Zo maar even schrijven op mijn draadje.
Het gaat wel goed. Zeker het ADB proces.
Half november de drie maanden gepasseerd,
wat een mijlpaal. En tegelijk weet ik héél goed
dat het draadje nog steeds dun blijft.
Een jaar of drie heb ik lopen aanmodderen.
En na het eerste half jaar nooit langer dan twee maanden
droog kunnen zijn. Vreselijk dat steeds weer opnieuw beginnen.
Als ik lees dat iemand hier uitglijdt, of terugvalt voel ik mee.
En denk aan hoe dat was voor mij. Ook ik moet alert blijven.
Dat weet/voel ik zelf, dat hoor ik van anderen, mijn maatje, groepsleden.
En toch gaat er iets anders. Ik strijd niet meer.
In moeilijke situaties gaan gedachten niet meer automatisch naar drank.
Wat ik weet, leerde en hoorde kan ik steeds meer toepassen.
Soms is dat vreemd, mis ik 'iets', ergens was het een soort van spannend,
hoe raar dit ook klinkt. Ik ontwikkel andere manieren om met spanning, chaos,
onzekerheid, drukte, twijfel en verveling om te gaan. Ik realiseer me ineens dat het toch
wel heel lang geleden is dat ik een onredelijke ruzie had met mijn partner.
Vertrouwen groeit, aan alle kanten. Dat voelt heel erg fijn. En goed.
Ik moest er vijftig voor worden, dat feestje nuchter vieren. Bijna een ritueel.
Ik, die al zo vaak een stopdatum aan een verjaardag of andere belangrijke dag koppelde.
Blijkbaar was dat hele proces nodig. Het vallen en opstaan.
Ik lees strijdende, soms wanhopige mensen, ontmoet ze in mijn groep.
Soms word ik dan 'ongeduldig', wil ik roepen, doe het niet meer!
Maar ik weet ook dat dat niet helpt, het hielp mij ook niet.
En ook ik heb de wijsheid niet in pacht, alleen mijn eigen ervaring.
Pas toen ik de volledige verantwoording zelf kon nemen,
kon ik verder, erkennen en echt hulp zoeken en aanvaarden.
En ik wil tegen jullie zeggen,
Kalmte, moed en wijsheid. Ergens komt een keerpunt, geef niet op.