Patries

Mocktail, dit is weer precies zoals ik het ook benader. Drank hoort gewoon bij het leven, net als gebak eten, ik noem maar wat...Het zal niet voor iedereen te doen zijn, maar ik vind het prima om drank in huis te hebben. Soms komt er bezoek, en die willen dan bier of wijn en ik vind het prima. Het is nu eenmaal zo dat de meeste mensen wel alcohol drinken en wie ben ik om daar tegenin te gaan. Doet het jou wat wanneer anderen gezellig aan de wijn zitten? Mij maakt het niets uit, ik krijg er geen zin in drank van. De grens is bij mij wel bereikt als mensen dronken worden. Dat vind ik heel naar, daar wil ik niet bij zijn.

Ik wil nog we leven zeggen: je bent een held, zoals jij doorzet!!

Benerklaarmee, dat had ik ook! Nu niet meer hoor, maar ik heb heel veel jeuk gehad toen ik net gestopt was! Als je mijn draadje leest weet je dat ik sint janskruid ben gaan slikken toen ik stopte met de mirtazapine. Voor die tijd, na het stoppen met drank dus, had ik al jeuk, maar tijdens de sint janskruid bleef dat zo. Realiseer je dat je aan het ontgiften bent EN dat sint-janskruid te leverfunctie versnelt. Een dergelijke combinatie vraagt bijna om jeuk. Maar laat het uitzoeken door je huisarts! Bij mij is het spontaan overgegaan!

Het is ook weer zoiets wat al levenslang speelt, Mocktail en ik heb geen idee hoe dat is gekomen. Ik herinner me nog wel dat ik als tweejarige (en ik heb nog vroegere herinneringen) in de spiegel keek en dat ik me letterlijk kapot ben geschrokken. Het beeld in de spiegel was zo niet wat ik mezelf had voorgesteld. Het was de eerste keer dat ik me realiseerde dat het gezicht in de spiegel dat van mij was, dat ik er dus zo uitzag. Ontroostbaar was ik. Dom en oninteressant en nog een hele rij aan slechte eigenschappen heb ik er later aan toegevoegd. Het speelt al bijna net zo lang als mijn slaapprobleem. Ik heb me altijd onveilig gevoeld en onwaardig te mogen leven. Elk moment verwachtte ik dat iemand mij om zeep zou helpen en dat hij daarmee de wereld een dienst zou bewijzen. Doodsbang was ik. Ik realiseer me nu dat iedereen hier nu weet hoe gestoord ik eigenlijk ben. Maar goed...iedere gek zijn gebrek, ik heb dit nu eenmaal en tot op heden heeft niets geholpen. Gelukkig zie je er niets van, ik lijk een heel normaal mens. Vandaag ga ik mijn zoon weer helpen en eigenlijk hoop ik stiekem dat er wat te schaatsen valt. Nu ben ik ziek, dus het mag eigenlijk niet, maar ik voel dat ik activiteiten ondernemen en leuke dingen doen heel erg nodig heb om mezelf op te krikken. Van hier op de bank blijven hangen zal ik me niet beter gaan voelen, als ik het kan moet ik actief zijn. De jaren hiervoor hebben voornamelijk bestaan uit werken, het huishouden doen en op de bank hangen. In het weekend ging ik dan nog wel eens naar de sportschool om de spiertonus wat op peil te houden, maar verder ondernam ik niets meer omdat ik veel te moe was. Zelfs in de vakanties was ik amper te porren iets te gaan doen, ik ben al in geen jaren op vakantie geweest. Omdat ik te moe was en allemaal beren op de weg zag. Mijn jongste vond het ook zo fijn om samen met me naar de motorbeurs te gaan, dat is hij niet meer gewend. Een voor zich uit starende moeder, zo heeft hij me meegemaakt de afgelopen jaren. En ik wilde wel anders en ik deed ook mijn best er iets van te maken, maar meer zat er gewoon niet in.

Ik vind dat je er heel sterk mee omgaat. Wat ik niet goed ingeschat had was dat je toch heel regelmatig met cravings te maken hebt. Ik lees zoveel wat ik herken, maar ik ken het verschijnsel "craving" niet sterk. Hooguit die trek in een sigaret die ik na het stoppen jaren geleden weleens had. En wat je schrijft over je valkuil: het is zo gemakkelijk, dus het is voor mij niet gevaarlijk soms eens een wijntje te pakken": dat is inderdaad een heel verraderlijke valkuil. Zo denk ik, ik was ervan overtuigd dat dat voor mij niet gevaarlijk zal zijn, maar in wezen heb ik geen idee... Jij realiseert je dat wel, en volkomen terecht! Het is krachtig om de focus op de overwinningen te houden, dat is juist datgene dat de overwinning op de cravings kan betekenen. Dank dat je dit zo duidelijk verwoordt: voor mij heel belangrijk omdat ik me nu juist realiseer dat dat toch echt mijn valkuil zou kunnen zijn!!

Wat ontzettend leuk dat je dit aanhaalt. En ik geloof daar ook helemaal in: zoveel heb ik al geprobeerd en elke keer dat iets weer niet bleek te werken ben ik me hopelozer en ook angstiger gaan voelen: ik ben dus niet te redden. Het beste slaap ik nog als ik zo min mogelijk met het slapen bezig ben. Gewoon liggen, hooguit denken aan leuke dingen en dan wegzakken. Met wijn en pillen lukte dat wel aardig omdat dat ervoor zorgde dat ik minder ging stressen over het slapen zelf. Veel andere mensen slapen juist slechter met wijn, ik kon zo nog wat slaap pakken omdat ik gemakkelijker in slaap viel. niet altijd, maar wel vaak. Zo heb ik ook een slaapcursus gevolgd. Klauwen met geld kostte het, maar al die ontspanningsoefeningen en goede raad fokten me ontzettend op. Dan lag ik daar op zo'n matje te hyperen omdat ik me niet op commando kon ontspannen, hoe erg mijn best ook deed. Dat "je best doen", dat lijkt me juist helemaal niet goed in het kader van "slapen". Nou ben ik benieuwd wat er tijdens dat slaaponderzoek gaat gebeuren. Ik word dan helemaal volgeplakt met van die ...hoe noem je dat?...elektroden? die van alles registreren. Dan doe ik vast geen oog dicht... Vandaag heb ik een bijzondere dag gehad, zo fijn met mijn zoon op de motorbeurs! Eerder vandaag maakte ik zo iets aparts mee: ik trof, lopend in de straat waar mijn middelste kind woont (ik had hem geholpen met wat klusjes in huis) een oude vriend uit mijn studententijd die ik in geen decennia gezien had. Toch herkenden we elkaar. Hij vond het zo leuk me tegen te komen en hij nodigde me uit voor een kopje thee. We hadden elkaar nogal wat te vertellen...ook zijn leven was verre van vlekkeloos verlopen. Enfin, dat van mij nou ook niet bepaald en hij vroeg me hoe het kwam dat ik op het gebied van mannen ooit zulke bizarre keuzes had gemaakt. Ik legde hem uit dat ik geen greintje zelfvertrouwen had en dat ik al blij was wanneer er een man wat aandacht aan me besteedde. Zo niets waard voelde ik mij, zo waardeloos, zo lelijk, zo dom, zo oninteressant. Hij keek me verbijsterd aan, zijn mond viel letterlijk open, hij schoof wat heen en weer op zijn stoel en ging toen staan. "Patries!" hijgde hij. "Hoe kan dat nou, jij was...jij was....jij was het allermooiste meisje van de klas! Hoe kan dat nou dat je zo over jezelf dacht? De jongens durfden je niet eens te benaderen.." Ik had nog tegengeworpen dat hij misschien een vertekend beeld van me had gehad, maar hij bleef me verbijsterd aankijken: "Hoe kom je daar nou toch bij, we durfden niks, je was veel te mooi en te leuk voor ons! En NOG!!" Het was niet dat hij me een hart onder de riem wilde steken, hij was serieus geschokt. En ik bedenk dat dit eigenlijk om te huilen is. En dat ik me nog steeds zo voel: het stomste meisje van de klas. Het lelijke, talentloze minkukeltje. Zijn reactie is zo.....het allerlaatste wat ik me kon bedenken...

Zet m op Ron! Vind ik ook altijd lekker, de sportschool! Jij ook een mooie dag!

Echt wel! Welkom Anita, ik hoop dat je hier veel steun gaat vinden en dat het je gaat lukken de drank in de kast te houden!

Wat een lieve reactie Mocktail, dank je wel! Maak je niet te bezorgd hoor, het is natuurlijk niet fijn, maar er valt wel goed mee te leven en het gevoel heb ik mijn hele leven al. Ondanks dat lijd ik wel een normaal leven met mijn kinderen, vrienden en familie en mijn werk, al zit ik nu overspannen thuis. Maar dat heeft met de hoeveelheid werk te maken , ik ben absoluut overbelast en overvraagd. Jij gaat goed, heerlijk om te lezen! Ik krijg er een heel positief gevoel bij, ook omdat je aangeeft heel gemakkelijk gestopt te zijn met roken. Je hebt "reserve", je bent niet alleen maar aan het strijden tegen de alcohol, maar je hebt nog alle ruimte volop te kunnen leven. Dan is het wat minder een zwaarwegend issue. Dit is zoals ik je lees hoor, het kan ook best dat ik het niet helemaal goed interpreteer. Maar het doet me een beetje denken aan mijn eigen proces: stoppen met drinken en "gewoon" verder leven. Ik vind het simpelweg niet heel moeilijk.

Artsen, zeker huisartsen weten het vaak niet he, wat ze moeten adviseren. Ze komen dan met tips die je allang hebt uitgeprobeerd en uiteindelijk met een paar slaappillen "om tot rust te komen" en om "uit de vicieuze cirkel te raken". En dat werkt natuurlijk niet echt en zeker niet blijvend. Ik ben heel benieuwd wat ze in het ziekenhuis zullen vinden na het onderzoek en wat ze gaan adviseren. Nu ik ziek gemeld ben kan ik me iets beter ontspannen, maar ik slaap nog steeds beroerd hoor. Wat ik wel ga proberen is mijn dagen zoveel mogelijk te vullen met dingen die ik leuk vind om te doen. Ik wil mezelf prikkelen te genieten, dat doe ik al heel lang niet meer. Als ik thuis ben zit ik meestal maar wat voor me uit te staren door pure vermoeidheid. Gisteren ben ik naar een concert geweest en vandaag ga ik met de jongste naar een motorbeurs. Moe of niet moe, ik ga het doen. Van het concert heb ik heel erg genoten, ik heb staan dansen en springen en ik kwam helemaal vrolijk thuis. Ik denk dat dat dissocieren en voor me uit staren mijn probleem groter maakt, het voelt als een soort half-slapen overdag. Soms kan het niet anders, dan ben ik gewoon te moe. Maar als het enigszins kan ga ik wat doen.

Weet je, het was natuurlijk een andere tijd (jaren 60/70) toen ik klein was. Ik denk dat niemand goed wist hoe je daarmee om moest gaan, een kind dat niet kon slapen. Het was ook wel lastig, want soms was ik in paniek en dan maakte ik mensen wakker.

Ik vind het mooi te lezen dat de meesten van jullie jezelf in de kern wel okay vinden. Ik heb dat totaal niet. Ik ervaar me als op praktisch alle fronten mislukt en hoe ik ook probeer te omdenken...het lukt niet mezelf goed te vinden. Of zelfs maar een fractie van goed genoeg. Verder heeft niemand daar last van, want ik gedraag me normaal en opgewekt en mensen vinden mij over het algemeen een heel prettige vrouw die er goed uitziet bovendien. Ik vind mezelf lelijk, dom, naar en helemaal niet prettig. Het zit allemaal in mezelf, want ik doe geen vlieg kwaad en probeer goed en lief te zijn voor de mensen om me heen. Dat vind ik heel belangrijk, want het leven is al moeilijk genoeg, ook voor anderen. Nu denk ik (zie eigen draadje) dat dit negatieve gevoel over mezelf door de chronische slapeloosheid komt, dat dat de oorzaak is en niet het gevolg ervan. Het is lastig, maar ik weet niet beter. En ik relateer het niet aan het gebruik van middelen of drank: of ik nou wel of niet gebruik, ik kijk niet anders tegen mezelf aan. Wel ben ik blij dat ik, als ik dat wil, de drank en de pillen heel gemakkelijk kan laten staan.

Dank je wel Woodie, ik ga daar zeker rekening mee houden! Het gekke vind ik trouwens nog steeds dat mijn psychologen altijd weinig aandacht hebben geschonken aan mijn slaapprobleem. Ik heb allerlei therapieen gevolgd, heel veel gesprekken gehad, maar aan het slapen werd weinig aandacht besteed, ook al gaf ik altijd nadrukkelijk aan dat het vooral dat is wat mijn levenskwaliteit nekt. De depressies, de onhandigheid, het onvermogen dingen adequaat en snel in me op te nemen, het vreselijke gebrek aan energie, het vaak niet sociaal kunnen zijn, het dissocieren en het minderwaardigheidsgevoel door al die dingen waar ik zo'n moeite mee heb zijn voor zo'n groot deel te relateren aan mijn onvermogen te kunnen slapen. Na weer een slechte nacht denk ik: "Blijkbaar zal ik niet zonder medicatie kunnen." Ik modder al zo lang door. En er is niets dat heeft geholpen uiteindelijk, met de wijn, de mirtazapine en de pammen kon ik wel wat slapen, maar uitgerust was ik ook nooit echt. Ik tolereer geen medicatie meer waaraan ik uiteindelijk weinig heb. En ook geen (zoveelste) therapie die is gericht op depressiviteit en gevoelens van minderwaardigheid: als ik eens wel normaal slaap ben ik een blij mens, een kinderhand is snel gevuld. Het is niet dat ik zielig wil doen, maar mijn hele leven is verpest door die slapeloosheid. Stomme labels als PTSS, ADD....ik weet het niet hoor, ik denk dat het vooral de slapeloosheid is waar ik mijn HELE leven al mee kamp. En ik hoop dat ze dit serieus gaan nemen in het ziekenhuis.

Gisteren is het me niet gelukt goed te lezen, ik was ondanks de acht uur slaap nog steeds belachelijk moe. Vannacht heb ik zo'n zes uur geslapen, wel een keer wakker geworden, maar ik voel me beter dan gisteren. Ik wil straks ook even met twee van mijn kinderen naar de Ikea en de Baumarkt: we hebben hier waterschade gehad en er moet een en ander vervangen worden. Wat ik nu probeer....en dat is echt heel moeilijk...is los te laten en kalm te blijven. Het betreft mijn werk, mijn dochter die in haar eentje in Lissabon zit en natuurlijk het slapen. Wat betreft mijn dochter ben ik gewoon ongerust als moeder, ik zal blij zijn als ze zondag weer terug is. En mijn werk....ik voel me schuldig dat ik thuis zit en ik moet er steeds aan denken dat ik nu anderen overbelast en dupeer. Maar het scheelt wel dat ik er niet vroeg uit moet en dat ik niet hoef te presteren. Het werk was echt teveel, het nekte me. Doordat ik in bed niet pieker over de tijd dat ik op moet staan lukt het me wel wat beter te ontspannen. Nu ik even niet werk krijg ik toch ruimte om het in bed liggen wat positiever en meer ontspannen te ervaren. Ik ga me nu eens langzaam orienteren op bijvoorbeeld hypnotherapie of andere mogelijkheden. Pillen gebruik ik nog steeds niet en als het blijft zoals het nu is al ik het zo gaan redden voorlopig...

Sober heeft nogal wat te behappen zeg! Daar zou ik ook heel moe en warrig van worden. Ik ben al blij als ze hier wat schrijft, want ze krijgt nogal wat voor haar kiezen!!

Ik bedoelde het in het algemeen hoor, mensen in het algemeen! En wat je zegt: het blijft een valkuil en dan kun je er maar beter bewust mee omgaan!

Ja! Ik ga ook gewoon naar feestjes en dan blijf ik tot de mensen echt dronken/stoned worden, daarna vind ik het minder leuk worden. Tot en met het matige drankgebruik van anderen kan ik prima meedoen, maar daarna (zeker wanneer er geblowd wordt) zit ik toch op een heel ander level en dat voelt niet meer gezellig.Tot die tijd ben ik zeker ook een vrolijke noot in het gezelschap. Wat jij voelt Lonster, heeft er ook mee te maken dat je nog maar kort gestopt bent, dat je het nog niet echt gewend bent niet te drinken en zeker tijdens feestjes ervaar je dan een groot verschil!

Etty, is het niet zo dan dan je leven nog erg gericht blijft op dat niet-drinken? Je bent dan vooral een niet-drinker (of als het een keer misgaat juist weer een "addict") en je hebt de neiging de mensen om je heen ook zo te labellen. Ik denk dat de meeste stoppers daar wel doorheen moeten. Zelf had ik het een beetje toen ik net gestopt was, ik had steeds de drang in mijn drinkende vriendengroep te gaan prediken hoe dom en ongezond dat zuipen/blowen/roken wel niet is. Nog steeds doe ik dat wel, maar ik beoordeel ze er niet meer op. Mezelf beoordeel ik overigens wel, in de zin van: "Ik ben een zeer kwetsbaar persoon die door verschillende stoornissen naar "zelfmedicatie" kan grijpen. Ik realiseer me dat ik in vroegere tijden waarschijnlijk niet had kunnen overleven. Eigenlijk ben ik een mislukt mensje, maar goed, ik ben er nou eenmaal en ik leef nog steeds." Of ik nu wel drink of niet, ik ben me daarvan bewust. Soms maakt me dat een beetje triest maar dan ga ik maar snel op een ander spoor zitten. Of ik blijf nog wat lijden. Het gestopt zijn maakt niet dat ik me sterker of beter voel. Met roken werkte het ongeveer hetzelfde: een periode rookte ik heel weinig terwijl mijn vrienden flink bleven paffen. Soms bietste ik een peukje, maar ik ging dat steeds minder lekker vinden. Het was ook niet echt een strijd. Misschien heeft drang jezelf en anderen in die zin te beoordelen ook wel te maken met de moeilijkheidsgraad van je strijd. Excuses Mocktail, ik brak in in je draadje, maar het was een reactie die meteen in me opkwam. Ik ben heel benieuwd of jullie het ook zo ervaren!

Pelle, ik heb bewondering voor je! Ondanks de flinke hoeveelheden die je lange tijd gedronken hebt is het bijna alsof je plezier hebt in het niet-drinken. Lekker zo doorgaan, ook al is het niet altijd even gemakkelijk!

Drankbitch kan op de loer liggen Mocktail, maar het kan ook dat ze jou gewoon overslaat. Zoals bij mij het geval is en ik sta nu meer dan vijf maanden droog. Het kan dus ook heel erg meevallen. Maar wel super verstandig dat je je er toch mentaal op aan het voorbereiden bent!

Jee Sober, dat leest gelukkig weer heel fijn! Kleine dingen zij vaak het meest waardevol, zo ervaar ik dat ook. De gewone dingen, niet de carriere, de verre vakanties, de nieuwste auto en de mooiste outfits.

Goed bezig!!!

Etty, wat een goede tips en het is waar zoals je dit zegt! Volledig herkenbaar: in mijn eerste drinkperiode dronk ik exact om die reden. Geraldine, heel erg welkom! Super dat je het hebt volgehouden! Voel je je wat mat, wat verloren, wat saai? Dat gaat over, je moet er doorheen. En dan moeten de meeste mensen nog even een hoop geduld hebben en dan....is het okay!

Ah jammer Benerklaarmee. Gewoon weer opnieuw beginnen. Je hebt jezelf al bewezen dat je het prima redt zonder drank!

Wat een mooie verhalen Mocktail en wat doe je het goed!