eens zozeer van toepassing op alleen dit forum maar op intermenselijk contact in het algemeen.

Ik zag nu net pas (ja, ik weet het, de dag is alweer meer dan half om) op de achterkant van het Loesje scheurkalenderblad van gisteren een mooie uitspraak betreffende communicatie: "Het gaat niet om wat ik zeg, maar om wat de ander begrijpt" Vond ik wel erg van toepassing op dit forum, waar ook zo regelmatig dingen verkeerd worden opgepikt. Wat overigens in mijn optiek het hele begrip communiceren wel sjeu geeft..

@Ferry Nou, geknokt... eerder lang gezocht. Knokken is niet zo mijn pakkie an. Maar toen ik het na lang zoeken eindelijk vond ging het eigenlijk allemaal relatief makkelijk. Wel hard werken, maar niet echt knokken. Gefeliciteerd nog met je 5 jaren. En fijn te horen dat het je goed gaat. Ik ken wel mensen die al jaren droog staan en nog elke week klagen dat het zo moeilijk is. Die blijven denken dat ze iets ontzegd is i.p.v. zich te realiseren dat ze iets groots is (terug)gegeven: het leven.

Jopie, een ei is toch ook wat 't is? Behalve natuurlijk als het bij Amsterdam hoort, want dan is het ij.

Ferry??? Boten- en vogelFerry?? Hé, leuk je hier weer eens tegen te komen. Hier alles helemaal OK!! En bij jou?

Lenie, je vroeg me gisteren of ik het gevoel, dat elke slok mijn gevoel voor eigenwaarde, m'n zelfvertrouwen ondermijnde toen ik eenmaal voor mezelf had vastgesteld dat alcohol me alleen maar ellende bezorgde, tijdens of na het drinken had. Antwoord daarop: ja en ja. Tijdens het drinken voelde het niet goed aan en na het drinken (uiteraard, zou ik bijna zeggen) ook niet. En eigenlijk voelde het vóór het drinken ook al niet goed aan. Ik wist van te voren al drommels goed dat ik me er niet beter door zou gaan voelen, maar verslaving is zo'n sluwe vijand van het leven, dat ik de moed verloren had om er iets aan te doen.. Tot ik hulp zocht in NA-Anonieme Verslaafden.

Lief initiatief Bolletje. Ik heb een paar jaar geleden een soort pact gesloten en ga vanavond weer aan onderhoud doen. Zo wat eten en dan naar een meeting.. Prettige avond allemaal nog. Groetjes.

Het is de verslaving die me doet denken dat drinken lekker is. Het is de ervaring met drinken die me doet denken dat drinken niet goed voor me is. Waanzin is steeds dezelfde dingen blijven doen en elke keer een ander resultaat verwachten. Maar verwachten is niet realistisch. Verslaving zegt: drink en je wordt er beter van. Realiteit zegt: drink en pleeg een stukje zelfmoord.

Door weer te gaan drinken wordt het echt niet gemakkelijker. Integendeel zelfs. Maar ja, dat weet je, zeg je zelf al. Meisje, niemand beweert dat het gemakkelijk is om te stoppen en vooral om gestopt te blijven. Dit soort momenten zijn alleen waardevol als je er nuchter doorheen komt, en dat zul je toch moeten wil je verder komen.

En vanwaar je aanmelding bij dit forum dan, Snoepje?

Dronk jij varkenslikeur, Soothe? Verrassend forum toch wel..

Originally posted by: snoepje het gaat me nog geen eens om de alcohol maar wil het gewoon eens wat gezelliger met me eigen hebben even dat gevoel weer voelenquote> ???????WELK gevoel? (sorry Shahire, zit met dezelfde vraagtekens..) Toen ik eenmaal vastgesteld had voor mezelf dat alcohol me alleen maar ellende bezorgde was elk glas dat ik nuttigde om me zgn. gezelliger te voelen tegelijkertijd ook een bouwsteen in de muur van mijn schuldgevoelens. Gezelliger werd het er nooit meer van. Elke slok ondermijnde m'n gevoel voor eigenwaarde, m'n zelfvertrouwen. De pijn van het drinken was groter geworden dan de pijn van het niet drinken.

Ja Soothe, ik ben ook nogal impulsief. Als alcoholist is mijn eerste impuls vaak: vluchten in vergetelheid. Maar ik leer luisteren naar mezelf, de omgeving en "het hogere".. Door dagelijks te mediteren leer ik luisteren in de stilte en de ruimte die volop in en om mij aanwezig is maar die ik met mijn drukke gedenk vaak niet opmerk. En juist die onopgemerkte ruimte en stilte bieden me de gelegenheid om dingen anders te doen dan ik gewend ben te doen, bieden me de ruimte om echt creatief te zijn. Niet bedacht of voorgekauwd creatief, maar "creatief impulsief", of "impulsief creatief" zeg maar..

Toevallig? Tja, als je bedenkt dat het hele leven ons toevalt is alles toevallig.. een niet officieel goedgekeurde vertaling uit "Just for Today", een NA uitgave met voor elke dag van het jaar een stukje ter overdenking. 8 september. Opstandigheid. "we hoeven ons niet te verliezen wanneer we opstandig worden." (Basis Tekst, p. 40 Stap Zes) Velen van ons hebben ons hele leven in opstand geleefd. Onze eerste reactie op elk type van leiding is vaak negatief. Automatische afwijzing van autoriteit lijkt voor vele verslaafden een vervelende karaktertrek. Een diepgaand zelfonderzoek kan ons aantonen hoe we op de wereld om ons heen reageren. We kunnen onszelf afvragen of onze opstand tegen mensen, plaatsen en instituten gerechtvaardigd is. Als we lang genoeg blijven schrijven, blijven onderzoeken, kunnen we er over het algemeen achter komen wat anderen deden en wat ons eigen aandeel in de gebeurtenissen was. We ontdekken dat wat anderen ons aandeden naar verhouding niet zo belangrijk was als hoe we reageerden op de situatie waarin we ons bevonden. Regelmatig inventariseren stelt ons in staat de patronen in onze reacties op het leven te onderzoeken en te zien of we geneigd zijn tot chronische opstandigheid. Soms ontdekken we dat, terwijl we meestal wel akkoord gaan met wat ons gezegd wordt te doen, liever dan het risico afgewezen te worden, we ondertussen in het geheim haat voelen tegenover autoriteit. Als we het z'n gang laten gaan, dan kan deze haat ons van ons programma van herstel doen afdwalen. Het proces van inventariseren maakt het ons mogelijk onze patronen van opstandigheid te ontmaskeren, af te wegen en te veranderen. Door een inventaris te maken kunnen we niet de wereld veranderen, maar wel de manier waarop we erop reageren. Alleen voor vandaag: Ik wil vrijheid van de onrust die opstandigheid met zich meebrengt. Voor ik iets onderneem zal ik mezelf inventariseren en nadenken over mijn echte waarden.

Hannah: Je kunt niets kwijtraken dat je niet bezit. Kinderen zijn geen bezit. Je bent enorm aan ze gehecht, dat is (denk ik) een natuurwet, die helaas door egocentrisch denken vaak verkeerd wordt geïnterpreteerd. Liefde van en voor je kinderen is iets universeels dat niet afgenomen kan worden door wie dan ook, behalve door jezelf:brokenheart:

Originally posted by: Hannah1 Aan alle kanten worden me dingen aangeraden. En er zit ook waarheid in. Ik kan niet meer en ben öp. Ik moet wat doen! Maar wat. quote> Lieve Hannah, dat is de pest.. van alle kanten worden je dingen aangeraden. En elke kant heeft misschien een beetje gelijk maar niet helemaal. Tegenstrijdigheden lijken misschien allebei goed, misschien moet je iets wel doen, misschien niet. Wat je ook doet, het zal misschien wat opleveren maar niet genoeg. Edoch.. zo is het leven. Het is niet zwart, het is niet wit, het is van alles wat. Doe wat je gevoel je ingeeft zonder te kijken naar wat de gevolgen zouden kunnen zijn, verwacht niet dat de uitkomst van wat je doet precies dat is wat jij denkt dat het zal zijn. That's killing. Je bent per slot van rekening ook alcoholiste geworden terwijl je misschien een heel andere verwachting van het leven had.. De gevolgen zijn resultaat van je handelingen, een goed leven het resultaat van rust en kalmte in jezelf.

Goedemorgen allemaal, Originally posted by: lillyik heb een tijfel,.. of ik vanavond naar de AA zal gaan,.. de vorige keren dat ik daar kwam waren er eigenlijk alleen maar mensen die van 1 tot 20 jaar droog stonden.. geen passende situatie voor mij, weinig aansluiting dus.. ik vraag mij nu af, zal de AA iets toevoegen? ik worstel even door...quote> Twijfel en worstelen. Dat zijn nou precies de ingredienten die mijn herstel in beweging houden. 3,5 jaar geleden kwam ik voor het eerst op een NA meeting. Nou ja, meeting... er was slechts één persoon. Ik stond net een weekje of zo droog en die ene andere persoon was al een jaar clean, bovendien geen alcoholist maar een drugsverslaafde. Feit was echter dat hij een jaar clean was en hij begon in die meeting (want waar twee verslaafden die de wil hebben om te stoppen met gebruiken bij elkaar komen om elkaar te helpen clean te blijven, daar mag je van een meeting spreken, sterker nog, zo is AA en het hele 12-Stappengebeuren ontstaan toen ene dr. Bob S. en ene aandelenhandelaar Bill W.,beiden alcoholist, bij elkaar kwamen en met elkaar in gesprek raakten over de moeilijkheden van verslaafd zijn en oplossingen begonnen te zoeken) te vertellen hoe hij bij de NA terecht kwam. Hopeloos, totaal de weg kwijt, wetende dat ie het in z'n uppie niet meer zou redden. Vaak op eigen houtje geprobeerd te stoppen en een paar uur later het bijltje er al weer bij neergooien. Kijk, dat sprak me nou aan, daarin herkende ik mezelf wel. En hij wist, en ik wist, hoe moeilijk het was om niet te gaan gebruiken als we wilden gebruiken en toch ook weer niet..als onze verslaving harder aan ons trok dan onze eigen wil. Hoewel ik het eigenlijk een meeting van niks vond, ben ik toch teruggekomen. De tweede keer zaten er zes mensen, allemaal langer clean dan ik. Maar ik luisterde en maakte een piepklein beginnetje met me open te stellen voor de gedachte dat wat voor hun zo goed leek te werken, voor mij misschien ook wel eens kon gaan werken. Op deze manier, nieuwsgierigheid, bereidwilligheid, een tikkie jaloersigheid, maar vooral terug blijven komen, meerdere meetings "uitproberen" en uiteindelijk overgave aan het programma, reeg ik cleane (nuchtere) dag aan cleane dag. Na negen maanden ging het even mis. Ik dacht het zélf wel weer te kunnen en gleed in een ongelofelijk snel tempo terug in mijn oude gedragspatronen met als gevolg weer drinken. Maar de ervaring van die eerste negen maanden gaf me toen de overtuiging dat ik me voor 100% moest overgeven aan het programma om in herstel te blijven. Ik ben voor de rest van mijn leven een verslaafde en mijn herstel is een werk in uitvoering dat de rest van mijn leven zal duren. Werk in uitvoering, aktie dus. Langzaam maar zeker ben ik dat werken aan m'n herstel leuk gaan vinden. Soms is het zwaar, soms erg confronterend met m'n duistere (verslaafde) kanten, maar vaak is het fijn, zonnig, geeft het veel voldoening, de nieuwe nuchtere kanten. Vooral als ik zie dat anderen met dat tikkie jaloersigheid wat ik zelf in het begin voelde, naar mij luisteren. Ze luisteren naar mij..ze putten hoop uit mij.. Iemand die hoop uit mij put is iets wat me in m'n drankperiode beangstigd zou hebben, dan moest ik weer aan een (vals) beeld gaan voldoen. Nu kan ik echte, oprechte hoop bieden uit eigen ervaring en dat geeft mij dan weer de energie, de kracht om door te gaan. Om veel uit het programma te halen stop ik er ook veel in. Ik ga naar 5 á 6 meetings in de week (slechts 1 in m'n eigen woonplaats, de rest in de regio. Daarvoor rijd ik wekelijks zo'n 400 km maar dat doe ik liever dan steeds op zoek te moeten gaan naar wéér een andere slijter en wéér een andere glasbak), vul verschillende serviceposities (dienstverlening) in en help anderen zo goed als ik kan. Niet op een perfecte manier, ik ben bij lange na niet perfect, maar op een meelevende, empathische manier. Want ik zal me altijd blijven heugen hoe ik zelf bij NA binnen kwam, daarbij geholpen door de nieuwkomers. Ik ben NA dankbaar en om dat te tonen help ik NA in stand te houden. Vandaag de 1000e dag clean (nuchter). Dat had ik nooit gered als ik mijn trots en eigengereidheid niet aan de kant had gezet en me niet had opengesteld voor de suggesties van mensen die verder zijn dan ik. En nog steeds leer ik dagelijks bij, dank zij de vele jaren ervaring met herstel die er in de fellowship rondlopen. Groetjes, Koh.

Oef, ik heb wat gemist, geloof ik. Heb het forum onder favorieten staan, maar kreeg ineens nul op het rekest. Dacht dat het forum "er uit lag" of zoiets. Maar via de site van Tactus en zovoort kwam ik ineens toch weer bij het forum terecht.. erbij, niet erop. Wachtwoord ergens opzoeken heeft wat tijd gekost, gelijk weer onder favorieten gezet en nu dan toch.. Maar na uitloggen moest ik dat hele circuit wéér door. Want onder favorieten zit ie nog steeds niet, en wachtwoord onthouden is er geloof ik niet meer bij, tenminste, ik kan het niet vinden. Ik leer in m'n herstel omgaan met veranderingen. Op zich is dát al een verandering. Ik kan echter slechts langzaam wennen aan veranderingen. Een heel proces van leren accepteren dat de dingen nu (anders) zijn zoals ze zijn en loslaten van de oude situatie. Uiteindelijk lukt dat ook wel, zoveel vertrouwen in het leven heb ik nu wel ontwikkeld, maar het gaat niet van de ene dag op de andere.. Dus zal ik de komende tijd maar wat gaan kijken naar en snuffelen aan dit forum "nieuwe look". Soothe, ouwe knakker, ik zal nooit meer ouwe knakker tegen je zeggen, want in je taalgebruik (mbt computer) ben je een eeuwigheid jonger dan ik.. ik snap er geen ene jota van. Kun je ergens aan zien of berichten nieuw zijn (na de laatste keer uitloggen)? Groet van een tikkie wanhopige doch ook hoopvolle Koh.

Hai Desi, Ik zou bijna zeggen: is dat alles, dat je de zon niet ziet schijnen?? Maar ik weet ook dat je iemand met depressieve gevoelens niet kunt opbeuren door het gevoel te bagatelliseren. Ik wil je alleen vertellen hoe ik met dit soort gevoelens om heb leren gaan. Toen men mij "in den beginne" vertelde dat ik aan zelfmedelijden en gebrek aan daadkracht leed als ik zei dat ik het niet meer zag zitten, werd ik kwaad. Men nam mij niet serieus, dacht ik. Hoe konden zij nou weten hoe het was als ik op het punt stond het bijltje erbij neer te gooien omdat doorgaan met hakken toch geen enkele zin had. Maar ik heb geleerd om dagelijks een inventaris van mezelf op te maken met alle dingen die (in mijn ogen) fout gingen, edoch, ook de dingen die eigenlijk best goed waren gegaan (soms maar heeeeeel kleine dingetjes, maar toch..) en hier heel kritisch en eerlijk naar te kijken. Ik leerde daardoor bepaalde patronen in mijn manier van doen en denken te herkennen, zoals bijvoorbeeld me verongelijkt voelen als niet alles ging zoals ik wilde en daar ook bepaalde schuldigen voor aan te wijzen, hetzij personen, hetzij gebeurtenissen. Gaandeweg de gesprekken die ik met mijn sponsor had, werd me duidelijk dat ik me veel te veel richtte op mijn verwachtingen van het leven. En dat ik dan ook nog eens ongeduldig was, alles veel te snel, liefst meteen, voor elkaar wilde hebben. Ik ben gaan oefenen in het loslaten van (te grote) verwachtingen en tevreden te zijn met wat ik hád. Mijn gezondheid is bijvoorbeeld niet die van iemand die niks mankeert. Ik heb bepaalde lichamelijke beperkingen. Maar ik kan ook een heleboel dingen nog wel. In plaats van te treuren om de dingen die ik niet meer kan, heb ik geleerd blij te zijn met de dingen die ik wel kan. Ik leer te accepteren dat de zon niet altijd schijnt. Ik leer te accepteren dat het ook in de schaduw of zelfs duisternis goed toeven kan zijn. Met andere woorden: door te accepteren dat de zon niet altijd schijnt hebben depressieve gevoelens weinig kans meer omdat het ook goed is als het anders is dan ik zou willen. Wat ik zou willen is sowieso niet meer bepalend voor mijn leven, hoogstens een hulpmiddel om bepaalde keuzes te maken, richting te bepalen. Maar de uitkomst is iets dat ik niet kan afdwingen. Dat heeft ook weer te maken met me overgeven aan machten en krachten die vele malen groter zijn dan ikzelf en de hele mensheid bij elkaar, met mezelf wel aan kunnen passen aan de omstandigheden, maar niet andersom. Ik kan niet meer doen dan de volgende stap zetten, en die is vlak voor mij. Pas daarná richt ik mij op de stap die nu nog twee stappen van me af ligt, niet eerder. Denk nou niet dat ik het allemaal weet, en dat mij geen sombere gedachten en gevoelens overkomen. Ik ben ook maar mens. Maar ik heb een programma aangereikt gekregen waar ik mezelf mee op de been kan houden en waar ik hoop uit kan halen. Dat mij af en toe even pas op de plaats doet maken en te inventariseren waar ik nu ben. Dit programma, samen met de mensen die ook dit pad bewandelen, maken het voor mij mogelijk dat ik altijd, ook vanuit diepe duisternis en schaduw, de zon kan voelen, ook al zie ik hem niet op dat moment. Mits ik contact blijf houden met dit programma en af en toe halt hou om mijn gereedschappen, mijn hulpmiddelen te onderhouden. Ik had het daarnet even over hakken met een bijltje. Er is een mooie anekdote: een houthakker was druk bomen aan het omhakken. Z'n bijl werd steeds botter en botter. De houthakker zweette peentjes, want het hakken ging steeds moeilijker. Toen een voorbijganger de houthakker zag zwoegen en hoorde klagen zei hij: waarom slijp je je bijl niet eens. Je zult zien dat het daarna een stuk makkelijker gaat. Maar de houthakker zei: Daar heb ik helemaal geen tijd voor, man.. ik moet dat hele bos nog omhakken. En hij ploeterde voort, het punt tegemoet waarop hij het bijltje erbij neer zou gooien omdat de bijl niet meer hakte.

quote: Originally posted by: fleurtje Oh en Kohtje, ik lees jou altijd graag. Je straalt zoveel rust uit en balans uit Echt weg :$ Oeff...

Daar zeg je zo wat, Niwi. Je kinderen weten niet beter... en het is wel eens anders geweest. Als je kinderen wrok zouden koesteren dan was je nog steeds die alcoholist van vroeger geweest. Als ik wrok tegen mijn vader was blijven koesteren idem dito.. De laatste vijftien jaar van zijn leven heeft hij geen druppel meer gedronken en toch bleef ik hem zien als die verpester van mijn jeugd. Pas nu, 35 jaar later, kan ik hem vergeven en liefhebben omdat ik mijn verleden los heb kunnen laten en mezelf als zelfstandige volwassene kan gaan zien. Ik ben nu verantwoordelijk voor mijn leven nu, daar heeft mijn vader part nog deel meer aan, tenminste wat betreft de consequenties van mijn doen en laten. Ik heb nu zelf de vrijheid van keuzes maken. En dan niet meer vanuit wat me in het verleden is aangedaan en overkomen, maar vanuit waar ik nu sta. Mijn vader was een goed mens, met z'n onvolkomenheden en helaas alcoholist. Ik ben ook alcoholist en probeer ook een goed mens te zijn. Maar daar moet ik wel wat voor doen en mijn onvolkomenheden onder ogen zien. Grootvader zal ik niet worden, denk ik. Maar er zijn genoeg andere mensen om goed voor te zijn.

quote: Originally posted by: niwi het is toch wat om zoiets nuchter mee te maken... Gefeliciteerd met je kleindochtertje, Niwi.. Fijn ook dat je nuchter was