Ik ben

[kruidenthee67]

Ja ik ken dat.

 

 

Werk aan de winkel dus!

[Quinn]

Well, wat kan ik ervan zeggen? Mijn sigaretten waren op, dus ik had geen keus. Okee, ja, ik heb ertegen zitten roken om ze op te krijgen, om een reden te hebben om naar een winkel te gaan. Best wetend waarom ik dat wilde en waarom het een slecht idee was. Maar ik deed het toch. Vijf nieuwe pakjes sigaretten en ach, nu ik er toch ben, ook maar even een fles halen. Ging ik daar eigenlijk ook niet gewoon voor heen? Ja, natuurlijk. Want het kan nu nog. En ik heb het nodig. Verdiend. En ik heb al een aantal dagen niks gehad, dus wat geeft het.

 

Dus heb ik nu last van mijn keel door de vier opgerookte pakjes sigaretten en een zwaar hoofd van de liter black label. Echt weer zo'n typische zaterdagochtend. Of willekeurig welke ochtend eigenlijk. Halve kater, halve stem, half mens. Al ik mijn hoofd nu niet bij elkaar grabbel, ga ik het rotgevoel bestrijden met meer van hetzelfde. Dan drink ik door tot zondagavond en probeer ik maandagochtend enigszins fatsoenlijk naar m'n werk te gaan. M'n werk, waar ik misschien op korte termijn weer een onbetaald of ziekteverlof los moet zien te krijgen. Slecht plan.

 

Het moet anders, weet je nog? Ik moet anders. Verandering begint met mij. Dus zit ik hier. Met koffie, Brinta en een glas vers geperste jus d'orange. Want hoewel de liefste best pissig op me is, is hij niet te beroerd om weer te helpen met de beter gaan doen voornemens. Meer dan ik verdien.

[Quinn]

Beide, dus ja, in dat opzicht een bevoorrecht mens. In meerdere opzichten ook best wel bevoorrecht eigenlijk. Maar gelukkig? Ik las net bij erik over zelfdestructie en zelfliefde. Waarschijnlijk ligt daar de oplossing in.

[kruidenthee67]

Dank voor het vragen Lars 

En Quinn voor het beantwoorden

 

En verder wens ik je alvast sterkte, moed en succes.

[basta]

Oh Quinn... Jij, de man die zo aan zijn vrijheid hecht.

Please, laat jezelf een tijdje vrijwillig vastbinden, verzorgen, opkrikken en bemoedigen.

Ik las ergens dat er een opname mogelijk is, klopt dat?

17 september 2016 bewerkt door basta

[erik]

Bij mij lag daar een groot deel van de oplossing in. Waarin wijs je jezelf af en waarom? Waarin saboteer je met zelfdestructie je eigen geluk. Ik heb geen partner en zoek geluk in iemand vinden en besef inmiddels dat dit niet werkt en heb dit obsessieve streven losgelaten. Jij hebt 2 mensen die je geluk kunnen geven maar haal je het ook uit jezelf via zelfliefde? Wens je veel succes met je zoektocht.

[Quinn]

O jongens, op het moment dat ik me ga afvragen waarom ik mezelf afwijs, begin ik meestal met drinken. Dus dat wordt een leuke klus. Ik weet wel waarom, maar ik wil het niet binnen voelen komen, niet aan voelen komen en al helemaal niet delen. Zelfs niet met mezelf. Er gaat geen dag voorbij waarop ik me niet afvraag waarom ze in vredesnaam bij me willen zijn.

 

basta, ik ben in het Hallo muur! boek begonnen en ik zie inderdaad wat gelijkenis. Apart. Ja, er is een mogelijkheid tot opname, maar dat hangt van de intake daar af. Wellicht vinden ze het niet nodig. En ja, ik hecht enorm aan mijn vrijheid. Fraaie paradox hoe ik mezelf dan weer gevangen weet te houden.

[kruidenthee67]

[Meya]

Hoe gaat ie?

[Quinn]

Hoe gaat ie?

 

Niet geweldig. Vrijdagnacht gedronken, afgelopen nacht ook. Flink ruzie gemaakt ook, geplande vakantie afgezegd en zin om wat te vernielen. Als ik er nu, nuchter, naar kijk, is het typisch het gedrag dat ik vertoon als ik helemaal klaar ben met mezelf. Maar ja, je ontkomt zo slecht aan jezelf, dus dan is er verdoving. Vluchten. Ik ben zo klaar met mezelf. Hoop op een snelle intake.

[Meya]

Pffff... Dat klinkt beroerd. Is het wat om morgen opnieuw naar de huisarts te gaan? En hem of haar te laten bellen met je psychiater?

En tegelijk, wat Bor en MG zeggen is waar: jij moet het doen en er zit maar een ding op. De eerste niet nemen.

En als je de eerste wel genomen hebt: stoppen met drinken. Alles door de gootsteen.

Water, veel water en slaap.

[Quinn]

Ja, natuurlijk is het wachten op de intake een prettig excuus om nu nog even door te drinken. Ik ben immers bezig met oplossen? Kortzichtig hè, een typische alcoholisten redenering. Wat had ik kunnen doen om niet te drinken? Iemand wakker maken. Hulp vragen op die manier. Maar hell, hulp vragen druist zo tegen mijn karakter in.

Niet klaar met mij, wel met mijn gedrag, aldus mijn vriend, die het momenteel dus niet aandurft om samen weg te gaan. Belachelijk, want wat maakt het uit waar ik ben.

Nee, ik denk niet dat de hulpverlening op zich me gaat redden, maar dat een periode afgesneden van de mogelijkheid om te drinken beslist gaat helpen.

Zit nu te wachten bij de -oloog. Daarna een afspraak gemaakt op mijn werk, zodat dee kroeg nog wat lastiger wordt. Hoop dat -oloog vandaag kalm aan doet.

O ja, deze nacht nuchter doorgekomen.

[lady jane]

ik vind je vriend niet belachelijk;

hij geeft zijn grenzen aan met jou

en als hij erbij is/moet zijn heeft hij er al deel aan

geen verantwoording uiteraard, die ligt bij jou,

idd waar je ook bent.

[kruidenthee67]

'Je neemt jezelf mee', zeg ik vaak.

Vooral ook tegen mezelf.

 

Elk droog moment is winst.

 

Ik wens je ook een goeie dag

en snel hulp in welke vorm dan ook.

[Quinn]

Ach, aan één kant snap ik hem wel, maar verdorie, we zouden morgen gaan en kom daar dan wat eerder mee. Bovendien, waarom hij het nu ineens niet ziet zitten? Gaat het dan nog zoveel slechter dan ik al denk? Kan haast niet immers, met mijn zonnige gedachtengang. Echt sociaal ben ik niet, nooit geweest ook. Probeer ik wat aan te doen, door wel mee te gaan naar iets met schoonfamilie, vakantie, iets van school, dat soort dingen. Maar alsjeblieft niet te vaak. Misschien moet ik het hem vragen.

 

Werk gaat wederom z'n best voor me doen. Geen idee waarom, maar ik waardeer het beslist.

[basta]

"Werk gaat wederom z'n best voor me doen. Geen idee waarom" 

 

Vanwege al je wanprestaties natuurlijk! 

 

Wat was de conclusie van de oloog?

[Quinn]

Grinn, ja, en die honderd jaar min of meer trouwe dienst. Plus dat ze er toch al zat ervaring in hebben. En liefdadigheid ja. Of misschien een experiment. Vooral niet omdat ze verwachtingen van me hebben natuurlijk, dat is beangstigend. Ach ja, mijn chef is een beste kerel, too bad dat ie volgend jaar met pensioen gaat.

 

-oloog en ik hadden een goed gesprek over het waarom van mijn zelfdestructieve gedrag en rotgedachten. Heel verhelderend blijkbaar. Nu heb ik weer een rood labeltje achter mijn naam hangen. Jolly.

 

Edit: typegriep.

19 september 2016 bewerkt door Quinn

[Quinn]

We zouden nu in Barcelona zijn. Een beetje rondwandelen op de Ramblas, de Segrada Familia bekijken, uitgaan in Punto, doordansen in Metro Disco en misschien een sauna in. En een hotel uiteraard. Maar het liep een beetje anders.

Je zei dat je hier en nu en zo niet met me weg wilde en zeker niet zo ver. Een ruzie en paar dagen verder dan toch maar eens vragen hoe en wat dan wel. Waar kunnen we wel heen, wat vind je wel okee? Wat ik dan eigenlijk wil, vraag je, waarom ik zo nodig samen weg wil? Het antwoord is niet heel lastig, maar wel wat zelfzuchtig. Ik wil gewoon ongestoord alleen met z'n tweeën zijn, gewoon, voor een paar dagen verder helemaal niemand. Maar daarvoor hoeven we de Stad toch niet uit?

Goed punt.

En dus zijn we hier, thuis. Zijn we tot een uur of vijf het bed niet uit geweest en hebben we pizza laten komen. Ontspanning. Volkomen rust. Van die pure aandacht ook. Om zeven uur was de pizza op en een half uur later had de fysieke aantrekkingskracht allang weer gewonnen.

Nu is het half drie en lig je te slapen. Dat doe je net zo mooi als eigenlijk alles wat je doet. Heel rustig, haast geconcentreerd en toch volkomen ontspannen. Liefst wil ik je wakker schudden, je vragen om me bezig te houden, af te leiden. Want hé, ik kan niet slapen en ben dus wakker en malende. Een pilletje pakken gaat niet, die dingen zijn op en ik kan even niet zo snel aan nieuwe komen. En drinken kan ook niet, want _het enige dat je in huis hebt, is dat gore bier_ dat wil ik niet..

Nu de deur uit lopen en buiten op zoek gaan naar andere afleiding, in welke vorm dan ook, dat zou een botte lepel in je rug zijn. Lomp. Egoïstisch. Van dat pure junk gedrag. Je weet wel, precies het gedrag waardoor je niet met me weg durfde. Dat bevestigen zou behoorlijk stom zijn. En ik ben niet stom.

Daarom ga ik schrijven. Voor wie dit leest; hoi, ik ben Quinn. Ik drink. Maar nu even niet.

[kruidenthee67]

Je neemt me mee, 

als in een film..zo mooi.

 

Maar het is geen film,

real life,

jouw leven.

 

Jij schrijft het script.

Het liep goed af.

 

Gelukkig.

[basta]

Oooooh.....

Ik ben even uitgeluld.

[Quinn]

Lief, jullie reacties ja, het ging goed vannacht en daar ben ik best tevreden over. Ik houd het eerst op ik drink, maar nu even niet omdat het alles wat hanteerbaarder, minder zwaar maakt. Tenslotte maak ik alles zelf al zwaar genoeg zonder die extra druk van nooit en altijd. Er zijn ook genoeg scenario's waarin het niet goed is gegaan, anders was ik hier natuurlijk niet. Maar nu, nu is er inderdaad even wat rust, een stukje evenwicht, maar dan wel zonder saaiheid. Want als ik ergens allergisch voor ben...

[Kohtje]

Als je saaiheid als vervelend, als in verveling, niets te doen, ziet is het inderdaad goed dat je er allergisch voor bent. Saaiheid kan in mijn beleving echter ook zorgen voor het aanzetten tot onderzoek.. wat maakt het zo vervelend voor me? Eigenlijk kom ik steeds tot de conclusie dat het vervelende van

saaiheid een gebrek aan daadkracht en fantasie van mezelf inhoud. Het zijn nooit de omstandigheden die saai zijn, nooit de situatie die saai is,

het is mijn manier van omgaan mét, of juist níet omgaan met, die het als saai doet overkomen.

 

Me inlevend in jouw "story" in deze persoonlijke draad kom ik steeds tot de conclusie dat er meerdere verhoudingen/relaties zijn die

op zich allemaal voor genoeg reuring in het leven zorgen en die allemaal ook twee kanten op werken.. van mij (jou) uit naar de ander en

andersom. In die relaties is het altijd geven en nemen, is er interactie. Verre van saai.

 

Ik zie in deze "story" echter één relatie (een relatie die ik zelf ook heb gehad)

waarin geen gelijkwaardigheid heerst, geen geven en nemen. Daarin is onmiskenbaar alleen sprake van meester en slaaf.

Een geraffineerde meester die mij als slaaf het gevoel kon geven dat ík de meester was, die mij het gevoel gaf de relatie te kunnen

sturen of zelfs te beïndigen als ik daar behoefte aan zou voelen. Maar ook elke keer dat ik die relatie wilde beïndigen me terugeiste.

De frustratie die dat keer op keer opleverde maakte steeds sterker dat ik die relatie daadwerkelijk wilde beïndigen en tegelijkertijd

maakte het de momenten dat ik even niet de slaaf hoefde "uit te hangen" ontzettend saai.. Mijn gevecht om vrij te worden van mijn

verslaving maakte alle andere relaties tot vervelend, irritant, bemoeizuchtig, lastig, zwaar... ik had maar één relatie, één waar ik al

mijn (negatieve) energie in moest steken, zowel om hem in stand te houden als om hem te beïndigen.

 

Om hier een eind aan te maken heb ik in de eerste plaats moeten toegeven dat ik een slaaf, een verslaafde ben. Om mijn

meester - slaaf verhouding te beïndigen moest ik een rigoureusere stap nemen dan afscheid. Ik moest een nieuwe relatie aangaan.

Mijn meester in mijn verhouding was sterker dan ik ben. Ik moest op zoek naar een relatie die sterker was dan mijn verslavingsmiddel

maar op gelijke voet stond met mijzelf... niet een relatie met een ander mens maar iets dat groter, hoger, sterker, machtiger is..

 

Die "partner" heb ik gevonden.. of nou nee, niet gevonden, hij was altijd (ook tijdens mijn gebruikerstijd) al bij me, om me heen..

Die partner werd door mijn verslaving altijd bedekt, zoveel mogelijk onzichtbaar, onvoelbaar gemaakt uit angst dat ik mijn "Meester"

niet meer nodig zou hebben als ik die nieuwe partner in de armen zou sluiten.

Het enige wat ik hoefde te doen was die partner herkennen en erkennen voor wat ie is. Op een gegeven moment was voor mij

de maat vol. Relaties horen gericht te zijn op leven, op samen leven. De relatie die ik met mijn "Meester" had was op niets anders

gericht dan op mijn middel en de dood, zowel geestelijk als uiteindelijk ook fysiek.

Met hulp van anderen die dit ook gedaan hadden, heb ik die "nieuwe" partner in mijn leven toegelaten.

Het leven wordt er niet altijd veel makkelijker door, maar saai is het nooit meer.

 

Mag ik je voorstellen aan mijn partner voor, door en van het leven: Realiteit.

Als er iets onvoorwaardelijk is...

(Synoniemen: echtheid, essentie, feitelijkheid, werkelijkheid, wezenlijkheid.... daar kan het armzalige middeltje alcohol niet tegenop)

[Quinn]

Hmm, wat is voor mij saaiheid? Of eigenlijk, het risico van saaiheid? Ergens heb ik de irrationele angst dat ik door de mand ga vallen. Dat ineens helder wordt wat voor saai, onplezierig en vervelend stukje mens ik eigenlijk ben. Om dat te voorkomen, ben ik altijd bezig om te zorgen dat er van alles gebeurt. Bezig houden, afleiden, ruzie maken voor mijn part. Iets! Want stel dat een ander ook gaat zien dat ik helemaal niet goed genoeg ben, wat moet ik dan?

 

In je stuk over relaties ontbreekt een heel belangrijke, de relatie met jezelf. Mijn relatie met mijn zelf is tamelijk *. We mogen elkaar niet echt, tolereren elkaar hooguit. Drank haalt scherpe kantjes weg, zorgt voor verdoving, voor een roes, een waas. Tegelijkertijd is het ook een bevestiging. Zie je wel, ik deug niet, kijk, ik drink. En dan hoef je ook even geen schijn op te houden.

 

Realiteit, zeg je. Ik ontwijk die liever, zoveel als mogelijk, omdat, tja, zie bovenstaande eigenlijk.

21 september 2016 bewerkt door moderator

[Kohtje]

In je stuk over relaties ontbreekt een heel belangrijke, de relatie met jezelf. Mijn relatie met mijn zelf is tamelijk *. We mogen elkaar niet echt, tolereren elkaar hooguit. Drank haalt scherpe kantjes weg, zorgt voor verdoving, voor een roes, een waas. Tegelijkertijd is het ook een bevestiging. Zie je wel, ik deug niet, kijk, ik drink. En dan hoef je ook even geen schijn op te houden.

 

Realiteit, zeg je. Ik ontwijk die liever, zoveel als mogelijk, omdat, tja, zie bovenstaande eigenlijk.

 

In een relatie zijn er altijd (minstens) twee. De relatie met jezelf: wie zijn die (minstens) twee en wie mag wat niet in/van die andere?

Als de werkelijke jij je niet bevalt, wat is daar dan op tegen? Als je dat kunt duiden heb je ook iets om te veranderen, om mee aan het werk te gaan.

Realiteit ontwijken blijft natuurlijk kunst- en vliegwerk, oftewel nep- en liegwerk.

 

Eerlijkheid, in eerste instantie naar jezelf, legt realiteit op een heel natuurlijke en (be)leefbare manier voor je klaar.

Dag voor dag, stapje voor stapje, ademteug voor ademteug...

Bedenk dat je het wel zelf moet doen maar dat je het niet alleen hoeft te doen. Alleen doen (b)lijkt zelfs onmogelijk, vooral als je alleen maar

zo negatief naar jezelf kunt kijken. Kijk in spiegels die anderen je voorhouden, luister naar echo's die anderen terugkaatsen.. open je geest.

 

 

PS. is geen bevel, hoor. "Moet" hoeft niet. Moed daarentegen is nodig.

21 september 2016 bewerkt door moderator

[Quinn]

In bevelen opvolgen ben ik dan ook niet zo goed (zeer verrassend), maar moed, ja, dat zeker. Het is lastig veranderen als je zo'n heel ander beeld hebt van jezelf dan wat anderen zeggen te zien. Maar genoeg werk in uitvoering ja. Depressie is een  *

21 september 2016 bewerkt door moderator