Jannigje

Ja Meya, ik ben zaterdag weer begonnen : spinnen, buikspieren (wat daar nog van over was) en daarna nog half uur krachttraining. Gisteren heb ik een uur gewandeld en vandaag weer een uur gefietst. Dus ja, ik ben er blij mee, mijn lijf heeft het nodig.

Nou ja zeg, ik had sjans vanmiddag!

Eén voordeel van die engelse versie is dat er nu bij " wie is wie" bij mijn draadje staat HOT, ipv populair. Lang geleden dat iemand dat tegen me zei Nu klaarmaken om naar de psychiater te gaan. Op de fiets In de regen geen zin in Zin maken

blog-kijkje-in-de-spiegel.png De opkikker is weg, dan maar de op-poes

Een opkikker voor ieder die het vandaag nodig heeft. Ach nou is mijn mooie opkikker weg!!!!!!

Goedemorgen Kopje thee en dan bijlezen. Weet iemand trouwens hoe je de taal kunt wijzigen op het forum? Tot gisteren was alles gewoon in het Nederlands en vond ik dingen nog leuk, of niet. Vanaf gisteravond kan ik alleen nog liken, editten, posten ed.?

Gipsy, ik ben te laat om je sterkte te wensen, sorry! Denk wel aan je.

Jenny, waar ben je?

Vatten we na een moeizame nacht dan toch maar weer de koe bij de horens Gipsy?

Misschien een rare vergelijking Lars, maar als ik terugdenk aan een aantal examens dat ik heb moeten doen waarbij ik elke keer een emotioneel wrak was van de spanning! Zolang het niet duidelijk wordt gezegd of zolang het niet duidelijk op.papier staat, kun je nog hopen dat de uitslag positief is. Ook als je weet dat het eigenlijk niet goed kan gaan, er is nog hoop. Jij wilt duidelijk niet scheiden, je hoopte dat ze nog bereid zou zijn tot een gesprek en dat jullie samen de scherven nog zouden kunnen én willen lijmen. Je hoopte toch op een wonder , het wonder waarbij zij van gedachten zou veranderen en jullie samen zouden kunnen onderzoeken, repareren en herstellen. Die hoop heb je vaak nodig om overeind te blijven en het is vreselijk als die hoop in duigen valt Ik hoop dat je vannacht kunt slapen. Ik ga maar afsluiten, het kost me nu veel moeite om goede zinnen neer te zetten. Komt door de pillen. .truste vanochtend herlezen en ja, fouten die ik heb gemakt hersteld, ik kon ze niet aanzien.

Gypsy, fijn dat je zoveel steun ervaart van familie en vrienden, hulp durven vragen en hulp aannemen zijn voor sommige mensen moeilijk, voor mij bijvoorbeeld. Terwijl het zo belangrijk is. Het heeft alles te maken met leren goed voor jezelf te zorgen, geniet je nog na van het concert? Gaat het met de pijn? Welterusten voor straks.

Nu ik jou lees Rosa, merk ik dat ik mijn eerdere bericht wil nuanceren.Ik ben het inderdaad eens met dit deel van je bericht jowan. Ik heb een jarenlange eetverslaving gehad, en die heb ik uitstekend verborgen weten te houden. Zelfs mijn echtgenoot was niet op de hoogte. Wat de alcohol betreft: ik dronk vooral thuis, alleen. Met eten en drank kon ik me in allerlei situaties inhouden, maar eenmaal thuis! Dr. Jekyll and mss Hyde zal ik maar zeggen.

@ jowan: ik denk dat je gelijk hebt jowan, ik durfde het alleen niet. Ik had een collega die rookte, hij wilde stoppen en schreeuwde het van de daken. Iedereen leefde mee en steunde hem. Toen ik stopte, deed ik dat in stilte, zonder iets te zeggen. Pas toen het opviel dat ik niet meer rookte zei ik er iets over. Ik was/ ben altijd zo streng geweest voor mijzelf of misschien wel bang voor wat mensen zouden zeggen als ik "faalde" Dus ook hierin ging ik "op alleen". Eerst zien te slagen en het dan pas zeggen

Eentje die niet alleen kletst, hij is nog koppig ook.

Dat kan ik me heel goed voorstellen Rosa. Wat jowan schrijft respecteer ik, maar ik durf(de) dat zelf niet. Mijn ouders bv hebben, voor zover ik weet, nooit iets geweten van mijn verslavingen, nou ja van het roken. Wij zijn dus blijkbaar de schaamte nog niet voorbij.

Met mij gaat het op en neer. Nog niet stabiel, maar wel beter dan aan het begin van het jaar. Ik ben nu 10 dagen met nieuwe antidepressiva bezig en ik hoop zo dat deze aanslaan. Zo langzamerhand begin ik een beetje moedeloos te worden, maar ik moet nog wel een poosje doorzetten. De bijwerkingen nemen gelukkig al iets af, maar het is geen feest. Las ik vanmorgen dat je na een paar maanden gewichtstoename kunt krijgen doordat je eetlust vergroot. Behoorlijke paniek! Dat niet! Herkenbaar denk ik? Ik schommel al heel lang met mijn gewicht, en dan heb ik het niet over een paar kilo. Vervelend vind ik dat. Broeken in verschillende maten........ Als ik niet goed in mijn vel zit, kom ik aan. Dan eet ik ongezond, zorg ik niet goed voor mijzelf. Dat is de laatste paar maanden ook zo geweest: vroeger tijdens mijn eetbuien at ik vooral hartig, gefrituurd ed., nu vooral zoet. Allebei ongezond. Ik probeer weer op het padje te komen. Tot de volgende keer

Rosa

Oei, oei, help.

Mag ik bij je op les?

Jaaaaaaaa, een AAI en een KNUFFEL. Dank je

Zeg jongeman, wil je me niet meer zo laten schrikken?! Ik dacht dat ik 1 april heelhuids overleefd had, er zonder kleerscheuren van af was gekomen, weer veilig van onder mijn steen kon kruipen.... Kortom, de aandacht was verslapt. En toen las ik jou. Tsjonge"............

Lekker vond mijn moeder ze ook, ze kreeg ze van onze buurvrouw, gelukkig niet zo vaak, want ze stonken zo, althans dat vond ik als kind.

Oh Koekie, dit is zo herkenbaar! Als ik je zo lees, word ik er weer verdrietig van, voor jou en voor mijzelf. Het is akelig! Dat maar dooreten terwijl je al misselijk bent! Ik begrijp dat jij nu niet meer overgeeft, dat vind ik heel moedig. Toen ik er nog midden in zat, durfde ik dat niet. Mijn zelfbeeld was ook compleet verstoord en ik dacht dat ik heel dik was. Als kind was ik wel dik, daar werd ik ook mee gepest. Ik weet niet hoe oud je bent, dus misschien is het van voor je tijd, maar je had Billy Turf en zijn zusje Bessie. Ze waren allebei heel dik. Mij noemden de andere kinderen Bessie. Ik was dus zo bang om dik te zijn, om aan te komen, dat ik lang heb overgegeven. En dan weer doorgaan. En dat rationele, tja, je weet het wel, ik weet het ook wel. Alle mensen die hier op de verschillende fora zijn "weten" het wel. Het is een begin, maar er is meer nodig he. Ik moest vanmiddag nog aan een therapeut denken: hij was de eerste die ik met het schaamrood op de kaken vertelde over mijn boulimia. Hij was geschokt en reageerde met een soort afschuw (mijn interpretatie) en zei: daar moet je onmiddellijk mee ophouden. Elk beetje zelfrespect dat je hier probeert op te bouwen kots jij weer uit. Dat kwam hard aan. We hebben het er nooit meer over gehad, ik had niet de moed...... Die opmerking ben ik nooit vergeten, het was heel moeilijk om daar in mijn eentje mee aan de slag te gaan. Dus lieve Koekie, deel het hier als je wilt en durft. Ik kan je misschien niet helpen in de zin van zeggen wat je moet doen, maar ik kan wel met je meedenken en voelen. Succes

Ach Lars, wat ontzettend pijnlijk. Nu is je hoop echt vervlogen. Knuffel op afstand, van mij