‘Hoe gaat het nou eigenlijk Lika?’
Tja, ik weet het niet zo goed. Ik denk wel goed. Weet het niet. Hoor dat ik straal, rust uitstraal, pretogen heb. Ben na twee weken werken en weer in het ritme komen , kinderen naar clubjes begeleiden, ook heel moe. Ik vraag ergens dan toch teveel van mezelf. Weet alleen niet precies waar. Onzekerheid popt dan op. Rugpijn. Het zit er helaas niet in om wat minder te werken. Zou ik wel graag doen.
Maar ik voel het. Zie het. Merk het. Probeer een structuur aan te brengen die mij helpt. En zie weer dat ik het me bij tijd en wijle toch op een leven zet...keihard, alsof het er op aankomt. Kan er later wel weer om lachen.
Door een gebeurtenis in de familie zie ik weer hoe ons gezin functioneerde. Heel apart. Vind ik ook ingewikkeld, maar kan het nu toch beter aan. Kan mijn oude ouders meer geven zonder mezelf te verliezen.
Ben wezen kijken naar de opleiding die ik wil volgen. Ben enthousiast.
Word wel steeds ietsje minder bang dat ik het helemaal verkeerd blijk te doen. Leven.