Mijn man en ik hebben nog geen idee of en zo ja hoe verder. Vooralsnog leidt dit niet tot problemen. Hij vindt het 'al bijna niet meer raar klinken' zei hij gisteren.
Kinderen (11 en 13 ) weten van niets. Hoeft ook nog niet. We hebben wel verteld dat wij een conflict hebben. Maar de sfeer in huis is prima. Op dit moment beter dan in de afgelopen maanden. Voor alles is een moment, denk ik dan maar.
Gisteren zei mijn man 'misschien hebben we wel nooit echt van elkaar gehouden'. (Tuurlijk wel, maar niet op die ene manier ...misschien , misschien)
We hadden elkaar nodig, dat is zeker.
En een burnout nuchter overleven zorgt er dus blijkbaar voor dat je niet meer met jezelf door 1 deur kunt als je 'had ik maar.....' gevoelens toelaat. Ik KAN dat niet meer. Kan alleen nog maar eerlijk zijn naar mezelf.
Lastig, want hoe dat te doen zonder anderen te kwetsen? Dat kan. Dat ontdek ik nu. Het buitenland leert me ook veel. Geduld hebben bijvoorbeeld. Zonder iets weg te duwen. Zonder je kop in het zand te steken. Zonder de boel op de spits te willen drijven. Je punt te willen maken. Maar dat je goed voor jezelf moet zorgen. Dat dat heel belangrijk is. Dat je dan pas voor anderen kunt zorgen. Nou ja... zo nog wat zaken.