Verslaafd aan iets

[Etty]

Het niet drinken voelt weer vertrouwd. Fijn.   Ik zie wèl dat het mechanisme gewoon doorgaat.   Ik kan doorslaan in alles wat dopamine oplevert en wat er mee samenhangt.  Ook de mooie dingen. Uiteindelijk kom ik steeds weer terug bij de wijn.  Na 8 jaar , na 1 1/2 jaar, na een jaar, een paar maanden...  Komt dat omdat ik de ene verslaving met de andere vervang?  

Ik ben nieuwsgierig naar het mechanisme te leren doorzien voordat het me beweegt.  Zonder urgentie.  Misschien heb ik er nog meer over te melden. Vandaar dit draadje. 

Ik las in ‘De kunst van nuchter leven’ van Petra Moes: ‘de reden waarom ik niet drink, is dat ik wil weten wanneer ik me vermaak’.  Dàt.  Er aan toegevoegd: wanneer ik op mijn gemak ben.   

Wat doe ik allemaal als ik me niet op mijn gemak voel?  

 

 

11 augustus 2022 bewerkt door Etty

[Rosee]

Een onderwerp naar mn hart Etty! Zo herkenbaar. Toen de wijn die  functie niet meer voor me kon vervullen, werd het eten (niet iedere dag, maar regelmatig uitschieters met geen maat kunnen houden met snoepen). (Ik vergeet roken, gelukkig alweer een paar jaar mee gestopt) Nu ik dat heb getackeld is het sporten. Beter natuurlijk. Maar ook dwangmatig met de telefoon bezig zijn (dit forum en social media). Te dwangmatig. En toch kan ik het niet stoppen. Het is een soort troost, afsluiten van vervelende gevoelens. 

4 december 2021 bewerkt door Rosee

[Rosee]

Wb het doorslaan in de positieve dingen, ik sla zo'n beetje overal in door. Zelfs met het versieren van de kerstboom.

[Rosee]

3 minuten geleden zei Rosee:

Per ongeluk mezelf geciteerd

 

4 december 2021 bewerkt door Rosee

[Etty]

Even iets lekkers, leuks.  Of toch maar tegen heug en meug iets doen waar je veel te moe voor bent.  Niet één keertje mogen overslaan.   Volkomen onschuldig lijkt het, zelfs goed. Je bent het toch waard?  Je mag toch wel jezelf een keer verwennen? Discipline is toch goed?  Ja, tenzij.,,,

 

 

[Etty]

Wat grappig dat als je zegt: 'iedereen heeft recht op een verslaving', dat dat dan heel anders klinkt als: 'iedereen heeft recht op één verslaving'. Het eerste klikt alsof het meer een moeten is, alsof je beter aan iets verslaafd kunt zijn dan aan niets. 

Sja, wat dan wel mag.   Verslaving herken je aan een activiteit die naast enig plezier ook onwenselijk en onnodig lijden veroorzaakt. Als er geen lijden is, is het geen verslaving maar een hobby.  Dus in principe mag alles. Als je maar in staat bent om zoals @Pulluptomybumperzegt, te weten wat je wilt en niet het tegenovergestelde te doen. 

De makkelijkste verslavingen om te herkennen zijn die aan de dingen die je kunt verbannen. Waarvan het leven niet vraagt dat je het een beetje doet.  Drinken, roken, drugs.  Stap 1 als je jezelf wilt bevrijden van verslaving is daarmee kappen.  Oké, en dan.  Voelt het goed?  Zo laten.  Heb je een geest die dezelfde onrust op andere zaken gaat plakken, dan is er nog wat werk te doen misschien.  Zo u wilt.  De kersen op de taart des levens.  Ik ga voor de kersen, nu ik hier toch ben.   Let wel, ik vind dit ook gewoon errug leuk! 

Ik ga deze week een oefening doen. Ik heb een kaart van een communicatiecursus die ik een paar jaar geleden heb gedaan. Daar staan allemaal behoeften op die je als mens kunt hebben.  Om het mechanisme te betrappen zou ik me door de dag heen kunnen afvragen als ik een impuls voel om iets te gaan doen/eten/drinken, of als ik in een denkriedel vast zit: welke behoefte wil ik hier mee vervullen?  Zo'n kaart helpt dan omdat het nog niet meevalt om te weten wat ik wil, voel, welke behoefte ik heb.  En als ik dat dan helder heb, welke behoefte ik heb op dat moment, dan kijken of de voorgenomen actie wel de juiste manier is om deze te vervullen. En dan besluiten om het niet of wel te doen.   Het is naast een leuke manier om mezeff wat beter te leren kennen ook een manier om de verslavingsneigingen niet uit te voeren.     Ik ben benieuwd wat de oefening gaat opleveren. 

En verder gewoon door met leven, werken, socializen, wandelen.  

 

[Etty]

Ik was aan het werk gegaan en begon met mijn bureau opruimen.  Behoefte: overzicht.  Oké. Juiste strategie. Ik legde mijn telefoon neer en mijn blik viel op de wordfeud app, mijn partner had zo te zien een nieuw woord gelegd. Het volgende moment probeerde ik mijn X zo dodelijk mogelijk in te zetten.  Betrapt.  Dit wilde ik nu niet doen.  Welke behoefte wordt nu niet vervuld?  Zelfsturing.  Het zou fijn zijn om gewoon aan de slag te gaan.  Deze behoefte voelen roept negatieve gedachten op merk ik.  Aan dat waar ik mee aan de slag moet, moelijk. Te moelijk? Voor het kind dat al deze mechanismen heeft verzonnen vast wel.  Die zou veel liever even Wordfeud spelen in plaats van dingen doen die te moelijk zijn.  Te hoog gegrepen. Die boosheid zouden kunnen oproepen. Oud, in het heden niets aan de hand zie ik.    Ik pak mijn planbord voor vandaag en prik de dingen erop die vandaag aandacht behoeven.  Zelfsturing.  Juiste strategie. 

En dat in 3 minuten. This is fun. 

Aan het einde van de dag toen ik een te dikke reep chocolade als toetje aan het wegwerken was voorde tv vroeg mijn partner: welke behoefte? toen merkte ik dat ik de oefening kennelijk had losgelaten. en ook dat het oké was.  En dat vind ik dan weer de juiste mindset. Geen strengheid.  

 

 

[lady jane]

mindset achteraf, die ken ik ook

[Mila68]

Interessante onderwerp @Etty Ik ben hier ook heel erg mee bezig. Laatst had ik ineens een heldere ingeving. Het is de zelfafkeuring waar ik aan verslaafd ben en daarom maak ik een groot issue van iets te veel koffie drinken, iets te veel snoepen, uitstelgedrag of iets anders waar ik me dan mezelf over op de kop kan gaan slaan. Ik drink nu bijna 3 maanden niet meer en ik ben daar natuurlijk heel erg blij mee en ik mis het dronken zijn zelden. Waar ik dus wel mee zit nog is dat ik toch niet mezelf goed genoeg vind en daarom doe ik dingen waar ik het zelf niet mee eens ben ( @Pulluptomybumpergoed punt) en dan blijf ik hangen in hetzelfde gevoel als toen ik dronk alleen op een iets kleinere schaal. En daarin zit volgens mij de kern van de verslaving. Je neemt een middel, doet iets om je op dat moment beter te voelen maar het schuldgevoel achteraf is een net zo belangrijk onderdeel van het hele circus. 

[lady jane]

mooi, @Mila68 dat je na 3 maanden deze inzichten hebt
want welke verslaving ook, er zit meestal iets groters onder.
zelf nu verslaafd aan sauna, als een soort van inhaalslag.
belonen i.p.v. straffen. en mede door de omstandigheden ook
niet geheel gezond meer. maar wel heel wat fijner dan drank/vreten.

[Mila68]

1 uur geleden zei lady jane:

zelf nu verslaafd aan sauna, als een soort van inhaalslag

@lady jane dat klinkt heel gezond en fijn. 

[Etty]

2 uur geleden zei Mila68:

. En daarin zit volgens mij de kern van de verslaving. Je neemt een middel, doet iets om je op dat moment beter te voelen maar het schuldgevoel achteraf is een net zo belangrijk onderdeel van het hele circus. 

Ja, het is ook een middel.  Dat lijkt iig zo als ik mezelf observeer. 

De cirkel zoals ik deze waarneem: er is een trigger (iets wat ik onbewust waarneem met mijn zintuigen, het kan van alles zijn) naar oude onvervulde behoeften, trauma's.  Dat activeert mijn afweermechanismen. Die mechanismen bestaan uit het creëren van illusies: een illusoire behoefte, een illusoire oorzaak, een illusoire oplossing, plus gedrag om die illusies te versterken:  de behoefte vervullen, jezelf of een ander de schuld geven, of je best gaan doen in één of ander verbeterplan.  Welke je eerst (onbewust) kiest, hangt van de situatie af en welke mechanisme bij jou het sterkst ontwikkeld is.  Eerst de behoefte vervullen en je dan schuldig voelen, of je eerst schuldig voelen en dan de behoefte vervullen,  dan weer schuldig, een verbeterplan etc.  Als het maar niet helpt:-) .  Dan komt de volgende trigger, die komen af en aan, en begin je weer aan een nieuwe cirkel.  De oude trigger heeft zijn werking verloren.  Of speelt ook nog een tijdje mee.   Je hebt van die dagen dat alles tegen lijkt te zitten, of iedereen tegen je is.  Zo kun je je de hele dag vermaken, zonder te weten wat je drijft.  

Ik vind het interessant om me hier bewust van te worden, en merk dat dat ook kan.  Dan kun je er naast gaan staan, erboven, of losser van komen, uit ontsnappen, hoe je het ook wilt noemen. 

Mijn oefening van deze week, kijken welke behoefte er achter de (voorgenomen) acties zit, is zo'n manier om me bewuster te maken.  Ook om het verschil te ervaren tussen die automatische afweer piloot, de oude onvervulde behoeften als drijfveer  of gewoon de behoeften die we als volwassen mensen ook nog kunnen  hebben.  Ik merk dat ik deze nog niet zo heb leren kennen en ben daar nieuwsgierig naar. 

 

 

9 december 2021 bewerkt door Etty

[Etty]

Het onderwerp positief denken op het forum deze week heeft me langer dan ik wilde beziggehouden, dus ik kon weer oefenen.  De volwassen behoeften in het nu : voortgang, afronding, verantwoordelijkheid, zelfstandigheid, ondersteuning aan, afspraken nakomen, betrouwbaarheid, die vervuld worden door werken in mijn eigen bedrijf, zijn erg belangrijk voor me.  Als ik deze behoeften niet regelmatig vervul, dan voel ik me ongemakkelijk. Dan gaat er iets knagen. Dan geniet ik niet meer echt van vrije tijd (zonder een borrel).  Dan ga ik wakker liggen.  Dan ben ik opgelucht als er geen 'wanneer krijg ik' mailtjes in mijn mailbox zitten als ik deze open in de ochtend.   Het leven kleurt een beetje grijzer totdat er ergens bloed uit dreigt te lopen en er geen uitstel meer mogelijk is en, ik neem me opgelucht voor om nu echt planmatiger te worden . Het is weer fris. Dat weet ik. Al jaren. Met alles, mijn hele leven. En toch... 

Via de objectief waar te nemen actie: 'ze leest mee en schrijft berichten die ze niet verstuurt terwijl ze sinds anderhalf uur aan het werk had willen zijn' kijk ik welke behoeften ik via het forum zou willen vervullen op dat moment.  Ik heb gemerkt dat het hier vaak gaat om behoeften die ik ook heb, maar die wat onbekend zijn voor mij, die pijn doen als ik ze uitspreek. Onvervulde volwassen  behoeften, die ook als kind al onvervuld waren, en waar afweermechanismen het roer overnemen zodra het wordt aangeraakt, hetgeen een groot stempel drukt op hoe je leven loopt.  Dus, vraag: welke behoeften?  Ik zie: van betekenis zijn, meedoen, leren, meedenken, erbij horen, helpen, co-creatie.  Vraag: is op dit moment meedoen op een forum de juiste strategie om deze te vervullen?  Moet het nu?  In plaats van wat ik eigenlijk wilde?  Antwoord: nee.  Maar ik lijk de kans deze behoeften te vervullen niet voorbij te kunnen laten gaan.  Iets in de berichten triggert een gemis plus de kans dit niet te voelen.    Als kind ben ik afhankelijk van wat me van buitenaf wordt aangereikt.  Dan denk ik niet zoals ik nu zou kunnen doen:  weet je wat, ik ga vanavond na het eten een uurtje zitten en nog wat schrijven als het relevantie heeft.   Misschien zie ik dan dat ik mezelf een fopspeen wilde aanreiken, of ik kan ik gaan kijken hoe ik invulling kan geven aan deze behoeften, zelf, actief, niet afwachtend.    Want het zijn legitieme behoeften, niet alleen voor een kind. Het verschil  met het kind is dat ik het vervullen van behoeften kan uitstellen, omdat ik overzicht hebt over wat nog meer belangrijk voor me is.   Een kind heeft dat overzicht niet, die heeft het nu nodig.  

Het lijkt zo te zijn dat afweren erop gericht zijn je op je plek te houden, alsof je je nog steeds in de oude situatie bevindt.  Het is zelfs de bedoeling, want daar ligt het comfort.   Hoe lelijk je leven ook is.  Je moet in de illusie kunnen blijven geloven dat je ook met zo'n lelijk leven kunt overleven.  En dat lukt- als je je er als volwassene in je huidige leven niet van bewust bent- het best met een leven dat (gedeeltelijk) op dat lelijke leven lijkt.  Dàt doorzien, heeft mij wel het één en ander opgeleverd rondom verslavingen. 

Behoeften vervullen met surrogaten, leven vanuit schaarste.  Met wat er van buiten naar binnen komt.   En de focus ligt op wat er buiten gebeurt.  Ook wel op binnen, maar dan vooral op wat er niet deugt, ten dienste van buiten. 

 

 

 

 

 

 

12 december 2021 bewerkt door Etty

[Lonster]

Omgaan met emoties en behoeften, ja dat blijft een boeiend onderwerp.

Ik heb pas geleerd; Emoties dienen om gevoeld te worden. Behoeften hoeven niet altijd (direct) vervuld. En kúnnen ook niet altijd direct vervuld worden.

Je mag een gemis voelen. Dat hoef je niet weg te stoppen door op zoek te gaan naar afleiding, verdoving. Dat is best moeilijk, een oefening die ik af en toe weer kwijt raak. De oefening is voelen, en niet per se een oplossing zoeken of een analyse maken. Voor mij dan hè. De voorbeelden die je noemt helpen, om het concreter te maken. 

 

[Etty]

Ja, heel boeiend.  Ik vertoon mijn hele leven verslavingsgedrag.  Ik heb verschillende dingen uitgeprobeerd om er vanaf te komen.  Uiteraard gewoon stoppen met het middel.  Vervangen met iets gezonds.  Therapie.  Trainingen rondom zelfobservatie/zelfcompassie en meditatie.  En van alles heb ik wel wat opgestoken.  Mijn leven is een stuk lichter.  

Als er een emotie opkomt dan kijk ik naar de herkomst.  De trigger. Dat is een tweede natuur geworden, wat me duizenden vlieguren heeft gekost maar me gered heeft van die altijd aanwezige treurnis en zelfhaat plus bijbehorende emoties.    Misschien kan ik dat ooit eens loslaten.  Ik check emoties aan de deur.  Even terug. En dan laat ik ze binnen. Emoties kunnen ook instinkers zijn, het voelen ervan zinloos en afweerversterkend.  Gedachten worden emoties, emoties worden gedachten.   Overtuigingen. 

Maar als oefening gewoon eens voelen en niet wegstoppen, ontkennen, zoals we allemaal leren, kan zinvol zijn natuurlijk.  Voor mij was het een onderdeel van een ontwikkeling.  En keihard nodig.  Mogen miepen.  

Behoeften hoeven niet vervuld, die kunnen worden uitgesteld door een volwassene.  Met het oog op balans tussen korte en lange termijn.  Het gaat mij nu om de onbewust aanwezige behoeften die ik juist omdat ik me er niet van bewust ben, tot sint juttemis blijft uitstellen.  Maar die ergens wel aan de deur kloppen, en me wellicht in de cirkel van verslaving houden.  Aan wat dan ook.  Om zo te kunnen blijven ontkennen wat ik nodig heb.    Ik vermoed dat dit bij mij op het gebied zit van mezelf ontwikkelen, zingeving.

 

 

[Artemis]

Op 12-12-2021 om 10:58 zei Etty:

Als er een emotie opkomt dan kijk ik naar de herkomst.  De trigger. Dat is een tweede natuur geworden, wat me duizenden vlieguren heeft gekost maar me gered heeft van die altijd aanwezige treurnis en zelfhaat plus bijbehorende emoties.    Misschien kan ik dat ooit eens loslaten.  Ik check emoties aan de deur.  Even terug. En dan laat ik ze binnen. 

Ik lees al tijdje mee en vroeg me af, "wie is wie", en hoe reageren anderen. Dank je @Etty en iedereen hier 

[Etty]

@OskarDenk het niet. 

Gewoon leven zonder die uitsmijter voor de deur gaat bij mij ongemerkt over in overleven.  Het heden ervaren zoals het komt is voor mij een brug te ver.  Ik zou het wel wel willen, want het lijkt me het toppunt van volwassenheid, verlichtheid, maar als ik wat dieper kijk dan is dat niet aan de hand bij mij.   Ik maak van een mug een olifant, of van een olifant een mug.   Het laatste lijkt op zich niet eens zo slecht, maar op de lange termijn komt die olifant wel weer huishouden.   Om het heden te ervaren, moet ik altijd met een spons en trekker aan de slag.   Het leuke is, dat ik dat misschien alleen maar denk, en dat het niet hoeft.  Gevangen in een illusie:) Maar per saldo ervaar ik mijn leven als veel leuker en lichter.  Het is goed zo, maar ik heb nog ambities op dat vlak. 

De blik naar buiten, dan moet ik denken aan waar het op de dagdraad over ging, naar enge films kijken.  Hoe ik mijn ogen tot spleetjes knijp en mijn oorlellen voor mijn gehooringang duw. Ik krijg het niet voor elkaar om mijn hersenen te vertellen dat het niet echt is, en dat ik niet hoef te schrikken.     

Als ik naar buiten kijk zonder ook even aandacht te hebben voor wat er nav alle prikkels van binnen ontstaat, dan ontstaat er een vervoming van wat ik buiten zie, hoor, voel.  En die vervorming brengt me in de problemen.  

 

[Artemis]

Op 15-12-2021 om 08:21 zei Etty:

Als ik naar buiten kijk zonder ook even aandacht te hebben voor wat er nav alle prikkels van binnen ontstaat, dan ontstaat er een vervoming van wat ik buiten zie, hoor, voel.  En die vervorming brengt me in de problemen.  

Ik lees en herlees, en ben op zoek naar wat is dan die verslaving. Stoppen met alcohol en dan.... Die vervorming en hoe kom je uit die problemen 

[Etty]

Er is denk ik altijd vervorming. Maar je moet toch wat, een conclusie trekken uit wat je ziet, kiezen voor het meest aannemelijke.  Of voor jou het meest wenselijke. 

Het helpt me de vervormingen in kaart te brengen  zodat ik op het moment dat het speelt als een derde tegen mezelf kan zeggen: back off.  Laat me maar even.  Ik kan dan refereren aan een afspraak die ik eerder op een neutraal moment met mezelf gemaakt heb.  Globaal komt het neer op: niet in verzet gaan tegen dat wat ik nu ervaar.  Maar dat is op een aantal momenten nog te vaag en voor onderhandeling vatbaar.  De jamaar redeneringen nog te sterk.  Het vermeende gevaar te groot, te echt.  Het lijstje raadplegen is een tussenweg. 

Wat ik ook tegen mezelf ga  zeggen straks, ik doe het niet. Met betrekking tot alcohol is het duidelijk:  elke waarheid anders dan de keuze om niet te drinken is nu voor mij een herkendbare smoes om weer toe te geven aan de verslaving.  Maar op andere momenten als er afhankelijkheid speelt, is het minder duidelijk wat me te doen staat: afhankelijkheid van goedkeuring, geruststelling, vertrouwen, aandacht.   Als alles kabbelt in het leven merk ik daar niets van, maar als er iets gebeurt wat daar aan raakt, merk ik hoe mijn perspectief heel snel verschuift naar dat van een kind dat die dingen van buitenaf nodig heeft, en welnu. 

 

[Etty]

Mijn doel is de werkelijkheid meer te ervaren zoals ie is, ontdaan van de illusies die de werkelijkheid vervormen. Illusies die bedoeld zijn als bescherming tegen die vervormde werkelijkheid.   Waarin ik me laat meeslepen. Een negatieve kijk vervangen door een positieve kan weer een nieuwe vervormde werkelijkheid worden, nog steeds bedoeld om mij te beschermen.  

Ik ben nieuwsgierig of ik vanuit overgave kan leven, zonder die bescherming.  

 

[Artemis]

dank je voor het schrijven, weer. Veel herkenning. Op mijn draad deel ik de quote van Anthony Hopkins, hij beschrijft het zo mooi. Altijd draag je de afgrond mee. dat is ook een zegen, want je hebt een diepe ziel. Het keerpunt is in het stoppen met "people pleaser" zijn. Verslaafd aan liefde. Geef jezelf die liefde. Voor mij een dagtaak. 

Die vervormingen zijn er altijd, inderdaad, gevormd door je ervaringen. Als een vervormde spiegel. Streven naar die lege spiegel, zitten met jezelf. Wat gebeurt er nu eigenlijk? Back-off . Wat heeft het kind van buitenaf nodig, want je kan jezelf niet alles geven. We zijn sociale wezens en we leven bij interactie met anderen. Empathie komt voort uit contact met die ander. 

Genoeg om aan te werken. Ik las de Ontembare vrouw. Sprookjes geduid voor volwassenen, vanwege de collectieve boodschap. Het meisje zonder handen. dat raakt me. Karen Hamaker schreef een boek over dat sprookje, van burnout naar heelheid. De afgehakte handen laten aangroeien, door jezelf dat te geven wat je nooit kreeg. De vervorming in de boodschapper van de koning, de duivel die de brieven verwisselde. De koningin kreeg een gezonde baby, de duivel maakte er een monster van. Dat doet onze vervormingen met ons. iemand geeft je een compliment, je hoort dat je niet goed genoeg bent. Verslaafd aan complimenten. wanneer is het genoeg? 

5 januari 2022 bewerkt door Artemis

[Etty]

Je kunt niet terug om het kind alsnog te geven wat het heeft gemist, dat zijn niet te vullen gaten.  Wel kan ik iets doen met het verhaal dat ik als kind zo ingenieus heb bedacht om te overleven, maar wat me nu tegenwerkt. Herkennen dat ik niet het kind, maar de volwassene ben nu.  Niet op die manier afhankelijk.   In het kind verhaal moet ik roeien met de riemen die ik heb en ben ik niet in staat zelf iets aan mijn situatie te veranderen.  Als ik nu behoefte heb aan empathie van iemand anders en er is niemand, dan kan ik iets gaan doen om daar wat aan te veranderen.   Een kind kan dat niet en het zou me adviseren om het dan maar eindeloos in mezelf op te gaan lossen(niets nodig hebben), iets te gaan snoepen,  op schoot te kruipen bij iemand die geen empathie te geven heeft.  Of gretig ingaan op het vervullen van de behoeften van de ouders.  Alles om maar niet te voelen dat ik het niet krijg en nooit ga krijgen. 

Wat complimenten betreft triggert dat soms de oude onvervulde behoefte aan onvoorwaardelijk aanwezig mogen zijn.  Dan voelt het inderdaad alsof degene die het geeft me nu pas goed vindt. Jij mag blijven.  Dat is meestal een vervorming, want niet zo bedoeld.   Ik ben er niet gek op, laat mij mijn ding maar doen:) 

[Etty]

Ik denk na over geven.  Helpen.  Wat wil ik, kan ik, moet ik van mezelf?   Ik moet denken aan Marshall Rosenberg die het had over 'Natural giving': "Anything we do in life which is not out of that energy, we pay for and everybody else pays for. Anything we do to avoid punishment, everybody pays for. Everything we do for a reward, everybody pays for. Everything we do to make people like us, everybody pays for. Everything we do out of guilt, shame, duty, or obligation, everybody pays for. "

Voor wat hoort wat.  Do gooders en good doers.  Wat ben ik?   Zou ik ook helpen als niemand het zou weten, als ik het aan niemand zou vertellen?  We hebben het erover, mijn lief en ik.  Over onze altruïstische kant.  Eigenlijk zijn we dat best wel, vinden we, maar waar is het bewijs?  We hebben ooit alle donaties stop gezet omdat we op zwart zaad zaten, en zijn er niet weer mee begonnen.  Nu steunen we alleen nog milieudefensie en ook alleen maar omdat we ons nichtje op straat tegenkwamen en zij als bijbaantje voor goede doelen aan het werven was.   We besluiten een deel van ons maandbudget voortaan vrij te maken om doelen te steunen waar wij wat mee hebben, en daarmee een deel te reserveren voor acute situaties.  Zoals nu.  Mijn voorwaarde is dat we dat als oefening aan niemand zullen vertellen, uit onszelf.   Juist omdat dat tegennatuurlijk voelt. 

Het Rode kruis zal het een worst zijn of ik geld doneer en daarmee fatsoen en aanzien wil kopen. 

Toen ik klein was was de tweede wereldoorlog nog niet zo lang geleden.  De oma's en opa's hadden deze oorlog allemaal meegemaakt terwijl ze al een gezin hadden.   In de verhalen over hun ervaringen ging het vaak over het verzet, en daar begon het dan, het opbieden tegen elkaar met wat wie dan wel had gedaan om zijn leven te riskeren.  Het ergste verhaal kreeg de meeste goedkeuring.  Wat mij als kind enorm aangreep was dat die verhalen niet helemaal waar hoefden te zijn.  Dat je waardering kunt oogsten met  leugens.   Met dikdoenerij.  

Ik zie dat ik mezelf heb teruggehouden van doneren, geven van tijd en geld, omdat ik in mezelf ook wel dat soort dikdoenerij bespeur, en het niet vanuit die energie wil doen. En me wel wil ergeren aan mensen op wie ik plak dat ze dat wel doen.  Die zich menen op te offeren en daar zelfgenoegzaam over zijn.  Per saldo levert dat geen enkel goed doel een cent op. 

De gekozen middenweg is nu het aan niemand vertellen en dat dan weer heel nobel vinden van mezelf:)

 

 

[Rosee]

Vraag mezelf soms af: ben je een 'goed' mens als je intenties goed zijn, terwijl je daden verkeerd uitpakken, of als je intenties (of bijvoorbeeld. gedachten) minder goed zijn maar je daden juist wel? Kortom gaat het om daden of intenties?

[Etty]

Als ik het zo voor me zie dan zou ik zeggen dat in acute situaties de handeling het meest belangrijk: eten, medicijnen, onderdak.  iemand voor een auto wegtrekken.  Niet lullen maar poetsen.   Wilde je daar iets voor terug hebben eigenlijk, jammer dan. 

Hulp vanuit de 'verkeerde' intentie, daar heb ik gedachten bij die gaan over opgedrongen hulp,  afhankelijk makende hulp, chantage.  Lange termijn.  

Goed of slecht, ik vermoed dat we allemaal ergens heen en weer zwengelen. 

2 maart 2022 bewerkt door Etty