Ik ben

[Quinn]

Die laatste alinea is inderdaad een eerste ja. Ben er altijd van overtuigd geweest dat ik altijd wel zou blijven drinken, soms wat meer, soms wat minder. Het idee dat ik het drinken achter me zou kunnen laten, begint bijna haalbaar te klinken.

 

Edit: tikfoutjes.

11 januari 2017 bewerkt door Quinn

[Singbluesilver]

Eng hé?

[Gast]

Wat een sprongen Quinn. 

[Quinn]

Nogal ja. Ik leef nogal vanuit het beeld dat ik van mezelf heb gemaakt. Misschien kloppen stukjes daarvan niet. Eng? Panisch.

[lady jane]

eng ja

want het klopt

die beelden die jij van jezelf hebt gemaakt

zijn er niet door jezelf in gestopt/op gang gebracht

die moeten dus wordt gedelete/verwerkt/uitgedreven

en dan kun je nieuwe beelden erin gaan stoppen

die jij wel creeert en mensen met wie, zelf uitzoekt

Het is een heel proces Quinn

dus geduld zal een eerste vereiste zijn

ik denk dat de mensen daar je beter doorhebben dan jij

misschien vanuit jouw wereld-ervaring kan weten

Zij hebben al zoveel geobserveerd en door ervaring ook geleerd

vertrouwen in jezelf en in (sommige) anderen dus.

je intuitie is denk ik goed, dus gebruik die♥

[Gast]

Nogal ja. Ik leef nogal vanuit het beeld dat ik van mezelf heb gemaakt. Misschien kloppen stukjes daarvan niet. Eng? Panisch.

 

Misschien kloppen de meeste stukjes wel, maar moeten ze opnieuw worden geschikt?

[Lika]

❤

[Sita2]

Wat een inzichten! Grenzeloos respect voor je Quinn

[Gast]

Je komt er wel echt wel. 

[Lika]

Dat denk ik dus ook steeds Lars. Echt wel.

[smart]

Mooi! Niet enkel erkennen tov jezelf maar zelfs op durven schrijven. Bang? Hoezo?

[Quinn]

Ja, bang. Want stel hè, stel dat het allemaal niet klopt wat ik over mezelf denk. Dat ik niet helemaal zo waardeloos, slecht en misbaar ben. Dan zou ik zomaar verwachtingen van mezelf kunnen gaan krijgen. Dingen die ik waar moet gaan maken. Niet meer steeds opboksen tegen het stemmetje dat zegt je kunt het toch niet, maar werken met een nieuw stemmetje. Eentje die iets zou kunnen zeggen als kom op nou, kun je best. Of dit is misschien niet zo'n goed idee. Of nog erger je bent meer waard dan dit.

 

Verwachtingen om aan te voldoen. Nu weet ik dat ik die nooit waar ga maken, dus al doe ik mijn best en maak ik me heus wel druk, ik weet dat ik het niet ga halen. Maar dan... dan zouden sommige dingen misschien wel binnen mijn bereik en in mijn macht liggen.

 

Vaag verhaal weer. Wil ik niet slagen? Natuurlijk wel. Alleen heb ik mezelf er zo van laten overtuigen dat ik dat niet kan, dat ik niet meer kan geloven dat ik het wel kan. Want ik kan immers niks? Waar ik dan vervolgens constant tegen vecht, want ik kan wel... ondanks de eigen overtuiging dat ik niks kan. Vermoeiend gevecht met mezelf.

 

Vandaag bezig geweest met zelfbeeld, benoemen van eigenschappen die ik denk te hebben. Tegenover elk negatief woord een positieve zetten. Hell, dat valt nog lang niet mee. Maar ik heb er weer een paar. Ik heb goede eigenschappen. Ik kan dingen. Ik weet dingen. Ik heb wat bereikt. Echt waar. En niet ondanks mezelf, maar dankzij mezelf.

 

Zeggen ze.

[basta]

Tjémig wat een inzicht!

(En even tussendoor: neem je die verlenging aan, om dit allemaal te laten indalen+beklijven?)

Dus (even kijken of ik het snap) Het vasthouden aan: 'ik ben waardeloos' heeft als voordeel dat je jezelf niet kunt teleurstellen. Je kunt elke avond in de spiegel kijken en zeggen: zie je wel? Ik zei het toch: waardeloos!

Lekker simpel. Waarom doe ik dat dan niet ook?

Omdat ik weet dat ik dan lieg, mijn paplepel zat vol waardering.

Quinn, de overtuiging dat je niks kunt, op welk bewustzijnsniveau zit dat? Kun je daarbij komen? Heeft het zin om rationeel over je zelfbeeld na te denken?

[Gast]

[Singbluesilver]

Ik heb voor mezelf al eens ontrafeld dat ik dingen wellicht (onbewust) heb laten mislukken omdat iets laten lukken eigenlijk veel te bedreigend /nieuw is. Ik dacht of denk ook nog vaak dat ik niks kan en dat het nooit wat wordt. Maar dat is wat me in het verleden is aangepraat. Ik kan wel degelijk wat etc... maar dat is nog wel erg onwennig. Dat iets niet lukt is veiliger en bekender. Stel je voor zeg dat er mij iets lukt. Maar het is maar een stemmetje want in werkelijkheid wat jij ook zegt kom je erachter dat je een heleboel kan en een heleboel kwaliteiten hebt. Toch duurt het erg lang voordat die eigenwaarde is opgewaardeerd. De eerste gedachte blijft tich: ik ben niks waard en die gedachte moet eruit slijten door vaak tegen jezelf te zeggen en te ervaren dat je wel de moeite waard bent. En het zijn kleine stapjes maar ik ben er van overtuigd dat het kan. Jij ook!

[Quinn]

Tjémig wat een inzicht!

(En even tussendoor: neem je die verlenging aan, om dit allemaal te laten indalen+beklijven?)

Dus (even kijken of ik het snap) Het vasthouden aan: 'ik ben waardeloos' heeft als voordeel dat je jezelf niet kunt teleurstellen. Je kunt elke avond in de spiegel kijken en zeggen: zie je wel? Ik zei het toch: waardeloos!

Lekker simpel. Waarom doe ik dat dan niet ook?

Omdat ik weet dat ik dan lieg, mijn paplepel zat vol waardering.

Quinn, de overtuiging dat je niks kunt, op welk bewustzijnsniveau zit dat? Kun je daarbij komen? Heeft het zin om rationeel over je zelfbeeld na te denken?

 

Denk dat daar het antwoord ligt waarom ik het wel doe, mijn paplepel zat vol met self-loathing. Als ik tegen mezelf probeer te zeggen dat ik wel okee ben (niet te wild beginnen hè) dan weet ik dat ik lieg. Ik geloof het niet, het is niet wat me altijd is geleerd en het is niet de overtuiging waarin ik ben opgevoed en groot geworden. Wat fout ging, lag aan mij, was mijn schuld, had ik veroorzaakt.

 

Voorbeeldje? Omdat ik het toch wel belangrijk vind om een beeld te schetsen van mijn vroeger. Sorry alvast, het is geen leuke anekdote.

Toen ik een jaar of acht was, zwierf er een kat door de buurt met maar drie pootjes. Vond ik zielig, het beestje mauwde veel, leek nergens te horen en ik begon mijn brood ermee te delen. Niemand die het zag, dus niemand die er last van had. Totdat het winter werd en koud, het leek me een goed idee om het beestje 's nachts in de schuur te laten. Dat ging een paar dagen goed, totdat mijn pa het merkte. Het beestje ging met een paar stenen in een zak in het Hoendiep. Mijn schuld, zei hij, had ik het maar niet mee naar huis moeten nemen.

 

Dat soort dingen.

[smart]

Ergens bij treffende uitspraken heb ik een tijdje geleden een beetje ouderwets soort van verhaal/gedicht geplaatst.

Daar staat ook in dat: we banger zijn voor "ons eigen licht" dan.. voor de duisternis.

De 1e keer dat ik dat las (long time ago) schrok ik me helemaal rot! Ik voelde me heel erg betrapt.

Tegelijk wist ik dat dat echt klopte.

 

Nog steeds vind ik positieve warme zalige dingen best heel eng!  (bang het kwijt te raken ook)

 

O wacht nee, ik dwaal af, want dat is wat anders natuurlijk...

Het gaat immers om het licht wat je zelf bent? O ja, dan kom ik weer met mijn ziel om de hoek....

Die voelt uitstekend en daar geloof ik in elk geval heel erg in.

 

Die oprechte jij is er!!

 

 

 

 en nu ga ik hard vloeken!! (ik lees je net)

 

Hoezo jouw schuld? Hoepel op. Je was me daar een partijtje lief en dan ....????

pffff ik ben ff weg hoor...

 

 

dus jouw licht werd gedoofd door je vader? * zeg

12 januari 2017 bewerkt door moderator

[Gast]

Op het gedrag van je vader was wel het een en ander aan te merken, Quinn. Ik ben bedroefd dat jij, een kind, dit hebt moeten meemaken en dat je daar zo door getekend en gevormd (vervormd) bent. Het is een grote klus waar je nu aan werkt. Hou vast.

[Lika]

Het is vreselijk Quinn. Heel erg. En niet jouw schuld natuurlijk. Je bent gehersenspoeld vanaf het begin. Dat had niet mogen gebeuren. Maar goed dat weet jij ook. Toch verander je nu, als ik je goed lees. Er gebeurt iets. En dat verdien je zo! Op een dag ga je dat kunnen voelen. Dat geloof ik. Dat wil ik. Daarvoor maak jij nu deze periode door. Je bent uitzonderlijk krachtig denk ik. Liefs.

[basta]

(Ik ben bij 'kat' gestopt met lezen, dat is mijn achilleshiel)

Maar je zegt ervoor wel wat ik me afvroeg: je gelooft niet dat je oké bent.

Dat moet op niet-rationeel gebied zijn.

Je weet dat het je is aangeleerd, erin gepompt en dat je natuurlijk in feite net zo oké bent als ieder ander, toch?

Maar je voelt het niet.

Is die gevoelslaag te beïnvloeden?

[Singbluesilver]

Wat een herkenning quinn. Het kon mijn anekdote zijn

[Quinn]

Dat vind ik heel erg voor je Sing, dat is een stukje herkenning die je liever niet vindt. Kan me indenken dat jij ook genoeg issues hebt om mee te dealen, nu zonder drank.

Hmmm ja smart, daar komt het eigenlijk wel op neer. Ouders zijn de grootste invloed bij het vormen van je zelfbeeld, denk ik.

Bedankt Gerrit. Het is een grote klus, geen idee of ik er ooit mee klaar kom.

Als ik terug kijk naar toen ik hier begon te schrijven, is er inderdaad nogal wat veranderd. Nu zelfs iets van toen gedeeld, al is het maar wat kleins. Misschien verander ik inderdaad wel.

Sorry voor de kat basta, maar wat je zegt klopt verder wel. De niet-rationele laag. Als ik stabieler word geacht, is het advies om emdr te gaan doen. Ik neig steeds wat meer naar ja.

[Singbluesilver]

Ja

[Lika]

Goedemorgen Quinn. ❤

[Gast]

We hebben het er een tijdje geleden ook al over gehad. Als het een ander betreft kun je er anders tegen aan kijken. Kan ik zeggen nee natuurlijk is dat niet jou schuld geweest. Nooit. Maar ik ken het gevoel. Verstandelijk weet je ook wel dat het niet jou schuld was. Maar ja dat rottige gevoel. Zo erin gestampt bij mij vooral figuurlijk bij jou ook nog eens letterlijk. Ik hoor goede verhalen over emdr. Ik krijg het ook als ik eraan toe ben.