Kohtje

Jopie, wel even op de hoogte letten, hè? Je hebt garagedeuren en je hebt garagedeuren.. Caravannetje is al gauw tweeeëneenhalve meter hoog.. en demonteren en weer opbouwen is niet zomaar effies gedaan.. áls dat al kan.

Hoi Jopie, Ik begrijp uit je verhalen dat je gaat wonen in een grote "kale" bedrijfsruimte. Misschien is het een idee (ik weet niet of het door de deur past) om een oud caravannetje of zo in die ruimte neer te zetten. Dan heb je een plek waar je je in behaaglijke warmte kan terugtrekken en hoef je niet die hele ruimte warm te stoken. Want de winter is nu wel officieel bijna voorbij (20 maart, 6.14 uur), maar de eigenschap van cyclussen is dat, als iets voorbij is, het in de verte ook weer voor de deur staat. Als trouwens een caravan niet door de deur past, zou je nog een soort van tuinhuisje of zo (als bouwpakket) kunnen overwegen. Zomaar even wat meedenkerij.. Ben blij dat je in elk geval iets gevonden hebt. Ga goed, mevrouw.

Nancy, ik ben ook niet gelovig opgevoed. Toen ik voor het eerst hoorde over een Hogere Macht en zelfs God, stond het kippenvel me overal, zelfs daar waar ik niet eens wist dat ik vel had.. Toen ik pas jaren later voor het eerst daadwerkelijk met het 12-Stappen programma in aanraking kwam moest ik in eerste instantie nog steeds niks van dat hele "godgedoe" hebben. Maar in de meetings kwam ik vele mensen tegen die óók niet godsdienstig waren, in de zin van religieus, maar wel hun hele leven hadden durven toevertrouwen aan een Hogere Macht, en daar al jarenlang clean mee konden blijven. Ze hadden het ook over een Hogere Macht zoals zij die begrepen.. self-made-god, zogezegd.. Om een lang verhaal kort te maken: stukje bij beetje heb ik geleerd hoe bevrijdend het is om niet jezelf als grootste macht in je leven te maken, maar je te verlaten op krachten en machten die je zelf absoluut niet in de hand hebt. Op die manier hoef ik niet bang te zijn dat ik alles onder controle moet hebben, dat ik mijn eigen toekomst moet bepalen en die van de mensen om mij heen. Ik heb alleen maar te luisteren naar wat mijn geweten, mijn Hogere Macht, me influistert, en daar naar alle eer en geweten naar te handelen. Nancy, dit heb ik ook niet van de ene op de andere dag zo bereikt. Gisteren was het exact vier jaar geleden dat ik aan een twaalf-stappen behandeling begon en diezelfde dag ben ik voor het eerst naar een NA meeting gegaan. Tot op de dag van vandaag bezoek ik nog meerdere meetings per week. En ik ga er met plezier heen. Ten eerste om er zelf veel te leren van anderen, ten tweede om dat wat ik geleerd heb, weer uit te dragen naar de nieuwkomers.. En nu ga ik naar huis, eten maken en daarna ook weer een meeting. Tot gauw.

Ja Nancy, dat is ook het allerbeste. Dat je het op je eigen manier doet. Ik wil je ook nergens toe dwingen, ik vertel je alleen mijn ervaring in herstel. Ik heb het ook allemaal zo gedaan zoals jij nu doet en wilt gaan doen. Ik wilde mezelf ook niet zien als een "ik-klein-ikje." En ik heb dat allemaal ook jarenlang gedaan, en ik had zeer zeker succesvolle periodes. Ik kon best wel veel voor elkaar krijgen met m'n wilskracht. Uiteindelijk zelfs een keer 18 maanden achter elkaar.. ik ben niet helemáál een hoopje prut.. Maar uiteindelijk bleek steeds weer dat ik verslaafd ben en daardoor mezelf niet kón vertrouwen, niet wat betreft mijn verslavingsmiddelen. Daarvoor was ik dan toch weer net een beetje te klein of zo.. Nu ik heb toegegeven dat ik klein, verslagen, machteloos ben, voel ik me sterker dan ooit tevoren. Zolang ik vertrouw op, en me laat leiden door die machten die groter zijn dan ikke, kan me niets gebeuren. Jij gaat net als iedereen je eigen weg. Ik ben hier niet om je vooruit te schoppen in de richting die ik wil dat je gaat, ik ben hier om af en toe naar je te zwaaien en je toe te juichen en je een glimlach te schenken. En je te vertellen hoe het mij vergaat en vergaan is..

Fijn nieuws, Bekkie. En bedankt voor de knuffel. Altijd fijn.

Verslaafd zijn of worden heb ik absoluut niet zelf in de hand gehad. Ik heb er nooit voor gekozen om verslaafd te worden. Met alle kracht en macht die ik in me had heb ik geprobeerd om van die verslaving af te komen, of om het onder controle te krijgen. Maar ik moest erkennen dat alcoholverslaving sterker is dan ikzelf. Hiermee erkende ik dus al dat er een macht was die groter was dan ikzelf, die alcoholverslaving dus. Om deze verslaving te controleren had ik dus machten/krachten nodig die nóg groter waren.. en die heb ik gevonden, maar niet in mezelf. Die heb ik gevonden in alles wat IK NIET BEN. Ik ben klein, dus wat ik niet ben is heeeeeeeel groot.

Door toe te geven dat ik machteloos sta tegenover alcohol ben ik geen slachtoffer meer, maar heb ik iets overwonnen, ben ik een winnaar (in wording).

In feite zeg je nu, Nancy, dat het dus je eigen dikke schuld is dat je verslaafd bent, dat je er zelf voor verantwoordelijk bent. En dat je dus macht hebt over alcohol, dat je kunt stoppen wanneer je dat wilt.. dus dat je dan weer eigenlijk helemaal niet verslaafd bent.

Och Jopie, het is geenzins mijn bedoeling om je in een soortement van isolement te drukken, hoor. Je deelt maar over je voornemen. Maar ik vroeg het me alleen maar af. Hoe meer tijd ik neem om me op bepaalde dingen voor te bereiden, hoe meer tijd ik mezelf geef om mijn bedenkingen te laten groeien. En als verslaafde heb ik altijd bedenkingen.. en laat ik ze maar al te makkelijk groeien, vooral als ik het in m'n uppie wil oplossen. Dat is dat zogenaamde duiveltje op mijn schouder dat mij zo laat denken en doen.

Hoi Mariam, Ja, ik ben ook een minderaar. Ik ben echter ook een alcoholist. Zelfs toen ik wist dat ik alcoholist ben, wilde ik toch nog minderen. Dat betekende dat ik steeds aan het onderhandelen was met mezelf en mijn omgeving. Elke keer dat mijn omgeving vond dat ik teveel had gedronken (zelf vond ik dat meestal wel meevallen over het algemeen) beloofde ik het wat rustiger aan te doen. Dat lukte vaak wel tijdelijk, maar steeds weer zocht ik de grens op van wat nog geaccepteerd werd door mijn omgeving, want zelf vond ik de limiet altijd wat aan de lage kant. En steeds weer ging ik over die grenzen die mijn omgeving aan me stelde, heen.. tja.. niet willen en toch doen. Of eigenlijk: wél willen, en hopen dat het niet op zou vallen.. Op een gegeven moment ben ik geminderd naar nul. Voor mijn omgeving én voor mezelf wel zo duidelijk. Onderhandelen werd er een stuk eenvoudiger door. Mijn omgeving vond de nul-lijn wel prima, hoewel het even wennen was, en ik zelf wist precies wanneer ik mijn grens zou overschrijden, namelijk bij die eerste slok. Ik heb geleerd om dingen eenvoudig te maken. Dat lost een hoop onzekerheid voor me op. Het lost geen moeilijkheden op, sterker nog, het werd eigenlijk alleen maar moeilijker. Maar zelfs als ik het moeilijk heb is de oplossing héél eenvoudig: die eerste niet nemen. Daarmee heb ik mijn verslaving in elk geval een halt kunnen toeroepen, het wordt niet meer erger. En dat is wat ik zocht toen ik mij voor het eerst bij verslavingszorg meldde en ook toen ik me hier op het forum meldde. Ik zocht als alcoholist gemoedsrust. Voor mij geldt: alcohol lost niets op, behalve mijn gemoedsrust!

Jopie, als je nu stopt, ben je op 1 april al net zo ver als ik vandaag ben, nl. dag 19. Waarom zal je op 1 april wél gaan lukken wat je vandaag nog niet lukt? Of andersom geredeneerd: wat je vandaag doet, heb je op 1 april al negentien dagen geleden gedaan!! Voornemens kunnen nog zo mooi en edel en goedbedoeld zijn.. maar feitelijk zijn ze waardeloos, zoiets als jezelf blijmaken met een dooie mus. Ze worden pas klinkende munt op het moment dat ze worden omgezet in daden. Of heeft dit te maken met die 1 april grap die je aan het uitbroeden bent??

JJ in de ontkenningsfase?? Je bent WEL een mooi mens!! Kijk maar eens in de spiegel in de poppetjes van je eigen ogen>>

JJ, ja, dat is schrikken. Ik wens je alle goeds, echt waar. Ik vind je een mooi mens.

JJ, het siert je dat je het voor een ander opneemt. Maar met lief zijn voor elkaar had ik het nooit gered. Afbranden is een groot woord, maar elkaar met respect een gruwelijk heldere spiegel voorhouden was voor mij heel verhelderend. De keren dat ik "met de grond gelijk gemaakt werd" omdat anderen me de waarheid vertelden, zijn de meest liefdevolle dingen geweest die me zijn overkomen. Liefdevol hoeft niet altijd zacht te zijn.

Lang niet geweest hier, 's avonds dan, bedoel ik. Ben meestal 's avonds naar een meeting, maar heb de vrijdagavond nu "vrij genomen" om wat aan m'n frans te sleutelen. En nu dus ook even nog antwoorden op een vraagje van Akelei van vanmiddag. Originally posted by: akeleiIk heb een AA vraag(je) Maar kan natuurlijk het stuk waar het in stond van z'n nooit niet zo snel terug vinden. Het gaat oevr accepteren dat je machteloos staat tegenover..wat? het middel of de verslaving. Want als het echt zo gesteld is, en dat zal niet, hoef je geen moeite te doen. Ben toch machteleoos.quote> Akelei, Een AA vraag(je) met een NA antwoord. Ik ben een trouw NA-ganger, maar het programma komt wel van AA, (overigens met toestemming van AA), zelfde Stappen, zelfde Tradities, maar gericht op alle middelenverslaafden (drugs, medicijnen..), inclusief alcohol. Alcohol is ook een drug! Je hebt het over Stap Een. "Wij erkenden dat we machteloos stonden tegenover onze verslaving, dat ons leven onhanteerbaar was geworden." Ons onvermogen om ons drugs(alcohol)gebruik in de hand te houden is een symptoom van de ziekte verslaving. We staan niet alleen machteloos tegenover drugs maar ook tegenover onze verslaving. Verslaving is een fysieke, mentale en spirituele ziekte die ieder gebied van ons leven aantast. Het fysieke aspect van onze ziekte is het dwangmatig gebruik van drugs: het onvermogen om te stoppen met gebruiken als we eenmaal zijn begonnen. Het mentale aspect van onze ziekte is de obsessie, of het alles overweldigende verlangen om te gebruiken, zelfs wanneer we ons leven aan het verwoesten zijn. Het spirituele deel van onze ziekte is onze totaal egocentrische houding. We hadden het gevoel dat we konden stoppen wanneer we dat wilden, ondanks alle bewijzen van het tegendeel. De meesten van ons zijn opgelucht om er achter te komen dat ze een ziekte hebben in plaats van een morele tekortkoming. We zijn niet verantwoordelijk voor onze ziekte, maar we zijn wel verantwoordelijk voor ons herstel. De meesten van ons probeerden op eigen kracht te stoppen met gebruiken, maar we konden niet mét en niet zónder drugs leven. Uiteindelijk realiseerden we ons dat we machteloos stonden tegenover onze verslaving. Velen van ons probeerden te stoppen op pure wilskracht of we probeerden allerlei andere remedies zoals psychiaters, ziekenhuizen, afkickcentra, minnaars, nieuwe woonplaatsen, nieuwe banen.. alles wat we probeerden bleek slechts een tijdelijke oplossing, en we begonnen in te zien dat we de meest onvoorstelbare nonsens hadden verzonnen om de puinhoop die we van ons leven maakten met drugs, te rechtvaardigen. Het fundament van het 12 Stappen programma is de erkenning dat we, vanuit onszelf, geen macht hebben over onze verslaving. Wanneer we dit feit kunnen accepteren, hebben we het eerste deel van Stap Een volbracht. Een tweede erkenning moet gemaakt worden voordat ons fundament af is. Namelijk dat ons leven onhanteerbaar was geworden. We zijn sterren in het manipuleren van de waarheid. Aan de ene kant zeggen we: "Ja, ik sta machteloos tegenover mijn verslaving" en aan de andere kant: "Wanneer ik mijn leven op orde heb, kan ik met drugs omgaan." Zulke gedachten brachten ons terug tot actieve verslaving. Het kwam nooit bij ons op om te vragen: "Als we onze verslaving niet kunnen beheersen, hoe kunnen we dan ons leven beheersen?" We voelden ons ellendig zonder drugs, ons leven was onhanteerbaar. Het niet in staat zijn om te werken of taken te vervullen en het hebben van een afbrekende houding zijn eenvoudig te zien als kenmerken van een onhanteerbaar leven. Onze naasten zijn over het algemeen teleurgesteld, verbijsterd en verward door ons gedrag en vaak verlaten of verstoten zij ons. Het vinden van werk, maatschappelijk aanvaard worden en hereniging met onze families maakt ons leven niet hanteerbaar. Maatschappelijk aanvaard zijn staat niet gelijk aan herstel!! Stap Een doet ons besluiten ons over te geven aan een programma dat al voor honderdduizenden gewerkt heeft. Overgave betekent niet meer te hoeven vechten. We accepteren onze verslaving en ons leven zoals het is. We worden bereidwillig te doen wat noodzakelijk is om clean te blijven, zelfs de dingen die we niet leuk vinden om te doen. Pas na overgave zijn we in staat de vervreemding van verslaving te boven te komen. Als verslaafden zijn we pas te helpen als we kunnen erkennen dat we VOLLEDIG verslagen zijn. Dit kan beangstigend zijn, maar het is het FUNDAMENT waarop we ons leven bouwen. Dan nog iets: geen van deze stapen heeft toverkracht. We zeggen niet alleen de woorden van deze Stap, we leren ze te leven.. Als we onze machteloosheid en ons onvermogen ons eigen leven te hanteren erkennen, openen we de deur voor een Macht groter dan onszelf die ons kan helpen.. En daar beginnen we aan Stap Twee. Akelei, ik hoop dat je in dit verhaal het antwoord op je vraag(je) kunt vinden. Met dank aan het boek: "NA-ANONIEME VERSLAAFDEN", de basistekst zoals die in de nederlandstalige NA-meetings wordt gebruikt.

Akelei, ik ga nu naar huis, maar ben vanavond weer een paar uurtjes hier (in het atelier). Vraag maar.. antwoord komt dan later wel.

Wees blij dat je niet perfect bent.. heb je dát weer.. ik weet er alles van;) Fijne vakantie, Jaap.

JJ, Ik heb niet de intentie om hier iemand aan te vallen. Wel de behoefte om feiten/spiegels voor te houden. Suikertje kent zijn omstandigheden als geen ander. Ik ken ze niet gedetailleerd. Maar ik zie wel herkenningspunten in gedrag en handelen. Onze omstandigheden zijn van persoon tot persoon verschillend, maar onze ziekte verslaving is voor ons allemaal gelijk. Ik vertel uit mijn eigen ervaringen die de ziekte verslaving mij heeft opgeleverd. Mijn omstandigheden, zowel vroeger als nu, zijn daarbij van ondergeschikt belang. Ik kan de omstandigheden van een ander niet veranderen, wel kan ik laten zien wat mijn manier van denken voor mij heeft betekent ingeval mijn verslaving. Wat het heeft betekent voor mijn kijk op het leven, op mijn kijk op mijn rol in het leven, op mijn kijk op de rol van anderen in mijn leven. Maar aanvallen zou voor mij betekenen dat ik iets te verdedigen heb tegen een ander... en dat heb ik niet.

Originally posted by: Sofie Dhen, Wat je schreef naar Kohtje:...... quote> Volgens mij schreef Dhen dit naar Jopie..

Originally posted by: borretje Moet je wel een kans krijgen he? Om dat te kunnen bewijzen..quote> Je krijgt elke dag de kans om goed te doen. Gevolgen hebben we niet in de hand.

Originally posted by: jopie toch ken ik heel wat omgevingsfiguren die zich heerlijk wentelen in exact diezelfde slachtofferrol omdat hun partner of wat dan ook zuipt hoeven zij niets, enkel klagen terwijl ook zij hun eigen aandeel hebben quote> Of ze zich nou heerlijk wentelen weet ik niet. Vaak is het het niet kunnen omgaan met een verslaafde in je naaste omgeving. Aktieve verslaafden zijn nou eenmaal onberekenbaar en onbetrouwbaar. En naasten voelen zich al gauw slachtoffer omdat ze steeds weer voor (onaangename) verrassingen komen te staan. Hoeven ze niets anders dan enkel te klagen, of weten ze gewoon niet hoe met deze situatie om te gaan? Mijn eigenste echtgenote heeft zich jarenlang slachtoffer gevoeld van mijn manier van leven. Maar op een gegeven moment kwam ze in aanraking met mensen die Al-Anon groepen bezochten en daar leerden hun eigen verantwoordelijkheid in hun leven te nemen, zich niet langer als willoos en stuurloos individu te laten meeslepen in de ziekte verslaving van hun partner of familielid. Haar ogen werden geopend en ze realiseerde zich dat ze met haar verdriet, boosheid en angst precies dat deed wat ik van haar verwachtte.. dat ze me een hufter vond, maar wel een zielige.. dat ze, zo goed en zo kwaad als dat ging, mij de hand boven het hoofd hield door zichzelf als slachtoffer te beschouwen. Zij schaamde zich, zij voelde zich verantwoordelijk, zij had het idee dat het haar schuld was dat alles zo liep als het liep.. Pas toen ze mij losliet en weer zelf een leven ging opbouwen, kreeg ik de ruimte om mezelf als individu te zien. Met eigen verantwoordelijkheden. Met eigen kansen, eigen initiatief en eigen gevolgen.. Niemand heeft er schuld aan dat ik alcoholist ben, ook ikzelf niet. Maar alle gevolgen die dat voor me heeft (gehad) zijn wel aan mijn EIGEN manier van leven te danken. Als ik nooit dat eerste glas had gepakt, vele jaren geleden, had mijn leven er waarschijnlijk heel anders uitgezien. Maar ja.... ALS.. Het is zoals het is. En wat het wordt, dat zie ik dan wel weer.. Eerst maar eens nu naar mijn beste vermogen mens proberen te zijn.

Maar vergeet niet, Jopie, dat alcoholisten hun omgeving ontzettend veel schade aandoen. Emotioneel of niet, schade is schade. Ik was ten tijde van mijn actieve verslaving keer op keer blij als ik "door het oog van de naald" was gekropen. Als ik weer even respijt kreeg en een kans om mezelf aan te pakken, te stoppen met drinken en alles zo maar weer helemaal goed te maken. Elke keer weer, en dat zegt eigenlijk al genoeg.. Na één keer had ik eigenlijk al moeten stoppen, maar keer op keer ging ik de fout weer in, op het gevaar af dat ik op een dag iemand de dood in zou jagen, of voor het leven verminken.. Ik ben dus dankbaar dat ik op een gegeven moment "gepakt" werd en geconfronteerd met mijn schadelijkheid in de maatschappij.. zowel op de weg als naar de geliefde mensen om mij heen. Ik was volkomen ontoerekeningsvatbaar. Pas toen ik me dát realiseerde en echt aan mezelf ging werken, kon ik ook inzien dat alles wat mij zogenaamd aangedaan was, puur bescherming van de maatschappij tegen mij als actieve alcoholist was. Ik heb rechten in de maatschappij, maar de maatschappij heeft ook rechten t.o.v. mij..

Tja, Suikertje.. rechters en/of instanties maken je niet dagelijks mee. Die moeten zgn. "harde" bewijzen hebben. Ik moet voor het verlengen van mijn rijbewijs elke zoveel jaar ook bewijzen dat ik niet gedronken heb. Daar leg ik me bij neer. Moet elke keer weer bloed laten prikken, praatje met een psychiater en al dat soort dingen. Alleen op die manier kunnen ze bij het CBR besluiten of ze me nog in staat achten een motorvoertuig te besturen. Maar door van mezelf te weten dat ik niet drink, maak ik me daar niet boos en/of ongerust over. Dit zijn nou eenmaal de gevolgen van mijn jarenlange alcoholmisbruik.. En als die tests negatief voor mij uit zouden vallen, dan weet ik waar 'm hoogstwaarschijnlijk de schoen wringt.. dan hoef ik alleen maar naar mezelf te kijken.

tegen mij, Niwi, een kwetsbare herstellende verslaafde.. Ja, alleen voor vandaag. Moet mezelf daar nog elke dag aan herinneren, hoor. Elke dag vragen om kalmte, moed en wijsheid.. elke dag opnieuw mezelf commiteren aan het programma. Vanzelf gaat het niet. Het werkt als je er aan werkt..

Originally posted by: Suikertje Bijna 3 maanden niet drinken voor niks. Ik kan het net zo goed weer op een zuipen zetten, men is namelijk "ongewis" of ik niet meer drink. Fijne dag allemaal.quote> Suikertje, de enige die zeker weet of jij wel of niet niet meer drinkt ben je zelf. "Ongewisheid" van anderen was voor mij ook altijd een grote valkuil, een reden om me slachtoffer te voelen. "Ongewisheid" van anderen had bij mij vaak ook wel een grondige reden. Ik nam het anderen kwalijk als ze aan me twijfelden. Maar ik hoef alleen maar eerlijk naar mezelf te zijn en verantwoording bij mezelf te zoeken. Ik hoef mezelf niet te verdedigen, in bochten te wringen om geloofd te worden, ik hoef mezelf niet te bewijzen. Het beste bewijs van wat ik ben is wat ik ben.