Hallo. Doodeng.

[kruidenthee67]

Yeah 

 

[bumperjim]

@Lika ik weet niet hoe je dat leert. Ik doe het zelf ook niet allemaal goed. Vanavond heb ik weer een spagaat-moment omdat het weer te ver is gegaan, grote ergernis en dan heb ik direct de zielige vluchtreactie van ik doe het niet meer, zak allemaal maar in de stront. Dan heb ik morgen de hele dag een k humeur en is het donderdag waarschijnlijk weer over. 

Het is wat het is. 

Maar ik drink er niet meer bij tegenwoordig  

Het hoeft allemaal niet zo vreselijk goed te gaan per sé, zeg ik nu. De tijd draait door in de tussentijd. Life happens you know, terwijl je zit na te denken over je eigen kleine ellende op je werk. 

[Bob]

Hebben jullie op het werk jaarlijkse beoordelingsgesprekken, Lika? Als het goed is wordt daar ter evaluatie een evenwichtig samenvattend beeld overgebracht. Misschien helpt het om aan die gesprekken terug te denken als je zo'n losse opmerking in het juiste perspectief wilt kunnen plaatsen.

[Lika]

Ik weet dus wel hoe ik het leer, denk ik. Namelijk doen. Erbij blijven. Kijken. Niet dwingen. Niet moeten. Niet vluchten. Kijken wat zich aandient. Is het echt te eng? Time out. Heel vaak denk ik : ok, morgen verder! Veel vaker dan ik dacht is registreren en waarnemen van wat er gebeurt voldoende. Niet handelen dus. Maar even begripvol en met een knipoog naar mezelf kijken. 

En soms overvalt het me. Dat gebeurde gisteren. Gelijk lamgeslagen. Baf. Dan kan ik een uurtje later al iets beter kijken, de dag later nog iets beter en wie weet , later als ik groot ben!, trap ik er niet meer in en kan ik het op het moment zelf. 

Stapje voor stapje....

[Lika]

Klopt Bob, maar als het diep van binnen zit dat je niet oké bent dan kunnen ze zeggen wat ze willen, maar het gaat er niet in.... dat gebeurt soms even. 

[Bob]

Zoiets kan nog veranderen, Lika. Het zit diep van binnen omdat het uit je jeugd stamt, maar je bent inmiddels geen kind meer. De omstandigheden zijn veranderd, en je vaardigheden ook. Het hoeft dus geen blijvende karakterisering te zijn.

Ik was de jongste thuis en had daardoor nog heel lang het idee dat anderen alles beter kunnen dan ik. Daar kwam ik maar niet van los, totdat ik rond mijn veertigste bij een sollicitatieprocedure het psychologisch rapport las en me ineens realiseerde dat dat een professioneel en objectief oordeel was waar ik me helemaal niet voor hoefde te schamen.

26 juni 2018 bewerkt door Bob

[kruidenthee67]

Ingeborg Bosch....inderdaad, weten hoe het werkt en dan 'doen', in het gewone, dagelijkse leven.

Voor mij nu 'de stap. Eng maar ook spannend....hoopvol.

En niet te groot maken. Ook dat zijn gedachten

[Nietmeer]

Interessant gesprek hier! Mooi om mee te lezen. 

[Lika]

Het is ook dus met name wat ik invul voor de ander. Ik voel al de hele dag een uitbarsting komen van de ander, zit er bijna op te wachten! Maar het is omdat ik zo druk ben dat ik niet tevreden ben over de kwaliteit van mijn werk op dit moment. hmmm....Klaar gaan zitten om ervan langs te krijgen dus. En dan daar weer boos om zijn op mezelf.... gaat lekker Lika!!!

[Yana]

Ik heb jouw schrijfsels van de afgelopen weken nog eens gelezen en vind het prachtig hoe je bezig bent. Voelen, proberen, struikelen, genieten, hopen en wanhopen, kijken, ervaren... een rijk leven heb je . Mooi hoor om dit allemaal te lezen, veel herkenning ook.
Ik wens je toe dat je vaak mag genieten van er gewoon te zijn, perfectly imperfect

[Lika]

Het is nog veel erger! 

Ik heb net een burnout gehad. Vanaf overmorgen helemaal beter op een nieuwe plek. En ik heb gezegd dat ik me weer goed voel. En dan ga ik een collega vervangen nu, blijk ik een cursus te zijn vergeten, is het met gezin en kinderen ook heel druk en , en, en, zorg ik slecht voor mezelf, maak ik verwachtingen niet waar en ben ik dus heeeeeeel stout! Slecht. Want ik had beter moeten weten....

[kruidenthee67]

Haha...een ezel...

Hoe herkenbaar...maar he, je ziet het! En nu keuzes maken in wat en ook hoe je de dingen doet....adem in..........

[bumperjim]

2 uur geleden zei Lika:

Het is nog veel erger! 

Ik heb net een burnout gehad. Vanaf overmorgen helemaal beter op een nieuwe plek. En ik heb gezegd dat ik me weer goed voel. En dan ga ik een collega vervangen nu, blijk ik een cursus te zijn vergeten, is het met gezin en kinderen ook heel druk en , en, en, zorg ik slecht voor mezelf, maak ik verwachtingen niet waar en ben ik dus heeeeeeel stout! Slecht. Want ik had beter moeten weten....

Ff in volgorde van belangrijkheid...

1. Gezin/kinderen

2.

3.

......

68. Werk

[Lika]

Daarom deel ik hier zo uitgebreid. Nu zie ik het en kan ik ernaar kijken. Dat is op zich al een heel eind op weg naar anders handelen.

Die ruimte waar je het over had @Thee. Ruimte om er iets mee te doen of het (bijna!) op tijd te herkennen. En dat herkennen, erkennen geeft al weer lucht en relativering.

zo net op mijn werkoverleg gedeeld dat ik het druk vind, steken ga laten vallen en blij zal zijn als collega weer terug is. Niet vanuit de behoefte aan aai over mijn bol , die ik ook niet kreeg, maar puur omdat het belangrijk was voor mezelf. Verantwoordelijkheid nemen. Zo voelt het.

En ja @bumperjim door bovenstaande kom ik dan uit bij de prioriteit waar die hoort. Want dan heb ik daar ook weer de aandacht bij.

Zo fijn om dit te zien en er iets wel of niet mee te doen. 

Dat is toch echt wat anderhalf jaar nuchter oplevert. 

 

[kruidenthee67]

Ha, mooi...ja, dat precies!

'We komen er wel'...

Klein houden,  objectief en met wat afstand kunnen kijken. Je voordeel doen met reacties van anderen...wat humor erbij...maar allemaal vanuit zelfverantwoordelijkheid.  Ik snap wat je bedoelt. Niet 'bevestiging van buitenaf'.  Nuchterheid, voor mij absoluut voorwaarde om hier te kunnen komen, zijn. 

Voor mij zijn het op zich geen grootste, rigoureuze veranderingen ... maar wat het vervolgens doet, voelt wel zo. Voor mij. 

Keep up the good work.

 

 

 

 

[bumperjim]

@Etty als ik zie hoe in ons bedrijf werknemees behandeld worden vooral als ze net uit een burnout komen, er tegenaan zitten of er middenin (sms’jes van wanneer kom je weer terug!) dan is de rangschikking volledig wederzijds helaas.

20 jaar geleden had ik het niet zo geachreven maar ik ben een paar illusies armer nu. 

[kruidenthee67]

Hmmm...ik interpreteer dat dus anders...niet dat werk niet belangrijk mag zijn. Of dat je werkgever 'schuld' is aan je burnout...maar ik zie zo n lijstje dan als...wat is het belangrijkst in je leven? En dat is je gezin...en jij zelf. En daarin zelfverantwoordelijkheid nemen. Vind het altijd lastig om te 'beoordelen' of een burn out werkgerelateerd is.  Ik heb zelf ervaren dat de manier waarop ik met dat werk omging,  debet was aan mijn uitval. En niet alleen op mijn werk, maar ook prive.  En ook in mijn situatie had de werkgever misschien wel wat dingen anders kunnen doen.  Maar ik zeker ook.  Met name in grenzen aangeven, me uitspreken, me minder verantwoordelijk voelen..ach de bekende dingen 

Ook nu, omgeschoold, ander werk..blijft dat voor mij opletten..maar nu ben ik eigen baas

 

[bumperjim]

Natuurlijk is een burnout werkgerelateerd, ik zou geen burnout krijgen van het mountainbiken of wandelen van de hond. Dat wil niet zeggen dat het 100% de schuld is van de werkgever. Het is de relatie tussen de werknemer en zn werk die niet goed is. De schuldvraag is daarbij een beetje een achterhoede gevecht. Als je eenmaal 6 maanden ziek thuis zit wat maakt het dan nog uit wie zn schuld het was. Het gaat om preventie en itt RSI en zo staat de preventie t.o.v burnout nog echt in de kinderschoenen. Zit zelfs gewoon in de taboe sfeer.

En als het dan tot een burnout komt moet zo’n persoon correct en professioneel benaderd worden en dat heb ik al zo vaak schandalig fout zien gaan. Ook al kunnende verantwoordelijken aan de kant van de werkgever stuk voor stuk redelijke “net echte” mensen zijn, een bedrijf als geheel kan een gewetenloze meedogenloze entiteit zijn omdat individuele verantwoordelijkheden eindeloos verdund worden. En als je dan in je uppie met je burnout daar tegenover staat, kijk dan maar uit dat je niet vermorzeld wordt. 

Sprak hij terwijl hij een vrije middag heeft genomen omdat hij het gewoon echt ff niet meer trekt. En morgen misschien ook vrij. Heb toch nog dagen zat staan. 

[Lika]

Ik had teveel werk in een organisatie waarbij men ruzie met elkaar maakte. Ik kan niet tegen ruzie. Ik heb vaak aangegeven te zullen instorten, kreeg er iemand bij maar het was te laat. Schuldkant.

Mijn kant: geen ‘nee’ kunnen zeggen, werk boven gezin stellen, te groot ego, geen verbondenheid lichaam en hoofd, hobby’s vergeten.

combi dus. Ik heb geleerd. Maar duurt dus even voordat ik ‘af’ ben....hahahaha

[Berlioz2015]

Warm puffen.. tijd voor en colake

[Lika]

Gaat het Berlioz?

[Nietmeer]

Lika ik stoei zelf ook met deze situatie. Door langdurig personeels tekort en te veel taken en te weinig tijd is dit ontstaan. Had gewoon geen privé leven mee. Behalve de fles En mijn hond die ik wel elke dag een lange wandeling gaf. Nu krijg ik wel even de ruimte maar ik weet niet hoelang. Probeer daar nu ook maar niet mee bezig te zijn. Wel met zaken op een rijtje, prioriteiten. Ik heb zoveel gemist! Nu ben ik aan het inhalen. En geniet daar ook van. Straks wordt het puzzelen maar ik heb me voorgenomen om een aantal zaken anders te gaan aanpakken. En dus vooral ook de dingen die binnen mijn invloed sfeer liggen. Zoals nee zeggen tegen teveel extra werken. Een beroep doen op mijn collega’s en zelf meer gaan loslaten en afstand nemen. Ik hoor dat jij daar ook mee stoeit en het is niet gemakkelijk. Het moeilijkste is altijd jezelf en je gedrag te veranderen. Dat voelt anders, ongemakkelijk vaak. En anderen reageren er niet altijd positief op. Een hele strijd Lika maar wel waard om gevoerd te worden. Hou je taai en hou ze van je af daar op je werk!

[Lika]

Opeens bedacht ik vandaag op de fiets, het is voor het eerst in mijn leven dat ik soms gewoon kan ‘zijn’. 

Ik zag voor het eerst wat voor bomen er hier staan, dat ze divers zijn en hoe de bladeren groeien. Ik kan soms (even hoor!) gewoon ergens zitten of gewoon ergens fietsen. En ik vind het fantastisch! 

Zonder vlucht, zonder lijstjes, zonder ‘was het maar altijd zo’, zonder het is al vrijdag, overmorgen alweer zondag en dan moet ik morgen weer werken.... 

Soms is het even wat het nu is. En ik vind dat reuze lollig.

[kruidenthee67]

 

[Bob]

Soms gewoon kunnen 'zijn' ja, dat ontdek ik nu ook. Mooi hè?