Spud

Pfff, vandaag wezen werken en toen hoorde ik een schaap blaten. En toen kwam ik erachter dat het binnenkort weer suiker feest is. Ik ken het allemaal wel maar vandaag raakte het mijn dierenhart even heel diep. En vond het eigenlijk heel hypocriet van mezelf omdat ik gisteren nog vlees had gegeten. Tsja gewoon het idee dat dat dier daar als groepsdier nu alleen in een hok zit om de rituele slachting af te wachten. Baarde me zorgen en tevens werd ik een beetje boos op mezelf dat zo in mijn gezicht een dier te zien en te horen me wel raakt en dat die frikandel van gisteren niet zoveel emotie bij mij teweeg bracht. Voor mij was het vooral het mogelijk dierenleed wat er aan vooraf kan gaan en waar je niks aan kan doen. Terwijl de buurt alleen klaagt over dat ze slachtafval achter de poort dumpen waar de politie dan niks mee doet. Ik heb mezelf een behoorlijk moeten corrigeren, hoe wij vee slachten is ook wel wat op aan te merken. En toen ik de ramen aan het wassen was, zag ik dat schaap een texelaar en die leek eigenlijk vrij relaxed onder de situatie. En goed verzorgd eigenlijk. Er stond zelfs een stoel in het verblijf (waarvan ik maar aanneem dat ze het schaap tot de rituele slachting echt wel goed zullen behandelen) Het schaap blate ook niet heel paniekerig, eerder nieuwsgierig. Waardoor ik wel een zekere bewustwording kreeg van dat als ik dit schaap van de dood zou willen redden ik meer mis zou doen dan goed en er nog steeds geen dieren mee red. Ik hoop wel dat de mensen de rituele slachting snel en goed kunnen doen, maar dat blijft bij hopen en niet weten. En verder heeft het me getriggerd om uiteindelijk toch wel het vlees te kunnen laten staan, zelfs slachtafval snacks. En/of wederom opnieuw mijn lapje vlees of stukje echte kaas extra te kunnen waarderen. Voor nu effe geen vlees, vis, eieren of kaas uit de supermarkt. Ik heb er nog steeds wel een beetje een knoop van in mijn maag, maar dat is dan weer goed voor je gewicht. Hoe misselijk ik me nu ook voel en super verdrietig, ben ik wel blij met deze spiegel. Fijne dag nog!

Goh, ik ben echt niet snel bang, maar vanavond was ik toch wel effe bang toen ik thuis kwam. De planten waren uit de potten gerukt, de voordeur was besmeurd met ketchup en mijn tuinkas was vernield. Ik had net 8 uur poetsen bij anderen mensen erop zitten dus had niet zoveel zin om thuis ook nog te moeten poetsen, dus ik ben naar binnen gegaan, (waarbij 2 katten ontsnapte maar dat mocht leek veilig) Ik ben wel gaan bellen met de politie om een melding te maken van dit gebeuren. En ik zit net een minuut te bellen met de agent. En dan wordt er op mijn voordeur geramd, niet normaal! Alle katten binnen springen alle kanten op een grote chaos en wie zie ik aan de deur staan? Mijn oudste broer, waar ik gewoon tegen zeg, ik laat je als je zo woest bent niet binnen en voor jou informatie ik heb de politie nu ook aan de lijn dus ze kunnen je nu ook horen. Daar werd hij alleen maar woester van, ging harder tegen de deur schoppen. En dreigen dat hij de katten buiten dan wel iets zou aandoen. Gelukkig waren de katten die buiten waren niet sociaal, dus dat lukte hem niet. Werd ie nog kwader van. Maar toen hij sirenes hoorde, niet eens nog voor mij, vertrok hij met piepende banden. Ik heb net het bezoek van de politie achter de rug. En uitgelegd wat de situatie is. Ze hebben wel al notitie gemaakt maar ik moet het nog even op het bureau bevestigen. Goh ik was best wel bekend met dat ik mensen soms boos kan maken. Maar dat is meer in situaties dat ik mensen in hun nek zit als partij voor dieren. Maar je eigen broer die doorslaat om een stomme erfenis is wel echt heel raar. Nou dat niet, maar dat hij zo gek en agressief kan gaan doen, als ik zijn opdrachten niet meer uitvoer en zelf besluit. Ik kan natuurlijk niet met alle zekerheid zeggen dat mijn broer die schade heeft gemaakt, en ik vind het ook lastig om mijn broer daarvan te beschuldigen. Omdat ik hem toch ook wel een beetje uitgedaagd heb. Maar dat hij daardoor zo woest zou worden had ik niet verwacht. En toen we nog wel door 1 deur konden, kon ik een beetje beter met zijn agressie omgaan, omdat die agressie in ons allebei was toen. Ik had mensen geslagen die me dierbaar waren en hij ook. En daar baalde we eigenlijk van. Niet dat we als een frontje dan op oorlogspad gingen, maar in plaats van te gaan slaan, het verbaal tegen elkaar op te nemen dus de persoon uit de luwte houden. Dat werkte heel goed, totdat ik doorkreeg dat mijn broer me daarin ook wilde bepalen. Toen ben ik overstapt op de wijsheid van mijn bro wel nog aan te willen horen. Maar me niet meer te laten bepalen in mijn keuzes. En dat gaf kink in ons verbond, met overlijden van ons mam waar ik heel intens mee bezig was en 4 jaar later het overlijden van ons pa is daar wat mis gegaan, wat mij betreft. En niet dat stomme geld. Verder is dat een oud verhaal, en heb geen zin om het over te hebben. Omdat het alleen maar speculaties zijn. Maar zo agressief vind ik niet normaal meer. En zo laag inmiddels bij de grond qua controle drang ook niet. Hij heeft geen controle meer over mijn denken en handelen. En dat mag hij loslaten. Maar mijn katten bedreigen mag hij absoluut niet, dus ik ga naar het bureau om nog eens het verhaal te doen om melding te maken. En nog steeds niet aangifte doen. Rechtszaken en alles tot in den treuren herhalen heb ik geen zin in. Wel dat hij mij voor altijd met rust laat. Want mensen die me verder lastig vallen of stalken blokkeer ik gewoon.

ruggesteuntje voor iedereen.

Misschien is stoer doen en soms denken het beter te weten voor andere niet oké. Een dierbare voor mij is een levensbedreigende operatie ondergaan en gaat nu over tot de orde van de dag. Ik merk nu pas hoeveel zorgen ik me over hem gemaakt heb en dat projecteerde op andere mensen. Nu kan ik alleen janken en muziek luisteren want dan komt alle stress eruit en belast ik de ander er niet mee. jep ik heb mijn verlatingsangst weer goed kunnen bestrijden en de ander er niet mee hoeven te belasten. Ik ben heel blij dat hij leeft nu, maar ik ben dubbel zo verdrietig omdat ik mijn ware bezorgdheid niet heb kunnen tonen en het nu plaatsvervangend blij zijn is voor de ander. De stress en de zorgen komen er nu uit, fijn dat ik mijn gedrag inmiddels kan aanpassen, maar ik ben zo moe gestreden nu dat ik de winst samen niet kan vieren.

Ik ben nu 48 jaar inmiddels en mijn pa en ma zijn overleden. Ondanks hun bezorgdheid lieten ze mij wel de wereld ontdekken. En was er een zekerheid tussen alle nieuwe dingen die ik ging ontdekken dat ik terug kon vallen op hen. Liften lijkt een uitgestorven bestaan inmiddels, heb dat dus ook nooit kunnen meemaken. Want dan waren er mijn ma of pa, die me een eindje op weg hielpen in het openbaar vervoer of brachten naar waar ik wilde zijn. Daarvan heb ik wel geleerd, dat je op ze kan terugvallen en dat geeft ruimte om dingen toch te ontdekken want op de terugreis had ik de vrijheid om zelf op ontdekkingstocht te gaan. En als ik vastliep kon ik hen voor advies bellen. Je hebt hier een oudere man, die zijn moeder graag bezoekt in het rusthuis. Hij lift nog wel, ik heb hem weleens meegenomen terug naar Nederland en de verhalen die je dan hoort zijn bijzonder. Wat het liften betreft. Ook van hem begrijp ik dat er meer achterdocht is dan vroeger, maar dat het nog wel kan en mogelijk is zet me wel aan het denken om het ook te willen en durven doen zonder veilige thuishaven waar ik op terug kan vallen. Jammer maar helaas ben ik inmiddels een te oud vel dat niet op haar mondje gevallen is dat is best onhandig wat liften betreft. Maar misschien ooit weet ik de juiste snaar wel te raken. Zodat ik ook kan proeven van het liften bestaan, in plaats van andere mensen op te pikken en enkel de verhalen te horen en iets onverwachts te doen zoals ze gewoon aan hun voordeur af te leveren. Ook leuk! Maar leuker is om het zelf eens te mogen ervaren. En ja, mijn ouders hadden koppijn gekregen van mijn avontuurlijkheid maar dat hadden ze ook vlak na mijn geboorte. Hun deal was, zoek het lekker uit maar als je hulp nodig hebt trek aan de bel. De reactie was niet altijd even leuk, maar ze waren er wel voor mij.

Hoe pijnlijk en verwarrend ook, je kind vertrouwd je en daarmee haal je haar gevoelens die ze nu denkt niet weg, maar als je blijft luisteren voelt ze zich vertrouwd. Je uitzichtloos voelen is zo ingewikkeld, en is dan fijn als iemand gewoon luistert en zijn of haar onkunde aangeeft. Bijvoorbeeld, dat iemand gewoon zegt ik ben geraakt door je verhaal en voel me schuldig. Het is open staan voor het verhaal van je kind en de nadruk ligt op het te willen lossen. Mijn pa die Leeuw was, vond dat ik maar normaal moest doen. En had me fijngeknepen als vlinder. Omdat ik daardoor teveel op mijn moeder leek. Uit eigen ervaring kan ik wel zeggen als je depressief bent als kind, is het juist fijn als iemand het wantrouwen en de bezorgdheid aan de kant zet maar als de ouder gewoon naar je luistert en jou ziet. En waardeert zonder consequenties. Wat je schreef over de vlinder en de stier, juist dat doet deugt. Gewoon het gevoel er laten zijn en geen aanpassingen zoeken of oplossingen durf gewoon dat wat niet in de maatschappij mag bestaan te laten bestaan. Als ik zo een vader gehad had zoals jou, die me aan wilde horen, was dat qua vertrouwens band zo heel erg fijn kunnen zijn. Ondanks de pijn die je nu voelt, dan kan het op een dag gedeeld verdriet zijn en trots zijn op de stappen die behaald zijn. Volgens mij zoekt je dochter dat en daarom deelt ze dingen met je die je als vader machteloos maken. De kunst is dan niet willen oplossen en niet te verdrinken in het leed. Gewoon zeggen wat je voelt, en luisteren. Een mens te worden, waar je alles mee kan delen, zonder consequenties. Dat had mij geholpen, dus ik weet niet of het waar is. Maar ik denk wel dat kinderen daar behoefte aan hebben. Vragen stellen dus en contact houden. Niet kijken naar wat voor leed het al gehad heeft. En vooral jezelf niet de schuld geven. In het hier en nu blijven.

Tjeetje heftig wat je schrijft en tevens mooi en eerlijk ook. Misschien mag je de vlinder dat ook wel laten lezen? Dan hoeft er even niet gesproken te worden? Ik heb geen idee in welke vorm ik dit kan plaatsen? Vader, kind gesprek? Vriend, een ander wezen? Iemand die je dierbaar is in ieder geval. Dat jullie in gesprek zijn, is al mooi en winst. Ik ben zelf stier en ondanks de intense gesprekken die ik met vlinders mocht voeren, heb ik ze wel moeten laten vliegen op een dag. Omdat ik soms ook niet wist wat te zeggen of wist wat goed was. Zelf heb ik ook wat pogingen gedaan en wat ik daaruit heb geleerd als iemand dat met je delen wil en vertellen, luister hoe erg ook wat je te horen krijgt. Het is een stukje van de eenzame trauma verwerking wat iemand doormaakt. Heel veel sterkte!

Ha die hoi, Ik ga verder niet om toestemming vragen, ik pleur mijn beklag hier effe neer en dan ga ik weer vrolijk verder. Ik ben nu weer 2 weken aan het werk na mijn gebroken hand. Ik heb mezelf een soort van revalidatie aangemeten waar ik ook mijn complimenten voor gekregen heb. Maar het was allemaal wel een beetje wazig toen ik vertrok zeg maar, de boodschap was niet over je pijngrens gaan maar er tegenaan werken en niet overdrijven. Zodoende dat ik mijn full-time dag gesplitst heb over 2 dagen, kenbaar heb gemaakt waarvan ik dacht dat nog niet ging en wat wel. En daar ook heel fijn begrip en ondersteuning van mijn klanten bij kreeg. En ervaarde dat de dingen ik tegenop zag en mijn manco aangaf eigenlijk beter meevielen dan de dingen waarvan ik dacht dat ik ze wel kon doen. Daar heb ik soms wel mijn koppie aan gestoten. Enfin, aangezien ik geen donder weet van een breuk te ervaren en de revalidatie daarna, ben ik toch maar is even gaan vragen of het normaal is dat ik nog zoveel stramheid en een schrijnende pijn ervaar in desbetreffende hand? En nu is de boodschap dat dat overbelasting is. Omdat je normaliter na 6 weken gips, niet zelfstandig de werkvloer weer opgestuurd kan worden omdat er een voorzichtig revalidatie traject aan vast zit. Ik heb wel een compliment gehad, voor mijn nauwkeurigheid van mijn eigen grenzen aangeven en te oefenen tot aan de pijngrens. Maar verders heb ik te horen gekregen dat mijn hand alsnog overbelast is en dat ik mag rekenen op chronische pijnen. Gelukkig zijn ze niet zo erg. Maar als nog word ik met een kluitje in het riet gestuurd, omdat ik naar huis gestuurd ben met de boodschap overbelast geen andere ledenmaten en leer je hand anders te gebruiken. Toen ik vroeg, kan ik daar dan begeleiding in krijgen? Omdat ik als onwetende blijkbaar toch teveel gedaan heb terwijl ik het voor mijn gevoel echt heel rustig aandeed. Komt het antwoord erop neer, zoek het lekker zelf uit. Voelt gewoon een beetje teleurstellend maar ik zet me er wel weer over. Blijkbaar begrijp ik dokters taal niet en tandartstaal wel. Daarom ga ik ook liever naar een tandarts dan een dokter. Omdat ze in je mond kijken, is het gesprek vaak eenzijdig en kan je dus niet heel veel moeilijke vragen stellen. Bij specialisten is dat heel anders, misschien is dat het verschil wel. Ik zie ze als normale gesprekspartners die ook naar het toilet gaan en toevallig hoger gestudeerd hebben maar ook normale mensen zijn. Dus als ze afkomen met latijnse termen, vraag ik of ze dat in het Nederlands kunnen vertalen omdat ik geen latijn spreek. En volgens mij stopt daar het gesprek een beetje, omdat ze dat niet gewoon zijn. Hun woorden weer terug in het Nederlands te vertalen. En omdat dat mogelijk teveel werk is, word ik weer met een kluitje in het riet gestuurd en staat heel groot in mijn dossier. Dat is een lastig mens, want ze toont geen respect voor onze medische taal en eist dat we Nederlands spreken. Fijn dit effe gezegd te kunnen hebben.

Ik schijn, een zwartkop in mijn tuin te hebben en een tjiftjaf ook, ik heb ze nog nooit gespot maar wel heel leuk om te horen te krijgen dat die vogels ook in je tuin foerageren. Jep helaas kan ik nog niet de zang van een pimpelmees, koolmees, roodborst of merel van elkaar onderscheiden. Maar de staartmees en de specht wel (ben nog niet helemaal zeker over welke specht het is dus houdt bij een specht voorlopig) herken ik wel. En het merelvrouwtje wat mijn tuin bezoekt is gewoon heel makkelijk om te herkennen vanwege haar witte staartpen en dat is gewoon leuk als beginnende vogelspotter. Nu ik te horen heb gekregen dat kattenbelletjes omhangen en zelfs mijn katten soort van koebellen omhangen de vogels niet beschermd. Zou ik mijn katten wel heel graag voorlopig huisarrest geven maar het zijn echt wel heel slimme uitbrekers. Terwijl ze ook gewoon lekker in hun 80m2 kattenren buiten kunnen zijn en van de zon kunnen genieten, maar het gras is nu ze het buiten ook kennen natuurlijk veel groener. De gulde middenweg is dan ook, dat ik nu samen met ze buiten ben, want ik heb wel ontdekt dat ze de boodschap geen vogels vangen niet helemaal snappen. Toen zijn er toch nog wel een paar gesneuveld helaas. Maar samen met ze in de tuin zijn werkt als een tierelier ook voor kikkers en padden. Nou ja ze snappen nog niet helemaal dat ik liever ook niet heb dat ze daarop jagen. Maar als ik ze zie springen als een kikker omdat ik ze gewoon in de gaten houd heb ik wel heel veel padden en kikkers kunnen redden en vriendelijk met mijn katten dennenappels gaan gooien zodat ze nog steeds wel bleven springen in gras als een kikker en een pad. De padden en de kikkers zijn inmiddels weer overgebracht naar de vijvers en sloten in de omgeving. Geen idee hoe mijn moeder het duidelijk gemaakt heeft aan onze katten vroeger. Dat we liever levende prooien krijgen zodat we ze nog kunnen helpen dan doden. Ik weet wel dat ze ze tot mijn ergernis een tijdje genegeerd heeft en buiten heeft laten zitten omdat ze haar kanarie opgegeten hadden met huid en haar omdat ze toen op dieet zaten. Sindsdien ben ik bevoorraad geweest met de meest uiteenlopende dieren die nog wel te helpen zijn. Een kanarie hoe hilarisch met een gebroken vleugel die ze voorzichtig binnen kwamen brengen. Tot dwergpapegaaien die verzwakt waren vanwege de kou, schildpadden, een jonge rat waar iedereen misselijk van werd omdat ratten vies zijn. Jep ik heb zelfs een wilde bruine rat gehad die mijn tamme rat werd en die ik zelfs een keer naar de middelbare school mee genomen heb onder mijn kleren om te bewijzen dat ratten ook gewoon heel leuk en lief kunnen zijn en eigenlijk ook gewoon heel erg netjes zijn. Tjeetje waarom schrijf ik dit nu weer? Omdat ik bezig ben met een boek te schrijven over alle rare dingen die ik met katten vangen meegemaakt heb. En nu in mijn schrijf modus zit omdat ik met mijn hand nog niks mag doen maar wel kan tikken op mijn toetsenbord. Ik me eigenlijk verveel en blij ben dat ik maandag weer gedoseerd aan de slag mag en het gewoon fijn vind om te merken dat als ik mijn eigen katten begeleidt in het buiten zijn. Ik ze eigenlijk met een gerust hart onder de voedertafel kan laten liggen zonder dat ik actie hoef te ondernemen als er een vogel komt eten. En dat voelt fijn maar als ik dat niet doe die begeleiding ben ik wel bang dat ik niks meer dan vogelveren zie en waarschijnlijk uiteindelijk een uitgebraakte vogelresten. Dus als ik maandag aan de slag ga, zorg ik ervoor dat mijn katten binnen in de ren zitten. Ja zonder mijn toezicht vertrouw ik ze niet, en het verschil maken tussen muizen mee naar binnen nemen en vogels is nog niet zo goed gelukt. En nu ik een overlevingspakket heb vind ik het niet zo een leuke gedachte als de muis gaat eten van onze voorraad. Dus die heb ik graag buiten en voer ze daar wel bij met het vogelvoeren.

hihi ik heb de berekening thuis van mijn arbeidsongeschiktheid. Ik ben via dat 52 euro per dag waard, dus ik ben meer waard dan een stuiver. Jammer maar helaas word ik gekort met 60% maar dan nog blijft er meer dan een stuiver over en kan ik weer een goede zak voer kopen voor mijn katten en de zwerfkatten waar ik me over mag ontfermen. Dat is leuker, dan me zorgen te maken over wat mijn broer tegen mij zei in zijn woede? Sommige katten komen gewoon naar me toe en vertrouwen me voldoende en ik kan ze nog steeds helpen met of zonder heel veel geld. Dus wat is mooier? Ik vind een zwerfkat die mijn pad dan kruist en een gebroken poot heeft. En deze mij zoveel vertrouwd dat ik deze kan helpen. Dan maakt het even helemaal niet uit hoeveel ik op mijn bankrekening heb staan die help ik. En het mooiste is, om zo een dier los te laten en heel hard ziet rennen zonder om te kijken. Dan denk ik, ik heb het goed gedaan. Dat is ook echt wel wat betreft zwerfkatten werk het mooiste wat er is.

Jammer dat mijn mailadres nu een soort van spam discussie is geworden. Als alles afgerond is denk ik dat ik een nieuw zakelijk mailadres aanmaak.

@bumperjim dat kan ook niet, mijn vader heeft een notaris aangesteld om de boel te regelen. Hij heeft ons mijn broers en ik onterft en zodoende noemen wij legatarissen. De notaris heeft nu een voorstel gedaan om een voorschot te betalen omdat de erfbelasting nog even op zich laat wachten. En ik weet niet wie de vraag gesteld heeft? Maar toen kwam ter spraken hoeveel de notaris eigenlijk kost en die kost tot nu toe 30000 euro voor 58 uur. En toen is er een vader van de erfgenamen omdat de erfgenamen minderjarige kinderen zijn, een beetje geflipt op de mail. En toen is mijn oudere broer in de discussie gestapt en is de erfgenamen gaan aansturen om dit aanbod te accepteren en vroeg aan ons allemaal openheid van wat we deden. En toen heb ik aangegeven dat hij op deze manier niet om de notaris kan werken en ik niet zeg wat ik doe of hoe ik erover denk. Ik heb het aanbod inmiddels wel aanvaard hoor, de notaris heeft al de mogelijke erfbelasting eraf gehaald en een ruime marge van 30000 euro aan de kant gezet. Dus ik denk, waar zemel je over grote broer? Nu de erfgenamen dwingen om ook oké te gaan met het aanbod? Dat kan en mag jij niet doen want daar gaat de notaris over. Wat ik niet gezegd heb, is dat toen ik hoorde dat ik onterft was, ik van niets uitging en me meer zorgen maakte over schulden dan iets ontvangen. En die schulden komen er niet dus ik ben er in mee gegaan om juist niet moeilijk te doen. Dus het maakt me eigenlijk niks uit of iedereen blijft steggelen met de notaris over haar loon, elk jaar kost dat dus 30000 euro nou ja als onze pa dat graag wilde dan is dat ook prima voor mij. Dan heeft uiteindelijk niemand niks. Ook heel erg prima! Hoewel ik goed geholpen zou zijn met wat nu uitgekeerd zou worden. Is en blijft het geld van mijn pa dus hij mag het uitgeven zoals hij zelf wil. Ik snap er dus geen snars van dat mijn broer zich er overduidelijk wel zo druk over maakt? Ik laat het gewoon los, en ik zie wel. Als ik het verdien dan verdien ik het en zo niet dan ook goed. Ik heb niet zoveel zin om mezelf zo druk te maken over geld.

Hmmm, het is eigenlijk om te janken maar ik heb compleet de slappe lach ervan gekregen. Dat is toch spanningsregulatie denk ik dan. Ik kreeg zojuist via de mail te horen van mijn oudste broer dat ik de moeite niet waard ben en geen stuiver verdien. Pfff, de afwikkeling van de erfenis van onze pa maakt mijn broer dus boos en gemeen ook nog. Alleen maar omdat ik het legaat dus durf te accepteren. Toch haal ik er iets waardevols uit, vroeger voelde ik me nutteloos en waardeloos en had die opmerking mij bevestigd in mijn toch al negatieve gedachten over mezelf, maar nu kan ik er dus om lachen en zie ik het meer als een stukje frustratie van hem zelf. Natuurlijk raakt het me wel maar anderzijds haalt het me niet onderuit. En dat betekend dus dat ik niet meer zo depressief ben als vroeger. En dat stemt me vrolijk. En ook dat ik mezelf dus wel de moeite waard vind. Moest het wel even delen, want het blijft een beetje gek om zoiets te horen krijgen van de broer waarmee ik een deel van ons leven 2 handen op 1 buik was en me dit nu toewenst. Maar ach zo is het leven, ik heb me een keer niet voor zijn karretje laten spannen en dat maakt iemand dan zo boos en gemeen. Het enige wat ik niet snap en waarschijnlijk nooit zal begrijpen, is dat we alle 3 (ja ik heb nog een broer) altijd afgesproken hebben dat we nooit zouden vechten als onze ouders dood zouden gaan. En juist hij, doet nu boos. En mijn andere broer en ik niet, alleen we staan wel op onze strepen wat betreft onze veiligheid qua accepteren en ja dan doen we niet heel erg meteen wat onze grote broer zou willen. Ach misschien weet ik het allang, we dansen niet meer zijn pijpen en daar zal hij wel gefrustreerd over zijn. En anders snap ik er helemaal geen snars meer van en hoef ik het ook niet te snappen. Ik vind mijn oudste broer gewoon een beetje sneu en verder is het voor mij helemaal oké om nooit niks meer van hem te horen en gelukkig zit dat er rap aan te komen als de erfenis afgewikkeld is en uitbetaald. Fijne zonnige middag nog!

Ze heeft alweer iets laten weten, sorry voor mijn drukte.

Ik kom hier omdat ik Blackster haar nickname Blacky niet meer kan bereiken. En ik haar hier ontmoet heb en misschien oudgediende die meelezen wat meer weten over haar welzijn? I Blackster, we maakte elkaar en braken elkaar op dit forum maar zijn hiernaast altijd vrienden gebleven. Alleen hoor ik nu niks van haar en haar vrouw ook niet meer dus ik maak me zorgen over mijn vriendin en de extra vriendin die ik erbij kreeg bij hun trouwen. Als iemand iets weet hoe het met hen gaat zou je me dat alsjeblieft kunnen laten weten?

Ja @Claudius maar geen ziekte van lyme gelukkig!

Het gips is eraf nu en er vielen nog 2 teken uit, dus dat kriebel gevoel wat ik had was blijkbaar niet helemaal een psychische reactie. Ik ben blij dat het eraf is, maar voel mezelf nog niet helemaal bevrijdt. Want ik mag mijn hand niet wassen de komende dagen omdat mijn huid dan los zou kunnen laten. Voor mij klinkt dat eng. Enfin ik voel me nu heel kwetsbaar met nog een extra handicap namelijk geen water. Verder voelt mijn hand nu hetzelfde als toen ik bij de dokter kwam dus ik vraag me af wat voor nut dat gips heeft gehad?

Was niet helemaal duidelijk voor mij, dankjewel voor je duidelijkheid lady jane. Qua anoniem is het dan wat simpeler en ik ben er nog steeds enthousiast over en adviseer dit mensen nog steeds. Thanks voor je openheid Lady Jane. En verder wil ik het hier als tip loslaten en hoop ik dat andere mensen er net zoveel aan hebben als ik (zei de gek)

Hihi, mijn Nederlandse beltegoed is op dus misschien kom ik terug met de chat als mijn hand uit het gips is. Maar dan zal je me toch doorverwijzen of aangeven in het gesprek dat we elkaar kennen? Ik heb daar alle vertrouwen in en vind dit een leuke en grappige samenloop.

Claudius, ik heb geen idee. Dan mag ik je toch doorverwijzen naar Lady jane. Die doet dat of heeft dat gedaan dus weet van de insite meer. Wel weer heel grappig en tof dat je dit werk doet lady jane , dat is denk ik nog meer beroep doen op je incasseringsvermogen dan bij de 113 hulplijn. Mensen komen echt met van alles in het gesprek en mag je dan juist serieus op reageren. Ik zou dat ook ooit eens willen doen, maar voorlopig ben ik de gebruiker. En ben er dus echt heel enthousiast erover zodoende dat ik het deelde. Voel je gewoon niet geremd om je verhalen soms te delen met complete vreemden.

Is ook Tante Bollewops Hihi, ik voelde me ook aangesproken door Sprietje, maar het lijkt ook wel op Spruitje of Sproetje toch?

Ik bel bewust omdat sommige dingen die ik meemaak te gek zijn voor woorden en ik teveel verdacht ben geweest van dronken schrijven. Met mijn nuchtere stem en eerst vertellen dat ik met een gek verhaal kom haalt alle onzekerheid die er bij mij bestaat weg en dan kan ik het gewoon met vreemde delen. Fijn dat het er is dus. En wil ik jullie zeker niet onthouden.

Ik moet soms mijn verhaal kwijt en na de nodige feedback die ik gehad heb van mensen hier omdat mijn onderwerpen niet altijd alcohol gerelateerd zijn ben ik ook een andere uitlaatklep gaan zoeken. Omdat ik soms toch wel heel defensief reageer op de feedback die ik hier krijg. En eigenlijk vind ik dat jammer dat ik dan zo reageer omdat ik diep van binnen weet dat juist als iemand zijn of haar irritaties tegenover jou schrijven geen persoonlijke aanval is. Maar een teken is van betrokkenheid in een nader te bepalen vorm. Ik wilde er iets mee doen dus. Maar binnen mijn mogelijkheden zat te chatten bij de 113 lijn of hier mijn verhalen te deponeren. Dankzij de 113 hulplijn waar ik echt niet meer thuis hoor, heb ik kennis mogen maken met de luisterlijn. Ik chat er niet mee, maar ik bel ze gewoon. En ik mag zeggen ik heb daar mooie gesprekken gehad. Waardoor ik niet alle shit van wat ik meemaak hier drop. Zodoende dat ik het als tip hier neer wil zetten. De Luisterlijn | 24/7 een luisterend oor | 088 0767 000

Ik ben wel nieuwsgierig geworden dus kom nog wel langs met mijn bevindingen Maar ik kwam zelf om een tip te plaatsen dus dat ga ik nu doen.