Kohtje

Blekje, bedankt voor je reaktie. Trek is lastig, om niet te zeggen gevaarlijk. Trek heeft altijd een oorzaak. Er is altijd een aanleiding voor trek. Ik lees dat je alert bent en hulp hebt. Ik hoop voor je dat je de oorzaken voor trek en onrust zult ontmaskeren en dat je ze kunt ontwapenen. Wat betreft toestand in de wereld en milieu: verbeter de wereld, begin bij jezelf. M.a.w. hou het klein en dichtbij.

??

Dat pammetje kun je niet elke dag nemen.. Nu hoeft dat misschien nog niet, maar alcohol nam je ook waarschijnlijk niet meteen elke dag. Langzaam sluipt een steeds frequenter gebruik er in. Je raakt niet in één dag verslaafd. Wat is nou eigenlijk het verschil tussen dat pammetje en alcohol? Verlangen naar ontspanning zoeken in middelen is de kern van verslaving. Ik heb zelf veel meer gehad aan het ontrafelen van alle verwikkeligen waardoor ik me onrustig ging voelen. Pas toen ik inzicht kreeg in mijn onrust kon ik stappen zetten op weg naar ontspanning. Zonder daarbij middelen nodig te hebben. Om inzicht in mijn onrust te kunnen krijgen heb ik eerst mezelf moeten leren kennen. Hierbij heb ik een enorme steun gehad aan het Stappenwerkboek van NA-Anonieme Verslaafden. Of je je nu wel of niet aangetrokken voelt tot het 12-Stappen programma, Stap 4 is sowieso erg nuttig om (al dan niet alleen maar voor jezelf) te doen: maak grondig en onbevreesd een morele inventaris van jezelf op. In deze stap wordt ons aangeraden om eens eerlijk naar onszelf te kijken en onszelf eens antwoord te geven op vragen die de relatie tussen onszelf en onze omgeving aangaan, zoals over wrok, gevoelens, schuld en schaamte, angst, relaties, seks, misbruik, geheimen alsook waardevolle eigenschappen. Kijk eens rond en blijf niet hangen in het zoeken naar de makkelijkste weg. Waarschijnlijk komt er veel "oud zeer" naar boven als je jezelf eerlijk gaat onderzoeken. Maar bedenk dat je alleen vérder kunt komen door stappen te nemen. En dat je voor elke stap die je neemt een afzetpunt nodig hebt. Dat een afzetpunt met regelmaat in de "drek van het verleden" ligt wil niet zeggen dat je er niet verder door komt. Zolang je in beweging blijft zul je niet in die "drek" blijven steken.

Je snapt niet waarom je tóch gehaald hebt ondanks dat je tegen jezelf zei het niet te doen. Dat valt onder het kopje: "de waanzin van verslaving". Huttula raadt je aan gewoon door te gaan. Daar sluit ik me bij aan met de toevoeging: ga eens wat dieper in op die waanzinnige tegenstelling van niet willen maar toch doen.. Wél doen als je weer totaal nuchter bent.

kers onder de slagroom op de taart is ook lekker

Jopie, beschadigen hoeft niet altijd het gevolg te zijn van iets fout doen. Beschadiging kan ook het gevolg zijn van starheid, niet buigzaam zijn. Jij kunt iets goed doen en toch iets in je omgeving beschadigen als die omgeving jou geen ruimte geeft, als die omgeving stijf staat van "eigenwaarde" (egoïsme), doof en blind is voor jouw signalen. Dat geldt ook andersom.. als je zelf doof en blind bent voor signalen van buitenaf. Dat laatste kun je zelf veranderen. Een stilteplek kun je in je hoofd creëren. Meditatie heet dat.

Hmmmm... m'n laatste twee berichten zijn een beetje met elkaar in tegenspraak. In het eerste noem ik mezelf een simpele ziel en in het tweede zeg ik dat ik een eenvoudig programma volg voor ingewikkelde geesten. Ik bedoel in beide gevallen te zeggen dat ik vaak veel te problematisch denk, terwijl de oplossing vaak erg eenvoudig is. Maar eenvoud kan me erg beangstigend voorkomen omdat er zoveel ruimte om zélf in te vullen omheen zit. Ik denk dat ik een beetje (denk)ruimtevrees heb. Ik vul die ruimte graag comfortabel met allerlei nutteloze gedachten en gevoelens, zoals "ja maar... áls..." en "stel je nou eens voor dat...". Of zelfs: "zo simpel kan het toch niet zijn??.." De grote kunst voor mij is om die ruimte leeg te laten en de eenvoud tot me door te laten dringen en er echt in te gaan geloven.

Zo simpel kan het dus zijn, loper.. Ik heb zelf diezelfde behandeling gevolgd en ben tot de conclusie gekomen dat het waar is dat het herstelprogramma een simpel programma is voor ingewikkelde geesten. Dit forum is mij ook tot hulp evenals de AA- en NA-meetings. De laatste twee omdat ze ook de 12 stappen als basis hebben, dit forum omdat ze die juist niet hebben, maar allemaal hebben ze als grootste gemene deler: de verslaafde die zijn verslaving de baas wil worden.

Gisteren helemaal vergeten: Huttula en Kate, bedankt voor de aanwijzingen om een PB-tje te sturen.. Was even de weg kwijt in de "nieuwe" lay-out van dit forum.. was vroeger met de knop "verstuur privé bericht" ook wel lekker makkelijk voor een simpele ziel als ik.

Ja Jopie, daar sta ik dan heel contrasterend met jouw verhaal meteen onder je gelukkig te zijn.. Terwijl ik in jouw situatie veel zie dat in mijn situatie past. Op een heel andere manier wel, en te persoonlijk om maar zo even in de ruimte te gooien, maar ook hier is niet alles sprookjesachtig. Eigen verantwoordelijkheid nemen en tegelijk een ander niet (willen) beschadigen lijken soms onverenigbaar. De basis voor de samensmelting van deze twee ogenschijnlijk tegengestelden ligt mijns inziens toch in het bespreekbaar maken en houden. Nog beter met ruzie dan stilzwijgen..

Ik ken The Work van Byron Katie alleen van horen zeggen en vluchtig inzien wat de essentie van haar verhaal is. In die essentie herken ik veel van waar ik zelf mee bezig ben. Ik lees kris-kras van alles en nog wat wat betreft theorie, therapie, filosofie, haal er uit wat me voor mezelf nuttig lijkt en laat de rest weer gaan.. Ik pas van alles en nog wat (tot en met tegeltjeswijsheden en Loesje-spreuken) toe in mijn persoonlijke plan van aanpak wat betreft herstel. Ik begon een kleine zeven jaar geleden met het 12-stappen programma. In eerste instantie ging ik daar erg letterlijk mee om, langzamerhand is het veranderd van een leuning die ik constant vasthield om de goede weg te behouden in af en toe een bordje met een richtingspijl.. langzamerhand kon ik met losse handjes fietsen. Door te vertrouwen op wat ik geleerd heb, te vertrouwen op m'n opnieuw gevonden evenwicht, maar ook door me open te stellen voor nog steeds nieuwe dingen, hetzij aanpassingen, hetzij toevoegingen, ben ik, wat IK noem: gelukkig geworden..

Even een vraagje.. Voor het eerst sinds tijden wil ik iemand een PB-tje sturen, maar ik kan niet ontdekken hoe. Kan iemand me de weg (weer) even wijzen?

Och wat een herkenning weer.. door die herkenning telkens weer, kan ik bij mezelf vaststellen dat ik net zo ben als een heleboel anderen. Ik denk vaak dat ik bijzonder ben, apart, niet helemaal sporend, dat ik dingen ontzettend fout doe of dat ik egoïstisch ben, stronteigenwijs, kort-lontig, kort-tenig, mopperig, ontevreden, slap, etc.. En ja, dat ben ik ook vaak wel. Maar dan lees ik hier dingen waardoor ik tot de conclusie kom dat dat vrij normaal is. Dat ik me geen zorgen over al die "slechte" eigenschappen hoef te maken zolang ik me ervan bewust ben. Zolang ik me bewust ben van al deze negativiteit in mezelf kan ik er namelijk wat aan doen. En dat "er wat aan doen" loopt niet altijd even soepeltjes, maar het zet me wel aan het werk. Het zet me er toe aan om mezelf te willen verbeteren. Het houdt me eerlijk naar mezelf, het houdt m'n geest open en het houdt me bereidwillig. En laten nou net deze drie dingen: eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid de sleutel naar een succesvol herstel zijn... De herkenning die ik vandaag op het forum tegenkom zit hem in het gepasseerd voelen als iemand anders taken van me overneemt. Ik voelde me, nadat ik drie jaar lang een meeting die ik zelf had opgezet en voorgezeten, behoorlijk gepasseerd toen ik het stokje had overgedragen en merkte dat er dingen veranderden. Het gaf me het gevoel dat ik dingen niet goed had gedaan en tegelijkertijd het gevoel dat m'n opvolger dingen niet goed deed. Het magische begrip "loslaten" was iets wat ik hier maar niet leek te kunnen toepassen. Ik zei wel steeds tegen mezelf dat ik moest loslaten, maar het gevoel bleef aan me kleven, liet mij niet los. Dit is lange tijd hoofdbestanddeel geweest van m'n zelfonderzoek. Waarom bleven dingen aan me kleven als ik ze losliet? Hoe werkt dat loslaten nou? Dat zelfonderzoek ging met vallen en opstaan. Ik stuiterde heen en weer tussen totale onverschilligheid en overdreven inleven in het doen en laten van m'n opvolger. Om uiteindelijk tot een soort evenwicht tussen die twee uitersten te komen. Loslaten houdt voor mij aan de ene kant een soort van onverschilligheid in naar wat er allemaal staat te gebeuren en aan de andere kant een proberen in te leven in de motieven van waarom een ander dingen doet zoals hij of zij die doet. Op die manier kan ik een soort van logica vinden in dat alles gaat zoals het gaat en me er dan ook bij neerleggen. Niet uit onmacht, maar uit vrede, vanuit een innerlijke rust. Mezelf accepteren zoals ik ben is nog de makkelijkste kant van acceptatie, maar een ander accepteren zoals die is is een stuk moeilijker.. wel te doen, maar moeilijker. Om een ander te kunnen accepteren zoals die is, vooral als het doen en laten van een ander me niet aanstaat, zal ik bij mezelf eerst op zoek moeten gaan naar de bron van irritatie. Meestal kom ik uit bij het begrip "controlefreak". Ik wil graag dat dingen gaan zoals ik dat wil. Door dát los te laten, door me neutraal op te stellen en de realiteit de realiteit te laten zijn, kan ik makkelijker de twee kanten van het verhaal in hun eigen waarde laten. Dat is er nog niet zodanig bij me ingesleten dat dat vanzelf gaat. Misschien gebeurt dat ook nooit. Ik heb wel geleerd om mijn geïrriteerdheid of boosheid naar anderen te onderzoeken en meestal kan ik dan na een tijdje mijn eigen aandeel of overeenkomst herkennen. Dan lost het ongemakkelijke gevoel in de meeste gevallen op en zakt het geruisloos weg in het verleden.. Ik ben een werk in uitvoering..

Haha, Kate... ik denk vaak bij mensen die erg netjes gekleed zijn ( werk, begrafenis of bruiloft, uitgaan...) dat ze zichzelf geestelijk aan het mishandelen zijn. Dat ze koste wat kost niet mogen of willen laten zien hoe ze zich werkelijk voelen of wie ze werkelijk zijn. Ik kan niet anders dan me afvragen wat er verborgen zit achter al dat uiterlijk vertoon. Maar ja, ook dit is weer mijn bizarre kijk op dingen. Niks van aantrekken hoor.. ( = toeval..kleding en niks van aantrekken.) aanpassing: ;)

Ik heb ook een off-day vandaag. Ik kon het eerst ook niet vinden met mezelf, maar toen ik mezelf na een paar uur tegenkwam heb ik vrede gesloten. Nu is het best een happy-day. Als klap op de vuurpijl vanavond ook nog een meeting..

Jopie, ook al zijn je berichten in jouw eigen woorden dus eigenlijk niet veel waard, voor mij zijn ze meestal erg interessant.. voor wat het waard is: Ik bewonder je speurzin. Je nooit denken dat je er bent en weer vérder gaan.. Ik snap je niet altijd, maar ik bewonder je wel. In zekere zin.

Die Ploffie, nou eindigt ie er ook nog mee....

Ik vind een smiley "met een (vette) knipoog" genoeg om een (vette) knipoog aan een bericht te hangen.. Met een korrel(tje) zout is moeilijker uit te beelden in een smiley.

En even terugkijkend... ik ben inderdaad een vergeten te plaatsen.. Dat maakt inderdaad nogal een verschil in toon. Dank, Ploffie. 't Was me even ontgaan en nu snap ik de "verontwaardiging" bij Agniet ook wat beter..

Het gaat gewoon wel heel erg veel over katten, vandaag. De berichtjes die alcoholgerelateerd zijn sneeuwen een beetje onder. Goed, ik geef toe dat dat mijn kijk is en dat die nergens op slaat. Maar ik hoef toch ook niet altijd ergens op te slaan?

Als Blondie enigzins van katten houdt, zal ze zeker steun vinden, hier..

Hihi... nooit is helemaal niet ver weg. Nooit is er nooit, niet dichtbij, niet verweg. Zelfs nu niet..

In dat geval houden katten je dus clean..

Wat ik niet helemaal begrijp uit je berichten, Ploffie, is of katten je nou clean houden of juist trek bezorgen...

Ik ben er niet zo zeker van of ik mezelf na een misstap meteen weer op het rechte pad krijg. Al jaren heb ik geen trek ervaren in de zin van "onweerstaanbaar naar gebruik getrokken worden". M'n laatste terugval is nu ruim zes jaar geleden. Ik zat toen negen maanden actief in het 12-stappen herstelprogramma en was ook negen maanden clean. Ik was nog "te jong" om bewust, met een zgn. veilig gevoel, een glaasje te nemen. Dat glaasje waar ik toen mee begon, nam ik omdat het - buiten alle beter weten om - onweerstaanbaar trok. Het water liep me als het ware in de mond bij de gedachte eraan. Gezond verstand werd uitgeschakeld omdat m'n verslaving op dat moment sterker was dan m'n standvastigheid in m'n herstel. Het heeft me destijds enkele weken gekost om met veel hulp, steun en begrip vanuit de fellowship, mezelf te hervinden en het glas weer te kunnen laten staan. In die zin heb ik nu al jarenlang geen trek ervaren. Niet omdat m'n ziekte verslaving nu weg is, maar omdat ik m'n gezonde verstand in dienst heb gesteld van de ziekte verslaving. Door constant op m'n hoede te zijn, te kijken naar m'n eerlijke motieven als er iets van zucht ontstaat, aan mezelf te durven toegeven dat die zin in een glaasje niets anders is dan de behoefte te vluchten voor de realiteit (of dat nu pure ellende is of slechts een beetje verveling of een ongemakkelijk gevoel van vreugde), kan ik het toegeven aan m'n verslaving met dat gezonde verstand toch steeds een stap voorblijven. Ik schreef van de week nog over het feit dat ik me wel eens afvraag of na jaren clean zijn één enkel glaasje nou écht zo gevaarlijk is. Daarbij haalde ik de zin "als wij ons leven op orde hebben, denken wij met drugs (alcohol) om te kunnen gaan" uit de NA-literatuur aan. Dit "afvragen of..." zie ik niet als trek maar als een vorm van ongeloof of misschien nieuwsgierigheid. Ongeloof en nieuwsgierigheid prikkelen me om m'n relatie tot dát wat ik me afvraag te onderzoeken. En dán komt mijn gezonde verstand met het antwoord ruim voordat de verslaving het kan overnemen. Ik ben niet bang voor een terugval. Zolang ik mijn zelfkritiek en zelfonderzoek op mezelf blijf toepassen heb ik niet veel om voor te vrezen. Zodra echter de échte trek de kop op zal steken, die trek waar ik geen weerstand aan kan bieden, die het gezonde verstand in een mum van tijd op non-actief zet, ja dan zal ik, denk ik, "verloren" zijn voor onbepaalde tijd. Gelukkig weet ik, als ik dan ooit weer uit die neerwaartse spiraal van onverschilligheid, fatalisme en hopeloosheid kan breken, dat er een manier is om een goed leven zonder alcohol te leiden. Ik weet óók dat dat in m'n uppie een helse klus is, vooral de eerste maanden, maar ook dat dat kan op een manier waarop ik het allemaal wel zelf, maar niet alleen hoef te doen. Ik ben ontzettend blij met m'n "achterban" van herstellende verslaafden. Ze zullen er zijn als ik echt terug zou vallen, maar ze zijn er ook nu, preventief. Ik bezoek nog altijd één à twee meetings in de week. Ik blijf ook op dit forum verschijnen. Niet omdat dat nou moet maar omdat dat een heel gewoon onderdeel van m'n leven is geworden. Sterker nog, ik verheug me regelmatig op een meeting. Daar kan ik mijn mate van herstel telkens toetsen en bijstellen.. Aan de monitor, zogezegd...