Quinn

I do like your sense of humor

Ik zit al een tijdje naar het scherm te staren en letters weer te wissen. Weet niet goed wat ik wil zeggen, maar toch helpt het altijd om mijn gedachten onder woorden te brengen. Waar het op neer komt, is dat ik bang ben. Gewoon ordinair kinderachtig bang. Bang om zonder drank te zitten. Bang om te gaan drinken. Bang om zonder drank de nacht door te moeten komen. Bang voor nachtmerries en herinneringen. Bang voor mezelf. Ja, dat laatste vooral, bang voor mezelf. Ik kan dit niet. Wat niet? Nooit meer drinken. Een streep zetten en zo per decreet een nieuw leven zonder alcohol beginnen. De fles roept en mijn lever is te zwak (of eigenlijk, te sterk) om die blijvend te weerstaan. Ik kan dit niet, niet alleen.

Hmm, heb het overgelezen en je hebt gelijk, lekker rommelig. Ik denk dat ik mezelf probeer te ontwijken. Zoals ik net antwoordde op de vraag waarom er nog drank in huis is: omdat ik die mogelijkheid wil houden. Ik kan dit niet.

Mijn negatieve ervaringen met meer of minder drank op. Dingen die ik niet meer wil, waarom ik niet meer wil drinken, wil zorgen dat het niet meer voor gaat komen. Ach, er zijn zoveel situaties geweest die ik nooit meer mee wil maken, anderen nooit meer aan zou willen doen. De remmen los, rijden met drank op, seks met willekeurige mensen, vechtpartijen en dat zijn dan alleen nog maar de dingen die ik me nog herinner. De ergste situatie wil ik hier neerzetten, als spiegel voor mezelf, mijn bodem. De keer dat ik zo ontzettend dronken en depressief was, dat ik druk bezig was om met een bot botermes in mijn polsen te snijden. Toen mijn vriendin dat mes af wilde pakken, heb ik haar van me afgeslagen. Op ongeveer hetzelfde moment kwam mijn vriend binnen, die het wel uit mijn handen wist te wringen en me de keus gaf om hier en nu bij hem in de auto te stappen of hij zou ter plekke de politie inschakelen. En nee, daar herinner ik me inderdaad helemaal niks van, misschien is dat nog wel het allerergste.

Zorgen dat je een paar lelijke borden ofzo bij de hand hebt, ben je daar ook meteen vanaf.

Dan mogen wij toch juist klagen, lijkt me. Vrouwen hebben dan meer gelegenheid om te oefenen met en voor te bereiden op de hitte

Waarom mannen specifiek niet? Zei ze dat er ook bij Asterix?

Ja, er moet iets veranderen. Weet je wat zo * (netjes opgelost zo hè?) is? Dat wat er moet veranderen, ben jij. Net zoals ik dat moet. Simpelste antwoord en moeilijkste opdracht ooit.

je leeft eindelijk weer het leven dat je wilt leiden Daar word ik even plaatsvervangend trots van. Blij dat het zo goed met je gaat Basta!

Met hoeveel mensen deel je daar eigenlijk de woonkamer Lars? Kan me voorstellen dat als er zeg zeven mensen voetbal zitten te kijken, dat je knettergek wordt van de herrie die dat met zich mee brengt. Hoop dat er iets op te vinden is.

De triggers om te gaan drinken blijven komen, om die te ontwijken, ga ik drinken. Prachtige vicieuze cirkel, weet zeker dat -oloog daar wel wat van vindt. Gisteren samen wat rondgekeken naar allerlei mogelijkheden, om het wat luchtiger te maken. Wisten jullie dat er afkickklinieken zijn waarbij een luxe resort kamperen lijkt? Niet te geloven, wat een overdadige luxe kan er zijn. Een paar jaar geleden heb ik een tijdje doorgebracht in een particuliere kliniek, maar dat was toch echt wel heel anders dan zo'n resort in Zuid Afrika. Kamer delen, corvee diensten, strakke planningen en de deuren op slot. Nee, dan Zuid Afrika! Blijkbaar hebben verschillende mensen ook in dat opzicht een andere aanpak nodig. Ben zelf meer van het Spartaanse, past ook wel bij de mentaliteit van zelfkastijding en boetedoening. Plus het is een grotere uitdaging om dan wat regels te omzeilen. Want het moet wel leuk blijven natuurlijk. Heb een mail klaarstaan om bij de vorige instelling te informeren, maar zover ben ik toch nog niet. Teveel weerstand. Ik pieker nog even verder.

Moet, daar houd ik niet van, moed daarentegen, daar kan ik wel wat van gebruiken.

Prettig naar mijn scherm aan het staren, de airco doet het hier niet echt optimaal. Gezien al het papier om me heen, ben ik erg druk. Intussen, koffie. Man, wat al een hitte!

Dagpact: Momentum Rosa jowan Lars Kruidenthee Quinn

Zwaar bevochten overwinning, nuchtere afmelding en nou zien dat ik een paar uur slaap krijg. Trusten.

Dank je Gerrit. Ik probeer het simpel te houden en mezelf de basis voor te houden dat ik het anders wil. Dus, dat ik dan ook anders moet doen. Het zal heus nog wel eens struikelen worden, maar die basisgedachte wil ik vast zien te houden.

Goed dat je wel doorpakt met een afspraak maken. Als je de eerste stap hebt gezet, gaat het gemakkelijker om meteen door te zetten. Elke pauze duwt je weer een stukje terug, is althans mijn ervaring. Afgelopen weekend was een duidelijk alarmsignaal naar jezelf toe. Misschien kun je er over een poosje om lachen, misschien niet, maar intussen heeft het incident wel degelijk z'n functie gehad. Sterkte!

@MijnGerrit jouw bericht en mijn update komen vrijwel tegelijkertijd, had hem nog niet gelezen. Maar ja, je zou zomaar gelijk kunnen hebben. Zoals de -iater ook aangaf, eerst de drank eruit, dan de rest. En ik geef eerlijk, maar rijkelijk laat, toe; drank ik ook wel degelijk een strohalm.

Update? Update. Al is er nog weinig te melden. De -iater wil me zoals het nu is geen AD voorschrijven, want dat vindt ie risicovol. Dus ik mag kiezen hoe ik verder wil. Doormodderen zoals nu en als de alcohol echt uit mijn lijf blijft, misschien dan alsnog AD. Afkicken met behulp van medicatie en dan misschien alsnog AD. Opname en daar afkicken en medicatie en de rest. Mag ik rustig over nadenken en overleggen met de mensen thuis. Vrijdag graag concreet antwoord. Zo leuk, die spijkers met koppen. Of, zoals de -iater het kalmpjes bracht gedwongen opname of een crisisplek lijkt me nu niet nodig, dus ik geef je een paar opties ter overweging mee. Ik ga er vanuit dat je zelf prima de juiste beslissing kunt nemen. Zo gezellig, van die hulpverleners die je al veel te lang kent. Wordt vervolgd.

Grinn... ik zie nu jouw psycholoog in bed Bor, en maar analyseren. Thanks, you made me laugh

Top.

Ik ben blij (ja, echt) dat ik dit forum heb gevonden. Steun en woorden van hier komen anders binnen, omdat ik weet dat iedereen hier weet waar ie het over heeft. Niet dezelfde situatie, wel dezelfde problemen met dezelfde bron. Dat helpt. Vandaag voelt als een bepalende dag. Zo eentje waar er echt wel meer van zijn geweest, daar niet van, maar toch, bepalend. Dit zijn van die dagen die mijn leven in een andere richting duwen, al is het maar tijdelijk. Verandering, je weet wel, dat waar ik zo'n hekel aan heb. Controle afgeven. Fouten toegeven. De leugen dat het best redelijk met me gaat vakkundig de nek omdraaien. Vanmiddag de psychiater. Dezelfde die me tijden terug antidepressiva heeft voorgeschreven en bepaald not amused was toen ik daar op eigen houtje mee op was gehouden. Ach ja, Quinn slikt niet, althans, niet als het voorgeschreven is. Maar dan komen natuurlijk ook weer de gebruikelijke vragen. Wanneer heb je voor het laatst alcohol gedronken? Hoeveel glazen? En het waarschuwende stukje over de slechte combinatie van alcohol en medicatie. Daarna begint het leuke gedeelte pas. Ik ben niet gek, ik weet best dat -oloog en -iater met elkaar hebben gebabbeld. Dat -iater ook wel weet van de zwarte gedachten in mijn hoofd. Van de voorgeschiedenis die in dossiervorm met me meereist door de hulpverlening. Van de littekens op mijn armen en de gaten in mijn geheugen. Toch zou ik het best prettig vinden als het vanmiddag blijft bij een alsjeblieft, hier het recept, over twee weken evalueren. Maar ja, laten we realistisch blijven.

Eindelijk weer ochtend. Bezig met verwerken van gisteren en bezig met vandaag. Zien hoe het komt. En de herinnering van het dagpact. Dagpact: Momentum Lieve Lars jowan MarQ Nadia Rapilos Quinn

Meya was me voor, maar inderdaad, antidepressiva. Ik kreeg het een hele poos, ben er op eigen houtje mee gestopt en dat was misschien, heel misschien, niet zo'n briljant idee. Het werd me ook afgeraden, maar omdat niemand je kan dwingen om het wel te nemen, was de uitkomst vooraf al wel duidelijk. Dus ja, gestopt. Vanavond een heel open gesprek met mijn vriendin gehad. Over de zin en onzin van het leven en waarom het me wel gestolen kan worden, ondanks de ook heus wel positieve en prettige aspecten ervan. De terugkerende zin is eigenlijk het is niet dat ik niet meer wil leven, ik wil dit leven niet meer. Dus wordt steeds maar weer duidelijker dat het roer enorm om moet. Stoppen met drinken is daar maar één aspect van. Een belangrijke, dat dan weer wel. Ik wil niet opgenomen worden, ik wil het niet, ik wil niet. Maar de afweging wordt op een gegeven moment wat wil ik meer niet, drinken of een opname. Ik hoop (al is hoop voor kleine meisjes) dat ik het niet nodig ga hebben. Het was een rotdag, dus morgen moet al snel beter worden.

Again, bedankt jullie. Nee, ik heb niet gedronken. Wel trillende handen en enorm veel behoefte aan verdoving, maar het lukt nog. Vanochtend bij psych geweest, afspraak bij de psychiater staat. Omdat ik eerlijk was vanochtend, misschien dus straks toch weer aan de AD. Of erger. Ik weet het even niet meer, alleen dat het vallen moet stoppen.