Voor mij geldt: Ik had/heb een alcohol[probleem en niet ik ben een alcoholist.
Wat ik doe is niet wie ik ben. En ik blijf ten allen tijde zelf verantwoordelijk voor wat ik doe.
Ik zag het eindelijk door Anja Meulenbelt/ De Helderheid zo verwoord in haar 4e blog:
Er zijn verschillende manieren van denken in wat de verslavingszorg heet. Dat het een ziekte is, waar je dus niets aan kunt doen, je bent nu eenmaal een alcoholist en dat blijf je, bij de AA – voor sommige mensen een heel nuttige instelling – wordt van je verwacht dat je je leven lang vertelt dat je een alcoholist bent, ook al drink je vele jaren niet meer. Ik voel me meer thuis bij de opvattingen van De Helderheid, die ervan uitgaat dat het niet gaat om wat je bent maar om wat je doet. Geen enkele fles heeft pootjes, dat glas giet zich niet ongevraagd in jou leeg. Ik wens van drank ook geen identiteit te maken, dat is veel te veel eer. Maar ik wil het er wel graag openlijk over kunnen hebben dat ik van drinken een dagelijkse gewoonte maakte, zonder dat er meteen een etiket op me wordt geplakt dat ik vervolgens nooit meer kwijtraak, en ik wil ook kunnen vertellen dat ik het een goed idee vind om ermee op te houden. En dat ik eerlijk gezegd heel veel mensen zie die er veel aan zouden kunnen hebben om te stoppen of te minderen minstens.