Jannigje

Monster, wat een compliment, dank je wel

Altijd vervelend om te moeten wisselen van therapeut Nadia, vooral als het niet door jou gekozen is. De plek klinkt inderdaad niet aantrekkelijk Nadia. Ik hoop van harte voor je dat het contact met die nieuwe psychologe toch vruchtbaar voor je is en dat de plek dan wat minder belangrijk wordt.

Ontroerend, kwetsbaar, eerlijk, moedig. Dat zijn de woorden die bij me opkomen na het lezen van je update Smart.

Goedemorgen allemaal Gisteren was ik naar de sauna met een vriendin, de vriendin met wie ik ook weer dacht zo nu en dan een glas wijn of een biertje te kunnen drinken. Het was de verjaardag van haar overleden echtgenoot en bij die verjaardag hoorde een biertje, vooral in de Sauna. Dat waren zij samen gewend. Zij is wel gewend dat ik alcoholvrij bier drink, dus het viel niet op dat ik niet met haar meedeed Bij het eten vroeg ze wel, wil jij geen wijntje? Nee, ik wil geen wijntje. Dat viel wel op. Ik heb het dus niet gedaan, maar dat biertje was toch even verleidelijk, meer dan ik had gehoopt, Hhmmmm., toch oppassen geblazen dus. Zal ik een slokje.......... Nee, natuurlijk zul jij geen slokje..! De vanzelfsprekendheid van niet drinken heb ik nog niet terug, dat blijkt.

Rustgevende thee gezet om te kunnen slapen, liefst zonder akelige dromen.

Helemaal alleen achtergebleven op de draad, oké dan laat ik de hond nog uit, zet de vuilnis buiten, sluit het hek en doe de lichten uit. Voor de laatkomers hoop ik dat die een eigen sleutel hebben. De volgende shift bestaat weer uit onze montere, vroege vogels. Goede nacht allemaal.

Dank je Soothe, ik vind het fijn om te horen dat je mijn verhaaltjes mooi vindt. Voor mij zijn ze inderdaad therapeutisch, een manier van ordenen, helder krijgen wat er zich allemaal in mij afspeelt. Soms schept het letterlijk orde in mijn chaos. Je hebt helemaal gelijk dat de oorsprong van mijn schrijfsels vaak ligt in verdriet en pijn, het helpt mij om erover te schrijven, niet alleen voor mijzelf, maar ook om ze hier te delen. Te leren durven mijzelf te laten zien. In Myrthe van der Meer herken ik veel, zij kan heel mooi verwoorden hoe zij zich voelt. Ik vond het een verademing om haar de eerste keer te horen, zij zei dingen die ik herkende, maar die ik niet hardop zei/kon zeggen. Zij is ook een keer gast geweest in "24 uur met", volgens mij. Zij vertelde over haar bestaan zoals het is, gewoon zoals het is, een verademing. Edit: aanvulling

Ik heb een kasteel, het heet Tournoël en het ligt in de Auvergne, in het gebied van de Puys de Domes. Niemand weet dat het van mij is, tot nu dan. Het is van mij in mijn hoofd. Waar mijn Fascinatie voor kastelen vandaan komt, weet ik niet, die bestaat al lang. Frankrijk is wat dat betreft een ideaal vakantieland, veel kastelen. In 1989 waren wij, mijn toenmalige echtgenoot en ik, daar op vakantie. Er was een klein kasteel in de buurt, daar wilde ik heen. Het lukte me om zo door het kasteel te bewegen dat ik steeds de enige persoon in één ruimte was, zo kon ik mij alleen wanen en mij verbeelden dat ik de kasteelvrouwe was. Boven op de donjon was het uitzicht prachtig, het weer was schitterend, dus aangenaam toeven. Ik zat daar een poosje en keek om me heen. Om het kasteel lagen allemaal stenen, grotere en kleinere brokken, oud zo te zien. Het kasteel was een ruïne, delen waren nog min of meer te gebruiken, andere nauwelijks. Zo is het met mij ook, dacht ik. Ik ben eigenlijk een soort ruïne, je kunt er nog in wonen, maar comfortabel is het niet. Er zijn stukken ingestort, andere stukken zijn hopeloos ouderwets. Er zijn ook delen in dat huis waarvan ik niet begrijp hoe die ooit gebouwd zijn, welke vreemde gedachten hebben daar achter gezeten? Ik keek naar de stenen, die beneden aan de muur van het kasteel lagen. Ze waren blijven liggen, om nog te gebruiken bij een eventuele restauratie? Of lagen ze er omdat niemand de moeite had genomen om ze te verwijderen? Ik vond het wel handig dat ze er nog lagen, wegdoen kon altijd nog. Dit kasteel en ik vertoonden voor mij grote overeenkomsten: onpraktisch, verouderd, kil hier en daar, onlogisch, maar ook mooi, sterk, niet verwoest, met enige aanpassing bewoonbaar. Wat als we nou eens al die ruimtes en stenen bekijken, één voor één en zien wat nog bruikbaar is? Als we nou eens restaureren wat kan, gebruiken wat nog te gebruiken valt en alle overig stenen opruimen. Als we nou eens proberen om het kasteel weer leefbaar te maken? Als ik nou eens probeer de puinhopen van mijn leven te schiften, de goede dingen bewaar en in mijn huis investeer en de onbruikbare, soms zelfs schadelijke dingen wegdoe? Kan mijn huis dan een thuis worden? Comfortabel, veilig, sterk, goed toeven? Dat dacht ik al in 1989. De restauratie heeft veel vertraging opgelopen doordat er allerlei “klussen” tussendoor kwamen die belangrijker waren, dat dacht ik tenminste. Veel vertraging, soms stilstand en voor mijn gevoel achteruitgang, maar nooit opgegeven Toch niet opgegeven. Nog steeds, of misschien wel, eindelijk met echte aandacht, ben ik aan het onderzoeken, puin aan het ruimen. De goede dingen wil ik bewaren en weer in mijn huis kunnen integreren. De, voor mij, niet goede dingen, moeten zo langzamerhand maar eens het veld ruimen. Het blijkt een project van decennia. Levenslang waarschijnlijk. Dat geeft niet, als er maar gebouwd wordt aan mijn huis. Geen villa misschien, maar ook geen ruïne meer. Mijn kasteel, waarin ik kasteelvrouwe kan en mag zijn.

Dat vroege opstaan is echt niets (meer) voor mij. Ik was ooit een vroege vogel, nu is dit meer mijn stijl:

Ja Rosa, dat dacht ik inderdaad ook, dat lijkt me ook lastig. Ik ken jouw zoon niet, dus ik heb geen iedere hoe hij dat op zou vatten. Het kan beide kanten opgaan. Wat is dan Wijsheid hė? Zit in het stuk schaamte ook dat jij vindt dat je als moeder tekort zou schieten als hij het van jou weet? Hij is oud genoeg om te weten dat ouders ook niet onfeilbaar zijn, maar sommige dingen zijn moeilijker te aanvaarden van een vader of moeder dan andere?

Goedemorgen allemaal. Rosa, inderdaad heel mooi beschreven.In die valkuil zijn al heel veel mensen getrapt hè, denken dat eentje wel kan, zeer herkenbaar. Ik verbaas me er zelf nog steeds over dat ik na Jaren niet eens meer talen naar alcohol toch weer voor de bijl ging! Rosa, hou oud is jouw zoon? En mag ik vragen wat je heeft doen besluiten om niet met hem over je eigen verslaving te praten? Ik heb daar wel een idee bij, maar dat is mijn invulling.

Tegen de kraai die hun nest in aanbouw probeert in te pikken, verzetten "mijn" eksters zich met hand en tand, of is het in dit geval met veer en snavel?

Ik kan me voorstellen dat je je niet langer vrij voelt om hier jezelf te zijn. Toch hoop ik dat je komt als je het nodig hebt. Wat dat betreft sluit ik me aan bij Soothe en Nadia. In je eentje adb worden, lijkt mij heel moeilijk. Sterkte Lars en als je ons nodig hebt, wij blijven gewoon hier.

Welterusten

Dat herken ik helemaal, ik vind het zelf ook nog erg moeilijk.Probeer niet te vergelijken Nadia. Dat klinkt gemakkelijk gezegd, maar ik weet waarover ik spreek, ik doe het namelijk zelf ook veel. Minder vaak dan eerst gelukkig, maar als ik me niet zo goed voel, bespringen die gedachten me weer. Ik wens je sterkte en mildheid en hoop voor je dat je uit mag gaan van nu, hoe het nu is en niet van wat je niet kunt of van hoe je denkt dat het zou moeten zijn.

Veel plezier bij de film Gipsy. En welkom Daantje, de eerste stap heb je gezet, heel goed. Succes

Vergeten heb ik wel een mapje met bladmuziek, het is nergens te vinden, dus waarschijnlijk (hopelijk) heb ik het laten liggen in de studio waar we elke week repeteren.

Lars

Wat nou een beetje! ☹️ Ik begin opnieuw: Nadia ben je nog steeds terecht trots op jezelf? Kijk, das veel beter

Nadia, ben je nog steeds een beetje trots? Ja toch he?

Goedemorgen, precies het goede moment om in te loggen. You were on my mind vannacht Bolletje.

Welterusten allemaal.

VlaamsMeisje, lang weggeweest, maar zeker niet vergeten!

Vlaams Meisje!!!!