Kohtje

Goeiemorgen, Jen, hopelijk heb of krijg je plezier op je nieuwe werkplek. Mark, ik hoop dat jij op Texel vindt wat je nodig hebt. Misschien niet zozeer wat je wilt, maar wat je nódig hebt...

Geniet er maar van, jongen.. en voor jou ben ik voor utrecht.

Mogge, Toine..

Heb ik me tóch vergist, bb. Gelukkig maar. Degeen die ik dacht te herkennen zag er net zo uit maar rookte, dronk, slikte en spoot zich het apelazerus. Is ook nooit 60 geworden voor zover ik weet. Gelukkig doe jij er meer moeite (nou ja, moeite.. het kost je geen moeite, zeg je) voor om er zo uit te zien. Misschien moet ik zeggen: jij doet er minder moeite voor, haha... jij slikt alleen maar. Jij doet het JOUW way.. Ga goed, opa .

Ik had gisteren m'n eerste lustrum erop zitten. Maar om nou te zeggen: op naar het tweede lustrum, dat zou me de moed in de schoenen doen zinken. Dus óp naar wéér een dag!

Da's zeker mooi, Kirky.. en het wordt alleen maar mooier. Straks in maanden, dan in jaren. Jammer is dat elke volgende stap naar iets mooiers ook steeds langer duurt.. een week duurt langer dan een dag, een maand langer dan een week enz.. daarom is het van belang dat je blijft inzien dat die ene dag van vandaag toch altijd nog altijd het mooiste is.. Alleen voor vandaag!

Vreemd welke invloed zo'n forum toch kan hebben op een mensenleven.. Zag ik gisteren dat een berichtje van me leuk werd gevonden door Kate en An, zit ik nu cd-tjes te draaien van Kate & Anna McGarrigle. Lekker nostalgisch sfeertje in m'n atelier.

bb, nu ik je zo zie, ik ken jou ergens van....

Da's een kwestie van wennen, Toine.

Het was 13 december 1969. Ik was 12 jaar oud. Mijn grootmoeder, de enige grootouder die ik gekend heb, werd die dag begraven. Na een lang ziekbed waarin ik haar heb zien aftakelen van leuke, actieve oma tot een zielig hoopje mens dat niemand meer herkende en bang was voor haar eigen handen, was zij heengegaan tot waar ik haar niet meer kon volgen.. Mijn ouders vonden het beter dat ik niet mee ging naar de begrafenis. Ik durfde niet te vragen of ik tóch meemocht.. ik dacht dat ze vonden dat dat niet voor kinderen was. Ik dacht dat ik nog te jong gevonden werd om met emoties om te gaan. Ik heb nu nog steeds moeite met mensen die hun emoties uiten. Ik vind nog steeds dat mensen die emoties tonen zich aanstellen. Denk nog steeds dat ik onbeleefd ben of overdrijf als ik emoties zou uiten. Ik vind emotioneel reageren nog steeds niet iets natuurlijks maar iets aangeleerds.. ik vind emoties gek. Ik heb nog veel te leren.

O jee, ik ben helemaal "van het padje"... want ik zie nu Arjan met "maar" 77 berichten en die is ook al forummer.. dus ik zat me blind te staren op een dooie mus of zo.. zorry!!

Nu mag je ECHT niet meer drinken, hoor. En als je 't toch doet, dan weet je nu dat je fout zit en moet je álles, maar dan ook álles hier opbiechten..

Willem W, gefeliciteerd. Je bent zojuist door je 100e bericht gepromoveerd van "Nieuw hier" tot "Forummer"!!!

Goedemorgen, Vrijdag dertien december tweeduizendertien. Een dag van voorgoed afscheid nemen. Een dag die me met de neus op het feit drukt dat alles eindig is. Een dag die verdriet in zich draagt maar ook bezinning. En door bezinning wordt verdriet voor mij draaglijk. Door bezinning zie ik de schone kant van eindigheid, dan kan ik ineens het leven weer extra waarderen. Dan zie ik ineens weer dat niets zo vanzelfsprekend is als het soms lijkt. Dan zie ik dat al mijn verdriet, ergernissen en frustraties ook slechts tijdelijk zijn en geen ander doel dienen dan mijn vreugde en verwondering over de mooie dingen in het leven van een contrasterende achtergrond te voorzien. Ik leef op een toneel en de wereld speelt mee en is mijn decor. Door het sombere, donkere decor van vandaag voelt het zonnetje dat ik vandaag in me voel schijnen extra licht. Zo licht dat ik dankbaarheid voel voor het geschenk dat mij vandaag weer gegeven is. Weer een dag om te spelen. Dag 1827 clean. 5 Jaar. Lytse is van mijn toneel verdwenen, maar in het decor is ze nog altijd aanwezig. Er is niets nieuws onder de zon, maar er is ook niets verdwenen...

Goh An, wat een verwennerij. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag.

Nou Jopie, ik ben blij dat ik ik ben en jij jij.. niet zozeer vanwege die "kletspoten", hoor. Maar tjongejonge.. waar je allemaal mee bezig bent.. Mooi om te zien en te horen.

zijn dat jouw "kletspoten", Jopie?

Lidia, Jane, Ik zit niet bij de pakken neer, hoor. Gemiddeld 7 stoppogingen voor het lukt zegt me niets.. ik zit daar al vér boven, dus ik ben bovengemiddeld.. En een simpele realiteit hoop ik niet te bereiken, ik zou in slaap sukkelen. Dag één is voor mij niet demotiverend na de zoveelste keer maar juist hoopgevend. Elke dag krijg ik een nieuwe kans in de schoot geworpen om het anders te doen dan gisteren. Als ik zou zeggen dat ik nu negen dagen niet gerookt heb met uitzondering van één gebietst sigaretje, dan zou ik mezelf tegenspreken en mezelf voorliegen. Dat een ander dat ene sigaretje in kan passen in rookvrij, is voor mijn eigen gemoedsrust en realiteitszin niet goed genoeg. Ik stop niet voor een ander maar voor mezelf en dan is elk trekje dat ik neem - al is het maar ene enkele teug - een teken aan de wand. Ik zie het aantal dagen niet roken niet als wedstrijd met andere stoppers, ik zie het aantal dagen niet gerookt als een snel weer in het verleden ondersneeuwend pad dat niet zo belangrijk is voor mijn beslissing om vandaag niet te roken. Om mijn menselijke trots toch af en toe een beetje te strelen (niets menselijks is mij vreemd) zet ik alleen aan het begin van dat pad een duidelijk zichtbaar markeringspunt neer in de vorm van een datum.. Maar dan moet dat markeringspunt wel een echt, een eerlijk markeringspunt zijn, dus ná dat echt laatste trekje aan een sigaret. Alleen zo kan ik (en alleen ik) me af en toe een beetje trots voelen als ik soms achterom kijk naar waar ik vandaan kwam. Niet als ik voor mezelf weet dat er tussen die stopdatum en nu nog een aantal uitgedrukte peuken ligt. En dan die simpele realtiteit... ik ben blij dat de realiteit in de praktijk niet zo simpel is als dat ie theoretisch vaak klinkt. Als dat zo was zou realiteit alleen maar het eenvoudig volgen van richtlijnen zijn, zou ik net zo goed een brok steen kunnen zijn. Maar juist door te experimenteren, fouten te maken, successen te boeken en soms saaie periodes door te maken ga ik op zoek naar, en vind ik de moed om de realiteit te aanvaarden voor wat ie is, een dynamisch samenspel van mensen, situaties, omstandigheden. Maar wél bedankt voor jullie bemoedigend bedoelde woorden. Ze gaan niet koud langs me heen.

Het zou vandaag dag acht geweest zijn als ik niet gisteren een sigaretje gebietst had.. Dus dag één. De hunkering aanvaarden klinkt simpel en is dat ook. Maar de realiteit is nèt even iets minder simpel.

Je hebt helemaal gelijk, Hot..

Môgge, Hier nog zo'n angsthaas. Ik ben de hele dag maar moed aan het verzamelen om dingen te doen die ik doen moet. Bij álles, maar dan ook werkelijk álles vraag ik me af of dít nou wel het juiste is om te doen. Bij de dagelijkse boodschappen (wat eten we vandaag) Bij de beslissing me beschikbaar te stellen voor het één of ander Bij de route die ik neem van huis naar atelier en v.v. Bij de beslissing of ik de auto neem of de fiets Bij de vraag of ik nou wel of niet moet stofzuigen Of ik nou wel of niet sigaretten moet kopen Of ik nou wel of niet een zekere kleur moet gebruiken in m'n schilderij Of ik nou wel of niet een zekere streek moet zetten in datzelfde schilderij Of ik nou wel of niet een berichtje hier zal schrijven Of ik nou wel of niet iets kan veranderen Of ik nou begaan moet zijn met anderen of niet Of ik nou enz. enz. enz.... Ik ben een angsthaas. Ik twijfel voortdurend. Ik twijfel er zelfs aan of ik wel zo zeker kan zijn van dingen waar ik zeker van ben. Ik twijfel eraan dat ik ooit moedig zal zijn, en dan niet vanuit twijfel een zgn. moedige stap nemen maar gewoon zonder twijfel het juiste doen, vanuit niets anders dan intuïtie.. ik twijfel aan mijn intuïtie. Aan de andere kant was ik eerder een angsthaas die op de vlucht sloeg of zich verstopte. Nu ben ik een angsthaas die door twijfel voortgedreven tóch elke keer een sprongetje waagt. Vaak met bonkend hart, twijfelend aan een goede afloop. Soms loopt iets inderdaad niet goed af. Maar ik heb geleerd dat dat geen reden is om het bijltje erbij neer te gooien, maar juist een reden om het op een andere manier nog eens te proberen. Of me erbij neer te leggen dat iets inderdaad niet de goede manier of weg is. Neemt niet weg dat ik nog steeds een angsthaas ben. Ik heb daar nu vrede mee. Want ik heb veel gewonnen op het gebied van zelfacceptatie. Ik ben een mens met al z'n beperkingen en mogelijkheden. Deze beperkingen en mogelijkheden onderzoeken is wat men jeugd noemt. Ik heb nog een hele jeugd in te halen.. daar heb ik alle tijd voor die me nog gegeven is. Er is geen streefdatum waarop ik perfectie moet hebben bereikt. Ik hoef geen perfectie te bereiken, het is me onmogelijk om perfectie te bereiken. Ik leer, dus ik besta.

voor iedereen hier. 't Is één en al verwarring hier, zie ik al.. sterkte allemaal.

Is dát wat je vreemd aan mijn reactie vindt, Agnieta? Ik dacht dat ik het antwoord daarop in hetzelfde berichtje ook al gaf..

Agnieta, als jij me kunt vertellen wat normaal is, dan heb je mijn luisterend oor.

De dood van een ander doet me altijd m'n eigen eindigheid weer beseffen. Ik word er niet bang van, ik raak erdoor verward. Duizenden vragen steken dan weer de kop op, duizenden antwoorden ook.. maar geen van de antwoorden lijkt bij een van die vragen te horen... het is weer een "learning day".