Meisjeamsterdam

Dagpact: Niks Yana Gezond2019 Manou Rapilos Meisjeamsterdam En kennelijk is het de gewoonte om te melden of het gelukt is, dat is het geval voor gisteren. Ik heb voor het eerst in tijden weer in mijn eigen huis geslapen, wel nachtmerries gehad, maar omdat ik niet alleen sliep (mijn date sinds een paar weken sliep bij mij), kon ik de nachtmerrie, ook al lag ik daarna lang wakker, gelukkig van me afzetten. Ik ga hier vandaag verder schoonmaken en er vannacht weer slapen omdat ik morgen een doop heb en een reunie van een hardloopclub waar ik lid van ben. Alles voelt heel naakt ineens, klinkt dat gek? Omdat ik er nooit zo bij stilstond dat het invloed kon hebben op mijn nachtelijke escapades heb ik ze denk ik onbedoeld erger gemaakt en ben ik nu bang dat ik er nog heel veel 'moet hebben' om mijn hersens weer in balans te krijgen. Maar wie niet probeert, die niet wint... En dan hoop ik mijn rustige slaap en vooral energieke persoon overdag weer terug te krijgen die 'lekker' wakker wordt. Iedereen fijne dag vandaag!

@Bor dat is helemaal niet erg hoor, ik moet er ook vanaf en ben het na de eerste keer voorgeschreven te zijn, de tweede keer ook zelf gaan slikken toen ik een oude strip in mijn kast vond... ik kan dat directe wel waarderen en ik wil nu graag van mijn angsten en nachtmerries af en daar helpt alcohol niet bij. Heb me ook ergens online aangemeld voor een maand uitdaging die ik deze maand ga volgen. Nu mijn huis een grondige beurt aan het geven (en ik heb er bijna een half jaar niet gewoond, alleen af en toe geslapen, voornamelijk bij mijn ouders geweest), om er straks weer te kunnen wonen... @Myle, ik lees jou al langer, klopt het dat je ook zo'n last van nachtmerries hebt?

@lady jane en @Lonsterdankjewel voor jullie uitgebreide reactie! Ik ben inderdaad iemand die heel veel van zichzelf moet en ik heb de afgelopen tijd heel diep gezeten. Door het wonen bij mijn ouders ben ik weer in de 'kindrol' gekropen. Mijn relatie van 8 jaar met een bipolaire jongen is al ten einde gekomen 5 jaar terug, daar heb ik heel veel in meegemaakt. Ik ben altijd heel onafhankelijk geweest, maar valium slikken (deze keer voor de tweede keer) ben ik supergevoelig voor en haalt mijn lust voor het leven weg, maakt me superangstig en ik kom erachter dat het ook interacteert met alcohol (wijn in mijn geval). Dus ik heb besloten, omdat ik nog niet klaar ben met de afbouw, dat ik daar ook een tijdje vanaf moet blijven. Daar kan dit forum me bij helpen. Ik wil gewoon heel graag weer mezelf worden. In die mooie jaren had ik geen relatie, maar was ik heel gelukkig met mezelf. Ik ben onder begeleiding van een arts die me heel langzaam de laatste mg's af laat bouwen (zit nu op 1 mg). Het is niet zo dat ik in die maand moet helen, maar ik wil in ieder geval een maand niet drinken om te kijken wat dat met me doet. Ik ben er al te lang mee bezig (sinds begin dit jaar) en het heeft me een jaarcontract gekost. Ik ben daarin ook heel streng voor mezelf en heel boos om geweest. Ik wil gewoon 2020 weer goed beginnen. Vandaag in ieder geval goed bezig, ik ben weer in mijn eigen huis en ben nu aan het stofzuigen en mijn best aan het doen om er weer een beetje 'mijn huis' van te maken na bijna een half jaar van reguliere aanwezigheid (ik heb een huisgenoot, die voor mijn katten zorgde toen ik er niet was, maar die de boel ook heeft laten verslonzen). Daardoor voelt het ook minder als mijn huis. Rennen helpt me ook heel erg, ik heb na een tijd niks gedaan te hebben, twee weken geleden weer ineens een halve marathon kunnen rennen, dus ik kan meer dan ik denk. Ook het feit dat ik nu naar kantoor 'moet' helpt, thuis zitten, zoals in de eerste maanden, maakt me alleen maar angstiger en inactief...

Hoe zet ik mezelf op het dagpact zonder hele berichten te citeren? @Bor, wat voor medicatie slik je dat je nu zulke klachten hebt?

Ik heb net in Wie is wie geschreven en ben onderweg naar mijn psychologe. Ik heb door valiumgebruik heel erg last van angsten en dronk af en toe nog wijn. Ben er nu achter hoe slecht dat is voor angst, nachtmerries ed in combinatie met benzodiazepine afbouw... gun het mezelf weer om zonder angsten te leven (voor een uitgebreidere beschrijving, zie mijn voorstelpost). Dus komende maand ga ik zonder doen, gisteren was dag 1 en vandaag wordt dus dag 2. Ik wil graag weer zonder angst in mijn eigen huis kunnen slapen zonder constant te hyperventileren... en alles kunnen doen wat ik vorig jaar deed zonder erbij stil te staan, hoe waardevol de lust for life was die ik had en alle leuke dingen die ik deed, zonder dat ze overschaduwd werden door onzekerheid, angst, gevoel van falen etc. Omdat mijn leidinggevende geen idee heeft wat er aan de hand was met mijn paniekklachten etc, wordt mijn jaarcontract niet verlengd en dat vind ik zo erg... maar me verstoppen met de pillen en de angst verdoven (want dat denk ik dat het was), gaat me niet aan een nieuwe leuke baan helpen en een gemotiveerde zelf...

Hi iedereen, Ik post al een tijdje in het forum van benzodebaas, aangezien ik valium aan het afbouwen ben. Ik ben bijna aan het einde, maar ik slaap al zo'n tijd slecht, heb zulke bizarre nachtmerries en angsten, ben al een tijd geleden uitgevallen van werk, nu weer aan het reintegreren en tegelijkertijd op zoek naar een nieuwe baan. Ik heb een eigen huis, maar durf daar door alle nachtmerries bijna niet meer te slapen, alles kost zoveel moeite en recentelijk ben ik met EMDR begonnen. Een jaar geleden reisde ik alleen de wereld rond, liep ik marathons, genoot ik met volle teugen van het leven, vond ik mijn baan leuk, sprak veel met vrienden af, ging de natuur in, bungeejumpte ik op reis en leidde ik een fulfilling leven. Ik had op dat moment geen partner en wel een kinderwens, maar was ervan overtuigd dat dat wel zou komen. Ik ging altijd uit van het positieve in het leven en was een hele goede slaper. Echter, na eerder gebruik van slaappillen in het verleden (voorgeschreven door een arts in verband met slaapproblemen nav een traumatische relatie 5 jaar terug), en een grote moeite deze af te bouwen, ben ik zo dom geweest om ze weer in een kleine hoeveelheid te gaan gebruiken in januari dit jaar. Dat leidde ertoe dat ik in een hele korte tijd van prima functionerend naar heel angstig ben gegaan, sliep helemaal niet meer, kreeg paniekaanvallen, viel na maanden bijna niet geslapen te hebben uit op werk en durfde bijna niet meer de deur uit. Omdat ik per januari een nieuwe baan had en mijn leidinggevende met sabbatical was in de periode dat ik aan het werk was, begreep ze er helemaal niks van en mocht ik niet meer terugkomen op mijn functie. Na heel veel gesteggel reintegreer ik nu tijdelijk ergens anders. Ik ben bang om de deur uit te komen, ik durf niet in mijn eigen huis te zijn, woon zo ongeveer bij mijn ouders (ik ben in de dertig, niet normaal dus) en word elke nacht getergd door de meest afschuwelijke dromen en beelden. Nu heb ik gemerkt, dat ik soms wijn ben gaan gebruiken als een compensatie voor de angst die ik dagelijks ervaar. Dit helpt natuurlijk niet op lange termijn, maar lijkt op korte termijn wel verlossing te geven. ik ben er echter van overtuigd dat ik tijdelijk helemaal geen wijn of iets anders zou moeten drinken om uit deze negatieve spiraal te komen van angst en geen vertrouwen hebben in dingen. Ik ben ervan overtuigd dat ik nooit meer een baan vind, mijn cognitieve capaciteiten op dit moment ernstig 'gehandicapt' zijn door het pillengebruik en dat ik alleen, ongetrouwd en kinderloos eindig en nooit meer in mijn mooie huisje met tuintje zal kunnen slapen door de alles verlammende angst. Ik weet dat ik hierdoorheen zal moeten breken en de komende maand is daar cruciaal in. Ik moet solliciteren, me van mijn beste kant presenteren, wil van de nachtmerries af en ben als de dood voor mezelf. Nu ik begrepen heb hoe gevaarlijk het mixen van pillen (ook al is het nog maar 1 mg valium) en wijn is, heb ik denk ik extra steun in mijn rug nodig om weer in evenwicht te komen. Ik ben van plan in eerste instantie een maand zonder te doen en zou het fijn vinden om jullie steun hierbij te ervaren. Alleen al weer zonder angst te kunnen leven, is de mooiste beloning die ik mezelf in het vooruitzicht kan stellen... Ik heb meer mensen gelezen hier die last hebben van angst en/of depressie. Het gekke is, dat heb ik zonder pillen helemaal niet... dus mijn angst is chemisch en toch kan ik me daar rationeel niet van losmaken. Ik ben de nachtelijke beelden over mezelf op een brandstapel of uitgescholden door een groep mensen zat...

Nou tot zover mijn goede dag en bui... nu zit ik hier weer huilend van de paniek en een hoge hartslag en ben ik het positieve gevoel volledig kwijt en ben ik weer zo bang voor de nacht die komt... Zo gaat het op en neer en is mijn hoop weer verdwenen

Zo hier gelukkig na gisteren een betere nacht. En dan nog niet eens in mijn eigen bed, maar dat van de jongen die ik een week geleden heb ontmoet en nu voor de derde keer in een week een date mee had... Ik vond het heel spannend maar had vannacht wel heftige dromen, maar geen nachtmerries die ik me nog herinner. Ik voel me wel heel moe nu, gisteren langs het strand gelopen en daarna bij hem thuis gegeten en wat is het weer leuk als iemand die je stiekem toch wel een beetje leuk vindt, moeite voor je doet en voor je kookt en je daarna lekker cosy tegen elkaar aan kunt kruipen op de bank. Ik heb al een tijdje vooral veel dates gehad met mensen die andere doelen hadden dan serieus worden op een bepaald moment, en aangezien ik niet lekker in mijn vel zat, heb ik het maar helemaal aan de wilgen gehangen een tijd... Ik besefte me inderdaad net dat (nav een opmerking van iemand op de dagdraad gisteren), dat ik me al zoveel beter voel fysiek dan een tijd geleden. Maar als ik de 'normale' dingen doe die ik een jaar geleden deed zonder erover na te denken, is het verschil dan weer heel groot of als ik een terugslag krijg die ik niet verwacht, voelt het verschil per dag gewoon heel groot. Ook neem ik de werkelijkheid dagelijks nog niet helemaal waar zoals het zou moeten, mijn geheugen is wel weer redelijk OK (soms test ik het nog wel door te proberen te herinneren wat ik allemaal gezegd of gedaan heb), maar het is alsof ik de lucht wel zie maar niet altijd voel, al zing ik af en toe wel weer mee met muziek. Mijn zelfvertrouwen is nog wel heel broos, morgen een sollicitatiegesprek, erg spannend, maar ik probeer het per dag te nemen. Ik zat gisteren met die jongen te praten over alle reizen die ik gemaakt heb en de mooie gevoelens die ik daarbij heb ervaren, dat wil ik zo graag weer gaan ervaren... Elke nacht die roet in het eten gooit is moeilijk, en die zal ik alleen moeten doorstaan, maar ooit zullen die overgaan... Een tijdje geleden had ik nog regelmatig zelfmoordgedachten en was ik nog zover van het pad af, en kwam ik hele dagen niet uit mijn bed en zat ik alleen social media te bekijken hoe leuk andere mensen het hadden. Ik voel soms weer een beetje betrokkenheid bij de wereld en ben wel bang dat ik faal, maar weet als ik het niet probeer dat het me dan ook niet gaat gebeuren... En mijn natuurlijke houding is dat ik overal op af ga en alles wil proberen, soms in het verleden misschien wel teveel... En dat ik mezelf dan eerder moet afremmen. Maar de verbondenheid met mensen en het leven is waarvoor ik het weer wil doen, en het feit dat ik dat soms weer ervaar is zoveel waard. Benzo's hebben me letterlijk gedisconnect van de rest van mensen en het leven en me er buiten gezet. @bolletje Hopelijk heb je lekker met je dieren geknuffeld, ik heb 2 katten thuis (mijn huisgenoot past daar nu al maanden op omdat ik niet in mijn eigen huis woon) en ik mis ze allebei heel erg. @Huisvrouw Klinkt goed, fijn dat je een goede week gehad hebt!

Hi allen! Ik tikte dan gisteren wel een positief bericht over waar ik allemaal mee bezig ben... maar werd vannacht weer keihard teruggegooid in de afbouw en alle gevolgen. Ik kwam relatief vrolijk thuis van de voorstelling Willem van Oranje, waar een vriend van mij in speelde als acteur. Daarvoor hadden we gezellig gegeten en ik weet van mezelf dat ik redelijk op tijd in bed moet liggen, omdat ik niet meer in slaap kom na ongeveer 07:00 's morgens. Daarvoor word ik vaak wakker, en droom en nachtmerrie ik veel, maar val ik meestal nog wel in slaap. Vannacht werd ik voor mijn gevoel weer helemaal terugggeworpen in alle angstbeelden, afgrijselijk gedroomd over brandstapels (kwam in het theaterstuk voor), mensen die tegen me schreeuwen en constant het gevoel dat ik tijd kwijtraak terwijl ik die ook gelukkig zou kunnen doorbrengen. En dan weet ik dat het is dat ik de wereld nu zo ervaar, maar dat hij niet zo is... en dan voelt het allemaal zo zinloos. Ik voel me dan gewoon geen moment rustig, kalm en gerust en lig te wachten in bed met allerlei ongewenste gedachten die vanuit het niets komen en boze/beangstigende stemmen/beelden die ik ooit ergens eerder in een film oid heb gehoord. Ik ben bang dat ik te laat ben, om mijn dromen waar te maken, om een liefhebbende partner te krijgen (ben net 39 geworden), weer te genieten van het leven en moeder te worden... Dat beheerst ook mijn gedachten 's morgens en daar kan ik niks aan doen, zet altijd mindfulness aan, maar dan krijg ik letterlijk rillingen en kan ik niet meer stil blijven liggen door de nervositeit... En ook nu ik weer sollicitaties heb ben ik alleen maar zo bang om afgewezen te worden en het niet te kunnen (wel in mijn CV, maar niet op dit moment), dat ik de wereld voor de gek houd ofzo... Was van plan weer naar mijn eigen huis te gaan, maar nu na zo'n nacht durf ik dat niet meer... @EefjeJ Gefeliciteerd! Ik vierde mijn verjaardag een paar weken terug ook niet, meestal zorg ik dat ik op vakantie ben... maar nu voelde ik ook helemaal geen reden om het te vieren. @Cyclad58 Fijn te weten dat het uiteindelijk een beetje op de achtergrond verdwijnt en 'ineens' twee jaar geleden is!

Zo iedereen, ik doe ineens sinds ik weer reïntegreer veel meer dingen, maar het gaat allemaal niet van harte. Net weer een stukje hardgelopen (6 km ging moeizamer dan 21 afgelopen zondag, maar ik ben weer naar beneden naar 1 mg diazepam) en heb overal nog zoveel angst bij of ik het kan. Constant die nagging voice in mijn hoofd. Het is al veel beter dan het was, ik hoef niet meer elke dag op te staan met een paniekaanval en als ik meestal iets aan het doen ben gaat het wel, maar de angst blijft. Vanavond ga ik naar een theatervoorstelling, volgende week heb ik en twee sollicitatiegesprekken, begin ik met 3 x 5 uur reintegreren en mijn eerste EMDR behandeling. Ik vraag me constant af of ik dat allemaal wel kan bolwerken... Volgens mij moet ik het gewoon maar per dag zien. Ik ga in ieder geval weer een keer in mijn eigen huis slapen, om te testen hoe dat gaat. Toch voel ik soms ook wel weer blijdschap, maar dat is meestal van korte duur omdat ik daarna weer een nacht met nachtmerries heb... ik hoop echt dat de EMDR daar tegen gaat helpen. Jullie allemaal een fijne vrijdagavond gewenst en hopelijk een energiek weekend zonder veel klachten!

He, wat vervelend om te horen dat @doorbijter dat je naar huis moest vanwege je klachten. Maar ergens zijn waar je het niet naar je zin hebt is ook niet fijn... Ik heb sinds het lopen van de halve marathon afgelopen zondag een enorme boost gekregen. Ik ben sinds vorige week weer 3x4 uur aan het reintegreren waar ik heel blij mee ben. Daarnaast moet ik ook wel weer dingen doen, want eind december loopt mijn contract af dus ik moet solliciteren... Alles voelt nog wel heel onwennig, ik was gisteren bijna een hele dag van 9 smorgens tot 11 savonds onderweg en ben nu ook helemaal kapot vandaag. Volgende week eindelijk mijn eerste EMDR sessie, ik ben heel benieuwd of dat me gaat helpen bij het verminderen van mijn nachtmerries en weer een beetje normaal slapen, in plaats van de blokken van 1 a 1,5 uur die ik nu maak en daarna altijd heel heftig wakker word en mijn nachtmerries bijna altijd nog weet. Ik word nu nog steeds heel vaak wakker en met de meest bizarre beelden. Vannacht clown It die in de brand vloog... Ik hoop door meer dingen overdag te doen ik niet meer zo geleefd word door de nachten. Mijn zelfvertrouwen is nog heel broos, maar ik zit nu op 1 mg diazepam en ben dus bijna klaar met de afbouw. Veel pure lichamelijke klachten heb ik niet meer (behalve moeheid en , maar wel veel mentale onzekerheid/minderwaardigheidsgevoelens/nachtmerries/doemscenario's voor de toekomst. Maar het lijkt in ieder geval of dat voor de buitenwereld een stuk minder speelt, ben voor 2 sollicitaties meteen door naar een tweede ronde... kennelijk kan ik me nog redelijk presenteren. Maar je perceptie van de werkelijkheid is door benzo's zo vervormd... Ik weet nog toen ik de vorige keer afgebouwd was na een hele tijd dat ik de wereld ineens weer voor de 'werkelijkheid' kon zien en de normale gevoelens erbij kon hebben in plaats van dat gedissocieerde gevoel (gevoel van afstand, er niet bijhoren). Maar de tegenstelling tussen hoe de buitenwereld me ziet en hoe ik mezelf soms voel is vaak zo groot... Ik hoop echt dat ik binnenkort voor langere periode naar mijn eigen huis terug kan, dat mis ik eigenlijk bijna het meeste. Om even te verduidelijken; ik durf niet goed alleen te zijn in mijn eigen huis, sinds ik de slaap problemen kreeg en de paniekaanvallen. Ik ben zo bang om 's nachts compleet hyperventilerend in bed te liggen en dan de crisisdienst te moeten bellen... Sindsdien ben ik dus voornamelijk bij mijn ouders in huis geweest, op de periode in de kliniek in Portugal na in mei/juni.

Hi iedereen! Hopelijk hebben jullie een rustig weekend gehad! Zo, ik start de dag positief; nadat ik vorige week weer begonnen ben met 12 uur reintegreren op werk en nog steeds beep slaap maar mezelf gedwongen heb, zit ik nu weer in de trein naar werk. En gisteren heb ik against all odds een halve marathon waar ik me 6 maanden geleden voor had opgegeven gelopen, zonder dat ik de laatste tijd noemenswaardig had getraind... en het ging eigenlijk best lekker! Ook weer een keer in mijn eigen huis geslapen, weliswaar slecht en nog steeds met veel angst, maar het is een stap in de goede richting... in dit geval 21 km :-) Iedereen een fijne dag vandaag, ook al regent het een beetje teveel!

Ik ben net weer begonnen met reintegreren, na een conflict met mijn leidinggevende dat ik dat niet in mijn eigen functie zou mogen. Nu zit ik sinds kort tijdelijk op een andere afdeling om te reintegreren, en kost het me heel veel moeite om de deur uit te gaan, in dit geval mijn ouders huis, maar als ik eenmaal de deur uit ben, gaat het wel. Slaap is voor mij een heel groot probleem, zolang ik daar geen vertrouwen in heb, voel ik me constant onzeker over alles wat ik doe in het leven. Dus elke avond is spannend en ik ben nu bang om alleen in mijn eigen huis te slapen, dus ik woon eigenlijk al een tijd doorlopend bij mijn ouders, terwijl iemand anders op mijn huis past. Ook voel ik me minderwaardig over alles wat ik doe en heb ik weinig zelfvertrouwen over mezelf en zie ik dingen die ik doe in een 'grijs' daglicht. Van de vorige keer weet ik dat ik het is alsof er een angstige sluier ligt over alles wat je doet. Ik weet ook dat die vorige keer op een gegeven moment is opgetrokken en dat ik weer ging slapen, maar niet meer precies wanneer. Totdat het gebeurt, weet je het niet... Tot die tijd zal ik het met de gevoelens moeten doen die ik nu heb, weinig zelfvertrouwen, angst, en nachtmerries en donkere gedachten die mijn gedachtengang beheersen. Ik maak me zorgen over zaken waar ik normaal niet eens bij stilsta en ben bang dat dit niet meer overgaat... Al zijn mijn fysieke klachten al een stuk minder en heb ik het gevoel dat mijn hersenen het af en toe weer doen en ging mijn sollicitatiegesprek eigenlijk best wel oke gisteren. Ik ben nu wel bang dat ik niet zal kunnen wat ik gisteren allemaal verteld heb, maar dat kon ik in het verleden ook... Het lijkt alleen alsof alles heel veel moeite kost, opstaan, de deur uitgaan, elke keer weer een drempel over, de vanzelfsprekendheid overal van is weg, hardlopen, alleen kunnen zijn, het geloof in dat ik wel een partner vind...

@bolletje bedankt voor de tips. Ik ben idd superrationeel, alleen het lichamelijke, hyperalerte neemt het regelmatig van me over en ademhalingsoefeningen als ik op het randje van hyperventilatie zit, zijn zelfs moeilijk om me weer niet misselijk te krijgen (ik ben dan bang om te kokhalzen). Ik weet dat de angst voorlopig nog niet weg is een aangeziek superslecht en weinig slaap en as maandag weer op kantoor moet beginnen en weer moet gaan solliciteren, ben ik van tevoren al zo bang... tegelijkertijd doe ik de afgelopen tijd veel te weinig en heb ik daardoor ook weinig afleiding van al deze doemscenario's. Andere mensen die veel last hebben gehad van angst die geleidelijk minder werd en de bijbehorende doemgedachten en hyperalertheid van het lichaam ook?

@Cyclad58 Ik ben ook een weekend weg met 10 man! Wat toevallig, zit in Dusseldorf nu. Vannacht op tijd naar bed gegaan maar ben zo hyperalert en zo bang de hele tijd, dat ik amper kan slapen en bij het minste of geringste wakker word. Als ik vannacht 3 uur gemaakt heb is het veel, in stukjes... ik kan ook niet goed blijven liggen in bed, te nerveus, teveel gedachten, te zenuwachtig. Het heeft me heel veel moeite gekost om op dit weekend mee te gaan, dus ik ga wel een beetje proberen te genieten vandaag maar vind genieten op dit moment zo moeilijk... gisteren een hyperventilatie aanval in restaurant die ik op de wc heb moeten verwerken...

@Wanhopige ik ben bij afbouw diazepam omdat ik niet meer sliep ook quetiapine gaan slikken (moest), sliep daar even beter van, maar het was binnen no time uitgewerkt en moest opgehoogd worden... en moest er daarna in een keer weer cold turkey vanaf, en sindsdien weer terug bij af met slapen en extreme angst en paniek... dus let goed op! Dit is natuurlijk alleen mijn ervaring...

Hi allen, Zit nu na opnieuw herinstalleren op 4 mg diazepam op 1.5 mg, na een eerdere snelle kliniekafbouw van 14 naar 0 mg in 6 weken. Ik heb vijf jaar geleden eerder een periode diazepam geslikt en langzaam afgebouwd toen, sliep wel slecht en had klachten, maar die was ik nadat de hele epIsode afgelopen was min of meer vergeten. Nu merk ik dat ik al een aantal weken minder last heb van pure lichamelijke klachten, behalve mijn stoelgang, en natuurlijk slecht slapen, maar de bizar grote angst, negatief denken, bijna niet slapen met bizarre nachtmerries en het gevoel dat ik bij bijna alles wat ik onderneem (ook al Is het de deur uitgaan) zo veel moeite moet doen. Ik hou van mensen maar voel me constant angstig en geagiteerd en dat uit zich ook in gezelschap. Ik durf bijna niet alleen te zijn, ben al maanden thuis bij mijn ouders en kom soms wel eens in mijn eigen huis maar echt met momenten en het liefst niet alleen. Daarnaast ga ik nu weer reintegreren op werk na lang gesteggel en moet ik ook weer solliciteren omdat mijn contract afloopt per 31 december. Ik ben zooo onzeker over mezelf en wat ik kan, ten opzichte van wat ik kon en wie ik drie kwart jaar geleden was... maar vooral die angst 24/7 en die niet aflatende stroom van negatieve gedachten, doemscenario's en gedachten dat ik alles kwijtraak en mijn huis moet verkopen, zijn vermoeiend en maakt dat ik er soms geen licht meer in zie. Het is alsof het beloningseffect van dopamine weg is gevallen in alle activiteiten die ik leuk vind... Hebben jullie ook zo'n last extreme angst en nachtmerries, alsof er evolutionair gezien een kudde beren aankomt maar ik rationeel weet dat die er niet is en het toch constant voel...

Hi allen, Tijdje geleden dat ik hier geschreven heb, ik ben in mei en juni in een particuliere kliniek geweest waar ik 14 mg diazepam heb afgebouwd in 6 weken en aan een antipsychoticum ben gezet. Toen ik terugkwam hoorde ik van mijn leidinggevende, die op sabbatical was een half jaar toen ik begon met werken en ook toen ik uitviel, dat ik niet meer welkom was op de afdeling in mijn eigen functie. Behalve de heftige effecten van een te snelle afbouw van diazepam (ik heb het eerder geslikt, succesvol afgebouwd en heb nu vele malen meer last), cold turkey moeten stoppen met een antipsychoticum en de pijn en teleurstelling over niet meer mogen terugkomen op mijn werkplek (heb jaarcontract), ervoer ik vooral veel cognitieve en fysieke verschijnselen. Na een hoop gesteggel over waar ik dan wel mocht reintegreren (heeft 3 maanden gekost voor een groot bedrijf om een tijdelijke plaats van 3 weken te vinden), een hoop stressvolle confrontaties met mijn leidinggevende (die zoals mijn arbo arts zegt 'zelf op de stoel van de arts gaat zitten en meent te kunnen beoordelen wat ik wel en niet kan'), en voor mij een steeds hoger wordende torenhoge drempel om weer terug te keren naar de normale wereld, mijn eigen huis (ben momenteel nog steeds bij mijn ouders) en activiteiten, ben ik twee maanden geleden weer opnieuw begonnen met diazepam 4mg. Nu zit ik op 1.5, was ik weer in staat om iets te doen en de deur uit te gaan, waren mijn fysieke verschijnselen iets afgenomen en kon ik af en toe weer lachen. Echter, door hoe mijn leidinggevende me dag na dag een mes in de rug probeert te steken, wat ik niet begrijp want ik ben toch over 3 maanden weg, neemt mijn stress weer zo toe dat ik niet meer alleen durf te zijn, hele dagen in bed ga liggen uit angst en 's nachts weer getergd word door de meest angstaanjagende nachtmerries, beelden en rare intrusive en random gedachten. Vannacht ben ik in een nacht verdronken, gescalpeerd en gevierendeeld... en elke keer totaal in paniek en schreeuwend wakker. Ik ben zooooo bang nu, durf de confrontatie met haar niet aan, maar moet haar overmorgen weer zien. Ik zie alles heel zwart in, ik ben mislukt, het kan niet meer goedkomen en zij heeft gelijk dat ik een mislukkeling ben... Ik wou zo graag dat het anders voelde, maar helaas, voelt niet zo en ik ben nog niet eens op 0... ik kan niet tegen die cortisol en adrenaline in me, en ik word er geen moment van verlost... as we speak zeggen mijn ouders een vakantie af omdat ze mij niet alleen willen laten... wat is er verworden van de levensgenietende, wereldreizende, hardlopende ik?

Hi allemaal! Sinds kort gaat het beter met mij! Ik heb een hoop shit achter mijn kiezen gehad met mijn gesprekken over reintegratie, want mijn werkgever wil niet meewerken vanwege het feit dat ik maar een jaarcontract heb. Maar ik ben nu drie weken van de Seroquel af, begin me fysiek beter te voelen en kan weer hardlopen, vandaag 10km! Ik ben in de afgelopen weken een aantal keer met vrienden afgesproken, kan weer gewoon op een terras zitten en doe weer een soort van mee met het sociale leven. Ik ga vanavond voor het eerst weer in mijn eigen huis slapen, waar de nachtmerries begonnen, maar ik begin iets vaster te slapen en zit nu al twee weken opnieuw op 4 mg diazepam die ik heel langzaam ga afbouwen. Maar op sommige momenten is het nerveuze en krampachtige gevoel weg uit mijn lichaam en als ik hardloop heb ik het gevoel dat er wel iets goedkomt, al is de morgen erg moeilijk (dan zie ik alles heel negatief in) en is elk gesprek met mijn werkgever een verzoeking, ik wil werken maar ze willen me niet laten reintegreren in mijn oude functie... morgen weer met rechtsbijstand bellen. Maar er zit vooruitgang in en de mist in mijn hoofd trekt langzaam op!

Hi mensen, Ik heb weer een paar dagen niet geschreven, maar omdat ik cold turkey met de seroquel heb moeten stoppen, nam mijn paniek weer zienderogen toe, zat ik de hele dag te trillen, sliep helemaal niet meer, was zwaar depressief en hoorde ik ook nog eens van mijn werkgever (heb een jaarcontract) dat ze geen vertrouwen hebben in reintegratie en dat ik niet meer welkom ben op de afdeling. Ik was daar helemaal kapot van en in overleg met mijn ouders heb ik geen andere keus gezien dan weer opnieuw te reinstaten op 4 mg diazepam. Eerder heb ik dit gedaan in de vorige afbouw en toen is het me gelukt om langzamer af te bouwen, dat ga ik nu ook doen, gezien het feit dat het in de kliniek in Portugal veel te snel is afgebouwd. De seroquel is nu in ieder geval eraf, of het uit mijn bloed is weet ik nog niet, maar ik ga ook weer proberen iets met mijn hersens te doen door een online cursus die ik nog geen 8 maanden geleden heb gedaan opnieuw te doen om te kijken of het nog OK komt met mijn hersencapaciteit... En wat denken jullie? Vannacht heb ik voor het eerst in een half jaar 6 uur aaneengesloten geslapen en vanmorgen voel ik me een stuk beter! Ik heb me aangekleed, een stuk buiten gelopen, een aantal vriendinnen gebeld, terwijl ik daar afgelopen weken niet toe in staat was... Ik weet ook niet of dat aan de reinstatement ligt, maar misschien gaat dat me toch helpen... Jullie alle goeds voor vandaag.

Hi iedereen, hier ben ik weer, ik ben maandag bij de psychiater geweest die me voor het eerst zag, en na 10 minuten meende hij te kunnen besluiten dat ik in een keer met de seroquel (die ik sinds twee weken op 100 mg slik, daarvoor twee weken 50 mg, en daarvoor 6 weken 12.5 mg, om op te kunnen slapen, wat ik sinds begin juni er niet meer op doe) kan stoppen, omdat hij me graag 'puur' wil zien. Nu wil ik ook graag van alle medicatie af om me iets minder 'vaag' te voelen, maar vraag ik me af of in een keer stoppen zo kan... argh toen ik niks slikte had ik nergens last van en nu overal van en heb ik het gevoel dat ik hier niet meer uit kom...

Hi @Robbin, dankjewel voor de tip! @Cura, ik ben benieuwd hoe de afbouw bij jou gegaan is en welke klachten jij hebt gehad.

Hi iedereen, daar ben ik weer na een paar dagen... Dank jullie wel voor jullie steun een paar dagen geleden. Ik ben nog steeds zo vaag in mijn hoofd, slaap slecht (maximaal 1 uur aaneensluitend), neem de wereld raar waar, stoelgang helemaal van slag en moet morgen naar de psychiater en zal hem dan eens vragen over depersonalisatie en derealisatie. Dat duurt nu al een aantal weken en daarnaast is mijn evenwichtsgevoel nog steeds heel raar. Ik kan ook nog steeds niet in bed blijven liggen zonder de meest bizarre beelden en gedachten die in mijn hoofd opduiken, vanmorgen dat iemand mijn neus afsneed... Hoe bizar. Hebben jullie ook last van bizarre en random, hele enge beelden? Ik merk verder dat ik heel opstandig en boos ben. Ik ben bij mijn ouders en moet allerlei dingen doen, maar reageer boos en kortaf op elke vraag. Ik begrijp er niets meer van wie ik ben. Ook slik ik dus sinds twee maanden Seroquel, eerst een maand 12,5 mg, toen twee weken 50 mg en nu sinds anderhalve week 100 mg. Kunnen die bijwerkingen ook daardoor komen?

Oh als ik jullie zo lees, vrees ik het ergste... Niemand heeft me in die tijd nog van pillen voorzien, ik vond een oude strip in de kast en daarna ben ik naar mijn huisarts gegaan... Wat is kindling? En ik dacht echt dat ik langzaam afbouwde, dat verzekerden ze me... De arts die ik nu heb is de verslavingsarts van de Nederlandse organisatie waarmee ik naar de privekliniek in Portugal ben gegaan dus die gaat me nooit meer iets voorschrijven om opnieuw af te bouwen... en ik denk dat ik dat al te vaak gedaan heb... Ik ben er nu echt van overtuigd dat ik geheugenschade heb en ben zo in paniek, ik weet dat het raar is maar ik ben er echt van overtuigd... En dit hou ik niet lang meer vol met die zelfmoordgedachten... Wat moet ik nu, ik ben zo bang...