Kohtje

pour fleur.

Dat klinkt goed. Je hebt de afgelopen week duidelijk voor jezelf gekozen en niet toegegeven aan wat anderen van je verwachten.. Tuurlijk zal je omgeving even raar opkijken als je ineens anders doet dan ze van je gewend zijn. Maar net als jij zullen ook zij een nieuwe weg moeten vinden. Saai is zo'n begrip wat zwaar overschat wordt. Als je maar even anders doet dan de rest ben je saai.. als je niet meedrinkt ben je saai.. Ik kan voor mezelf nu zeggen dat er niets saaier was dan dronken door het leven gaan, niets saaier dan me te verheugen op de effecten van alcohol,niets saaier (en vermoeiender en frustrerender) dan constant achter mijn eigen beloftes aan te rennen. Kortstondig was er -als ik onder invloed was- het idee van dat ik interessant, leuk, geweldig was, dat ik sociaal was, dat alles was zoals ik dat graag wilde, maar altijd kwam weer de afknapper van nuchterheid, dat het leven helemaal niet leuk was, en ik al helemaal niet, dat ik me weer enorm aangesteld had, me weer van alles op de hals gehaald had, mezelf weer een stukje geïsoleerd had door een gevoel van schuld en schaamte op te bouwen, etc. Plezier en geluk zit hem voor mij niet meer in (bijna) onhaalbare dingen, in dingen die ergens ver in de toekomst zouden liggen (als ik dit en dat... dan zou ik erg gelukkig zijn..) Plezier en geluk ervaar ik als ik tevreden ben met wat ik nú heb, als er serieus naar me geluisterd wordt (vooral door nuchtere mensen), als ik iets voor een ander kan doen, als ik me niet hoef te bewijzen door dingen te doen die eigenlijk m'n petje te boven gaan, maar als ik mezelf al bewezen heb door gewoon ergens aanwezig te zijn of door gewoon iets gedaan te hebben of te doen. In het begin was het zwaar, vooral voor mezelf. M'n sociale omgeving viel het al heel snel niet meer op dat ik niet meer dronk, tenminste niet in de zin dat ik niet "gezellig" meedeed. Het viel ze wel op dat ik een ander, beter mens werd. Degenen rondom mij die in mij een excuus vonden om zelf lekker door te zakken (was zelf ook zo) zijn uit mijn wereld verdwenen of hebben mij geaccepteerd zoals ik nu ben. Degenen rondom mij die schade ondervonden door mijn drinken zijn alleen maar blij.. Voor mij geldt: De makkelijkste weg is gewoon door te gaan met drinken en klagen dat het leven van een alcoholist zo zwaar is. De tussenweg is te stoppen of te minderen met drinken en je leven lang te blijven vechten tegen alcoholmisbruik. De mooiste weg is de wereld veranderen, daar waar ik kan: bij mezelf. Nog meer groetjes en nog steeds geluk.

Dag Dwab, welkom op dit forum. Je verhaal wijkt voor de één misschien af, maar er zijn er ook die zich heel duidelijk in je verhaal herkennen. Ikke namelijk voor een groot deel. Natuurlijk hebben we allemaal wel privé redenen om te drinken, maar het gevoel drank nodig te hebben, of dit nu dagelijks is of zéér regelmatig in bepaalde omstandigheden, en je daar niet gemakkelijk bij voelen, is nou net de reden waarom de mensen hier zich hebben aangemeld. Verslaving is voor mij datgene wat me steeds weer doet drinken, ook al weet ik dat ik er geen goed aan doe, ook al weet ik dat ik mezelf aan het vernietigen ben, ook al weet ik dat ik mijn omgeving aan het vernietigen ben. Als ik éénmaal één glas gedronken heb, kan ik niet zeggen: Dat was lekker, hier laat ik het bij. Ik ga door tot ik niet meer kan, of in het gunstigste geval tot het op is.. Drank gaf me het gevoel de wereld aan te kunnen, nam mijn angsten en verlegenheid weg, maakte me zekerder van mezelf, zelfs overmoedig. Dat eerste glas kan ik nog wel uitstellen als ik dat wil, maar niet afstellen. Er komt altijd een moment dat mijn verslaving sterker is dan wat ik met de grootste en sterkste wil voor elkaar denk te krijgen. Toch sta ik nu al een tijdje droog. Niet zozeer omdat ik dat nou wil, maar omdat ik aan het leren ben het leven aan te gaan zonder de verdoving van alcohol.. En nog steeds kom ik momenten, situaties, mensen tegen die ik liever niet tegenkom, maar ik leer om te accepteren dat de wereld niet veranderd door ervoor te vluchten in een roes. Ook leer ik dat ik niet hoef te zijn, en ook eigenlijk niet kán zijn, wat ik denk dat anderen vinden dat ik zou moeten zijn.. Ik leer te worden wie ik ben, ik sta open voor veranderingen en luister naar hoe anderen mij zien. Ik kan heel goed de mindere kwaliteiten bij een ander zien, maar die van mezelf niet..(splinters en balken in ogen..) daar heb ik dan weer de scherpe blik van anderen voor nodig. Door kritiek van anderen niet meer meteen als een afwijzing, een terechtstelling te zien maar als een spiegel om mezelf op een eerlijke manier in te bezien, en door bereid te zijn mezelf te veranderen, kan ik steeds meer van m'n ego afpellen, m'n ego dat was opgebouwd uit gedachten hoe ik zou moeten zijn, kan ik steeds meer de maskers laten zakken waar ik me achter verschuil. Ik heb steeds minder de drang om mijn gevoel aan te passen aan wat ik denk dat wenselijk is voor de mensen om me heen. Ik hoef me niet meer te verschuilen in de schijnwereld die de alcoholroes me gaf, iets wat godsonmogelijk is, want ook onder invloed maak ik deel uit van de werkelijkheid.. Het gevoel anders te zijn dan anderen ken ik maar al te goed.. Het grappige is dat ik van bijna iedereen hoor dat ie denkt anders te zijn dan anderen, verslaafd of niet... dus wat dat betreft zijn we toch (bijna) allemaal hetzelfde. Ik hoop dat je bereid bent te veranderen. Je kunt hetzelfde blijven en je drinkgedrag veranderen, maar daar maak je het jezelf niet makkelijk mee. Ik heb zelf ervaren dat de minst makkelijke weg: jezelf veranderen, uiteindelijk de makkelijkste is omdat hierdoor de behoefte (lees noodzaak) om te drinken weggenomen wordt.. Groetjes en geluk.

Ik weet het, Anna.. ik weet het en ik sta er machteloos tegenover. Ik zie wel. Ga goed, meis en de groetjes, ook aan Soethieboy.

Originally posted by: Anna Hoi, Ik val er maar weer even tussen. Sorry Kohtje!quote> :)Lief, mal mens.. wat nou sorry?? Ik ben zelf een ei met computers (zei ik al in m'n voorstelbericht van 5,5 jaar geleden en is nog geen steek veranderd) dus wie weet wat dat apparaat van mij allemaal rondslingert zonder dat ik het weet. Ik weet dat er soms rare dingen gebeuren, maar hoe dat komt????

Originally posted by: jane4 Maar het gaat goed of ik leer(thnx to madelief)quote> mee eens.. (zie hieronder)

Shahire en Hannah, sorry.. ook goeiemorgen. Ja, ik heb er wel zin in. Het leven lijkt wel steeds leuker en makkelijker te worden. Ook sterfgevallen in de naaste omgeving (niet ál te naast, hoor) hebben geen invloed op m'n zin in het leven. Tuurlijk ga ik wel weer even naar binnen met m'n gedachten, realiseer ik me weer even extra m'n eigen eindigheid, maar het begrip "aanvaarden" geeft me zoveel rust in m'n hoofd, evenals het begrip "vertrouwen". Het is goed zoals het is.

Originally posted by: toine niet zoveel over alles nadenken, kom je op een of andere manier altijd negatief uit. gewoon doen doen doen. komt het vanzelf goed. dit zeg ik vooral tegen mijzelf he fijne dag:rose:quote> Ik zeg dit ook vaak tegen mezelf. Probleem is dat ik meestal sneller denk dan de natuur aankan. Begint eindelijk de winter een beetje door te breken, denk ik dat het fijn zou zijn als het echte voorjaar maar eens wilde beginnen. En dan is dat denken nog niet eens zo erg, maar vooral ook de onderliggende, sluimerende eis dat dat dan ook eigenlijk meteen maar moet gebeuren. En omdat dat "natuurlijk" niet gebeurt voel ik me niet lekker in m'n vel zitten, ben ik iets van boos of teleurgesteld of zo.. Legio voorbeelden.. ook in herstel. Vertel ik aan lotgenoten wat mij zo geweldig helpt om niet aan mijn verslaving toe te hoeven geven, zie ik anderen terugvallen. Potdikkie, en ik had nog wel zo gezegd hoe het moest.. dan hoeven ze toch niet terug te vallen? Maar dan herinner ik me weer hoe ik zelf was, dat een ander het allemaal wel mooi kon vertellen, maar dat ze niet konden begrijpen en voelen hoe het bij mij werkte. Uiteindelijk heb ik het op mijn manier in de tijd die ik er voor nodig had bereikt. En zo werkt dat "natuurlijk" ook bij anderen. Ik kan een ander niet herstellen, alleen mezelf.

Ok, Anna. Ben weer gerustgesteld.. dacht dat je misschien met een of andere rare, onverklaarbare wraakactie bezig was..

Annaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhh!!!!!!! hai, hai.. kreeg een raar mailtje van je.. zat bij de ongewenste berichten.????????? Hoestie?

Fleur, hoe dan ook of wat dan ook, ik mis je hier best wel...

Emmaroosje, je moet niet werken aan je probleem, je moet werken aan, of liever gezegd richting de oplossing, oftewel: wat kan ik doen om mijn probleem minder probleem te laten zijn en vooral: wanneer ga ik dat doen? Die tips van die psycholoog zijn niet alleen bedoeld voor als je er zin in hebt, maar juist ook voor als je er geen zin in hebt. Als je geen zin hebt moet je oppassen.. verzet, ontevredenheid, lusteloosheid, onverschilligheid.., allemaal tekenen om juist dán in actie te komen.. Alcohol de baas worden en blijven (of zoals we in het 12-stappen wereldje zeggen: Herstel) is niet iets wat aan komt waaien en aan je blijft plakken, je moet er voor werken. Tot hoors en: geef niet op voordat je je laatste adem hebt uitgeblazen.

Originally posted by: Emmaroos Hallo allemaal, Ik zit steeds in een slachtofferrol en wil daar uit maar het lukt me niet. Heb contact gezocht met een psycholoog maar ik ben al zo vaak in mijn leven in dat traject geweest en hoor geen nieuwe dingen meer. ......mochten er vragen zijn, stel ze maar hoor. Liefs Em.quote> Hoi Em. Goed je weer terug te zien nu blijkt dat je niet wegbleef omdat het allemaal zo goed ging.. Wegblijven als het niet meezit is makkelijk, vluchten ken ik als alcoholist maar al te goed. Vluchten voor de realiteit is waar ik mijn leven goeddeels op baseerde. Terugkomen, de confrontatie met de werkelijkheid aangaan, is de enige manier om niet in die vluchtneiging te blijven hangen. En aangezien ik het vluchten zat was, ben ik die confrontatie maar aangegaan. Regelmatig valt dat niet mee, maar soms denk ik ook wel: waar was ik nou altijd zo bang voor? Maar ook een realiteit die niet meevalt is te doorleven, soms met pijn en moeite, maar altijd met het gevoel dat ik verder kom, soms een klein beetje, soms wat meer.. in elk geval blijkt keer op keer dat, hoe groot m'n problemen ook zijn, ik niet meer kan doen dan wat ik vandaag aankan. Stukje bij beetje gaat beter dan in één keer. Je hebt contact gezocht met een psycholoog, maar je bent al zo vaak in dat traject geweest (???) en hoort geen nieuwe dingen meer.. Wat voor nieuwe dingen wil je dan horen? Heb je al leren omgaan met de oude dingen? Een ander kan jouw probelemen niet voor je oplossen, dat zul je toch echt zelf moeten doen. Met hulp van anderen wellicht, maar neem dan aanwijzingen en handreikingen wel serieus, en denk niet meteen: dat geldt niet voor mij. Ik vond mezelf altijd anders dan anderen, maar door eerst te werken aan de Grootste Gemene Deler die mij herkenbaar maakt als alcoholist (bang voor gekwetst ego, vluchten voor de realiteit, controle over het oncontroleerbare willen hebben...) kon ik pas nieuwe dingen gaan horen en zien.. niet omdat een ander ze me vertelde, maar omdat ik ze zelf ontdekte. Bij de basis beginnen: stoppen met drinken en het leven zoals het zich aandient over je heen laten komen. Hoe daarop te reageren kun je leren met hulp van anderen, hetzij ervaringsdeskundigen, hetzij specialisten op welk gebied van het leven dan ook. Maar dan moet je toch eerst weten waar je hulp bij nodig hebt en om daar achter te komen zul je eerst je problemen onder ogen moeten zien.. Hoe dan ook, goed dat je er (weer) bent.. Keep coming back!!

En als je maar niet juicht over wat je nog dénkt te gaan bereiken. Geen voorschot nemen op je leven.. Alleen voor vandaag.

Originally posted by: Teveel Voor mij wordt het dag 24 vandaag en dat gaat eigenlijk best makkelijk. Maar laat ik het in de juiste proporties zien. Ik ben hier bijna 2 jaar aan het modderen met minderen, stoppen, minderen enz. Dus maar niet te vroeg juichen. Harryquote> Juichen kun je nooit te vroeg doen, Harry. 24 Dagen is het best waard om over te juichen. Elke dag droog is het waard om over te juichen en dankbaar voor te zijn. Zolang je maar kijkt naar HOE je dit gedaan hebt, wat je anders doet dan wanneer je het niet droog houdt, m.a.w. als je maar bereid bent te leren..

Ik ga liever nuchter door het leven in de overtuiging dat ik een alcoholist ben, dan dat ik dronken door het leven ga en mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik geen alcoholist ben. simply sunil

Originally posted by: fleurtje Kohtje Herken me daar wel in. Ik kan nog iets te onrustig zijn. Maar al doende leert men zeg ik maar. quote> hier net zo, fleurtje, ik kan ook nog oneindig veel leren. Ik schreef eerder vandaag al dat ik geen oud gedrag vertoon omdat ik nog helemaal geen nieuw gedrag heb. Ik leer wel elke keer bij hoe om te gaan met dat gedrag..

Originally posted by: jopie ....maar nu is leven en daar horen doelen bij hoe klein ook, mijn doelen quote> Ja, doelen of een doel heb ik ook nodig, zeg maar om mijn TomTom in te stellen, om mijn richting van nu te bepalen. Ik ben echter vrij om af te dwalen van de richting die TomTom me aangeeft. Soms zijn er omstandigheden die het noodzakelijk maken te kiezen tussen een omweg maken of hopeloos vastlopen in een opstopping. Soms maak ik zelf uit nieuwsgierigheid of ook wel uit pure eigenwijsheid een omweg. Ik kan er echter op vertrouwen dat mijn hogere macht (TomTom) mij steeds weer de goede richting zal wijzen. Wel moet ik er op bedacht zijn dat ik mijn doel realistisch hou en dat ik zeker geen eisen moet stellen over het hoe en wanneer ik een bepaald doel bereik. Ik heb gemerkt dat een doel dichtbij makkelijker te behalen is dan een doel ver vooruit, of in elk geval een doel ver vooruit in kleine stapjes te benaderen. Kleine stapjes geven mij meer zekerheid dan één grote sprong. Onderweg bijsturen is makkelijker dan een iets verkeerd ingezette reuzensprong ongedaan te maken. Eén van mijn onhebbelijkheden is dat ik altijd zo snel mogelijk op een bepaald punt aan de horizon wil zijn. Daar aangekomen ben ik niet tevreden omdat het "is dat nou alles" gevoel me parten speelt. Kijk ik dan verder, dan zie ik weer een nieuw punt, maar wéér aan de horizon.. wat ik wil is en blijft ongrijpbaar en ondertussen vergeet ik dankbaar te zijn voor wat ik heb. Dán vergeet ik in het hier en nu te zijn. Door me van het hier en nu bewust te zijn en pas dan mijn blik op de horizon te richten, kan ik op een zinvolle manier achter mijn dromen aan, niet als een onrustige jager, maar als een levensgenieter, stapje voor stapje, dag voor dag.

Toch beter dan dat je 't helemaal niet meer ziet.

Adam, fijn jou ook nog steeds te lezen. Ik haal veel uit je vaak relativerende berichtjes, je onzinberichtjes, je manier van kijken naar dingen. We nemen onszelf vaak zooooo serieus. Humor is overwonnen droefheid, las ik bij de "treffende uitspraken". Het leven zit vol droefenis en wat is er nou mooier dan die droefenis te overwinnen door te lachen?? Qua cleantijd loop je 10 maanden op me voor, dat is mooi. Maar clean zijn is voor ieder een persoonlijke aangelegenheid die alleen voor vandaag betekenisvol is. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Van het concert des levens heeft niemand een programma.. ha, etcetera.. Maar, menselijk als ik ben, ben ik tóch wel een tikkie jaloers. Greets!!

Jaap, een jaar op het forum en ook al ruim tien maanden droog.. het één zal met het ander te maken hebben. Ik vond het ook een hele stap om hulp te vragen en aan te nemen, eerst via de verslavingszorg en kliniek, daarna dit forum en daar weer na weer een behandeling en tot op heden wekelijks enkele meetings van NA-Anonieme Verslaafden. Ik kan mezelf in m'n uppie niet zien zoals ik ben, daar heb ik anderen voor nodig, het beste zijn die mensen die zichzelf (onbewust) in mij herkennen en me aanspreken op bepaalde karaktertrekken. Ik kan alleen iets veranderen als ik weet dat er iets veranderen moet. Men heeft het vaak over terugvallen in oud gedrag. Ik kom er langzamerhand achter dat ik geen oud gedrag heb. Ik vertoon nog altijd hetzelfde gedrag als toen ik nog actief verslaafd was en zelfs van daarvóór.. ik ben wie ik ben... eigenwijs, jaloers, bezitterig, bang om gekwetst te worden, bang om anderen te kwetsen,bang om dingen of personen kwijt te raken, bang om dingen fout te doen, etc... zo geworden door alle omstandigheden, situaties, mensen, kleuren, geuren, geluiden etc. die ik in mijn leven tegenkwam. Door te gaan drinken kon ik de illusie opwekken dat ik van mezelf kon accepteren dat ik ben wie ik ben of kon ik dat juist vergeten. Door te stoppen met drinken, die meetings te bezoeken en het 12-Stappen programma toe te passen, leer ik mezelf te accepteren zoals ik ben en daar op een volwassen manier, dus verantwoordelijkheid nemend, mee om te gaan. Uit m'n self-centered manier van denken stappen en mezelf bezien zoals anderen mij zien. Gisteren de IQ-test gedaan en ik kwam nogal erg hoog uit. Ik denk dat ik ook wel een hoog IQ nodig heb gehad om jarenlang zoveel prachtige redenen te verzinnen om mijn zelfvernietiging te rechtvaardigen en anderen en vooral ook mezelf te misleiden. Hoog IQ wil niet zeggen dat ik slim bezig ben, ha, nee.. het kan zich ook tegen me keren. Ik denk echter ook dat datzelfde IQ me nu helpt om mijn eigen waanzin in te kunnen zien en te durven erkennen, me laat realiseren dat ik niet het centrum van het universum ben maar dat ik onderhevig ben aan alle natuur- en nog grotere wetten zoals die gelden voor alles en iedereen. De helft van de oplossing is inderdaad toegeven dat ik verslaafd ben. Maar ik heb ontdekt dat dat wel de kleinste helft is:D. De rest van m'n leven zal ik moeten blijven werken aan een verandering van attitude. Ik heb de ziekte verslaving en kan daar heel goed mee leven, mits ik mijn medicijn neem, mijn herstelprogramma. Ik kan echter nooit meer een niet-verslaafde worden. Het zij zo. Ik heb er vrede mee. Groetjes van een tevreden alcoholist in herstel.

Iedereen de beste wensen voor het komende jaar. Ik denk maar zo: ik voel me nu goed. Dat wil niet zeggen dat ik me morgen gegarandeerd ook goed voel. Daar staat tegenover dat als ik me vandaag niet zo goed zou voelen, dat evenmin de volgende dag gegarandeerd zo zou zijn. Daarom probeer ik zo veel mogelijk vast te houden aan "alleen vandaag". Ik sta altijd precies op dat ene onmeetbaar kleine punt waar mijn verleden eindigt en tegelijkertijd mijn toekomst begint. Dat onmeetbaar kleine punt is mijn realiteit, altijd en daarom eeuwig.. Leven is voor mij elke keer een stap in de toekomst zetten om dan te ontdekken dat ik nog steeds in het nu ben. Ik ben een verslaafde, zal dat altijd blijven. Geen leven meer mogelijk zonder allerlei associaties met verslaving, hetzij in m'n denken, in m'n gedrag, hetzij door het gedrag van anderen.. Ik kan heel goed normaal drinken, maar ik weet dat als ik als alcoholist normaal drink, dat mijn einde kan betekenen. Dus doe ik abnormaal voor een alcoholist en drink ik niet. Om het leven met al z'n vragen en problemen aan te kunnen heb ik het vertrouwen in de alcoholmacht losgelaten en geef ik me over aan de kosmische-, goddelijke-, oer- of wat voor energie dan ook. Die blijkt onuitputtelijk en altijd precies dat op te leveren wat ik verdien en/of nodig heb. Over rechtvaardigheid hoef ik me nu geen zorgen meer te maken. Ik hoef alleen maar steeds die ene stap in de toekomst te zetten. Het leven is zoveel lichter geworden sinds ik me niet meer als slachtoffer of als winnaar hoef te zien. Ik ben gewoon één van de velen, één van jullie. En dat is elke dag een geschenk op zich. Lieve groet, Kohtje

:heart: voor Jopie.

Dank je wel, Vl. Meisje.

Allenigerd of niet.. ik was getrouwd, ik ben getrouwd, al jaren voor ik serieus verslaafd raakte. Met een vrouw uit duizenden, voor mij dan, hè.. Maar in al die jaren dat ik getrouwd was én me kapotdronk voelde ik me een allenigerd.. tegelijkertijd leunde ik met vol gewicht op m'n ega. Eenzaam, opgesloten in m'n ego. Ego van gebakken lucht. Gebouwd op de fundamenten van een standvastige echtgenote, die voor mij de kooltjes uit het vuur haalde, mij de hand boven het hoofd hield, zich in al haar doen en laten aan mij aanpastte met alle gevolgen voor haar van dien. Zo waren we samen hard op weg om te vereenzamen, sociaal gezien. Toen liet ze me los, zag in hoe ziek zij ook was en vond een manier waarop ze zich kon redden. Mij had ze talloze keren proberen te redden, maar kwam tot het inzicht dat dat niet ging. Ze redde zichzelf door weer verantwoordelijkheid voor zichzelf op zich te nemen en niet meer de verantwoordelijkheid voor mij. Dát voelde pas eenzaam.. gebakken-lucht-ego zonder fundament. En dan ook nog totaal de weg kwijt in alcohol. Niemand die wat voor me kon doen, niemand die meer op me zat te wachten. Nu ben ik dankbaar voor het afgedankt worden van destijds. Ik had dát bereikt wat ik nodig had om de keuze te kunnen maken tussen "afgelopen" of "nieuw begin". Ik koos voor nuchter worden omdat ik niks en niemand meer had. Ik koos voor de enige uitweg die ik nog zag: m'n verantwoordelijkheid tegenover het leven op me nemen, wat het me ook voor moeite zou kosten. Ik koos ervoor om in plaats van een ego van gebakken lucht op te bouwen, een zelfzijn na te streven dat een gevolg was van wat ik gisteren had gedaan. Ik begon de gift te ontdekken die het leven elke dag voor mij is. Dankbaarheid begon te groeien en verontwaardiging af te nemen. Nu, een paar jaar verder, zie ik resultaten waar ik nooit om heb durven vragen, die ik zelfs niet voor mogelijk had gehouden. Mensen beginnen me te respecteren, mij.. ik die totaal niet te vertrouwen was omdat ik mezelf niet kon vertrouwen. En het mooiste geschenk is dat mijn vrouw weer bij me terugkwam, of liever gezegd, dat ik bij haar weer mocht terugkomen. Met als klap op de vuurpijl dat ik exact vandaag 20 jaar getrouwd ben.. daar ben ik best wel dankbaar voor.