Klassement

Joehoe, Mijn Gerrit! Van harte met anderhalf jaar! Wat veul! Maar… eh… je mag er wel ietsje vrolijker bij kijken hè?

Wow! Ik ben helemaal overdonderd door de lieve, steunende, helpende, feedback-gevende, ervaring-delende reacties van iedereen! Ik heb het direct na mijn openbaring op dit forum gelijk best moeilijk mee gehad. Maar tevens als een verademing omdat dit voelde als een eerste stap de goede richting (mijn nieuwe leven) op. Ik heb de afgelopen dagen zo vaak de berichtjes van jullie gelezen en dit.....dit werkt en dit helpt! Ik heb het dan niet over mij, maar over iedereen die (ooit) in ‘die put’ is beland. Ik moest (en nog steeds best wel) echt alles goed laten bezinken. Vaak als ik mij krachtig wil uitten gebruik ik ‘schuttingtaal’ en ik respecteer ten volste dat dat hier niet mag;) Maar laat ik het zo zeggen: Ik ben begonnen met vechten, net zoals jullie dat hebben gedaan, aan het doen zijn of nog moeten doen! Samen staan we sterker! We will make it through! Een dikke knuffel Ruben

En wat als je nu even zou stoppen met afleiding zoeken, jezelf bezig houden en wegrennen van dat gemis dat je voelt? Ga zitten of liggen en voel dat gemis. Voel waar het zit in je lichaam. Gebruik je adem om ernaar toe te ademen. Maak contact met je lichaam en je gevoel. Focus jezelf op het gevoel. Duik er helemaal in om het te ervaren. Laat het zo sterk worden als je maar kan en ga er maar doorheen. En als je weer in je hoofd schiet, erken dat dan en ga weer terug naar je gevoel. Misschien lukt het je te beseffen waar het gevoel vandaan komt. En waar je naar verlangt. Dat wat je verlangt kun je jezelf ook geven door het jezelf voor te stellen, dat je dat doet. Ken je de techniek gevoelsurfen, uit de verslavingszorg, om met trek om te gaan? Wat ik bedoel is hetzelfde.

Erik, naar mijn ervaring is 'het' juist het tegenovergestelde van wat jij nu beschrijft. Het is: helemaal stoppen met streven en zoeken en iets willen vinden. En zeker stoppen met toneelspel, strategietjes, rollen waar je je niet prettig in voelt. Het is juist geen utopie; het is de werkelijkheid: beseffen wat er al is. En jezelf geven wat je nodig hebt. Contact leggen met je zelf en zijn: voelen, ervaren, uiten, geven. Niks geen tocht, niks geen verlichting, niks geen zeventje in zelfliefde. Je bent er al, je bent al 100% goed, en je hebt al alles in je wat je nodig hebt. Gewoon zijn.

Weer een nieuw record op de teller! Anderhalf jaar, wat ga je hard Gerrit!

en een belangrijke zelf-therapie is dus. wandelen en fietsen (en zwemmen) zijn dè belangrijkste sporten in een leven heb ik altijd begrepen, onbelast, buitenlucht, en vooral de dagelijkse regelmaat/discipline geven structuur, voor lichaam en geest. We moeten het doen, met wat mogelijk is meis. en dat doe jij♥

harry, gefeliciteerd met je verjaardag! hoe gaat het nu?

dat vind ik nou jammer Yo, juist wezenlijk dit en ik volgde het schrijven, zonder er op in te gaan. Binding maken is noodzakelijk ik kan me niet bedenken dat dat ziekmakend, obsessief of verslavend is. misschien betreft het hier slechts de vertaling van bonding een techniek die in therapie gebruikt wordt om de binding alsnog te laten gebeuren als dat mis is gegaan ooit. jammer als de diskussie ondergronds verdwijnt wat mij betreft.

Fij dat je nu weet wat het is en dat het weggaat. Een ongemak nu maar geeft wel weer een stuk rust.

64.2..... moet ik maar geen literpak ijs wegwerken. (Maar het was wel heel lekker )

Gerrit, een heel en een half jaarOllie en Luna houden je bij en 7 kikkertje die uit de sloot zijn geklommen op je plek trots op jou blij met jou

Op geleide van de dagdraad van paar weken terug: gisteren in één middag en avond De grote verdoving van Stofferis gelezen. Aanrader. Ook ik zie dezelfde invalshoek bij Stofferis, die ik bij Geurtz, bij Tolle, bij Walsch, bij Levine lees. Zoals Yogajuf ook al iets aangaf.

Hahaha... als jij mijn gloednieuwe plee installeert die al ruim een jaar in verpakking in mijn huistuin staat... Dan heb ik een prachtexemplaar voor je!

En toen waren we een week verder.... Kan me niet heugen dat ik ooit een week volslagen alleen was. Kids, vriendinnen, zelfs mijn lieve buurtjes op vakantie. Zo zal misschien een stilte retraite voelen, alhoewel je dan nog allemaal mensen om je heen ziet, Had met mezelf een aantal zaken afgesproken, wat hoort bij een 'echte vakantie'? Ten eerste beschouw ik mijn huis even als vakantiehuisje. En dat houd je aan kant, maar je hoeft bijvoorbeeld niet de ramen te lappen of te klussen ; ) Dat gaf al rust, verder besloten alleen zaken te gaan doen waar ik zin in heb. Veel lezen, wandelen, naar het water gaan, mfn oefeningen, lekkere gerechten koken die mijn kids niet lusten maar waar ik dol op ben. Feestpakket! Nou zou ik het liefst melden dat het alleen maar heerlijk was.. Zou ik liegen. Nogal een confrontatie met mezelf, doorleven van emoties. Van 'hèhè tijd voor mezelf', genieten, naar leeg en alleen voelen. Naar weer genieten... Klinkt nogal wisselvallig, en was het ook. Maar ik heb tegen geen enkel gevoel gevochten. Want alles hoort bij mij. Moest denken aan wat ik laatst las van Lady Jane, dat het omarmen van gevoelens van leegte ook weer voor een soort 'compleet' gevoel kunnen zorgen. Waarheid. Dank je voor die wijsheid. Een ervaring rijker, zonder verdoving, of me richten op anderen in mijn omgeving. Elk gevoel er laten zijn, ken mezelf weer een stukje beter. Begin volgende week lekker er tussen uit, dan heb ik mijn 'vakantiehuisje' ook wel een beetje gezien

Goeiemiddag! I "like" Fruits benadering, en die van Anette en Hut en Eline. Ik dacht dat mijn hart voorgoed gebroken was - door partners en door de "partner der partners", oftewel: mijn vader. Maar het was niet gebroken, hooguit gekneust. Sinds ik dat weet, kan ik me weer openstellen. Écht openstellen: voor liefde (de ware en de onvoorwaardelijke) én voor verliefdheid (de niet-obsessieve, niet-dwangmatige variant. Ik noem het 'de ware verliefdheid'). Ware liefde en niet-ziekmakende verliefdheid bestaan niet alleen, maar ze zijn voor iedereen mogelijk. Daar ben ik 100% zeker van. Om er te komen is maar één ding nodig: onvoorwaardelijke zelfliefde. Zonder zelfliefde geen "ware, onvoorwaardelijke liefde" met anderen. En zelfs al kan de partner geen onvoorwaardelijkheid opbrengen, dan kun je dat nog altijd zelf, voor je zelf én voor de partner. Dit is mijn diepste overtuiging, geen wetenschap. Het is in de kern dat waarvoor en waarom ik leef. Zo. @ jowan: probeer het verschil te maken tussen "verbinding" en "binding". Binding is de ziekmakende, obsessieve, verslavende variant. Verbinding is dat wat je zoekt vanuit je diepste wezen, je ware zelf. Zie ook Hannah Cuppen en ik kan je er als je wilt ook een samenvatting van sturen per pb. Let me know.

De een na laatste video deed me denken aan oude uit vroegere tijden. 900ft jesus - the city sleeps, over een pyromaan: hier de lyrics: stealin' down an alley on a cold dark night i see a halo in the rain 'round a street light i stop and look and listen to the sound as the raindrops penetrate the silence all around alone, i gaze into the glistening street the distant thunder echoing my hearbeat urging me on to a secret goal away from the light from this lamp on a pole so i turn slip away into the rain drifting like a spirit through the shadows in the lane clutching the tools of my trade in my hand an old box of matches and a gasoline can darkness envelops the scene like a shroud a veil of emptiness hangs from the clouds filling up the cracks in this desolate place cradled by the night in an icy embrace i move through the town like a ghost in the rain a dim reflection in a dark windowpane blackness beckons from every side creeping all around like an incoming tide a broken window in an empty house i slip inside and begin to douse the whole place with the fuel that will feed the fire and push back the night, taking me higher on out of the darkness in a deafening roar the match in my hand is the key to the door a simple turn of the wrist will suffice to open a passage to paradise i pause think about the past in the gloom the smell of gasoline permeates the room everyone has a little secret he keeps i light the fires while the city sleeps the match makes a graceful arch to the floor time stands still as I turn for the door which explodes in a fireball and throws me to the street i hit the ground running with the flames at my feet reaching for the night which recoils from the fire the raindrops hiss like a devilish choir dying in the flames with a terrible sound calling all the names of sleepers all around but then in the arms of the night they lay their dreams sprout wings and fly away out of their houses in a gathering flock swarming overhead as I hurry down the block i make my escape with the greatest of ease and safe in the darkness, i drop to my knees a light in this window, my hand on the latch i reach in my pocket and pull out a match

gelukkig heb ik alle verleidingen kunnen weerstaan want die zijn er altijd om me heen. na 1.5 jaar vallen en opstaan nu 14 weken adb. veel afleiding en werken slepen me erdoor. enkele contact die verbroken waren, weer langzaamaan kunnen herstellen. kom je er achter dat de mensen toch allemaal wel door hadden dat er teveel alcohol werd genuttigd door mij. beschamend en toch fijn om het uit te kunnen praten. dat hoort ook bij mijn herstel, stapje voor stapje de goede kant uit. van een klein stukje herstel mogen genieten, het smaakt naar meer!! op naar meer geluk zonder drank. eerlijk met de problemen omgaan, niet langer uitstellen door het weg te drinken.