Bij mij werd het door de psychiater min of meer op 1 hoop gegooid. De angst en de depressie. Ook bij mij hielp een pil. Nu al 30 jaar lang. (Paar keer gestopt, maar dan had ik weer te kampen met de diepe angst).
De angst/paniek verlamde mij totaal. Met name de nacht en de ochtend. Denk zelf achteraf dat ik daardoor depressief werd. Moe ook. Ik kon in zo'n periode ook niet eten en viel dan zo 10 kilo af.
Achteraf denk ik zelf dat als de angst er vanaf begin had mogen zijn, als ik tools had gekregen om te accepteren dat ik bang ben, mocht falen, dat het DOODENG is om je in een situatie te begeven waarin je iets niet zou kunnen, maar dat dat helemaal okay is, dat ik dan die pillen niet nodig gehad zou hebben. Maar dat was toen.
Nu wil.ik pas weer stoppen als de kinderen het huis uit zijn. Misschien uit angst ja. Maar dat vind ik niet erg.
En nu. Na stoppen met roken, drinken, starten met actief zijn, en actieve mindfulnessbeoefening, word ik voor het eerst in mijn leven soms wakker met zin in de dag. Dat is betrekkelijk nieuw dus.
Ik weet niet wat mijn aandeel in het geheel is, en wat hormonaal of ' gewoon' zou zijn veranderd.
Geen idee.