Jannigje

Smart, fijne vakantie!

LadyJane, hoe was je weekend?

Gefeliciteerd Kastanje

Het verhaal van de krulhazelaar. Ik wil u graag mijn verhaal vertellen. Sinds vorig jaar woon ik op het balkon van Jannigje en ik merk aan haar dat het haar helpt om nare en moeilijke dingen op te schrijven, dat helpt blijkbaar bij de verwerking van.... Wat zij allemaal te verwerken heeft, weet ik nog niet zo goed, ik heb eigenlijk nog wel genoeg aan mijn eigen moeilijkheden. Ik kom uit een Friese tak van een hazelaarfamilie, zij is ook geboren in Friesland, dus dat schept wel een band. Bûter, Brea en Griene Tsiis enzo. Maar goed, ik dwaal af. Komt door haar, waar je mee omgaat, word je mee besmet, en zij komt steeds tot allerlei nieuwe gedachten terwijl ze schrijft, dus het wordt altijd langer dan ze van plan is. Dat heb ik nu dus ook, maar ik zie daarin geen reden om mij te verontschuldigen hoor. Afijn, ik lag in een tuin in Friesland. Kunt u zich voorstellen hoe dat is? I.p.v. te groeien, in de volle grond te staan, lag ik op een hoop met andere takken! Kaal, wachtend, geen regie over mijn eigen leven, afhankelijk....... Als ik tenen had, zou het tenenkrommend zijn geweest. En dan te bedenken dat ik in een enorme tuin lag, plaats en ruimte genoeg,!l Maar zij planten mij niet. Opeens was daar Jannigje, zij zag mij. Zij zag mij, hebt u enig idee hoe dat voelde? Ik werd gezien. Sterker nog, ik werd meegenomen. Het kan verkeren zei Brederode, ik als Friese tak ging mee naar Amsterdam. Niet naar een tuin, maar naar een balkon. Zij wil graag een tuin,maar die heeft ze nog niet, misschien als ze groot is? Tegenvaller, niet wat ik wilde, maar wel wat ik kreeg. Dus nu kan ik blijven kniezen of mijn mogelijkheden zo goed mogelijk uitbuiten. Die keus is aan mij, met een beetje hulp van juffrouw J. Wat nu volgt, is nogal bloederig en niet bestemd voor frummers die heel gevoelig zijn. Misschien heeft ze gehandeld in een vlaag van verstandsverbijstering, dat kan ik niet beoordelen, maar zij heeft mijn onderbenen en voeten afgezaagd! Spreiden van kansen of zoiets. Geamputeerd heeft ze me! Zij, die toch moet weten hoe het voelt om....... Mijn onderbenen heeft ze in één pot gezet, de rest van mij in een andere. Het kleintje heeft het helaas niet gered, ik stond erbij en keek ernaar. Machteloos moest ik toekijken. Met pijn in mijn bast ben ik toch gaan groeien, ik heb wortels gemaakt en ben uitgelopen. Aan de buitenkant zie je niets van mijn pijn, maar die is er wel. Nu moet ik volgens de andere planten “dat een plekje geven”. Ik vind dat een rare uitdrukking. Ik krijg een plekje op haar balkon, maar wat is nou pijn en verdriet en gemis “een plekje geven”. Ik kan er niets mee. Net als “we nemen een kind”, nee mensen, zo werkt het niet. We nemen niet, we krijgen, als we geluk hebben........., hoewel het kan ook “een ongelukje” zijn? Goed, dit terzijde... Ik probeer een leven op te bouwen op een plek die ik nooit had kunnen bedenken, die ik dus eigenlijk niet wil. En ik groei, geloof het of niet, ik groei. Ik ben al bijna twee meter, ben ik trots op! Iemand zei ooit: een plant in een pot is als een mens in de gevangenis. Tsja, dat klinkt niet best. Maar een plant in een pot is altijd nog beter dan een tak die op een hoop gegooid ligt te wachten op Een ander bestaan Een kans om te groeien Een kans om fier te zijn. Een kans om te wortelen Een kans om blad te dragen Dus eigenlijk een kans om te leven! Ik heb lang moeten wachten, maar ik ben niet doodgegaan, dat is toch ook wel wonderlijk. Mysterieus hoor het bestaan van planten en bomen. Geldt dat ook voor mensen? Heb ik niet zoveel verstand van eerlijk gezegd. Wat mijn mens Jannigje wel heeft gezien, is dat ik een grotere pot nodig heb om verder te kunnen groeien. Dus nu heeft ze een mooie grote gekocht en ook nog speciale grond zodat ik beter kan groeien. Daarmee heeft ze mijn amputatie weer een beetje goed gemaakt. Aandacht en liefde mensen, werk altijd.

Lars, doe jij die spiegel oefening ook nog? Ik probeer er elke dag aan te denken en serieus te doen, moet ik toch steeds even aan je denken.

Gipsy, sterkte meid, ik wens je wijsheid

Ha Smart, heel herkenbaar wat je schrijft Ik moest meteen denken aan wat mijn moeder vroeger vaak zei, het is zondag, dus het mag wel denk ik: De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest, Maar dat nooit op komt dagen. Zo heeft hij meer re dragen dan God te dragen geeft. Ik heb ook al zoveel, mogelijk, plezier vergald door het van tevoren al die beren op de weg zien. Ik hoop echt dat je kunt genieten van je vakantie en dat je die balans vindt die je nodig hebt, op meerder vlakken. Ja, en dat te graag willen, ook zo'n valkuil. Laat die kuilen maar hier, ga maar lekker naar de heuvels.

Puck, het is niet mijn draadje, maar toch heet ik,je welkom. Ik wens je heel veel succes

Ha Koekie, ja ik ben wel bij hem gebleven, ik wist niet waar ik anders heen moest. Je therapeut heeft wel gelijk misschien, maar persoonlijk vind ik de keuze voor geen eetbuien hebben veel moeilijker dan de keuze van niet drinken. Je kunt niet zonder eten! De bijwerkingen van de ad zijn fors, in het begin echt akelig, maar nu worden ze minder. Ik voel me wat minder somber en heb wat meer energie, dus het gaat hopelijk de goede kant op. Wat goed van je dat je die eetbuien hebt weten te voorkomen. Goed Gedaan meisje

Gefeliciteerd Jan! Geweldig!

Bekenden ga ik vanavond weer zien in het Concertgebouw, ik hoop op een mooi concert.

Helemaal mee eens Gipsy

Welterusten allemaal, goede nacht.

Lieve mensen, ik ben zo blij met jullie reacties. Dubbel blij eigenlijk: aan één kant blij als een kind aan de andere kant blij als een volwassen vrouw. Onze buren waren katholiek, hun kinderen kregen bidprentjes op school als ze iets goed hadden gedaan. Wij waren protestant, die deden niet aan dergelijke flauwigheden. Ik was zo jaloers, ik wilde ook zo graag een prentje krijgen. Het kindje in mij is ook nog wel bang dat ze misschien toevallig een keer een goed stukje heeft geschreven, maar dat het volgende schrijfsel zal worden afgekeurd. Ze is best elke keer een beetje bang om te kijken. Mijn grote, volwassen ik is vooral ontzettend blij en dankbaar. Ik weet niet zo goed hoe ik dat laatste uit moet leggen. Dankbaar voor de kans die ik hier krijg om te oefenen, om mij te laten zien. Dankbaar voor jullie steun en voor jullie reacties. Mijn grote ik probeert mijn kleintje gerust te stellen. Het mag echt, het is goed (genoeg) Je mag echt wel blijven. Moet ze nog erg aan wennen, maar oefening baart kunst Ze zijn druk met elkaar ik gesprek Het voelt alsof ik allemaal prentjes van jullie krijg

@ een uitgever: Ik kan Mythe van de Meer misschien eens vragen

MG en Luna

Mensen, wat vind ik het leuk dat VM weer (even?) in ons midden is.

Zeeraketten heb ik nog nooit van gehoord, maar sennepeulen kun je gebruiken bij opstipatieklachten, je moet ze dan alleen niet gebruiken voor een tentamen

Goed dat je weer aan het werk kunt Lars. Als je eenmaal weer begonnen bent en het gaat goed zul ja waarschijnlijk wel snel uit kunnen breiden. En plantjes kopen, helemaal goed

Hè dit doet me denken aan sennepeulen die ik vroeger wel gebruikte, werkte als een speer

Ha TomTom, ik zie dat je nog ingelogd bent. Er is al veel gezegd door de anderen, heel veel goede dingen! Daar heb ik niets aan toe te voegen, dus ik herhaal maar even een opmerking DOE HET NIET TOM, DRINKEN BRENGT JE NIETS GOEDS. Dapper dat je op de dd bent gekomen en erover praat!

Dank voor jullie reactie, steun en complimenten Wat doe je of wie ben je? Een bijna standaardvraag als je je voor moet stellen is, wat doe je voor werk, of misschien nog wat doe je in het dagelijks leven, maar eigenlijk nooit: WIE BEN JE.? Toen ik mijn werk kwijtraakte was ik erg bang voor die vraag, wat moest ik zeggen? Soms probeerde ik er omheen te draaien door te zeggen dat ik op dat moment geen werk meer had, maar ja, dat leidde dan weer tot nieuwe vragen, Heel lang gebood “de eerlijkheid” mij te zeggen dat ik was afgekeurd. Wat een term, afgekeurd! Vreselijk vond ik dat! Maar het paste wel heel erg bij hoe ik mij voelde en hoe ik dacht over mijzelf: ik was afgekeurd, niet goed genoeg, ik had gefaald. Toen voelde ik de pijn van die woorden, nu voel ik de pijn van het al die jaren geloven van die woorden. In die periode had het trouwens niet veel uitgemaakt als ze me hadden gevraagd “wie ik was” i.p.v. “wat voor werk ik deed” Want ik zou hebben geantwoord: ik ben mislukt in dit leven, op alle fronten, ik heb gefaald. Ik heb geen werk meer Ik heb geen man meer Ik heb geen kinderen Ik ben eenzaam Ik woon in een flat waarin ik volledig geïsoleerd raak. Ik heb geen fijn huis met een tuin Etc. Wat ik nu opschrijf, voelde ik nog niet eens zo lang geleden, tot zo’n 2 jaar, min of meer standaard. Het was voor mij één van de redenen om vrijwilligerswerk te zoeken, want dan had ik in ieder geval een antwoord als men mij vroeg wat voor werk doe je? Ik had het nodig als een stuk identiteit, want dat kon ik mijzelf nog niet op een andere manier geven. Toen kwam het eerste museum op mijn pad. Doodeng, meteen alles moeten weten natuurlijk, overal een antwoord op moeten hebben, want stel je voor dat ik een vraag niet zou kunnen beantwoorden. Maar deze keer was ik me bewust van wat ik aan het doen was en hoe ik het deed. Elke dag in het museum was een les: wat doe ik, hoe doe ik het en vooral waarom doe ik het. Ben ik weer aan het proberen goedkeuring te krijgen, mag ik fouten maken, mag ik het anders doen dan mijn collega’s, kan ik het vergelijken met hen laten. Mag ik proberen te ontdekken hoe ik invulling wil en kan geven aan dit werk, op mijn manier i.p.v op de manier waarvan ik denk dat het van mij verwacht wordt? Ik was er maar druk mee. Met het werk in het museum, maar meer nog met het werk in en aan mijzelf. Ik kwam weer wat meer onder de mensen en ik had een reden om de deur weer uit te gaan. Én ik had een antwoord op de vraag: wat voor werk doe je? Dan zei ik trots, ik werk in een museum. Dat klinkt en voelt zo anders dan “ik werk niet want ik ben afgekeurd” Ik leerde en begon te ontdekken dat ik het kon en ook leuk vond. Vooral rondleidingen geven. Toen ging na bijna een jaar het museum dicht! Nee, dat kan niet! Wat nu! De anderen vonden het vervelend, maar ik zag mijn reddingsboei lek slaan. Ik realiseer me opeens dat ik die maanden (nov/dec 2015 weer alc ging gebruiken om mezelf te troosten) Inmiddels heb ik ander vrijwilligerswerk gevonden, gelukkig. Mijn zoektocht gaat verder. Het antwoord op de vraag “wat doe je” kan ik nu geven De vraag wie ben ik heeft, om met de politiek te spreken, mijn volledige aandacht. Het antwoord op de vraag “wie was ik” is in mijn eigen ogen luid en duidelijk en heel akelig, verdrietig en pijnlijk. De vraag “wie ben ik” houdt mij dagelijks bezig. Eén ding weet ik nu wel en voel ik ook steeds vaker: ik ben niet afgekeurd.

Goedemorgen Mikki, ik heb vandaag je hele draadje gelezen. Van het hap-snap lezen kreeg ik niet voldoende beeld. En nu lees i, dat je gisteren bent gestopt met de dagbehandeling. Wat ben je van ver gekomen! Ik heb veel respect voor wat je hebt bereikt en de manier waarop je zover bent gekomen. Mooi om ge lezen Mikki

Er spelen ook veel zaken die je aan moet/wilt pakken Gipsy, alles tegelijk zal ook moeilijk zijn, denk ik. Kun jij ermee uit de voeten dat het automutileren tijdelijk misschien op de tweede plaats komt? Edit: aanvulling Ik lees even jouw bericht terug en nu is het me niet helemaal duidelijk wat Fact zegt: Bedoelen ze bij Fact dat het je nu niet lukt of verwachten ze dat het je helemaal niet lukt?

Tweed, ik reageerde gisteren op je bericht n.a.v. Je laatste zin, die vond ik vervelend. Nu zie ik dat je die hebt gewijzigd, dat waardeer ik. Daarmee is voor mij de angel eruit. Inhoudelijk kan ik totaal niet over refusal oordelen, ik heb het nooit gebruikt.