Sita,
Dat wat jij beschrijft over je kinderen, was bij ook het moment dat ik me echt realiseerde waar ik mee bezig was.
Wat ik op het spel zette. Mijn gezin, relatie, mijn leven. Misschien was het wel mijn bodem. Weet het niet.
Het heeft nog even geduurd...maar ergens kwam een diep besef van 'verantwoording'
Niks en niemand buiten mij kan het doen, oplossen, zachter maken, goed praten dat ik drink...dronk.
Pijnlijk, confronterend...me heeeeeel alleen voelend (ondanks de liefde om mij heen).
Maar vanaf toen kon ik echt verder. En zie hoe het leven echt is. En wat ik te doen heb.
Die beslissing heb ik zelf genomen, gevoeld, aanvaard, de verantwoording voor mijzelf.
Ik doe het niet alleen. Maar sta wel meer op eigen benen.
Laat de moed niet zakken.