Jannigje

Gefeliciteerd @Pats, mooi cadeau heb je jezelf gegeven! Van mij een

Heel soms schreeuw ik in de auto met de ramen dicht natuurlijk.

Ik las ooit over een shouting tree, dat is een boom tegen wie je kunt schreeuwen, Vloeken,, huilen, wat je maar wilt, hij kan het hebben. Zoek zo’n boom was het advies. Ik heb wel gezocht, maar wij leven veel te dicht op elkaar, ik was te bang dat anderen me zouden kunnen horen, dus dan hield ik mijzelf erg in. wat ik ooit wel heel lekker vond was tijdens een zelfverdedigingscursus leren een plankje door midden te slaan, terwijl je een kreet slaakt. In het begin waren het kreetjes, maar al vrij snel werden dat heuse kreten. Een kreet slaken en dan een plankje doormidden slaan. Dat gaf wel een sterk gevoel. En het voelde heel bevrijdend.

Mag ik ook?

Probeer eens: verhuizen naar een kleiner huis.

Nee joh, dat heet “een heel groot huis”.

Heel herkenbaar, vooral het op gang komen, dat vind ik ook erg lastig.

Goedemorgen @niks, wat schattig die kleertjes. Heb je al een kastje vol? @Cleo66 ik heb al maanden een airfryer, maar hij staat nog ongebruikt op het aanrecht. Hij stond voor vandaag op het to do lijstje: airfryer proberen. Nieuwe dingen, apparaten vooral, moet ik in stapjes leren kennen. Maar ik ga vanmiddag naar mijn broer, die is jarig, en ik eet daar. Dus dat stapje komt er vandaag nog niet.

@Lieke7777, ik kan me alleen maar bij benadering proberen voor te stellen in welke emotionele rollercoaster jullie zitten. Ik heb respect voor je, ondanks alles houd je vol, goed hoor. En het einde is nu in zicht. Sterkte! En ik hoop dat je ook voorzichtig al een beetje blij kunt zijn.

Gelukkig is dit er ook Lika, hiermee kunnen jullie de wereld daar wel aan. Vertrouw maar op jou en jullie gevoel en geniet straks maar van de ruimte die jullie krijgen, het mooie uitzicht en het vele groen in jouw nieuwe buurt.

Dat is mooi zeg, voluit boos én ook kwetsbaar kunnen, durven, mogen zijn. Blijkbaar heb jij niet de angst voor onherstelbare schade? Vertrouwen dat het kan en mag, boos worden en dat het daarna weer goed kan komen met de mensen tegen wie je boosheid is gericht? Er vanuit gaande dat het mensen zijn die er toe doen voor jou. Ik zou het ook wel willen leren, want dat zou mij een hoop innerlijk gedoe besparen, zelfverwijt bijvoorbeeld.

Gecondoleerd @Smaragd. En @Jopie, wat mooi dat je nu ook gezelligheid en huiselijkheid in je bus wilt hebben, klinkt goed. En zeker niet lachwekkend.

Dank je wel.

Ik reageerde op @Reacher voordat ik jouw bericht las. De angst voor boosheid klopt bij mij helemaal, ik werd inderdaad verdrietig, maar veel later ook zelfdestructief. Ik ging de boosheid op mijzelf botvieren vrees ik. Durf jij ook ongenuanceerd boos te zijn in gezelschap ? Ik ben nu wel vaker boos van binnen, maar naar buiten toe niet. Openlijke Verontwaardiging is voor mij al heel wat. Het lijkt me ook heel fijn om die boosheid te kunnen uiten, in het vertrouwen dat je niet relaties daarmee onherstelbaar verwoest.

Met Wat je hier schrijft sla je de spijker behoorlijk op zijn kop. Boos worden is voor mij inderdaad een grote, en misschien wel dé grootste, uitdaging. Ik heb heel lang geen boosheid kunnen voelen, vakkundig verdrongen. Boosheid stond voor mij voor destructie, onherstelbare schade. Ik heb het niet geleerd. Ik was er heel bang voor, en nog wel, maar minder. Wat voor mij lastig blijft is mijzelf goedkeuring geven voor de boosheid die ik voel. Want mag ik boos zijn, heb ik het recht daartoe? Wie ben ik dat...... Bij jouw eerste zin denk ik meteen aan mijn moeder: je beschrijft haar ten voeten uit! Gék werd ik van het altijd vooral de andere kant zien., van nooit eens boos mogen worden op iemand of iets. Want ja, die andere kant...... Zo voorkom je inderdaad conflicten, dat heb ik ook heel goed geleerd.

Als ze dit gezegd zou hebben dan had ik dat kunnen begrijpen. Zeker als we het erover hadden kunnen hebben wat wij allebei nodig hebben.

@lady jane, ik ken inderdaad haar binnenkant niet Dit is waar het voor mij vooral om gaat. Het verwijt dat het na de verhuizing slechter met me ging. In dat verwijt hoor ik dan “schuld”. Mijn eigen schuld dat ik na de verhuizing tot op zekere hoogte in elkaar zakte, emotioneel en ook wel lichamelijk uitgeput. En schuld is voor mij een zeer gevoelig punt. Ik heb me zo vaak geschaamd en schuldig gevoeld voor mijn depressies, ze als een tekortkoming gezien.

68 kg

Ik heb er wel degelijk iets aan , het ontroerde en ontroert me echt. Dank je wel Juist die commitment herken ik zo en ik dacht dat ik dat had met die vriendin, maar haar voorwaarden zijn blijkbaar/misschien toch anders dan ik dacht, of misschien beter, ze lijken onderweg nogal veranderd te zijn. en dat doet pijn.

Dit houdt me al heel lang bezig, en natuurlijk heb je gelijk Jopie. Ik heb me een groot deel van mijn leven in allerlei bochten gewrongen om er toch maar bij te horen en ik was vooral bezig met wat ik dacht dat de ander wilde. Om zo in ieder geval te mogen blijven. Ik probeer dat nu anders te doen, maar vind dat nogal eng, en ook lastig om daarin een balans te vinden. Wat jij hierboven schetste, is vorige week toch gebeurd. Een vrouw met wie ik nu een paar jaar bevriend ben en die ik als vriendin beschouwde heeft onze vriendschap “op pauze gezet”, of hoe zeg je dat. Zij is iemand met wie ik het contact anders ben begonnen, op voet van gelijkheid. Met haar deelde ik vrij veel, en zij met mij. Maar nu wil zij afstand tijdelijk of permanent dat weet ik niet. Want zij kan mijn “zwaarte” er niet bij hebben, zij heeft behoefte aan “licht”. Ik probeer de hele week al woorden te vinden en dat lukt me niet goed. Gevoelens buitelen over elkaar heen, schrik, verdriet, boosheid, angst. Nu heb ik mijzelf laten zien en nu gebeurt het tóch. Zie je wel dat het níet kan! Dat was een van de eerste reacties. Maar wat er ook is is het besef dat haar keuze misschien meer zegt over haar dan over mij. (ondertussen hoor ik het thema van Schindlers list op de radio, zo mooi!). Wat ik nu probeer is zuiver te voelen en denken wat dit betekent voor mij. @Jopie, Jij had het een keer over mensen die totaal verschillende behoeften kunnen hebben, wat contact dan lastig kan maken. En dat het daarbij niet gaat over goed of fout maar simpelweg over “op verschillende plekken zijn”, even een andere weg gaan, of permanent een andere weg gaan. Ik probeer nu zonder oordeel te kijken naar mijzelf en naar haar. En misschien kunnen we er samen uit komen en kunnen we nog wel samen oplopen, maar misschien anders, geen idee. Waar ik wel trots op ben is dat ik overeind ben gebleven, ik kon luisteren en reageren, niet vanuit de aanval maar zeker ook niet vanuit de defensie. Ik heb het niet meteen helemaal op mijzelf betrokken. Maar ondertussen voelt het knap waardeloos.

Ja ik was stil, deels omdat ik er niet toe kom om te lezen en te schrijven. Mijn energie is beperkt en ik merk dat als ik aandacht besteed aan het ene (zoals nu mijn geopereerde vriendin) het andere niet meer lukt. Soms las ik even een stukje, maar vaak pas laat en dan ook maar deels. Reageren voelt dan als mosterd na de maaltijd. Deels ook omdat ik van slag ben door een paar dingen. Ik wil even een bericht van Jopie citeren om het te verduidelijken.

Ik duim met je mee! Even iets anders: Is @knakker echt weg?

Het lukt me maar steeds niet om bij te lezen, laat staan om regelmatig te reageren. Dank voor het filmpje @lady jane, het gerecht ziet er smakelijk uit en niet moeilijk om te maken, dat moet mij ook lukken lijkt me. (Je bericht van gisteren bedoel ik)