Kohtje

Haha, Bolletje.. Da's wel eens heel anders geweest, hoor. Ik leer ook. En ik leer altijd het meest van anderen. Van mezelf kon ik niets meer leren.. ik was eigenlijk helemaal perfect, vond ik. 't Was alleen zo verduveld vervelend dat de mensen om mij heen dat nooit zagen.. dat was zo frustrerend, zo pijnlijk en vernederend, dat ik wel móest gaan drinken. Dat was allemaal hunnie en hullie schuld. Nu ben ik er achter dat ik Jezus niet ben. Ik ben geen wereldverbeteraar, ik kan mezélf met pijn en moeite een beetje verbeteren, nog elke dag. Stapje voor stapje, dag voor dag.. niet alleen, maar met hulp van anderen met hún ervaringen. En jij bent ook een poepie/snoepie.

M.a.w. het forum heeft voor mij het plezier van alcoholisme vergald.. en daar ben ik het forum dankbaar voor.

Lief Bolletje, het is sowieso fijn dat er hier zoveel verschillende "denkwijzen" samenkomen. Mij heeft het altijd geholpen om niet zonder enige wroeging toe te geven aan de gemakkelijke weg van gebruiken/drinken... Vaak was drinken de voor mij enige manier om me happy te voelen, maar de stemmetjes van forumgenoten hielden me altijd af van het ultieme geluksgevoel dat drank me beloofde..

Originally posted by: bolletje .....vind ik het altijd toch gevaarlijk dat men een verslaving, een ziekte noemt. Een mens is dan gauw geneigd om te deken, ik ben ziek dus kan er zelf niets aan doen.quote> Zo dacht ik ook toen ik net te horen had gekregen dat ik lijd aan de ziekte verslaving.. mooier "excuus" kon ik zelf niet bedenken. Maar in de behandeling waar ik dit te horen kreeg, kreeg ik er meteen achteraan te horen dat er wel een mogelijkheid was om de progressie van die ziekte (lees: zelfvernietiging) tot staan te brengen. Vanaf het moment dat ik besloot dat ik machteloos was tegenover mijn ziekte en me commiteerde aan het herstelprogramma (m'n "medicijn"), had ik géén excuus meer om te gebruiken. Want ik ben niet verantwoordelijk voor mijn ziekte, maar wél voor mijn herstel. Verslaving is geen morele tekortkoming, het niet werken aan mijn herstel is dat wel. Ik mag nog steeds fouten maken, kan zelfs terugvallen, maar ik weet dat een terugval te wijten is aan het niet optimaal werken aan mijn herstel. Het vroeger op dit forum veelal gebruikte: opstaan, knietjes kuisen en verderlopen.. is mijn verantwoordelijkheid, het vallen wat daaraan voorafgaat is mijn ziekte. Op deze manier hoef ik mij dus niet te schamen dat ik een verslaafde ben, maar moet ik mij wel schamen als ik daar niets aan (wil) doe(n).

Originally posted by: dhen Iemand verzoeken om voorlopig geen alcohol in je eigen huis te laten drinken en geen alcohol in huis te hebben is niet hypocriet maar heet zelfbescherming voor een alcoholist. Het is juist hypocriet en een gevaarlijke zelfoverschatting om te denken dat een alcoholist dat wel even kan handelen, vind ik.quote> Madeliefje, ik vind dat Dhen hier de spijker op z'n kop slaat. Toen ik wilde stoppen met drinken (overigens met dezelfde gevoelens die tussen (euforische) hoop en (panische) angst heen en weer gingen) vond ik ook dat mensen om mij heen niet het slachtoffer mochten worden van mijn stoppen(!?). Zij hoefden het drinken niet te laten in mijn bijzijn. Ik zag toen echter over het hoofd dat ze al heel lang slachtoffer waren van mijn drinken, en dat ik ondanks al mijn wilskracht om te stoppen er niet in slaagde om me zelf geen slachtoffer te voelen van hun beoordeling dat ik teveel dronk. Vooral in het begin, toen ik nog wilde stoppen om een beter mens voor mijn naasten te worden, kwamen er om de haverklap smoesgedachten bij me op dat het eigenlijk allemaal wel meeviel en dat ik best af en toe mee kon drinken. Om maar niet te spreken van de momenten dat ik alleen thuis was en het aloude stiekeme drinken in praktijk bracht. Als ik mijn eigen drankje niet in huis had deed ik me tegoed aan de "smerigste alcoholhoudende drankjes" die er maar in huis waren. Het maakte me geen ene moer meer uit wát ik dronk, áls er maar alcohol inzat. Er zijn gevallen bekend van wanhoopsdrinkers die eau de cologne, aftershave of spiritus dronken. Zover ben ik niet gegaan, maar ik kan het me wel heel goed voorstellen. Het lichaam en de geest schreeuwen om alcohol, daar kan op den duur geen wilskracht tegenop. Angst voor het stoppen, angst voor de gedachte om nooit meer te mogen drinken, was voor mij een slechte raadgever. Ik ben zover in de problemen gekomen dat ik uiteindelijk geen uitweg meer zag. Op de bodem van de put heb ik een tijdlang "overleefd", zelfs een zelfmoordpoging lukte niet.. Mensen trokken hun handen van me af omdat ze me niet konden helpen, alleen maar mijn lijden verlengen. En daar, op die inktzwarte bodem, gebeurde er iets met me.. Wat daar gebeurde kan ik op dit forum niet uitleggen. Ik snap het zelf niet eens helemaal. Maar het was het moment waarin ik inzag, ingegeven kreeg, dat ik zélf de eerste stap naar rehabilitatie moest zetten. Dat was door zélf een beter mens te willen worden, niet voor of door iemand anders, maar alleen voor mezelf. En dat ik van daaruit opnieuw een leven moest opbouwen met de bouwstenen die een dag voor dag nuchter leven me aan zouden reiken. Ik weet nu dat een goed leven opgebouwd wordt met deze stenen, dat ik die stenen nodig heb en geen alcohol. Vanaf het moment dat ik er van binnen uit van overtuigd was dat ik geen alcohol nodig had kon ik pas naar anderen met een drankje kijken zonder verlangen naar zelf ook een drankje. Vanaf dat moment was ik geen niet drinkende alcoholist meer maar een herstellende alcoholist. En pas vanaf dat moment was ik veilig, ook in de nabije omgeving van drank, zelfs mijn "favoriete" drank, zelfs als ik alleen ben. Wat deze laatste allinea betreft: ik doe dit niet alleen, ik doe dit met een heleboel verslaafden samen. Als ik alleen met al mijn kennis in een hoekje ga zitten, neemt mijn verslaafde geest het heft weer in handen. Ik ben en blijf een verslaafde, en alleen door ervaringen in herstel met anderen te delen (zowel weggeven als ontvangen) kan ik alcohol werkelijk de baas zijn. Maar ik moet er niet te lichtvaardig of hoogmoedig over denken. Genezen ben ik nooit. Alertheid en zelfbespiegeling zijn voor mij een absolute must. Madelief, ik dank je voor je berichten op dit forum. Ik zie daar de angsten, vertwijfeling, onzekerheid, maar vooral ook de hoop op en nieuwsgierigheid naar een beter leven in waar ik zelf zo mee aan het jongleren ben geweest. Maar ook alle bochten waarin ik me zelf heb gewrongen om misschien, heel misschien, wie weet is het mogelijk want bij mij is het anders...zo makkelijk mogelijk van de drank af te komen. Dat is mij nooit gelukt, maar door nu meedogenloos eerlijk naar mezelf te zijn, dat wil zeggen dat ik kritiek die ik van anderen krijg gebruik als bouwstenen, en dus door hard aan mezelf te (blijven) sleutelen, is het leven wel een stuk aangenamer, zeg maar gerust: gemakkelijker geworden. Zoals ze wel zeggen: mijn slechtste dagen in herstel zijn nog altijd vele malen beter dan mijn beste dagen in actieve verlaving. O ja, nog even een vraagje: wat houdt ritueel afscheid nemen van alcohol met een maatje in?

Originally posted by: niwi alcoholisme is nu eenmaal een lichamelijke en geestelijke ongeneeslijke ziekte.... De geest schreeuwt om die eerste...het zou geen kwaad kunnen.... eenmaal daaraan toegegeven....begint de allergie zijn werk te doen... het lichaam wil dan steeds meer en meer....en nog meer... ...quote> Daarenboven is alcoholisme -of verslaving in het algemeen- voor mij ook een spirituele ziekte. Hoe om te gaan met die enorme zuigende leegte die ik ervaar, die onrust, die hopeloosheid, verlorenheid, die machteloosheid, wanneer ik ondanks enorme trek niet ga gebruiken? Die leegte moet ik vullen om me weer compleet te voelen, om weer compleet te zíjn, en dan niet met een drankje, een sigaretje, een koekje of een snoepje, maar met aanvaarding dat ik ben zoals ik ben en dat alles is zoals het is. Iemand heeft ooit geschreven: "When I stopped using, I had a God-shaped hole inside". Die leegte vul ik op met Hogere Macht, wat dat dan ook moge zijn..het heeft altijd de grootte en de vorm die ik nodig heb.

Will, gecondoleerd met het verlies van je vader. Ik hoop dat je sterk genoeg zult zijn om geen ontkenning te gaan zoeken in een alcoholroes, m.a.w. ik hoop dat je geloof in baclofen waarachtig is. Ook al lijkt het leven nu misschien voor je stil te staan, het gaat gewoon verder. En daar kan een vertroebelde geest niets aan veranderen. Ervaringen, gebeurtenissen die anderen overkomen, zijn voor mij altijd een aanleiding om mijn eigen ervaringen weer eens onder de loep te nemen. Zo ook met het overlijden van een naaste.. als ik daaraan denk, word ik ook weer afwisselend verdrietig, kwaad, angstig, en heel berustend.. dit laatste vooral door de afstand in tijd. Ik leer mij in mijn herstelprogramma te wapenen tegen allerlei gebeurtenissen in de toekomst, ik leer mensen in vertrouwen te nemen voor goede en voor slechte tijden, ik leer de relativiteit van alles te aanvaarden, ik leer alleen voor vandaag te leven, ik leer dat er machten zijn die groter zijn dan ik kan bevroeden, ik leer dat ik dus maar heel klein en kwetsbaar ben temidden van al deze enorme krachten en machten en dat vooral te accepteren omdat het is zoals het is... ... maar ik weet ook dat ik maar een mens ben die op onverwachte of overweldigende gebeurtenissen weer heel anders kan reageren dan ik me in kalme tijden heilig kan voornemen. Alles wat ik denk te weten is geen garantie dat ik het op de juiste tijd ook zal toepassen. Als ik voor mezelf al deze zekerheid niet heb, dan kan ik het een ander ook niet kwalijk nemen als ie anders reageert dan ik zou verwachten. En ik denk dat, als ik zelf in zo'n situatie het spoor bijster zou raken, ik heel dankbaar zou zijn als anderen me dan weer de weg zouden wijzen naar het juiste pad. Maar ja, ook dat dénk ik maar.. Me iets voornemen is mooi, maar waardeloos tot het moment dat een voornemen werkelijkheid wordt. Een voornemen is een voorschot nemen op de tijd.. onrealistisch. De tijd zélf zal het leren.. Will, hoe je hier ook doorheengaat: je hebt elk moment de mogelijkheid om je eigen leven in te richten.

Sorry, moet weer weg. Straks weer die meeting waar twee weken geleden niemand kwam opdagen. Maar je weet 't nooit, vorige week waren er zes.. ik heb de sleutel, dus moet er wel heen. Tot later.

Leuk?? en dan ook nog over mezelf?

was dus vorige pagina..

Van zo'n pagina als deze (7) snap ik nou geen ene bal, en toch word ik er op de een of andere manier vrolijk van.. Leuk taalgebruik, leuk gebabbel, lekker niks en toch ook weer wel. voor jullie.

Originally posted by: jopie Originally posted by: Vlaamsmeisje Iemand een idee om warme choco warm te houden op een simpele manier (Boven een vuurkorf ofzo??,) quote> campinggaz brandertje? heppie vast wel quote> Campinggaz is butaan, rond het vriespunt niet bruikbaar. Je moet propaangas hebben...

Originally posted by: Vlaamsmeisje Iemand een idee om warme choco warm te houden op een simpele manier (Boven een vuurkorf ofzo??,) quote> Geen idee.. opdrinken, misschien??

Ja, zag het antwoord al boven m'n vraag staan.. ik ben nog altijd erg simpel van eten.. het hoeft niet eens zo heel erg lekker te zijn, als het maar genoeg is. Behalve dan de vis-worteltjes combi..

Flexitarier Soothe? Wasdah?? Ook wat geruld gehakt betreft, heb ik leren vertrouwen op mijn Hogere Macht.. en goed verhitten.

ja toine, vroeger was alles beter. Toch??

We hadden het vroeger niet zo breed thuis. M'n vader zoop een groot deel van z'n salaris op. Als we echt bijna niks meer hadden kwamen er aardappelen, worteltjes en vis ( gestoofde kabeljauw, geloof ik) op tafel. Associeer het nog altijd met ellende..

Jaap, ik neem je ook niks kwalijk. Ik weet dat het mijn probleem is. Maar heb er ook een oplossing voor, heel eenvoudig: ik maak het nooit klaar.

Donderdag is altijd haastje-repje wat avondeten betreft. Mijn vrouw komt tegen zessen thuis van haar werk, dan gauw eten, hondje uitlaten en alletwee hup in de auto, op weg naar elk onze eigen meeting. Vanavond geruld gehakt, boeren soepgroente erdoor en dan witte bonen in tomatensaus.. bordje kledder. Maar wel lekker en voedzaam. Eventueel wat appelmoes er op.

Ik probeer het verleden los te laten, maar de combinatie vis en worteltjes blijft me als een nachtmerrie achtervolgen..

gordijnen dicht, telefoon uit, deurbel uit.. isolatie op en top.

Wil nog wel even kwijt dat het bij mij een aantal jaren heeft geduurd voordat ik door had dat alleen ik zelf de beslissing kon nemen om niet meer te drinken. Ik ging er in eerste instantie zo'n beetje van uit dat als ik hulp zocht, een ander er wel voor zou zorgen dat ik niet meer zou drinken..daar was het toch verslavingszorg voor? Ben nog steeds behoorlijk naïef, maar heb ook wel een beetje meer kijk op de realiteit gekregen, gelukkig.

Wijfie, is goed meissie.. je begon zo lekker kort, maar je bent nu weer lang bezig om aan mij uit te leggen waarom je het kort hield.. hoeft toch niet? Madelief, waarom overstuur? Omdat je naar de detox gaat? Als je moeite hebt om te stoppen vanwege afkickverschijnselen is detox alleen maar prettig, is mijn ervaring. Het was een jaar of zeven geleden mijn eerste kennismaking met verslaafdenzorg. De drempel was hoog, dat geef ik toe, maar achterafgezien ben ik blij dat ik die drempel overgegaan ben. Daarna volgde nog een heel traject, maar de drempel was geslecht.. het werd steeds makkelijker om een stap verder te gaan in hulp vragen.

Gebruik je nu nog wel baclofen, Will, en werkt het niet zoals je zou willen dat het werkt, of ben je gestopt met baclofen omdat je misschien bang bent dat het zou werken?

Lekker kort, Wijfie.. wou dat ik dat kon:)