Meisjeamsterdam

Lieve @Myle, het leven wordt ook voor jou ooit makkelijker. Soms lijkt het nu nog heel ver weg te zijn, maar er komt een tijd dat je hierop terugkijkt en denkt 'wist ik toen maar wat ik nu weet, het heeft me alleen maar sterker gemaakt'. Dat gun ik je heel erg. Wel meer mensen hier overigens.

dagpact Ties Sonnetje Meisjeamsterdam Hier na een nacht relatief onrustig slapen en een hoop zenuwen, gedachtenkronkels en rare tintelingen (zal wel benzo ontwenning zijn), toch opgestaan en naar werk. Vanavond weer voor een aantal nachten naar mijn eigen huis en ik heb de komende dagen een aantal leuke afspraken gemaakt, ook 's avonds, waar ik die de afgelopen tijd afhield. Morgen ook een sollicitatiegesprek... per januari ben ik dus op zoek naar een nieuwe baan omdat mijn jaarcontract niet verlengd werd doordat ik uitgevallen was door de benzo ontwenning. Het blijft toch zeer doen dat dat gebeurd is en dat men er niets van begrijpt, dus maar op naar iets nieuws. Ik wil alleen mijn zelfvertrouwen niet verliezen omdat ik er elke keer weer aan terugdenk en ik weet wat de echte reden is, maar andere mensen niet... Geloven jullie ook dat het wel goedkomt?

Ook hier dagpact geslaagd!

Wat zijn actyfrieten?

Voor mij geen idee wat ik ga eten, want ik ben weer terug bij mijn ouders na een aantal dagen in Amsterdam geweest te zijn... moest weer terug want mijn laatste afbouw diazepam ligt hier en ik had niet genoeg bij me om te blijven... dus eet ik met de pot mee. Maar gelijk voelt het weer alsof ik terug ben bij af, veels te warm hier, droge lucht en het tempo van bejaarde mensen, wat mijn ouders ook zijn natuurlijk. Ik heb weer even aan mijn eigen leven mogen proeven en ook al voelt het onzeker, het was toch erg fijn. Vandaag dag 5 zonder wijn, best fijn! In mijn eigen huis heb ik ook een stuk minder verleiding want ik heb het ook gewoon niet in huis, maar mijn moeder drinkt veel rode wijn en dus staat het overal... Niet dat ik dan geneigd ben om het te nemen, maar ik voel me dan alsof ik overal om moet vragen, om iets te pakken in de keuken, etc etc. Terug in de kindrol, wat ik tijdelijk ok vond en me zo onveilig voelde dat ik het nodig had kennelijk, maar recentelijk kregen we zelfs ruzie om een vestje wat ik moest strijken van mijn moeder en wat ik niet wilde strijken, en daardoor voelde ik me echt weer 14...

Dit weekend ben ik voor het eerst weer drie dagen in mijn eigen huis wezen slapen, en mijn slaap is al beter en dieper dan het was, al heb ik nog veel dromen. Het is alsof ik dat elke dag opnieuw moet beseffen en bedenken dat het proces niet lineair gaat en ik het ene moment, zoals dit weekend, en vrijdag een leuke date kan hebben, zaterdag mijn hele huis op kan ruimen (met de nodige frustraties en een huiluitbarsting, dat wel), en zondag in een dag kan hardlopen, naar een doop kan gaan, naar een reunie van een hardloopevent (33 km op de fiets heen en terug in de regen) en daarna nog met een vriendin bij mij thuis op de bank kan bijkletsen, en vandaag weer als een soort zombie op mijn werk zit, en het gevoel het dat mijn hersens weer volledig uitgeschakeld zijn en ik er meer ben dan dat ik daadwerkelijk een constructieve bijdrage lever. Omdat ik me elke keer eerst weer beter voel en daarna weer vaag Dan weer even deel van de wereld en daarna weer volledig erbuiten Het ene moment denk ik dat weet wat ik moet doen en het andere moment ben ik 'blank' Het ene moment denk ik het komt allemaal wel goed, ik werk nu 4 dagen (van 5 uur) in de week vanaf deze week, ik heb weer meer energie, ik heb al een paar dagen minder nachtmerries, en het andere moment denk ik hoe ga ik het in 's hemelsnaam allemaal bolwerken? Ik schrijf veel van me af en dat helpt. Schrijf nu ook op het andere forum (AdB) omdat ik bewust gestopt ben met wijn, ik wist niet hoeveel invloed dit kon hebben op het herstel... Daar is het iets actiever en krijg je sneller antwoorden, dat helpt ook. Maar terugzijn in mijn eigen huis zorgde er gelijk voor dat ik weer voor mezelf ging zorgen, boodschappen doen en koken en dat deed me goed. Het is toch meer mijn plekje en gaat mijn 'thuis' weer worden ipv mijn ouders huis. Mijn eigen bed ligt ook lekkerder :-) Maar vandaag op het werk voel ik me dan weer volledig disconnected van alles en is mijn motivatie geheel weg. Maar ik ben er in ieder geval. Zit nu op 1 mg en ga over een dag of twee naar 0,5 mg diazepam. Bijna klaar...

Dankjewel CoconutWoman! Gelukkig heb ik niet vaak katers, maar wel een heel vaag gevoel als ik en een pil heb geslikt en iets had gedronken... dan voelde ik me echt van de wereld af. Nu heb ik het soms nog overdag... maar dat zal de ontwenning van de pillen zijn.

Hi @spirit, ik heb het gevoel met name dit jaar gehad, daarvoor was het eigenlijk een standaard vanzelfsprekend iets waar ik enorm van kon genieten, want ik ben echt een saamhorigheidsmens... en dan ook met name in werk. Ik heb lang in de financiële sector gewerkt en daar was het bij allerlei reorganisaties op een gegeven moment een soort standaard cultuur dat je regelmatig een mes in je rug kreeg en de 'gezelligheid' en het samenwerken in een team geheel wegviel uit een soort overlevingsmodus. Daar kon ik dan ook niet goed tegen. Verlegen ben ik in het dagelijks leven gelukkig niet, ik ben eerder te extrovert (ook een flapuit dus), en dat waarderen mensen meestal wel in mij :-). Maar door het gebruik van pillen is dat dus veranderd en als ik me dan niet goed voel, trek ik me dus wel terug in communicatie en heb ik het gevoel er niet bij te horen... dat is dit jaar dan ook gebeurd door de uitval op werk en het feit dat mijn leidinggevende, die me niet kende (was op sabbatical toen ik begon en heeft me niet meegemaakt), het allemaal heel economisch heeft gezien en me niet meer wilde terugzien op mijn eigen werkplek. Als er iets niet getuigt van vertrouwen... Ik had het kunnen aanvechten juridisch maar voor een jaarcontract leek het me de moeite niet. Maar het gevoel van buitensluiten dat je daardoor krijgt is enorm. Als iemand je eerst vol enthousiasme aanneemt, je daarna door allerlei factoren moet overleven, helemaal niet meer slaapt, constant paniekaanvallen hebt, en je dat wel allemaal tegen de arbo arts vertelt en je een en ander ook wel wilt delen met je leidinggevende, maar die vanaf het begin dat je elkaar voor de tweede keer in je leven ziet aangeeft dat ze geen vertrouwen meer heeft in jouw herstel en succesvol zijn in de baan, als je klachten eindelijk een beetje minder zijn... Dan is dat alleen nog maar slechter voor je zelfvertrouwen en je herstel. Ik ben van mening dat het daardoor allemaal een stuk langer heeft geduurd dan nodig is... Maar goed, no crying over spilt milk...

agpact rapilos Niks Myle MeisjeAmsterdam

Zo weer een nacht redelijk geslapen, en nu weer op mijn reintegratieplek. Ik zit hier maar een paar weken en merk dat mensen wel blij zijn dat ik er ben, omdat ik nuttige dingen doe, maar toch voel je dat je er niet helemaal bijhoort en dat je niet uitgenodigd wordt voor teamuitjes enzo. Ik heb dit jaar veel gevoeld dat ik er niet bij hoorde. Omdat ik me door het pillen slikken gedistancieerd voelde van de wereld, fysiek rot, verdrietig, maar ook omdat de waardering van mensen om je heen en het vanzelfsprekende ergens bij horen ineens wegviel. Gelukkig is het nog maar tijdelijk en hoop ik binnenkort weer ergens fijn bij aan de slag te zijn en er ook weer bij horen bij teamuitjes enzo. Wat ben ik toch af en toe een sentimentele sok qua het er graag bij willen horen... Maar dit weekend weer een heel weekend in mijn eigen huis en vandaag zet ik mezelf wederom op het dagpact, dag 5!

Ik ben ook weer bij radler 0.0 gebleven vandaag!

Spannend! Ik ben ook net begonnen aan een EMDR traject... hoor ineens heel veel mensen met positieve verhalen erover of in ieder geval positieve ervaringen van mensen in hun omgeving... maar het is wel intensief en dus ook eng en onbekend... Krachtige uitspraak dat je zegt 'het verleden kan ik niet veranderen, maar het heden wel'. Succes!

Ik snap de discussie over complimenten; ik had nooit gedacht dat ik het eng zou vinden om in mijn eigen huis te slapen als iemand die al 20 jaar op zichzelf woont, maar door mijn nachtmerries en angsten is dat nu wel wat de werkelijkheid is en kan ik het maar heel geleidelijk opbouwen en ben ik zeker gevoelig als iemand zou zeggen dat 'het niets voorstelt of dat ik me aanstel', ik vind een compliment vanuit begrip juist fijn.

Hahaha, met een lege maag kom je nergens...

Ik heb vannacht, ondanks intensieve dromen, goed geslapen! Ben vanmorgen om half negen gaan hardlopen en daarna naar een doop van de zoon van vrienden van mij geweest. Ik kon daadwerkelijk weer blijheid voelen met muziek op mijn hoofd en na een nacht met diepe slaap in mijn eigen huis. Het depri, waardeloze gevoel van gisteren is weg. Ik stond net na te praten met mensen in die kerk (ik ben niet gelovig in die zin), maar ken wel een aantal vrienden die deel van die gemeenschap in Amsterdam zijn), en ik besefte me maar weer eens dat mijn beeld van mezelf alleen bepaald wordt door mezelf... Ik sprak mensen die ik vaak heb afgezegd in de tijd dat ik me zo fysiek rot voelde en die ik dacht dat ze me niet meer wilden zien als het niet goed met me ging... En dat ik door constant 'veilig' bij mijn ouders te zijn, ook hun tempo ben gaan leven, dat van een bejaarde, want mijn ouders zijn bejaard. Niet dat dat tijdelijk niet goed was, maar het is tijd dat ik mijn eigen weg weer ga vinden en dat betekent een hoop proberen en soms doorstaan met gevoelens die ongemakkelijk, onrustig zijn etc, voordat ik me weer 'veilig' kan voelen bij mezelf en mijn zelfvertrouwen kan terugvinden. Ik las daar vandaag iemand anders over, dat kan je alleen zelf doen, dat kan een middel niet voor je doen... dat verwoest je zelfvertrouwen alleen maar keer op keer, mits gebruikt voor de verkeerde reden, dus om te verdoven of in casu van het niet kunnen houden van maat. Je kunt het ook niet uit anderen halen, die kunnen je hoogstens helpen... Die innerlijke kun je vrede kun je alleen zelf creeeren door goed naar jezelf te luisteren en dingen doen die je gelukkig maken. En wie ben ik om mensen niet te geloven die zeggen dat ze me ook graag willen zien als het even niet zo goed gaat en dat ze me willen helpen? Dat we niet voor niets vrienden zijn? Ik wil heel graag niet leven uit angst, maar heb dat in het afgelopen 8 maanden wel gedaan. Ik heb zelfs antipsychotica voorgeschreven gekregen, waar ik fysiek zo ziek van werd en nog meer paniekaanvallen van kreeg. Ik wil vanaf nu en in de toekomst weer gaan leven zoals ik daarvoor deed, uit liefde en vertrouwen in het leven en de mens om me heen en dat het wel goed komt. De connectie met mezelf kan ik alleen weer maken als ik dit doe door deze constant te voelen en hem niet uit te schakelen. Dit geldt ook voor de connecties met anderen, liefde kun je niet voelen als je die zoekt in een pil (in mijn geval). En als ik me weer eens onrustig voel of niet weet of het goed komt, kan ik altijd schrijven (dat heeft me altijd heel erg geholpen), of gaan hardlopen, dat geeft ook altijd vertrouwen. En ook mijn slaap zal weer veilig worden als ik weer meer dingen doen die me vertrouwen geven.

Bij mij ligt dat gevoel grotendeels aan de benzodiazepine afbouw... maar na net 5 km te hebben hardgelopen in de (nu) nog zon voel ik me nog steeds normaal!

Ik ben na een goede nacht in mijn eigen huis (HOERA!) net koffie gezet en ga zometeen in de zon nog een rondje hardlopen voordat ik naar andere dingen van vandaag ga. Voor nu geniet ik even van dit gevoel en niet het zenuwachtige gevoel dat ik gewend ben! Dagpact: MeisjeAmsterdam

Goed dat je het hebt weggegoten Myle! Als er andere mensen zijn die trots op jouw zijn, waarom zou je het dan niet zelf zijn? Je bent het nu zo gewend geraakt om het niet te zijn, en gewend te zijn om het niet te willen voelen (als ik dat juist heb). Ik zit op dit moment in de ziektewet en ben daarom ook niet trots op mezelf, voel me waardeloos vergeleken met anderen. Echter, vorig jaar en andere jaren was dat heel anders. Ik heb zelf 6x gedaan over mijn rijbewijs, ik zakte elke keer maar weer en in plaats van het gevoel dat ik nu zou hebben, ik voel me waardeloos omdat ik mijn rijbewijs niet heb, bleef ik toen stug doorzetten, totdat ik hem wel haalde (ik heb ooit een auto ongeluk gehad bij iemand anders in de auto dat nogal heftig was en was daardoor heel bang en heb wel 70 uur les gehad). Dat is wie ik gewend was te zijn en wie ik weer wil zijn. Dat kan je alleen zijn, jezelf dus, als je jezelf niet moedwillig verdooft met andere middelen om constant jezelf niet te hoeven voelen, hoe waardeloos dat soms ook is.

Hi Robbin, Dat klopt, ik heb geen keus voor mijn gevoel want ik wil zo graag, en ik vind hem ook leuk... En ik hoop dat op den duur mijn gevoelens weer 'normaal' worden. In ieder geval vannacht diep geslapen en in het tweede deel van de nacht geen nachtmerrie!

Haha Bolletje, dat klinkt best grappig. Wel jammer dat ik dan toch je cadeautje vergeten was... Ik was gisteren hondsmoe nadat ik mijn huis had schoongemaakt van onder tot boven en ging voor het eerst 'alleen' in mijn eigen huis slapen. Ik heb heel heftig gedroomd maar het tweede gedeelte van de nacht was een realistische, okeeje droom (ging over de doop van vandaag, dat er gisteren een galafeest was waar ik niet heen was, en dat ik ging hardlopen vandaag, en dat ga ik zo ook, want de zon schijnt nu nog), en ik werd maar een keer wakker vannacht! HOERA! Dat is zo'n meevaller na weken van nachtmerries! Ik ging gisteren totaal niet voldaan slapen, was niet blij met wat ik gedaan had (zie dagdraad gisteren), heel depri. Maar het huis is nu een stuk schoner en ik wil hier langzamerhand weer gaan wonen, en in mijn eigen bed slapen in plaats van op een slaapbank in mijn vaders werkkamer en elke keer takkever moeten reizen naar mijn reintegratie adres/sociale activiteiten in Amsterdam ipv de stad waar mijn ouders wonen (op 50 km afstand). Sinds gisteren schrijf ik ook op de dagdraad van Alcoholdebaas, ik las hier vaak over dat dat slecht interacteert met benzo's, en ik nam af en toe nog wel een glas wijn en dacht dat ik hier geen last van had. Maar jawel, meer nachtmerries en waardeloze gevoelens... En misschien toch ook wel omdat het mijn spannings- en onrustige gevoelens tijdelijk verdoofde. Nu een maand minimaal niet om te kijken wat dat met mijn stemming en slaap doet. Ik zit nu nog maar op 1 mg diazepam, zoveel is dat niet meer. Verder een volle dag, een doop vandaag, een reunie van een hardloopevent vanmiddag en verder niet teveel nadenken over de week die komt en de maanden die komen, want dan overspoelt het me allemaal met de gedachte dat ik vier dagen werken in de week niet aankan (4 x 5 uur, maar toch) en dat ik daarvan toch een aantal nachten in mijn eigen huis wil slapen), omdat het toch mijn eigen huis is haha en het nu twee nachten ok gegaan is. Maar, toch, ik mag niet ontevreden zijn met dit begin... een nacht goed geslapen en diep is ZOOO FIJN! En nu nog niet nadenken over vannacht (soms vraag ik me wel eens af wat we zouden zijn als mensen zonder die capaciteit om vooruit te denken, in scenario's en alles eindeloos plat te analyseren, zou het leven dan niet een stuk makkelijker zijn?)

Ook wederom droog afgemeld.

Ik heb met name 's morgens op de grens van waken en slapen heel veel last van intrusies, ik word een aantal keer wakker met hele enge gedachten, geluiden, scenario's, enge beelden... Vannacht na een dag schoonmaken voor de tweede nacht weer in mijn eigen huis slapen, heel veel gedaan, alle keukenkastjes uitgesopt, banken bekleding gewassen en verschoond, plinten schoongemaakt, kastjes badkamer uitgezocht en 7 vuiniszakken weggegooid... En toch ben ik totaal niet tevreden. Heel geirriteerd en depri dat ik allerlei andere dingen niet kan en zo onzeker ben over alles en dat ik zo weinig zin heb in leuke dingen en me overal toe moet dwingen en dat ik dan hoop dat het op een gegeven moment maar anders wordt en ik weer tevreden kan zijn... En weer gerust kan slapen en blij kan zijn met wat ik doe en wie ik ben. Gisteren was mijn huidige date bij mij en dat was heel gezellig, maar dat gevoel zakt dan heel snel weg en zelfs terwijl hij naast me sliep, droomde ik dat hij me aan het uitschelden was, terwijl hij me juist leuk vindt... Mijn beeld en gevoel van de werkelijkheid klopt nu gewoon niet.

@bumperjim ik heb het nu niet in mijn (eigen) huis, ben daar nu aan het schoonmaken om daar weer semi terug te gaan wonen... heb gisteren gegeten met radler 0.0, dat was ook in marathontraining mijn drink of choice, lekker fris. En hoe onrustig ik me nu ook voel door de benzo afbouw, ik weet inmiddels dat het tijdelijk verdoven alleen maar zorgt dat de afbouw langer duurt... wat niet wil zeggen dat ik me daardoor met name doodnerveus voel en ik ook weet dat dat gevoel niet binnen een paar dagen weg is en ook niet binnen een paar weken. Sterker nog, je weet niet wanneer dat weg is, ik ben er supergevoelig voor...

Sorry! Ik moet nog even wennen aan hoe het werkt

Dank @bumperjim, ik heb bijna jouw hele draad inmiddels gelezen en de tijd nemen om je patronen te veranderen, je oorzaken van onrust/angst/depressie/werkstress te onderzoeken zonder enige middelen, is iets dat jij volgens mij heel rustig hebt gedaan. Ik wil vaak veel te snel, maar ik weet ook wie ik in de core ben, en dat daar wel een soort angst zit, maar ook een grenzeloos optimisme en energie en nog belangrijker, een vertrouwen in dat het wel goed komt. Heb alweer een stapje gedaan door vannacht, weliswaar met nachtmerries, in mijn eigen huis te slapen. Tijdelijk in de kindrol was kennelijk nodig, de kans dat ik kinderloos en alleen eindig is altijd aanwezig, maar er is tot op heden nog nooit sprake geweest dat ik daar in moet geloven (behalve mijn niet al te beste smaak in de mannen om me heen haha), wat je zegt is waar, de pillen hebben mijn outlook op het leven veranderd in een tijdelijk negatieve. En met mijn halve marathon was ik nu heel tevreden hoor! Echt heel blij, een mijlpaal in de goede richting. Misschien is wijn minder een issue, maar het interacteert op negatieve wijze en 'nee zeggen' in sociale situaties is ook niet altijd even makkelijk. Ik ben voor de marathon vorig jaar 6 weken alcoholloos geweest en toen het nog zomer was, was het af en toe best moeilijk om witte wijn of rose af te slaan. Ook gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik, als ik niet kon slapen, wel eens wijn heb genomen om toch maar een paar uurtjes te maken... al voelde ik me daarna nog vreselijker.