Kohtje

Môgge, Romualdus, gefeliciteerd. Wat een herkenbaar verhaal over die herinnering aan je vorige verjaardag. Ik heb ook zo vaak op die Y-splitsing gestaan en de keuze gemaakt voor energie, gezondheid en geluk. En toch kwam ik op de één of andere manier elke keer toch weer op die weg naar eenzaamheid en een vroegtijdige dood terecht. De laatste keer dat ik die keuze voor de weg van energie, gezondheid en geluk maakte is nu op een paar dagen na vijftig maanden geleden en is tot nu toe ook mijn redding gebleken. Toch is het gekke dat die andere weg ergens diep van binnen nog steeds een bepaalde "aantrekkingskracht" heeft. Zo zat ik gisteren te kijken naar de docu die in het videodraadje genoemd werd (Drugged High on alcohol) en geloof het of niet, ik voelde zo met de ellende van die jongen mee, kon bijna fysiek voelen en proeven en huiveren en opluchting voelen, dat ik spontaan een trekmoment had..????? ondanks de fatale afloop. Dat is wat die verslaving met me deed: ondanks dat ik wist dat ik langzaam zelfmoord aan het plegen was, liet de obsessie van het drinken me niet toe mijn eigen wil van stoppen te volgen. Nu, na vijftig maanden, is de letterlijke noodzaak van drinken niet meer aanwezig. Ik zit niet te trillen, ik ben niet hopeloos verward en angstig, ik word niet stilaan knettergek als ik mijn portie alcohol niet krijg en kan dus gewoon doorgaan met nuchter leven zonder allerlei fysieke en mentale afkickverschijnselen. Maar ik zit als verslaafde toch maar met een idioot soort gevoel van "nostalgie" opgescheept. Door vooral dankbaar te zijn voor het leven zoals het nu is, niet terug te verlangen naar hoe het was en geen absolute voorwaarden aan mijn toekomst te stellen, kan ik gelukkig ook vandaag weer makkelijk zeggen: vandaag neem ik die eerste niet. Heb een mooie dag.

Tatum, voor iemand die geen alcoholprobleem heeft is grapjes maken over alcohol in de koffie, zoals in jouw voorbeeldje, een verzetje, een tussendoortje. Best lollig om bij gelegenheid eens een beetje aangeschoten te zijn of zelfs een keer stomdronken. Voor mij als verslaafde zijn dit soort "grapjes" gericht op maar één doel: dronken worden om het dronken worden om het dronken worden om het dronken worden.. niets anders, geen lolletje, geen grapje, geen pleziertje..pure levensgevaarlijke ernst. Geen keuze maar een moeten. Vertrouw op jezelf, niet op de alcohol. Zonder alcohol gaat mijn leven veel beter. Je zegt het zelf in je onderschrift. Door je hier op te focussen en niet je door het alcoholisme geprogrammeerde focus op alles wat met drank te maken heeft een kans te geven, heb jij op jouw manier net zo veel plezier als een niet verslaafde met alcohol kan hebben. Jouw plezier zit 'm nou juist in nuchter blijven.. het woord "genieten" moet anders ingevuld gaan worden. Genieten is voor mij het aanvaarden van het leven zoals het is, aandachtig zijn, ook in geval het allemaal niet meezit. Genieten wordt veel subtieler, niet meer alleen maar hopsaheefalderaaa..

sorry, zit een beetje te klooien, hiero. Om het vorige bericht nog even af te maken.. die behoefte om te drinken is voor mij als verslaafde niet weg te nemen, die kan te pas en te onpas op komen zetten, maar ik heb er een sterkere behoefte tegenover gezet, een behoefte waar ik het vertrouwen in heb gekregen dat ie te bewerkstelligen is.

...

Môgge. Tatum, voor mij ook nog steeds herkenbaar, die gedachten richting drinken.. Ik was enkele weken geleden op een NA-meeting en daar mochten we sharen aan de hand van de Derde Traditie die we samen gelezen hadden. Die Derde Traditie luidt: "Het enige vereiste voor lidmaatschap (van AA, NA, CA, of welke 'A' dan ook) is het verlangen om te stoppen met gebruiken (drinken)". Toen ik daar over nadacht, kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat ik me eigenlijk, op de keper beschouwd, nooit "lid" heb mogen noemen van NA of AA.. Ik heb namelijk nooit het VERLANGEN gehad om te stoppen met drinken. Ik zou, als het kon, best door hebben willen gaan met drinken, als die ellendige gevolgen maar ophielden. Juist die gevolgen was ik spuugzat, die wilde ik niet meer. Daarom heb ik me ingespannen om te stoppen met drinken en hulp en steun te zoeken in een fellowship met andere herstellende verslaafden. Met die steun heb ik het drinken kunnen laten en kwamen de positieve kanten van gestopt zijn langzaam maar zeker mijn leven binnensijpelen. En zo is langzamerhand wel een VERLANGEN ontstaan. Niet het verlangen om te stoppen met drinken, maar het verlangen om niet meer te hoeven drinken..

Nee wijfie, ik sta niet sceptisch tegenover wat dan ook dat drankzucht kan wegnemen. Persoonlijk heb ik het alleen niet zo op levenslang middelen gebruiken om de symptomen van verslaving te onderdrukken en zie ik meer in een verandering van levensbeschouwing. Mijn verslaving is voortgekomen uit een vluchtbehoefte die ontstond door een bepaalde (negatieve) kijk op het leven, en door mijn levensbeschouwing te veranderen, mijn slachtoffergevoel om te zetten naar nederigheid t.o.v. het leven, naar acceptatie in plaats van afwijzing, heb ik de vlucht in een alcoholroes niet meer nodig. Spiritualiteit is daarin voor mij de weg gebleken, via allerlei min of meer "zweverige" maniertjes en probeerseltjes naar een heel aardse manier van overgave. Nuchterheid was en is daarbij onontbeerlijk. Ik zou willen dat ik in het begin van mijn herstel ook zo makkelijk van mijn drankzucht af was geweest. Ik heb mijn drankzucht overwonnen met behulp van andere herstellende verslaafden, mijn sponsor, de fellowship van NA-Anonieme Verslaafden en dat heeft veel pijn, moeite en ook tijd gekost, want ook een terugval gehad na negen maanden. Aan de andere kant was daardoor de noodzaak om aan mezelf te werken wel sterk aanwezig en ik ben bang dat als ik zo makkelijk en snel van mijn zucht af was geweest, ik als lui beest al snel had gedacht: het is wel goed zo, ik drink in elk geval niet meer.. En dan was er in principe niets veranderd. Nu wel. Niet het leven zelf is veranderd, alles en iedereen is nog net zo als voorheen, maar IK ben veranderd.. of nee, zelfs Ik ben niet veranderd, maar mijn kijk op het leven, mijn ervaring van het leven. En dat heeft mijn leven gered, want het leven is voor mij niets anders dan zoals ik het ervaar. Maar nogmaals, het begint allemaal met die eerste laten staan. En hoe een alcoholist die dat wil dat doet, maakt niet uit. Die eerste laten staan is het allerbelangrijkste.. Dus nogmaals: succes.

He wijfie, misschien voorlopig even een soort van standaard onder de accordeon? Zou zo maar een bijwerking kunnen zijn, dat je dat ding niet meer kunt tillen.. Succes met je medicijnen!!

Originally posted by: bb het peleton komt eraan quote> hahahahaa..... met spierverslappende middelen nog wel.

Originally posted by: mark ... en heb gedaan wat ik niet had willen doen, ik heb een flesje wodka gekocht...gelukkig heb ik het bij 1 flesje kunnen houden, maar schaam me nu kapot... ...in deze trigger ben ik dus gestonken. Ik ben zo boos op mezelf!quote> Duidelijk en herkenbaar voorbeeld van hoe verslaving ook bij mij werkt. Een trigger herken ik wel, ik weet dat ik dingen ga doen die ik niet wil doen.. en als het dan gebeurd is weet ik zeker dat ik dit niet had moeten doen en het dus een volgende keer niet wéér zo zal doen. Maar een volgende keer gaat het dan precies weer zo, ondanks de lessen uit het (soms zeer recente) verleden. Dit is wat ze de waanzin van verslaving noemen. Mijn zinnen zijn niet in orde, ik ben waanzinnig, ik doe niet wat IK wil. Mijn wil is niet tegen de ziekte verslaving opgewassen. Ik heb geleerd mijn wil over te dragen aan de zorg van een liefhebbende hogere macht, dat wil zeggen dat ik niet meer altijd mijn eigen wil volg maar me blindelings stort in vertrouwen dat het goed komt als ik niet mijn eigen wil volg maar de loop der dingen over me heen laat komen en gaan. Dat was vooral in het begin van mijn abstinentie vaak letterlijk fysiek pijnlijk, maar ook psychisch.. ik dacht soms dat ik totaal gek werd als ik niet toegaf aan de obsessie van zelfvernietiging, want dat is waar het op neer kwam. Elke keer als ik toch weer ging drinken deed ik aan een stuk(je) zelfvernietiging. Het leven zelf, de omstandigheden, het 'onrecht', de droefenis, de angsten, de pijn etc. veranderde geen ene moer door mijn drinken, dus was mijn vlucht in een roes geen oplossing voor alles wat ik als 'lijden' ervaarde. Doch, met hulp van het 12 Stappen programma, meetings en niet te vergeten mijn sponsors, wist ik me via gebed en meditatie tot een kalmte te brengen die me liet accepteren dat het ook goed was als ik me niet goed voelde, en deze kalmte alleen al was voldoende om me op dat moment weer goed te voelen. Niet hoe ik me voel is bepalend voor de loop van mijn leven, maar hoe ik met dat gevoel omga. En door mijn gevoel te accepteren voor wat het is en ermee te leven, krijgt mijn levensloop een natuurlijker verloop. Ik kan mijn leven niet hanteren, en door dat te accepteren komt er ruimte voor de mysteries als liefde, mededogen, begrip, vertrouwen etc...

Ik kom hier regelmatig kijken, meelezen. Maar ik heb meestal geen flauw idee wat ik hier moet schrijven. Toch voel ik me wel betrokken bij het hele gebeuren hier. Veel herkenning nog altijd, maar na al die jaren hier ook veel herhaling. Vind ik wel logisch, want elke nieuwkomer brengt in grote lijnen hetzelfde verhaal/probleem met zich mee: alcoholverslaving. Langzamerhand is de lust me een beetje vergaan om mijn eigen ervaringen in herstel te delen met anderen. Voel me soms een beetje een grammofoonplaat (wie kent ze nog??) die blijft hangen. Ik heb de laatste jaren honderden meetings van AA, NA en CA bezocht, veel van m'n ervaringen gedeeld met anderen, geprobeerd m'n verhaal steeds in een beetje andere vorm te gieten om het voor mezelf nog interessant te houden, maar op een gegeven moment was de koek een beetje op. Elke dag pas ik de principes van het 12-stappen programma zoveel mogelijk toe, me goed bewust van m'n tekortkomingen maar ook van m'n goede eigenschappen. Ik heb een intensief contact met m'n hogere macht/geweten, kijk naar mezelf in de spiegel die me dagelijks voorgehouden wordt door anderen en door de gevolgen van mijn eigen handelen, en herken daarin de dingen die me niet bevallen. In plaats van ervoor te vluchten of er boos om te worden, probeer ik nu maatregelen te nemen om dat spiegelbeeld te verbeteren. Niet door het spiegelbeeld anders te willen maken,dat is onmogelijk, maar door mezelf aan te pakken. Zo is na een paar jaar WERKEN AAN m'n herstelprogramma veranderd in LEVEN VOLGENS m'n herstelprogramma. Zoals ik in het begin nuchter kon blijven door niet te drinken, zo drink ik nu niet doordat ik nuchter leef. Alles went, zeggen ze wel.. ook nuchter leven. Maar er was wel verandering van leefwijze voor nodig, en als er iets eigen is dan is het wel leefwijze. Dus veranderen betekende voor mij afscheid nemen van mezelf en tegelijkertijd mezelf verwelkomen in een nieuwe leefwijze die me eerst onwennig en onaangenaam voorkwam, maar nu heel vertrouwd en veilig voelt. Toch blijf ik, hoe ik het ook wend of keer, mezelf. Dus alcoholist. Net zoals ik Amsterdammer blijf, hoewel ik er al 48 jaar niet meer woon. Ik voel me geen Amsterdammer meer, en ik voel me al een beetje minder alcoholist worden, maar.... ...dus ga ik nog wekelijks naar enkele meetings en kom ik hier regelmatig kijken/meelezen.

Ik kwam gisteravond ook niet op adb. Dat lag in mijn geval écht aan mij.

Ach Lytse, ik denk ook erg veel aan alcohol. Dat komt doordat ik gestopt ben met drinken, een programma heb leren kennen dat mij helpt om te leven zonder drank en me daarom dagelijks moet realiseren dat ik volgens de aanwijzingen in dat programma moet proberen te leven. Als ik niet meer aan alcohol zou denken, zou ik als alcoholist zomaar weer naar de drank kunnen grijpen omdat alcohol zélf niet zegt dat ik er niet tegen kan.. juist het denken aan alcohol waarschuwt mij voor de gevaren ervan. Mijn vrouw drinkt ook, in mijn ogen zelfs abnormaal.. die kan met 1 fles wijn meer dan een week doen.. steeds weer vacuum pompen en dan zo af en toe: Pfffff... 1 glaasje..

Tjeetje.. ik heb er ook zomaar eens drie op een rij (misschien met dit bericht erbij wel vier!!) Is me geloof ik nog nooit overkomen, hier.

Ahh.. ik weet het weer... RAF stond voor Rufus, Anna en Ferry, alledrie met dezelfde stopdatum. Rufus is daarna een totaal nieuw leven begonnen en is sindsdien uit mijn beeld verdwenen.. Kan niet anders dan hopen dat het hem goed gaat.

Lytse, om te zien dat je het kan heb je toch niet het bewijs van een ander nodig? De enige die kan bewijzen dat je het kan ben je zelf.. In het verleden zag ik ook vele bewijzen dat het kon, maar IK kon het niet.. tot ik zelf stopte met drinken.

Haha, Ferry. Het water stroomt net onder ons door, dus ja, ik sta nog steeds droog. Nu ruim vier jaar. Zie zoveel bootjes langsgaan dat ik gestopt ben met naar je te zwaaien. Weet toch niet welke van jou is.. Maar ik lees dat jij ook nog goed gaat en dat je je zelfs op het jaarpact hebt aangemeld.. Ik gaf jou en Anna en nog iemand toen de naam "RAF"-team.. ik weet alleen niet meer wie die R was. Weet jij dat nog?

Hey, Ferry.. fijn hè? Hoewel ik voor mezelf moet zeggen dat ik opstaan nog altijd niet fijn vind. Niet omdat ik brak ben, maar omdat de wekker altijd gaat op een moment dat ik er zelf nog niet aan toe ben.. maar ja, wekkers wil is wet, dat zegt m'n hondje altijd..

Ook van mij voor iedereen, zowel op deze lijst als daarbuiten, de beste wensen voor vandaag.

Dank je, Rudy. Jullie ook!!

Hai Akelei. Ja, het gaat me goed. Ben nu ruim vier jaar clean en volop bezig mijn leven een richting, een uiterlijk én inhoud te geven

Lenie, meeleven met een ander is warm. Maar hou voor je eigen gezondheid in de gaten dat je niet gaat mee lijden.. dat slaat al gauw om in zelfmedelijden met alle mogelijke gevolgen.

Originally posted by: Maar hij heeft geen verslavingsproblematiek. Ik wel. Dat zal het verschil zijn, denk je ook niet?quote> Mijn omgeving, zowel mijn vrouw als mijn familie, maar ook kennissen, vrienden, etc.. had het meeste last van mijn drinken. Zelf was ik regelmatig wanhopig, ziek, niet in staat te doen wat ik moest/wilde doen maar ook bij tijd en wijle hoopvol en optimistisch gestemd, als ik weer eens besloten had dat ik het te gek had gemaakt en zou stoppen. Het vervelende is dat na verloop van tijd, ik de enige was die in dat optimisme, die beloftes aan mezelf geloofde. Mijn omgeving had die hoop en dat geloof al lang opgegeven. Dus als ik even "vrij" nam van mijn verslaving werkte ze bij mijn omgeving gewoon door.. die adempauzes voor mezelf hoorden gewoon bij mijn ziekte. Mijn omgeving kreeg geen adempauzes.. die was voortdurend op haar hoede, leefde voortdurend in onzekerheid en angst. Verslaving wordt daarom wel een familieziekte genoemd. Daarom zijn er ook zelfhulpgroepen en fora voor familieleden en andere naasten van (alcohol)verslaafden. Veelal goedbedoeld en onbewust zijn zij degenen die de verslaving bij de verslaafde mede in stand houden door er zelf mee bezig te zijn (lees: aan onderdoor te gaan..) Ze worden meegesleept in een patroon van ontkenning, verhulling, liegen, bedriegen, (zelf)bescherming en gaan aan hun eigen welzijn grotendeels voorbij. Mij werden destijds de ogen geopend toen mijn vrouw plompverloren de strijd opgaf, aan iedereen die ermee te maken kreeg vertelde dat ik alcoholist was, me op een flatje zette en me zelf mijn leven liet leiden/lijden/regelen... Zij is nu net zo lang in herstel als ik.. ik heb het drinken opgegeven, zij heeft de zorg voor/om mij opgegeven. Ik heb mijn eigen leven (opnieuw) gevonden, zij het hare. En samen hebben we het nog nooit zo fijn gehad.. maar samen zijn we ook met ons herstel bezig, want we hebben samen de ziekte verslaving..

ja, bb... deze is voor jou. Zomaar. Zit géén bierpul in.. ook geen glas wijn.. en geen baclofen, maar precies dát wat je nodig hebt, altijd al had willen hebben maar nooit om gevraagd hebt. Zomaar, omdat het je toevalt.

Originally posted by: Soothe Op naar het zesde jaar. Althans dat is het plan. quote> Soothe, misschien een verrassing voor je, maar jij als preciezert weet toch wel dat, als je gisteren vijf jaar hebt volgemaakt, je vandaag al aan je zesde jaar begonnen bent..?

Vond het eerst donderdagse onzin, maar hoe raar ik het ook vind klinken voor mezelf, bij nadere beschouwing toch echt waar...: Ik mis Adam wel een beetje