Descartes33

Mja dat weet ik dat het sowieso een no go moet zijn maar de praktijk wees helaas uit dat dat nu geen optie is. Met name die Antanbuse is de hefboom die ik nu blijkbaar nodig heb. Mja 30mg is laag, te laag voor in elk geval Ameisen zelf (toen hij nog leefde). Maar voor mij neemt het al een heleboel ellende weg. Heb jij dat boek gelezen? Ik vond het met name heel interessant wat hij als arts zegt over de medische professie. Het winstbejag van de farmacie natuurlijk, maar ook dat veel (huis)artsen zich tegengehouden voelen om de diagnose verslaving te stellen omdat de ziekte als ongeneeslijk geldt, m.a.w. dat ze niks kunnen doen. Of dat veel personeel op de Eerste Hulp alcoholisten vaak wat onaardig bejegent. Sommigen hebben er gewoon een hekel aan maar hetzelfde besef: niks echt kunnen doen behalve vitamine b en wat benzo’s voor de eerste afkick. Ik heb beide ervaringen (een onwillige huisarts en toch vrij neerbuigende zorgverleners) meegemaakt maar door dit gelezen te hebben voelt het veel begrijpelijker, logisch bijna. Ik ben trouwens van mening dat medicatie alleen maar helpt als je al echt goed naar de bodem bent gegaan, al heel wat fases bent doorgegaan, wil je het medicijn goed gebruiken en laten werken. Ze zijn niet heilig. Maar ze helpen soms.

Ja was een succes @Lieke7777. Veel gewandeld. Beetje koud als je nergens ff binnen kunt gaan zitten maar we hebben het overleefd. @brazer ik gebruik 30mg per dag. Dat is de gebruikelijke dosis maar wel laag. We zijn aan het uitproberen, inderdaad met de arts. Intussen lees ik dus dat boek van Olivier Ameisen. Vooral interessant vind ik dat hij stelt dat de craving naar alcohol eigenlijk het belangrijkste symptoom van alcoholisme is, en dat alcoholisme typisch een ziekte is waarbij de ziekte de symptomen zijn. Dus als je geen last hebt van craving hoef je ook niet meer te drinken en ben je dus geen alcoholist meer. En Baclofen helpt daarbij. De passende dosis verschilt wel per persoon/verslaving, dat zijn mijn arts en ik nu aan het uitproberen. Maar de resultaten zijn goed. Maandje droog nu. Wel blij dat ik ook de Antabuse nog gebruik want ik ben dan wel zo’n type dat ook zonder craving het een goed idee kan vinden om er een open te trekken.

83,6

Haha die staat er al, die Spitfire. Heb een paar weken geleden mezelf de Battle of Brittain 80th Anniversary cadeau gedaan met daarin een Hurricane, een Spitfire en twee Duitse Junckers. De Britten zijn al klaar, de nationaal-socialisten doe ik in december, die zitten wat complexer in elkaar.

Nou mijn Thunderbolt is af. Vooral een goeie oefening in planning en geduld. Ik ben altijd het type geweest dat dacht “gewoon gaan en pas kappen als het af is”. Getuige ook mijn manier van drinken, zeker de laatste jaren. Gaan en gaan en gaan en maar zien wat er gebeurt.. De droom is wel om dit soort knutselwerk wat later in het leven in te zetten in wat zinvoller zaken. Ik zou liefst een oude auto helemaal uit elkaar schroeven en opknappen. Maargoed, bovenwoning en ik denk dat de buurt er niet op zit te wachten. Dus ik ga eerst maar die zes vliegtuigjes ophangen in het washok. Ik denk de laatste tijd veel na over mijn alcoholgebruik, van een afstand. Door antabuse geef ik mezelf de kans daartoe. Het leven is niet makkelijk, dat zie ik om me heen en lees ik hier en voel ik zelf ook. Alcohol was echt een ontdekking om aan dat feit te ontsnappen, totdat het natuurlijk mis ging. Ik lees het boek van Olivier Ameisen, de arts die zichzelf na talloze opnames genas van alcoholisme met gebruik van Baclofen. Hij claimt dat verslaving vooral een biologische aandoening is, mensen met een overactief limbisch systeem, voortdurend in staat van vechten of vluchten. Ik gebruik het nu, Baclofen, een week of drie en ik merk vooral dat de cravings bijna weg zijn. Dat is een verademing. Het leven wordt niet makkelijker maar ik heb niet meer het idee dat ik voortdurend alles nu moet oplossen. Dat had ik wel altijd, bij de kleinste dingen en grootste dingen ging ik malen en daar kwam ik alleen maar vanaf met alcohol. Maar daarmee geef je jezelf echt geen kans. Als ik mezelf teruglees vanaf augustus hier dan zie ik hoe gevangen ik was. Al die binges en dan weer een paar weken stoppen, je bungelt gewoon aan een draadje, ook als je niet drinkt. Dat herken ik ook in het verhaal van deze Ameisen. Vechten, vechten, doodsbang langs de drankschappen in de winkel lopen, en dat om nuchter te blijven. Dat is volgens mij ook een gemene deler bij verslaving: het gevoel dat je alles moet oplossen, dat alles goed moet zijn, perfectionisme, maar vooral ook dat je alles zelf moet oplossen. En dan onoverkomelijk intussen maar de schone schijn ophouden, voortdurend over jezelf nadenken, jezelf verontschuldigen, excuses maken voor alles. Als dat er al jong in zit dan blijft dat. Dat ik mijn ouders nu niet zie is een verademing, dat bracht alles steeds terug. Maar mijn psychiater is minder optimistisch. Niet drinken en normaal doen is niet genoeg, zegt hij, over een tijd moet je je gevoelens toch eens gaan uiten, praten met anderen, vooral ook met andere verslaafden. Om te merken dat je er niet alleen voor staat, dat anderen ook twijfelen en ongelukkig kunnen zijn. Nou dat brengen we rustig. Nu een weekendje naar zee.

Hier heb ik ook last van. Ik vind het heel vervelend aan mezelf dat ik zo beïnvloedbaar ben. Voor mij werkt het nu om dingen, vooral op werk, emotioneel een beetje op afstand te houden. Maar ook dat is hard werken. Ik word er wel beter in, vooral nadat ik ontdekte dat het zo was, in plaats van meteen naar een oplossing (lees: drank om 17:00) te zoeken.

Ik las toevallig vanochtend dat hij is begonnen als tuinman/boswachter voordat hij succesvol werd. Dan heb je toch wel een perfect leven, eerst even lekker door het bos kuieren, dan een rockster worden, en rustig afbouwen met tuinieren..

Fish, A Gentleman’s Excuse

83,4

Ja gaat lekker. Beetje moeilijk met een paar dingen deze week maar ik ben er weer doorheen, weekend. Geen drang naar drank, ik heb te helder in mijn hoofd waar het toe leidt. Het voelt allemaal nog vers als ik aan drank denk. Die moedeloze tochtjes naar beneden om de 20 minuten, ook ‘s nachts, voor een slok en een peuk. En daar dan na een paar dagen zo’n schijtgenoeg van krijgen dat je enorme glazen achterover werkt, waardoor je weer van de trap sodemietert. Als ik daaraan denk dat is de frustratie van nuchter leven maar klein. En mijn medicatie helpt ook wel. Sowieso elke avond Antabuse. Ik maak daar een momentje van in mijn eentje. Voelt als noodzakelijk onderhoud maar wel iets wat je veel oplevert. Ik heb er de laatste tijd ook geen moment spijt van, of tegenzin bij het nemen. Het is een sleutel om de nuchtere dagen aan elkaar te rijgen. En mezelf een beetje bezighouden met goeie dingen. Heb wat mooie boeken klaarliggen, Bach op de piano aan het spelen, in het kader van modelbouw ligt de P-47M Thunderbolt op met te wachten.. als ik zuip dan doe ik vrijwel niks.. Nou goed dat wist ik allemaal al langer. Als ik niet zo strak aan die Antabuse zat zou het stemmetje er waarschijnlijk wel zijn. Dus zolang ik die neem ben ik veilig.

Goedemorgen allemaal. Mooi plaatje @ikkanhet. @Roberto2 dat knarsen heb ik jaren gedaan. Enorm pijnlijk om dan op te staan, voelt alsof je kaak een marathon heeft gelopen. Komt bij mij door roken/drinken/algehele onvrede en stress. Het is nu wel minder maar om eerlijk te zijn heb ik geen idee waarom. Ik heb een tijdje zo’n rubber bitje gebruikt van de Kruidvat, dat dempte het een beetje Maargoed dat is ook irritant. Veel sterkte ermee. Ik zie een beetje op tegen vandaag, zit al een paar dagen aan te hikken tegen de fase van het witte-knokkels-niet drinken, dat je de hele dag maar met gespannen vuisten nuchter zit te wezen. Werk helpt niet mee. Gelukkig bijna weekend, dan kan ik weer aan m’n modelvliegtuigjes. Het is fijn om iets te hebben waar je de volmaakte controle over hebt. Fijne dag allemaal en sterkte voor degenen die het kunnen gebruiken (c) Smaragd.

@Jannigje dromen over water zijn heel typisch voor mensen met een alcoholprobleem. Ik heb er zelf ook last van. Nou drink jij volgens mij al een hele tijd niet meer. Ik heb ze altijd uitgelegd als een diep verlangen om water te drinken i.p.v. alcohol. Er is een beroemd verhaal van John Cheever, The Swimmer, over een man die besluit om onderweg naar huis elk zwembad bij de huizen in zijn buurt door te zwemmen. Uiteindelijk is het een parabel voor een binge. Het staat hier online als pdf. Als ik dat lees dan lopen de rillingen over mijn rug zo dichtbij komt het.

Gaat helemaal toppie @ikkanhet. Hoofd is oké, ik zit er een beetje op te hopen dat door die knal de alcoholkronkel ook is verdwenen, tot nu toe zijn de resultaten positief.

Goedemorgen. Ik zit ook te grinniken om Bor. En dan zeggen mensen weleens dat alcoholisten dom zijn. Of wilszwak. Ik heb verdomme nog nooit zo'n geniaal en koppig volk ontmoet. Laten we de situatie vasthouden dat we erom kunnen lachen omdat het in het verleden ligt. Fijne dag allemaal.

Ha Mathilda, Goed dat je er weer bent. Het is een proces, herstellen van een verslaving, en dat kan heel lang duren. Wat mij (na lange tijd) heeft geholpen was het besef dat de persoon die netjes een deel van de enorme fles wodka overgiet in een 200ml flesje hele andere doelen voor ogen heeft, en daardoor andere beslissingen neemt, dan de persoon die de helft van die 200ml opgedronken heeft. Die wil namelijk door, door, zo werkt alcohol. Alcohol wil altijd meer alcohol, de enige oplossing (en dat duurt even) is om om dat beest te temmen, en je temt het door niet te drinken. Hoe vaak ik niet een lading drank haalde voor de voorraadkast in de volle overtuiging dat dit voor een weekje was, om de volgende ochtend alles leeg te vinden en zo naar de kloten te zijn dat ik weer naar de winkel ging. Bij mij heeft het jaren geduurd voordat ik dat echt goed door begon te krijgen. Ik wist het natuurlijk wel, iedereen met dit probleem weet het op een bepaald niveau. Maar er echt naar kunnen handelen, in kunnen grijpen als die stomme stem me weer allerlei waanideeën begon aan praten, dat ontwikkelt zich maar heel langzaam. Ik hoop dat het bij jou sneller gaat, dat je slim kunt zijn, dat je zo goed voor jezelf kunt zijn om je nog een lange periode van ochtenden zoals vanochtend kunt besparen. Sterkte vanochtend. En blijf eraan werken. Het belangrijkste werk aan een verslaving is niet op ochtenden zoals deze, maar juist als het beter gaat, als je je goed voelt, om dat vast te houden, om dan te blijven weten hoe kwetsbaar je bent voor dat spul. Ik schrijf wel heel cool "Bij mij heeft het jaren geduurd voordat ik dat echt goed door begon te krijgen" maar ik weet van mezelf dat ik het nog steeds niet helemaal door heb, en dat ik dat misschien ook wel nooit zal krijgen, en dat juist daarom ik zo voorzichtig moet zijn, met zoveel omhaal met mezelf om moet gaan. Maar ik heb wel het gevoel dat het makkelijker wordt, zoals alles waar je een beetje routine in ontwikkeld. Succes.

Hi Wings, wat fijn dat er perspectief is in het traject. Ik zou nu wel doorzetten. 8 dagen detox is niks in mijn ervaring, daar kijkt mijn verslaving niet van op. Mijn ervaring is dat je daarna opeens drie jaar verder bent en spijt hebt dat je toen niet hebt doorgezet. Je overweging met werk snap ik heel goed. Zou je het niet slim aan kunnen pakken en een tijd verlof opnemen, aangeven dat je dat nieuwe contract graag tekent maar wel per april? Werkgevers zijn soms flexibeler dan je denkt. En als alcohol zo’n blok aan je been is dan kun je je maar beter even daarop richten. Maar wie ben ik. Veel sterkte en wijsheid!

Thanks Cleo. Trots op niet-drinken ben ik al lang niet meer, daarvoor ben ik te vaak teruggevallen. Maar thanks dat jij het bent ;). Gaat goed hier zeg. Het begon na dat laatste debacle. Ik merkte dat ik elke avond rond 20:00 opgelucht was dat ik geen drank meer kon halen, ik voelde me dan vrolijk en een beetje vrij. Toen dacht ik opeens ‘dit is het moment op de dag om die pil te nemen (de Antabuse) want nu sta ik erachter. Dat doe ik nu elke avond. Ik heb ook een tic (linea recta overgenomen van moeder) om eindeloos te controleren of ramen en deuren dicht zijn. Dat geeft me een gevoel van veiligheid en rust. Tegenwoordig voor het slapengaan denk ik dan aan de metaforische deur naar drank, wetende dat die dicht zit zolang ik goed voor mezelf blijf zorgen. Een paar dagen geleden sprak ik de verslavingsarts. Hij zei ‘je denkt dat je volmaakt in controle bent maar dat ben je absoluut niet.’ Hij heeft me Baclofen voorgeschreven, hij zei het is geen wondermiddel maar bij sommige individuen zijn de resultaten fantastisch. Mooie pilletjes hoor, moeilijke gedachten zijn beter te handelen. Spanning is weg, ik ben opeens een beetje luchtig naar alles. Dus er kan veel veranderen in twee weken. Nu vasthouden, jasje uitgedaan en niet meer aantrekken.

82,5

Gaat goed, niet zoveel te delen. Probeer de rust een beetje te vinden. Goed dat je gestart bent met Antanbuse, @Smaragd. Ik doe al een week met je mee. Ik neem het nu de avonds, dan ben ik kalmer dan ‘s ochtends en weet ik beter wat goed voor me is. We komen er wel.

83.

Zou niet te moeilijk doen over dat vernederde gevoel @Smaragd. Jij pakt die pillen en daarmee verantwoordelijkheid, jij bent niet je verslaafde brein hè? Die onzin van wij zijn ons brein, ik heb collega’s die maar blij mogen zijn dat dat niet zo is en er een mooie ziel achterzit.. Ik ben gaan schoonmaken want ik zat ff klem. En een stoommaaltijd, ben alleen vanavond en voor mezelf alleen koken dat voelt altijd zo zinloos.

Congrats Bor. En fijne dag allemaal.

Ha @Cleo66. Nou ik bleef tegen dingen aanlopen. Het idee was toen dat ik na een lange tijd (die maanden dus) met Refusal zou stoppen, ik moest dat niet te lang gebruiken. Althans dat zei de arts en ik kon me daar wel in vinden. Toen bleek al snel dat dat het enige was wat me echt tegenhield. Het idee is volgens mij dat als je stopt je iets belangrijks leert en dat niet meer loslaat. Dat lees ik bij jou (o.a.) sterk terug. Maar ik had alleen maar lopen worstelen, lopen twijfelen over de Refusal. En belangrijker: het idee dat het niet beter ging zonder alcohol. In sommige opzichten vanzelfsprekend wel, fysiek, minder drama, geen debacles zoals ik hier de afgelopen maanden heb genoteerd. Maar ik maakte de dingen te groot, de gevoelens. Misschien was het de neiging om toch weer om aandacht te gaan schreeuwen, dat men niet zag hoe het echt ging. Dat is dus het jasje dat uit moet. Want het is kinderlijk gedrag, huilen omdat je je zin niet krijgt. En die laatste zin over dat gedrag is typerend voor me. Want ik weet het wel en ik kan er heel rationeel over praten maar die grondhouding, gewoon normaal doen, je gevoelens niet te groot maken, als je iets dwarszit dat gewoon even zeggen, die kan ik in mijn hart niet vinden. En die wetenschap maakt me inderdaad een beetje suïcidaal af en toe. Ik vind mezelf zo vermoeiend, dat ik ergens op een bepaalde leeftijd ben blijven hangen en de stap daaruit nog steeds niet kan zetten. Ik voel heel vaak mensen denken “wat een k-viool, dat gezever de hele dag over hoe hij zichzelf wel niet doorheeft en wat hij allemaal moet doen maar hij doet het toch niet het is een klein kind en we zitten ermee opgescheept”. Goed even back to basics nu moet ik werken, dat is gelukkig een stuk makkelijker. ❤️

Hoi Jannigje, Dat is een serieuze vraag. Ik heb nog eens een lijstje gemaakt van de aanloop naar mijn drinken van afgelopen weekend. Wat nare berichten waarvan ik weet dat het triggers zijn. Mensen van vroeger. Mijn psych die van instelling verandert waardoor we met ons contact moeten stoppen, een psych die me heel erg geholpen heeft. En dan doen alsof het me niks doet (“ik wilde toch al stoppen met therapie”). Ik kon het toen een paar dagen “tegenhouden” tot ik het opgaf. En toen gaf ik het helemaal op. Ik wist dat ik toch niet uit mezelf kon stoppen dus ik probeerde zo snel mogelijk het punt te bereiken dat ik niet meer verder kon. En toen speelden die doodsgedachten wel een rol. Eigenlijk had ik vorig jaar na 8 maanden sober door moeten pakken met intensiever therapie want die slechte gedachten (depressies) bleven een rol spelen. Maar therapie bleef in het teken van niet-drinken coaching staan, en bereikte een dood punt. Als ik nuchter ben zoals nu, of toen, dan neem ik een bepaalde attitude aan, een soort positieve opgeruimdheid, ontkenning van emotionele zwaktes, heel rationeel doen, enorme werkdiscipline (als ik dat van mezelf mag zeggen). Een soort aangeleerd gedrag van vrolijke bemoediging aan iedereen om me heen. Die houding is wel oprecht bedoeld maar eigenlijk niet helemaal oprecht, het gaat namelijk eigenlijk nooit zo goed. Objectief wel, relatie, werk, ik heb best wat bereikt zelfs dit jaar. Maar het ontwikkelen van trots en zelfvertrouwen of vreugde op basis daarvan lukt niet. Mensen van vroeger (vrienden, ouders) brengen me nog steeds uit evenwicht, daar zit nog “teveel” van mijn kant. Die struggle (en dan natuurlijk gecombineerd met de enorme zelfhaat en schaamte van het alcoholmisbruik) maken me wel heel verdrietig, soms tot het punt van echt opgeven aan. En drinken is dan een laffe manier om een beetje dood te gaan. Of bijna helemaal, als het dit weekend iets ongelukkiger was afgelopen. Alcoholisme is heel complex en heel simpel tegelijk. En mijn psych (en velen hier) vinden dat de oorzaak van het drinken niks te maken heeft met de oplossing, de oplossing is simpelweg niet te drinken. En dat klopt ook en toch zit er zoveel achter en daarom lukt het mensen (mij) zo moeilijk dat besluit door te voeren om nooit meer te drinken. Ik probeer nu maar mijn zegeningen wat vaker te tellen als wapen tegen dat depressieve gevoel. Vorige week was dat heel sterk. Maandag begon het. Dinsdag was echt zwart. Woensdag ook nog totdat ik donderdag met alle kennis van dien opgaf. Dankjewel voor je bericht, heeft mij aanleiding gegeven om dit eens goed voor mezelf te formuleren. Veel liefs.

Prins Pils noemden we hem vroeger toch? @ikkanhet Heb weleens vaker gemerkt (bij AA) dat de terugval van een ander een trigger voor de een kan zijn. Let dan vooral op de wat hier ook gedeeld wordt namelijk de ellende, spijt, verwarring. En jij bent zo goed bezig (jekunthet!). Het is het duiveltje dat dan weer vertelt dat het allemaal best leuk is. Maar dat is het niet. Liefs.