Klassement

Ok... Nare herinneringen en m'n wegglijden in m'n diep dal, zodanig dat ik het nooit meer vergeet: - Eigenlijk heb ik een probleem met alcohol van sinds ik het leerde kennen. Op 14 jarige leeftijd. Ik heb nooit een rem gekend, altijd drinken met als doel om in die roes te vertoeven. Mijn eerste ervaring was meteen: passoa/pissang + bier drinken tot ik het lekker vond en om af te sluiten appeljenever. Gevolg: thuis in bed beland, kotsen tijdens m'n slaap zonder wakker te worden. Nooit heb ik nog appeljenever gedronken. - Tijdens m'n studententijd enkele nummertjes zoals: op een fuif ladderzat, had frisse lucht nodig (na een kotsje) om te bekomen met als gevolg: in lichte kledij, nat van het zweet, in de sneeuw gaan liggen en in slaap gevallen... Tot ze me vonden en meesleurden naar binnen. Niet meer op m'n benen kunnen staan en een rustig plekje zocht om te zitten... Het dichtstbijzijnde was een plekje op de grond, leunend tegen een gigantisch grote box waaruit de muziek knalde. - Als ik zat ben, praat ik altijd met een grote dubbele tong! Beschamend! En er gebeurt ook iets raars met m'n ogen. Precies alsof ze verzakken... M'n linkeroog hangt precies lager dan m'n rechter en is ook opvallend veel kleiner dan m'n rechter... Hahaha, en me maar mooi opmaken voor het uitgaan. - Tijdens studententijd ging ik ieder weekend naar lokale fuifjes... Drinken en dansen... Dit vond ik nog ok... Door het dansen leek ik precies beter 'nuchter'... Na het afstuderen gingen we vaker naar de kroeg of drankpartijtjes bij elkaar thuis... Waar het meer rond de 'gezellige babbels' draaide... Daar herinner ik me vooral m'n dubbele tong en 'filosofische' gesprekken willen voeren ofwel werd ik vaak helemaal stil in de groep... Praten en drinken gaan voor mij precies niet goed samen... in nuchtere toestand vind ik converseren in groep sowieso al moeilijk, laat staan dronken, dan heb ik daar niets aan en zit ik er maar in stilte bij (grijze muis), het ene na het andere drankje binnenkappen en me settelen in een luisterende glimlachende modus... Daarnaast kende ik natuurlijk ook regelmatig kotsen of beschamende plassituaties (zoals in het mannen urinoir plassen omdat het té dringend was, in of op m'n broek plassen)... Grote katers en mottig opstaan. Rond m'n 26ste ging ik me settelen en samenwonen met hubbie, huisje verbouwen, kindjes krijgen, voltijds werken... en herinner ik me vooral: - Steeds meer apathisch als ik alcohol dronk. Met alcohol op word ik écht lui en wordt alles een grote inspanning... Maar ik gaf er niet aan toe. Ik bleef actief om perfect te willen zijn, want ik had iemand/iets om voor te zorgen, waar ik een goeie indruk wou bij maken, iemand waarvan ik liefde verlangde (behoefte)... Gelukkig dronken we niet dagelijks... Nu besef ik m'n rare onbewuste kronkels waarmee ik opgegroeid werd. Ik kende enkel voorwaardelijke liefde, daardoor wou ik altijd het perfecte vrouwtje zijn, perfecte mama, de perfecte gastvrouw, perfect op m'n werk... mezelf wegcijferen, een masker opzetten, daar was ik goed in... Bérgen heb ik verzet, zelfs óók met alcohol op... Hoe vaak kreeg ik de opmerking niet van vriendinnen: 'ik zou niet kunnen wat jij allemaal doet' of: 'sterke madam ben je'... Ik bleef maar doorgaan, ik vond het normaal om 'perfect' te moeten zijn... Ik was uiteindelijk mezelf compleet verloren... Ik leefde met een grote leegte in mezelf, kon steeds minder oprecht genieten, kroop steeds meer in m'n schulp... Automatische piloot... Dat was een patroon/gevoel waarmee ik m'n ganse leven strubbelde... Alcohol gaf me enigszins rust... Het verdoofde me, de pijn van m'n leegte... Met alcohol op verdween ik steeds meer in m'n eigen innerlijke wereld, in m'n eenzaamheid en door alcohol vluchtte ik weg van die pijn... Het verdoven en tegelijkertijd die leegte was iets wat ik kende, voelde vertrouwd aan... Ik vocht om door te gaan, om zo goed mogelijk te blijven zijn,... Overlevingsmodus... Besefte niet dat ik daardoor steeds meer en meer een schim werd voor m'n omgeving... Ik dacht dat ik een masker op kon blijven houden... Maar dat kon ik niet... M'n hubbie en anderen zagen ook het schim van mezelf (grijze muis) en had het daar lastig mee... Geen communicatie hierover, stilzwijgend hopen dat het overwaait... Dat werkt niet... Integendeel... Ik begon thuis stiekem te drinken in de momenten dat ik alleen was... - De geboorte van m'n kindjes zitten verweven in bovenstaand verhaal... Sinds kinderen is die leegte een groot stuk gegroeid en bleef maar groeien... Ik geraakte steeds meer en meer geïsoleerd in mezelf, terwijl ik een innerlijke strijd voerde naar de buitenwereld toe, alles voor m'n kinderen, voor m'n hubbie, vrienden, familie, collega's, voorbijgangers... Ik was het gewoon om alles alleen te doen, ik kende niets anders... In deze tijd werd de strijd zo zwaar dat ik stiekem begon te drinken. - ... Scheiding. Ik was niet meer die levendige, energieke vrouw... Hij had intussen een ander energiek vrouwtje gevonden...Alcohol had eigenlijk niets te maken met de scheiding... M'n relatie met alcohol was eerder voor mezelf, alles bleef binnen de perken... Rond m'n 35ste: alleenstaande met 2 kinderen in co-ouderschap: - Een hels traject! Meerdere grote verlies ervaringen op een korte tijd en deze hadden ook weinig tot niets met alcohol te maken, maar eerder met m'n onbewuste patronen die in opstand kwamen. Periode van kwaadheid, woedend, onmacht, hulpeloosheid... Verdriet of pijn voelde ik nog niet, ik kende dit gevoel niet (heb ik later geleerd) - Ik begon met binch gedrag in de avond wanneer ik thuis kwam na het werk. Meteen heel stevig... ongeveer 3/4 fles rum of 2 flessen wijn... In deze periode heb ik beschamend veel kwaaie berichten/mails verstuurd... Telkens opnieuw als ik dronken was verloor ik m'n rem en stuurde er maar op los... Grote schaamte wanneer ik de berichten nadien herlas... Gelukkig had ik het na de eerste jaren afgeleerd om berichten te versturen in een dronken bui, met uitzonderlijk een uitspatter de laatste jaren. - onbedoeld in slaap vallen na het werk (ik werkte toen niet meer voltijds), wakker worden en beseffen dat m'n kindjes nog in de crèche zaten... Net voor sluitingstijd, dronken en diep schuldig + beschaamd toekomen in de crèche... Hopend dat ze de drankgeur en m'n gedrag niet zouden opmerken, met een smoes... - In de nacht in slaap vallen in de zetel en wakker worden in een grote plas urine. - Ellenlange telefoongesprekken met familie van m'n ex (die ook dronken waren) om gezamenlijk te klagen over m'n ex. M'n ex was niet alleen naar mij toe veranderd in een arrogante, agressieve verbitterde zak... Ook anderen werden hiermee geconfronteerd... Dus ik had toen deugd en steun (dacht ik) van te lullen over het gedeelde leed ... Gelukkig leerde ik door therapie wat me deugd deed en wat niet... En leerde ik die gesprekken af te blokken. Ik had daar geen deugd van om dat zware gevoel te blijven en te blijven herkauwen. - Stomdronken naar de nachtshop rijden om een fles wijn en sigaretten, terwijl m'n kindjes lagen te slapen. Opgejaagd om zo snel mogelijk terug te zijn, hopend dat ik onderweg geen accident tegenkwam, Rode kaken van schaamte in de nachtshop om de fles wijn en sigaretten af te rekenen, gevoel van falen omdat ik mezelf niet kon bedwingen, etc etc... - De hoeveelheid lege flessen wegmoffelen met rode kaken. - Een dagje ziek melden op het werk, omdat ik te dronken wakker werd, nauwelijks geslapen had en veel te misselijk... - Het eerste jaar na scheiding begon heel heftig... Ergens heb ik me een tijdje (deels) herpakt en genoot van mijn vrijgezellen leven, uitgaan, nieuwe mensen leren kennen, dating... Ik dronk me vnl in coma als ik alleen thuis was... Ik ben toen in een relatie beland waar ik achteraf nog dieper dan diep ben gezakt. Een veel te lieve man die me onvoorwaardelijk graag zag, alles voor me deed, al m'n sterke en mooie eigenschappen bleef benadrukken, die keek naar me op en zette me op een voetstuk, alles samen wou doen, voor me kookte, verwende, verraste... Veel écht diepe gesprekken... Alles wat ik nooit gewoon was... Het voelde zó verstikkend! Ik voelde me barslecht en begreep niet waarom ik geen verliefde gevoelens voelde voor die man, ik wilde hem zo graag zien, maar m'n gevoel bleef uit en ik kreeg een aversie van hem. Ik kwam niet graag thuis omdat hij aanwezig was... In deze periode begon ik zelfs ín de auto te drinken en op het werk. Ik goot wijn in een petfles, zodat het minder zou opvallen... Na deze relatie ben ik opnieuw verhuisd, ging ik in therapie (3 jaar op wekelijkse basis) en begon zo aan het pad naar de bodem van m'n dal, om daar een aantal jaar in te blijven onder begeleiding... Om te leren eruit. - Dagelijks binge drinken. Het ging van 2 flessen wijn per dag naar 3, in het weekend soms meer ... - Mezelf verwaarlozen... Alle lak aan hygiëne en gezondheid... Stinken en daar niet om geven... vettig haar, 25 kg in gewicht toenemen... urineverlies,... stinkende kledij iedere dag opnieuw... 2x dezelfde kousen of ondergoed dragen wegens gebrek aan vers... - M'n huis was een puinhoop... Geen energie om op te ruimen... - Licht in het hoofd op oudergesprekken verschijnen omdat ik niet kon wachten met de eerste glaasjes... Hopend dat ze het niet zouden ruiken of horen in m'n spraak. - Dronken met de auto rijden. - Dromen van een fataal ongeval (zonder andere betrokkenen natuurlijk). Mezelf kapot willen drinken/roken. - Financiële leegstroom... aan alcohol, comfortfood, sigaretten... gezond eten weggooien omdat ik het liet beschimmelen, betalingen veel te laat in orde brengen waardoor extra administratiekosten,... Voor alles de auto ipv fiets nemen omdat ik geen fut had... Etc etc Naar verschillende supermarkten rijden om niet steeds in dezelfde winkel wijn, enkele pizza's en een 2 liter fles cola te halen (zie dat het opvalt?) - Mezelf opsluiten in huis na het werk... Letterlijk alle deuren op slot, rolluiken beneden laten... Mensenschuw worden... Angstig zijn wanneer de deurbel ging en doen alsof ik niet thuis was. - Slapen en leven in m'n zetel wanneer m'n kindjes hier niet waren. Of als m'n kindjes hier wel waren: in de zetel in slaap vallen, waardoor ze soms te laat in bed lagen. - Inconsequente grenzen stellen naar m'n kinderen... - m'n academisch kwartiertje steeds meer beginnen nemen op het werk... Eerst 5 minuten te laat naar 10 minuten... Gelukkig nergens geen problemen mee gehad door m'n natuurlijke nonchalance en steeds bekwaam was om goed werk te verrichten... Raar maar waar... Mensen bleven me een kei vinden in m'n werk... - etc etc... Ik kan het lijstje blijven aanvullen. - Het klinkt waarschijnlijk niet zo... Maar naar m'n kindjes en m'n werk toe... Bleef ik naar 'behoren' functioneren in m'n overlevingsmodus... Ondanks ik evenveel dronk in de weken dat m'n kindjes hier waren... Toch had ik gelukkig een sterke oerdrang om voor hen te zorgen. Weliswaar heel ver van perfect. Zoals in m'n eerste bericht van m'n draadje... M'n therapie was zwaar, maar ik wou doorzetten om mezelf te vinden... Ik wou geen cognitieve therapie, ik wou een therapie die ging naar die onbewuste patronen... Dat het zooo zwaar zou worden, had ik niet verwacht, maar het was het waard... stoppen met vechten, alles laten gaan/verloederen en leren wat m'n duisternis/leegte wil vertellen... Onbewuste patronen leren herkennen en inzicht krijgen hierin, inzicht in m'n kindertijd en welke behoeften verwaarloosd werden, leren waaraan ik energie verlies, leeggezogen wordt, waar grenzen liggen,... emoties leren herkennen, toelaten en laten exploderen om een uitweg naar buiten te leiden... Raar maar waar... Emoties leren herkennen en benoemen was nieuw voor me... In contact/verbinding leren komen met vooral mezelf, met m'n kinderen, met alles en iedereen... Verbinding in en met het leven... Daar waar ik van kinds af zo'n behoefte aan had... Daar waar ik nog steeds behoefte aan heb en altijd zal hebben... Ik wou dit niet onbewust doorgeven aan m'n kinderen... Ik heb nu uitgebreid de tijd genomen om dit neer te schrijven... Dit zal goed voor me zijn in momenten van craving... Of wanneer ik zo lang gestopt ben en twijfel om af en toe een glaasje te kunnen drinken... Nee... Want 1 glaasje lukt niet voor mij... En ik wil nooit terug naar deze ellende!

Hiephoi, zeven maanden sober vandaag!! Ik vind zeven een magisch getal. Ga mezelf vanavond maar eens verwennen met een lekkere mocktail. Fijne week @Beatrix Dagpact; Beatrix Fonny Toos Dune Rapilos Pytje

Je zit op 8 jaar, @Maverick. Hartelijk gefeliciteerd! Kun je ons een update geven en ook laten weten of je door wilt naar de 9? Alvast bedankt. @Pete met anderhalf jaar naar fase 6. Mooi bezig! En @MijnGerrit gaat ook rustig door. Respect.

Daag allemaal. Even wat laten horen. Het gaat allemaal goed hier. Met de meiden gaat het prima. Inie loopt ondertussen ook. Het gaat allemaal zo snel. We genieten van het mooie weer en van elkaar. Niet bij gelezen, hoop dat het goed gaat met iedereen!

Goed bezig !! Hou vol en ga ervoor, je kan het ! Uiteindelijk is het ‘t allemaal waard

Sjaan: ik vind jou een wijze vrouw. De Biesbosch, daar woon ik zo ongeveer @Lonster1. 56 vogels is een indrukwekkende score. Het wemelt hier van de vogels, maar ik ben een matige vogelaar; het lukt mij niet alle tjifjes en tjafjes uit elkaar te houden. Die cetti’s zanger dan weer wel, maar die maakt dan ook een hoop kabaal.

Zit vandaag alweer op 2 weken zonder. En ik voel me super. Ook lekker gestopt met roken. Voel nauwelijks gravings nog. De antabus verzaak ik verder geen dag meer, en dat ben ik ook zeker niet meer van plan. Ondertussen probeer ik ook aan onderliggende bevrijding te werken en dingen die opgeslagen liggen diep in m'n systeem, en die me altijd ongelukkig gemaakt hebben en hebben bijgedragen aan het willen vluchten in roezen. Ben nu veel bezig met ademwerk ontdekken. Wat mij betreft een tip ook voor anderen hier die hier interesse hebben: Leuke gasten dit, en hebben zeer veel interessants te vertellen! Inspirerende stuff.

De vorige keer was een echt dieptepunt, toen ging gewoon in 1 x de knop om. Huilend op maandagochtend met kater toen iemand van de AA gebeld en een goed gesprek gehad. Heb toen wel een paar AA-meetings bezocht, wel wat aangehad maar toch was dat het net niet helemaal, dus daar uiteindelijk mee gestopt. Veel steun van m’n vriend gekregen en flink wat boeken over dit onderwerp erdoorheen gesleten. Ik merk dat het nu weer erg makkelijk gaat, maar we zijn pas 2,5 week verder. Ik weet dat ik waakzaam moet blijven dat ik mezelf niet overschat, maar dat is op het moment dat ik dat ga doen weer erg lastig weet ik uit ervaring. Ik heb mezelf voor nu op het jaarpact gezet, dus de terugval kan niet na 7 maanden komen (dat jaar heb ik echt als harde eis voor mezelf gesteld) en hopelijk ben ik er over 12 maanden zo klaar mee dat die twijfel “een paar of af en toe kan wel weer” uitblijft deze keer, maar voor nu durf ik even niet verder te kijken en blijft het zo behapbaar. Ik merk dat ik nuchter de lat voor mezelf erg hoog leg, veel op m’n bordje neem en alles perfect wil doen, wat weer resulteert in piekeren/chaos in m’n hoofd en stress geeft. Daardoor ben ik ook gaan drinken vermoed ik, om rust te krijgen in m’n hoofd en dingen te kunnen loslaten of als er eenmaal wijn in zit dan is goed ook goed, omdat ik dan toch in een wat “chillere” gemoedstoestand kom. Wat uiteindelijk juist resulteert in uitstelgedrag en dan is het altijd weer een race tegen de klok op het eind. Dus het is geen oplossing, want de stress komt dan later en ik kijk met een ontevreden gevoel naar mezelf dat ik de discipline niet had eerder te beginnen/of naar mijn maatstaven niet goed genoeg was. Zit te denken daaraan te moeten gaan werken, maar ik weet niet heel goed welke weg ik daarnaartoe moet bewandelen. Dus daar ben ik nog zoekende in.

Ach ja Oscar, ik ken ook geen enkele man die zoiets zou doen hoor. ik deed dat vroeger ook altijd zwaar overdreven inclusief alle ramen zemen. En dat in een tijd met full time baan, drie kinderen thuis en studeren. Met als gevolg dat ik uitgeput en gestrest op vakantie ging. Dat gedrag heb ik gelukkig wel afgeleerd

@cheetah5 ondanks mijn probleem,,, ik heb 6 kleinkinderen en pas regelmatig op, drank zal nooit en te nimmer is het spel zijn als ik (de Grote!) verantwoordelijkheid heb voor kwetsbare kleine kindjes. Dat is totaal niet moeilijk want dat kan écht niet. Hoe diep ik ook zat die rem is er bij mij altijd geweest. Gelukkig

@Bob Dank voor de herinnering. Was me zelf helemaal ontschoten. Goed teken lijkt me Merk dat het steeds minder een issue is. Er niet meer zo mee bezig zijn voelt erg bevrijdend. Overigens hoop ik er op een dag op net zo’n manier mee om te kunnen gaan als @Kohtje , maar voorlopig blijf ik nog maar op het jaarpact staan

N’avond, de warmte zorgt er bij mij voor dat ik echt niet wil drinken, mijn ervaring je gaat koele wijn slempen tegen de dorst en dat gaat meteen veel te snel.. nee dat wil ik echt niet, geen trek ook gelukkig