Oskar

Mogge. Geen nieuwe kansen vandaag Claudius? Vanochtend zwijgen hier de vogels. Straks naar een begrafenis, ik geloof dat er drie mensen komen. De eenzaamheid van het leven weerspiegelt zich in de dood. Cocaïne, heroïne, de hele flikkerse zooi. Ja, lieve jongens en meisjes, zo zien jullie maar waar drugs en alcohol toe kan leiden. Maar we houden de moed er in.

Terwijl het de heersende mode is om je blind te staren op ellende en narigheid worden we ook nog steeds omringd door bizar veel moois. Aan ons de taak dat op te merken en in het geheugen op te slaan. Even knippen met de vingers. Naar het evangelie van Daniël Lohues.

Gewekt worden door de zang van de merel die via het open raam binnenrolt. Mooie dingen. Intussen heeft de houtduif zich erbij gevoegd. Wat een prutser is dat dan zeg. Verder ben ik erg tevreden met het resultaat van twee dagen ploeteren in de tuin. Gisteren de tuin propvol bollen gezet, die deze zomer kobaltblauw gaan bloeien. Een zwarte lelie, als eenzame koningin daartussen. En anemoontjes, want die zijn zo lief. Als pessimist zijnde denk ik al dat er wel weer niks van op zal komen. Zo kan het alleen maar meevallen. Vandaag een flinke wandeling op het programma in de Biesbosch. Daar heb ik erg veel zin in. Ik geloof dat mijn levensvreugde voor een groot deel wortelt in de natuur.

Ojee. Ik wist niet dat ik bij tuincentra ook al moest opletten. Nu heb ik gewoon gifbloemen gehaald en hebben de vlinders het nakijken. Wel heel mooie gifbloemen: astilbe, die zien eruit om te knuffelen. Ik heb ze ook in volle bloei gekocht. Het is niet zozeer dat ik het geduld niet heb om de bloempjes rustig in hun eigen tempo groot te zien worden. Maar nu weet ik zeker dat ik ze in elk geval even heb zien bloeien. Want hoe liefdevol ik ze ook met mijn gietertje besprenkel, meestal halen ze dat niet bij mij. ('Sag mir wo die Blumen sind, wo sind sie geblieben.)

Terwijl overal de natuur prachtig begint te bloeien is het in mijn tuin een dorre boel. Ik vind tuinieren best leuk en zou graag groene vingers hebben, maar die heb ik niet. Ik ben een zwarte Koning Midas: alles wat ik aanraak sterft. Toch probeer ik de moed er ook dit voorjaar gewoon in te houden. Straks fiets ik naar het tuincentrum om wat vrolijke bloeiers uit te zoeken. En de kussens eindelijk naar buiten. Het wordt een mooie dag mensen. Geniet ervan!

Mogge Fonny. Was jij snotdorie net een paar tellen eerder met jouw dagdraad. Ik zal de mijne sluiten en de tekst overhevelen.

-

Mooi 🙂 Ik zie veel mensen worstelen en lijden omdat ze vinden een soort grondwettelijk recht op geluk te hebben. Dan ervaar je het leven al gauw als een eindeloze reeks teleurstellingen. Als je het verdriet incorporeert, de dood omarmt, wordt alles een stuk draaglijker.

Mogge. Wat was gisteren toch een heerlijke dag. Met je zoons kuieren langs het IJ: mooier wordt het niet. Amsterdam vind ik met afstand de mooiste stad van Nederland. Stedenbouwkundig gezien dan. De mensen echter zitten daar altijd zo opzichtig hip te zijn dat het altijd op mijn zenuwen werkt.

Streven naar meer bewegen in plaats van minder eten, is dat wat voor je @Claudius? Terug op de fiets, lukt dat nog? Of anders iets van een hometrainer. Je was ooit een indrukwekkend wielrenner meen ik.

Je hoeft van mij niks weg te halen hoor. Elk kiest de zienswijze die bij hem past. Ik plaatste slechts een kanttekening. Een alternatieve benadering die mij en anderen veel heeft geholpen. Ik ben geen fundamentalist die andersdenkenden wil opsluiten 🙃

Ik zeg wel gewoon nooit meer eigenlijk. Ik snap het concept wel dat als je net bezig bent je te ontworstelen aan je verslaving het kan helpen de periode van onthouding overzichtelijk klein te houden. Om het gevoel dat het toch nooit zal lukken het hoofd te bieden. Maar die houding kan ook tegen je werken. Dan blijft het tussen je oren zitten dat het bijna een godsonmogelijke prestatie is om niet te drinken. En als dat de overtuiging is blijft het automatisch een strijd om de kurk in de fles te houden. Terwijl je op gegeven moment ook een punt kunt bereiken waarop je domweg besluit: ik drink niet meer, niks meer, nooit meer omdat mij dat alleen maar narigheid brengt. En vervolgens gewoon verder gaat met je leven. Pompiedom. Als je allergisch bent voor kweeperengelei blijf je jezelf ook niet je hele leven beklagen dat je geen kweeperengelei mag. Dan smeer je gewoon wat anders op je broodje.

Mogge. Vandaag de hele dag in Amsterdam met beide zoons. Mooie dingen. Alleen lig ik al sinds vier uur wakker. Als een kind voor een schoolreisje. Nou lees ik alleen net pas dat het treinverkeer naar CS vandaag eruit ligt. Forse extra reistijd. Nou ja. Nog steeds beter dan in de file en zoeken naar een parkeerplaats. Boeken mee in trein. Olé.

Jaren geleden was ik in Coimbra. Op een zwoele en windstille avond stuitten wij toen bij toeval op het volgende tafereel. Studenten in zwarte capen vierden het einde van hun studententijd. Ik zal die avond nooit vergeten. De sfeer was plechtig, bijna mystiek. Mijn eerste kennismaking met de fado. En het herkennen van de saudade. Dat intense gevoel van verlangen naar iets dat niet meer is, onbereikbaar is geworden of nooit heeft bestaan.

Toen ik na mijn studententijd mijn eerste baan had was ik verbijsterd door de gesprekken van collega’s in de pauze: het ging altijd maar over een uitbouw, een nieuwe keuken of dakkapel. Of over hun kinderen natuurlijk. Ik dacht: gaat het de rest van mijn leven op deze manier verder? Verschrompelt de levenslust tot het verbouwen van je eigen huis? Maar goed. Hier komt men vanochtend dus een nieuwe dakkapel inmeten. Ik kan nog wel tegenwerpen dat het echt nodig was en dat de oude lekte, maar er is geen ontkomen aan. De burgerlijkheid is voltooid.

Mogge. Vandaag drink ik niet, en morgen ook zeker niet. Ik zou gek worden van twijfel als ik dat elke dag opnieuw zou moeten beslissen. Dagpact: Claudius Oskar

Het beste wat je kunt doen, voor jou maar ook voor hem, is het contact verbroken te houden. Ja, dat is verrekt lastig als er liefde in het spel is, dat weet ik. Voor hem is het beter om keihard te worden geconfronteerd met de gevolgen van zijn verslaafde gedrag. Alleen dan is er kans dat hij echt duurzaam het roer om gooit. Anders zal hij op jou blijven leunen om zijn verslaving te faciliteren. En voor jezelf om niet meegezogen te worden in zijn destructieve gedrag. Hou of maak boven alles je eigen leven op orde nu. Moeilijk, heel moeilijk, als je om iemand geeft, maar kies eerst voor jezelf. Talloze voorbeelden zijn ervan dat de verslaafde niet alleen zijn eigen leven verwoest, maar ook die van de mensen om hem heen. Sterkte. Overigen bevind je je nu op het subforum alcohol. Maar veel maakt dat niet uit, de patronen zijn exact hetzelfde.

Dat klinkt heel surrealistisch. Maar ik heb niks vreemds opgemerkt. Ik ben Lika trouwens.

Nee, dat denk ik niet. Vroeger rende ik altijd voor mijzelf uit. En nu sjok ik rustig achter mijzelf aan. Het is kalm geworden. En dat bevalt mij erg goed.

@Lika: ik begrijp dat je moeder een plek heeft gevonden in een tehuis. Ik vind dat mooi. Voor jullie beiden. Het zal nog wel gaan golven. Maar koester steeds het goede.

Ik ben nieuwsgierig geworden naar daslook. Kun je dat gewoon in de winkel kopen, of moet ik daarvoor ook gaan snuffelen in de berm?

St Patrick's Day vandaag. (In een vorig leven was ik een Ier en dwaalde met mijn schapen door de velden van Connemara.) Vroeger vierde ik deze dag met pinten Guinness. Nu lees ik Yates, drink een mok thee en voel me betrekkelijk gelukkig.

Na een maand afwezigheid ben ik wel meteen weer het zonnetje in huis geloof ik hè?

Weinig mensen konden mooier over de dood schrijven dan Jan Wolkers. Na het sterven van zijn vader: "Je hebt toch het gevoel dat je niet meer gedekt wordt in de rug. De tocht door de jungle in de ganzepas. Steeds wordt er achter je iemand de duisternis ingesleurd. Je weet wanneer het jouw beurt is."

Mooi wel. De dood went nooit, en blijft altijd huiveringwekkend. Maar naarmate ik meer met de dood wordt geconfronteerd treed ook hier een bepaalde relativering op. Ik denk er nu minder dramatisch over. Mensen sterven. Zo is het nu eenmaal. De enige zekerheid die het leven ons biedt is de dood. Dat maakt het niet minder verdrietig, maar het zou wel schelen als we ons hier op voorhand alvast in bepaalde mate mee proberen te verzoenen. Dat maakt het leven zelf ook een stuk lichter ben ik van overtuigd. Ik verbaas me er soms over dat mensen zich 'overvallen' voelen door de dood. Of het 'onrechtvaardig' vinden.