Jannigje

H Familie van Bolletje?

Ik heb nog niet alles gelezen, maar ik begrijp wel dat je terug bent.Dit schreef ik gisteren, het geldt vandaag ook nog Lars. Verder snap ik nog steeds niet wat er nu allemaal is gebeurd, ik kan het niet helemaal teruglezen omdat al jouw eerdere Posts zijn verwijderd.

Ook veel sterkte van mij Meya.

Het heden vind ik op dit moment behoorlijk verwarrend, ik weet even niet meer wat of wie werkelijk is, geen prettig gevoel

Bolletje, ik heb zelf geen hond, ook nooit gehad, maar een vriendin van mij wel. Die vriendin moest geopereerd worden en daarom ging haar hondje een paar dagen uit logeren, dat had ze wel vaker gedaan. Ze ging naar iemand die ze goed kende en die haar ook goed kende. Maar wat gebeurde er: vanaf het moment dat ze er was wilde ze niet eten, niet spelen, niet naar buiten, niets. Radeloos werd die oppas ervan. En opeens! Opeens was het over en wilde ze weer alles. Later bleek dat op het moment te zijn dat de operatie achter de rug was. Liefde op afstand, in een andere stad. Ongelofelijk toch? Nu ga ik sporten.

Voor wat het waard is Lars: mijn aandacht, meedenken, meeleven en zorg waren/zijn oprecht.

O, dat laatste had ik nog niet gelezen Lars. Ik had het bericht van Oele overgeslagen omdat ik die niet ken. Ik was nog niet zover. Lars ik begrijp er echt helemaal niets van.

Ferry, wij zijn er nog.Maar Als wilt gaan, ga je, dan wens ik je veel succes.

Droom ik? Is het echt waar? Lars bestaat niet?

Gipsy, het blijft stil na alle ellende van gisteren, geen bericht goed bericht?

Ja Smart, we doen ons best! 8 km is een flink stuk, goed gedaan. gisteren heb ik weer ruim een uur gefietst Vandaag weer spinnen en circuittraining.

Gisteren zag ik opeens iets over Moederdag, een reclame. Aaauuuwww. Elk jaar bereid ik me er zo goed mogelijk op voor, als ik eraan denk tenminste. Nu was ik nog helemaal niet zover. Het kwam hard binnen: Moederdag. Niet voor mij, nooit voor mij. Het blijft moeilijk. Ik weet dat velen van jullie moeder zijn en dat jullie weg echt niet over rozen gaat. Kinderen krijgen, hebben, betekent dat je ook veel te verliezen hebt en veel zorgen en pijn kunt hebben. En toch. Het houdt me de laatste weken weer erg bezig, zeker nadat ik een man, met wie ik een relatie heb gehad, in het museum tegenkwam. Hij had de vader van mijn kindje kunnen zijn (het heeft niet zo mogen zijn helaas) en hij herkende mij (zogenaamd) niet. Daarom raakte die ontmoeting mij denk ik zo heftig. Je hebt altijd en keuze. Dat heb ik lang niet geweten, echt niet. Ik dacht heel lang dat ik geen keuze had, dat alles mij overkwam, dat ik wel moest............ Vul maar weer in. Dat was natuurlijk niet zo, dat weet ik nu, maar toen niet. Ook niet kiezen is een keuze. Vaak heb ik keuzes gemaakt uit angst, keuzes waar ik me lang voor geschaamd heb. Geschaamd, me schuldig gevoeld, mijzelf erom veroordeeld......... Pijnlijke gevoelens en gedachten, niet helpend. Ik probeer die pijn en verdriet onder ogen te zien en mijn oordelen over mijzelf om te zetten naar begrip voor en leren van. Ik moet niet blijven hangen in: pijn, spijt, veroordelen. Dat kan me ervan weerhouden om te onderzoeken, echt onder ogen te zien, te veranderen. Pijn, schuldgevoel, oordelen in de zin van veroordelen kunnen mij tot stilstand brengen, als ik niet oppas. Ze kunnen een excuus zijn om niet verder te gaan omdat het "allemaal zo moeilijk is". Ik kan blijven hangen in pijn, schuld, oordelen, veroordelen, schamen (ook zo een) Of Ik probeer ernaar te kijken voor wat het is en proberen er lering uit te trekken. Proberen anders te interpreteren, anders te labelen, anders te handelen. Ik probeer het tweede te doen. Met mildheid. Dat vergeet ik vaak, mildheid. Ik gun het ons allemaal, mildheid voor en naar onszelf.

Fleurtje

Goedemorgen allemaal. Dank voor de thee Yvonne

Goedemorgen Lars,Ik ben geschrokken van je besluiten. Dat je daar weg wilt, het daar niet (meer) ziet zitten, kan ik me wel voorstellen. Maar wat ik niet begrijp is waarom je al je medicatie af wilt bouwen? Waarom ook de refusal Lars? Als dat je helpt om niet te drinken? Of is je bedoeling om wel te drinken, maar gecontroleerd? Wat je ook besluit, ik wens je sterkte en wijsheid.

Fijne en gezonde reis Vol.

Nadia

De trekmomenten duren meestal maar kort hoor Bolletje, het is vaak eerder een reflex. Op de gekste momenten kan ik denken, nu lekker een....... het is denk ik meer een automatische gedachte dan echte trek. Die heb ik nog wel nu en dan, maar dat gaat inderdaad over door bijvoorbeeld te eten of door weer lekker thee te zetten. Hoe is het met je kaak?

Het verhaal van de regenbroek Ik wil ook graag iets schrijven. Het balkon en de Pieris zijn mij al voorgegaan, maar ik wil ook graag gehoord worden. Kent u die behoefte? Gehoord willen worden. Het liefst word ik ook gezien, maar dat gebeurt zelden, helaas. Dat dacht in tenminste, nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Meestal zit ik opgesloten in een fietstas of lig ik achteloos weggelegd in Jannigje haar box, beneden bij de flat. Ik wil heel graag de zon op mijn huid voelen, maar denkt u dat ik die kans vaak krijg? Dat ik überhaupt die kans krijg? U denkt misschien dat u het als mens moeilijk hebt, maar hebt u wel eens echt nagedacht over het bestaan van de regenbroek? Altijd maar wachten en hopen, altijd maar opgesloten zitten, of in het donker liggen wachten. Ja, daar hebt u niet bij stil gestaan hè? Ach ja, zo gaat dat, je kunt ook niet het leed van de hele wereld met je meedragen. Zij neemt mij wel vaak mee, ik kom nog eens ergens. Helaas zie ik vaak niet waar ik ben. Sneu, vindt u ook niet? Ik vind van wel, ik vind mezelf regelmatig sneu. Als ik mijzelf erg sneu vind, word ik zielig, dan voel ik mij een slachtoffer. Dat vind ik niet mijn beste eigenschap om eerlijk te zijn. Mijn moeder-regenbroek gedroeg zich ook altijd als slachtoffer en dat haatte ik als klein regenbroekje. Ik nam me voor om nooit zo te worden, maar wat bleek? Ik werd groter en voor ik er erg in had, deed ik het ook. Ja, dat was een pijnlijke gewaarwording kan ik u zeggen. Zij gebruikt mij ook vaak, zij gaat namelijk bijna altijd op de fiets. Ik moet zeggen, voor zo’n oude vrouw vind ik dat wel een prestatie. Wat zegt u? Belediging, leeftijdsdiscriminatie? Hoezo? Oooohhhh, u bent zelf ook ongeveer van die leeftijd. Oeps Sorry hoor. Ik heb wel gelezen dat er nog in ieder geval één persoon van u club is die altijd een collega van mij meeneemt, zij fietst blijkbaar ook altijd. Heet zij niet “DeBeerisLos” o.i.d. Ik ben het even kwijt. Ik zei al:ik wil zo graag de zon op mijn huid voelen. Dat is goed voor mij, helpt tegen de trekmomenten. Kent u dat, trekmomenten? Ik Wel, dan wil ik er zo graag uit en de zon voelen. Maar ja, dat is het probleem van mij in een notendop: ik wil graag de zon voelen, maar dat gebeurt bijna nooit. De tragiek van mijn bestaan dames en heren. Want als het goed weer is, neemt ze mij niet mee! En denkt u dat ze dat even met mij overlegt, het even bespreekt? Nee, dat doet ze niet. Persoonlijk vind ik dat nogal bot en erg ondankbaar. Want als het regent dan trekt ze me wel aan, ook als ik geen zin heb. Ik moet dus leren om mijn baaldagen te hebben op zonnige dagen, anders wordt mijn leven onnodig moeilijk. Waar ik stiekem altijd op hoop zijn buien! Dan moet ze mij namelijk meenemen en ja, dan bestaat de kans dat......... Soms zit ze op de fiets en begint het zachtjes te regenen. Daar word ik opgewonden van, ja logisch toch? Ieder zijn meug. Dan gaat ze naar de lucht kijken en een inschatting maken: zal ik of zal ik niet. Zij doet mij namelijk liever niet aan. Soms gokt ze goed, maar soms ook niet. Dat wordt ze toch lekker nat. (Ik moet opeens aan Sammy denken, maar ik ken helemaal geen Sammy? Hhmm.) Ik lig dan te grinniken van leedvermaak. Heb ik lang over gedaan om dat te accepteren van mezelf, want vroeger mocht ik dergelijke gevoelens helemaal niet hebben. Ik heb ze nu min of meer, en soms grotendeels, geaccepteerd. Daar heb ik lang over gedaan, maar toch. Mijn beste kans op zon op mijn lijf heb ik als er buien zijn, onderweg. Zij vindt dat niet zo leuk, mij stemmen ze hoopvol. Dan moet ik aan, geen probleem, dat is mijn werk. En dan hoop ik dat die bui overtrekt en zij dan geen zin heeft om mij uit te doen. Dat is mijn kans! Mijn ENIGE KANS. Zeg nou zelf, dat is toch best sneu, om zo afhankelijk te zijn van anderen. Hebt u nog heel even? Voor een dame van zekere leeftijd heeft ze best een aardig evenwichtsgevoel. Want laten we eerlijk zijn, mij onderweg aantrekken is niet altijd zo gemakkelijk. Dat evenwichtig zijn is trouwens maar zeer betrekkelijk. Voor de rest is ze nogal eens uit balans, ja, ze heeft soms een héél zwaar leven, echt waar. Vandaag schijnt de zon, ik zal hem niet op mijn huid voelen. Ik neem maar een baaldag.

Fleur, gefeliciteerd met je dochter!

Ronja, wat vervelend voor je dat je steeds ziek bent, alsof je al niet genoeg op je bordje hebt.

Snif

Huttala, heel hartelijk gefeliciteerd.

Ach Gipsy, wat ellendig allemaal weer.

Ik lees nu dat je het had over met kleine "kleine beetjes" beginnen. ZA was bepaald niet met kleine beetjes, maar het ging wel goed. Zondag daarentegen......... Geeft niet, dat gaat weer over.