Kohtje

KAS LEEGGEHAALD OP VOLKSTUIN spoor van verdachten leidt naar winkeltje Rapilos, als ik jou was dan zou ik morgen Niet naar het winkeltje gaan. 😊

O, haha... ja, dat verhaal speelde zich ongeveer een halve eeuw voordat er zich iets begon te roeren van wat tegenwoordig AA heet af. Ik vermoed dat je in die tijd inderdaad niet veel keus had tussen iemand op z'n (blauwe) ogen vertrouwen of niet vertrouwen. Hoewel iemand die veel met een verslaafde partner te maken heeft (gehad) in die tijd toch ook wel bepaald gedrag kon herkennen, net als tegenwoordig. Problemen komen vaak voort uit het niet willen of durven herkennen van die tekenen vanuit persoonlijke loyaliteit. Maar nooit iemand vertrouwen die in het verleden verslaafd bleek is wel erg bot. Het verschilt van persoon tot persoon, van situatie tot situatie. Denk ik.

Je geeft hier wel een erg korte samenvatting van het hele verhaal. In elk geval kun je de verslaafde die hier uitgebeeld werd blijkbaar niet vertrouwen. Je zegt dat dat pas aan het eind van het verhaal bleek, maar waren er al geen tekenen die in elk geval twijfel over de oprechtheid van die meneer aan het licht brachten? Had hij aan zijn herstel gewerkt of zei hij alleen maar dat hij al een tijd clean was? Was er in de tussentijd nog contact geweest tussen die twee mensen? Enz. enz... Om aan de hand van één verhaal nu te zeggen dat je nooit iemand met een verslavingsverleden kunt vertrouwen vind ik wat kort door de bocht.

En nog even wat anders, @knakker. 7 September schreef je onder andere dit: 'Een duidelijke aanleiding om te gaan drinken heb ik wederom niet echt kunnen ontdekken. Ja, er was niemand thuis, maar dat is best schamel.'[...] Jij noemt het schamel. Maar ik ben even in m'n eigen verleden gedoken en herinnerde me dat toen ik in 2006 na een half jaar behandeling uit 'de kliniek' kwam en al een maand of 5 totaal droog stond, daar compleet gelukkig mee was. Thuis pakte ik de draad weer op wat betreft m'n werk, m'n vrouw was blij, kreeg er vertrouwen in dat dit allemaal weer goed ging komen of al goed was gekomen en ze kon meer en meer zichzelf zijn zonder de zorgen over hoe ze me 's avonds aan zou treffen. Na enkele maanden kondigde ze aan dat ze een weekje naar een goede vriendin in het westen van het land zou gaan. Die had het wat moeilijk en behoefte aan -in dit geval- een goede vriendin om even wat afleiding te hebben. Ik stond toen al ruim een half jaar droog en het ging allemaal prima. We hadden het goed zo samen. Maar tijdens dat weekje alleen thuis ging het helemaal mis. Iets met een kat die van huis is en dansende muizen. Ik had in die tijd nog eens in de twee weken een gesprekje met een behandelaar en heb het hier uiteraard uitgebreid over gehad met haar. In eerste instantie leek het te gaan om een soort van onverwachte uitglijder, dacht ik, maar na lang graven en wroeten een aandringen van m'n behandelaar kwam er dan toch uit dat dit helemaal niet zo onverwacht was. Het moment dat die vriendin van m'n vrouw belde met het verzoek of zij een weekje wilde over komen, ging bij mij de alarmbel af van: dan ben je een week alleen thuis. Maar in plaats van dat die alarmbellen me alarmeerden en me in te dekken en op m'n hoede te zijn, gaven ze me juist het startsein om m'n oude donkere 'geheime' kant weer even naar boven te halen. Ik vond het juist wel spannend en ik was gewoon nieuwsgierig naar hoe het ook al weer was om weer eens even 'helemaal van de wereld te zijn'. Want al die maanden niet drinken waren eigenlijk best vermoeiend, hoewel ze me ook enorme voldoening gaven. Dat vermoeiende en voldane kwamen voort uit het feit dat ik eigenlijk niets meer deed dan mezelf dagelijks te bewijzen tegenover m'n vrouw en alle mensen om me heen (vermoeiend) en daar nog in slaagde ook (voldaan). Dat er dan ineens even een weekje 'vrij' aankwam voelde als een soort cadeautje als beloning voor een tijdje goed gedrag. Je hebt triggers en triggers. Vele kun je aan zien komen, maar er zijn ook van die lange termijn triggers of onderhuidse triggers of onderhuidse lange termijn triggers. Die zie je vaak niet en leiden dan tot de zgn. 'uit het niets'-terugvallen. Door m'n spirituele kant te onderkennen en te ontdekken (met behulp van m'n sponsor bij NA) en ermee aan het werk te gaan (iedereen heeft een spirituele kant) heb ik geleerd dat ik niet het middelpunt van m'n eigen leven ben (egocentrisch) maar dat ik een onderdeel ben van bewegingen, krachten en wetmatigheden die zich niet laten sturen door wat ik wil maar waarin ik wel een persoonlijke verantwoordelijkheid heb. In eerste instantie vond ik dit allemaal nogal zweverig gezwets, maar door er meer mee aan de gang te gaan vond ik steeds meer innerlijke rust en kwamen begrippen als 'vergeving' en 'overgave' en 'berusting' meer en meer tot leven. Gevolg van dit alles is dat de behoefte aan verdoving weg is omdat er geen vermoeiing meer is om mezelf steeds te (moeten) bewijzen en ook geen behoefte aan voldoening omdat het me lukt om me te bewijzen. Voldoening heeft plaats gemaakt voor een gevoel van bevrijding. Feitelijk heb ik mezelf bevrijd door te zijn wie en wat ik ben.

Ergens vorige week had @Etty het over Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Ik heb daar even wat over moeten lezen om te weten wat ze bedoelde. En ik herkende daar bijna 1 op 1 alles in waar ik in het 12 stappenprogramma aan heb gewerkt. De therapie trok m'n aandacht door het woordje 'Acceptance", één van de 'toverwoorden' die mij zo hebben geholpen om me over m'n overtuiging dat ik alles zelf wel in de hand heb heen te helpen.

Stoppen met drinken vanuit angst om mensen kwijt te raken, teleur te stellen, werkte bij mij altijd maar tijdelijk. Vertrouwen van anderen kwijtraken gaat makkelijk (paardsnelheid), vertrouwen terugverdienen kan lang duren (slenterende voetgangerssnelheid). M'n voornemens om te stoppen met drinken waren, na de zoveelste ruzie, altijd oprecht en vaak ging het ook wel enige tijd goed, soms tot wel een jaar of zelfs nog langer. Maar er kwam altijd weer een moment waarop dat vertrouwen redelijk hersteld leek en er zich in diezelfde periode iets voordeed waardoor een drankje geoorloofd leek, hetzij iets feestelijks, hetzij iets (melo)dramatisch. Waardoor (soms pas na enkele dagen tot weken) het hele riedeltje weer van voren af aan begon. Dat stoppen uit angst voor... het werkte goed totdat de angst op den duur minder werd of zelfs weg was. Op een gegeven moment zette mijn vrouw me uit huis. Ik vond een appartementje en kon m'n goddelijke gang gaan wat drinken betreft. Maar het besef daalde in dat dit toch geen leven was. Via Tactus verslavingszorg waar ik al jaren ambulante hulp kreeg en een half jaar in een kliniek had doorgebracht, kreeg ik een tip dat er destijds door Tactus een nieuw soort dagbehandeling was gestart op basis van de 12 Stappen. Daar heb ik me, ten einde raad, aangemeld en daar kwam ik voor het eerst in aanraking met de hele 12 Stappen wereld. In eerste instantie stond ik hier nogal sceptisch tegenover en dacht ik: dit is het toch niet voor mij, ik heb al die 'poespas' niet nodig, maar ik bedacht me niet veel later ook dat ik met al mijn 'eigen goedbedoelde oplossingen' juist hier terecht was gekomen. Dus ik besloot me er in te storten en al m'n (voor)oordelen die gebaseerd waren op theoretische 'kennis', te toetsen aan de realiteit. Eén van de eerste dingen waarvan ik doordrongen raakte dat ik die onder de knie moest zien te krijgen, was dat ik m'n eigenwijsheid moest leren beteugelen. Want ik wist wel dat ik eigenwijs ben maar toegeven dat dat me tegenwerkte vond ik moeilijk, want eigenwijs... Eerlijkheid was ook zo iets. Eerlijk zijn naar anderen is leuk voor anderen, ziet er goed uit naar de buitenwereld, maar belangrijker en moeilijker was eerlijk zijn naar mezelf. Kon ik toegeven dat ik m'n eigen leven niet in de hand had, dat ik onderhevig was aan regels en wetten die mijn eigen wil te boven gingen? Ik ging er altijd van uit dat ik met eigen keuzes en een portie eigen wil m'n leven zou moeten kunnen inrichten naar eigen believen. Maar het kwam er vaak op neer dat ik bruggen aan het bouwen was die ik uiteindelijk nooit zou oversteken omdat, tijdens dat bouwen, de omstandigheden weer waren veranderd. Waardoor ik vaak het spoor bijster was en drank/verdoving/ontvluchting de pijn/teleurstelling verzachtte. Toegeven dat ik het leven niet in eigen hand heb vond ik moeilijk maar was voor mij noodzakelijk. Daarvoor had ik de innerlijke kalmte nodig die me kon laten accepteren dat er nou eenmaal dingen zijn waar ik geen zeggenschap over heb. Natuurlijk waren er ook dingen die ik wel kon veranderen. Voornamelijk mijn tekortkomingen. Toegeven dat ik sowieso tekortkomingen heb was op zich al een enorme verandering/verbetering. M'n (valse) trots en weer die eigenwijsheid zaten me daarbij enorm in de weg. Maar tekortkomingen had ik en heb ik nog steeds. Volop zelfs. Het gebed van kalmte, moed en wijsheid is nog steeds, bijna dagelijks wel, een reminder voor me. Dankzij het 12 stappen programma heb ik geleerd dat er heel veel lagen in dat gebed zitten. Onder elke waarheid die ik ontmantel zit wel weer een andere waarheid die ontmanteld kan worden. M.a.w. ik heb eigenlijk nooit de waarheid in pacht. De meetings van eerst AA maar later voornamelijk NA, omdat daar sterk de nadruk werd gelegd op het vinden van een sponsor en daarmee echt aan de stappen te werken (met behulp van het NA stappen werkboek dat toen net zo'n beetje in de Nederlandse vertaling uit kwam) hebben me geholpen om de theorie van de stappen om te zetten in daadwerkelijke verandering van mezelf t.o.v. m'n kijk op het leven en daarmee m'n omgaan met m'n verslaving. Niet de angst om 'vergelding' als ik (toch) zou drinken maar de intrinsieke overtuiging dat drank/verdoving niets anders is dan ontkenning van het Nu, hebben het me mogelijk gemaakt om zonder nadenken de drank te laten voor wat 't is: onnodig.

Nee joh, tuurlijk niet. Doe niet zo mal. 😟

Ben jij misschien stiekem Pink Floyd?💗

En inderdaad, tegenwoordig moet je gevonden voorwerpen op het gemeentehuis afgeven, weet ik nu. Dat is hier ook om de hoek. Alleen vind ik tegenwoordig nooit meer wat. Scheelt een hoop gedonder.

Goedemorgen. Afgelopen weekend tijdens ons jaarlijkse (Aca)Dyane kampeertreffen nog geboft met het weer en nu zit ik al weer met een warme trui aan omdat ik zo'n koukleum ben, vooral in de ochtend. Ben een beetje onthutst door de berichten van @knakker (formerly known as ?? en dáárvoor als knakker...) en ik wens je veel sterkte en (nog meer) wijsheid, vooral naar jezelf toe. Ik lees wat over een gevonden telefoon. Moet meteen denken aan die keer, een jaar of zes, zeven geleden of zo, dat ik tijdens het rondje met de hond op zondagmorgen op een hekje een telefoon zag liggen. Uiteraard meegenomen en later die dag op de fiets gestapt om hem naar het hoofdbureau van politie te brengen, een kilometertje of vijf verderop. Maar daar zeiden ze dat ik die daar niet kon inleveren, dat ik die bij de wijkagent moest inleveren. Waar zit die dan?? Praktisch bij me om de hoek. Dat kon echter niet op zondag, dus boden ze aan om er zelf dan maar voor te zorgen dat die telefoon daar terecht kwam. Toch fijn dat er politie is. Zo behulpzaam..🫤

O, ik zie nu dat ruim 19 jaar ook maar net aan 'ruim' is. Aangemeld 29 augustus 2006. Dus 19 jaar en vijf dagen.. 🙃

Wat bedoel je met 'huidige indeling', @renaldo61? Ik kan me het forum niet anders ingedeeld voor de geest halen, wel verschillende uiterlijkheden. En ik 'zit' hier toch al ruim 19 jaar.

haha, ja, wegens taalarmoede geen woorden maar een like voor jou, @Oskar. Wat betreft de rust hier op het forum denk ik gewoon dat als hier niet (direct) de reactie komt die men misschien wenst, de mensen hun 'heil' zoeken op de social media.

Ja, sorry @renaldo61, ik denk dat dat door mij komt. Heb volgens mij iedereen weggejaagd met m'n idiote verhaaltje.

Goedemiddag allemaal. Soms kom ik een woord(je) tegen waar ik normaal gesproken niets bijzonders bij denk of voel maar waar op dat moment om onduidelijke redenen even m'n focus op blijft hangen. Dan typ ik zo'n woordje in op Google en dan komt er een heel verhaal tevoorschijn waarvan ik denk: tjeetje, stel dat ik in "de slimste mens" zou zitten en daar kwam een vraag over en je zou dan dit weten te vertellen... dan kun je met iets heel simpels hoge ogen gooien. Grappig toch hoeveel feiten/wetenswaardigheden er verborgen zitten in onze dagelijkse gesprekjes en gedachten. Dit moest ik even kwijt, allemaal naar aanleiding van het woordje "Ranja". Daar kwam dit tevoorschijn: AI-overzicht "Ranja" verwijst oorspronkelijk naar een Gronings merk limonadesiroop dat in 1921 werd geïntroduceerd, afgeleid van het Spaanse woord voor sinaasappel (naranja). Door het succes werd de merknaam in delen van Nederland een algemene term voor alle niet-koolzuurhoudende vruchtensiroop, al staat het merk nog steeds voor de oorspronkelijke vruchtenlimonade. [...]