Kohtje

Ja, dit keer. Maar reken je er op dat elke keer dat je craving ervaart er mensen van dit forum voor je kelderdeur gaan staan of ben je misschien ook bereid om misschien eens, wat betreft je alcoholgebruik, helemaal op eigen benen te gaan staan? Nou ja, zo met zo'n forum 'achter de hand' is het misschien ook eigenlijk wel gezellig om het te laten zoals het is.

Had helemaal niet gezien dat er al weer een halve pagina was volgeschreven na je melding van craving. Nou ja, 't is al weer voorbij dus. Dan is je probleem dus weer voorbij en hoef je verder niks te doen. Klaar.

@bumperjim, nu moet je van die Leffe blondjes afblijven, zeg je. Wil je daarmee zeggen dat je er alleen een mag als je géén craving hebt? Punt is dat je die cravings naar alle waarschijnlijkheid terugkerend blijft houden zolang je af en toe wat drinkt. Na maanden, soms zelfs jaren niet meer drinken verdwijnen die cravings uiteindelijk ook echt wel, tenminste in die tenenkrommende en maagverkrampende heftigheid. Niet willen/kunnen/mogen drinken als je craving ervaart is een hele opgave. 'Alleen maar niet naar de kelder lopen' is een understatement, waarmee het uiterst vervelende gevoel met je verstand overwonnen zou moeten worden. Het is makkelijker om niet te drinken als je géén craving ervaart. Door die makkelijkere manier van drankonthouding echter niet toe te passen en toch af en toe wat te nemen wanneer je lichaam en geest daar niet om schreeuwen, zul je er een soort van vrede mee moeten hebben dat je kunt worden 'overvallen' door die cravings zoals je die nu ervaart. Niet voor niets wordt gewaarschuwd dat je met af en toe drinken je verslaving in stand houdt. Je hangt dan misschien niet elke dag aan de fles maar alle vervelende 'randverschijnselen' zoals cravings blijven, al dan niet regelmatig, terugkomen zolang ze af en toe 'gevoed' worden.

Ik heb vandaag de dag liever dat iemand me op m'n donder geeft dan dat ie niks zegt als ik iets niet goed doe. Dan weet ik het tenminste. Ongemerkt zal ik ook wel eens te weinig afstand houden, daar ben ik bijna van overtuigd. Anderhalve meter lijkt weinig, maar in de praktijk is dat best wel behoorlijk abnormaal veel.. in een rij staan bijvoorbeeld. Heb dan al gauw het gevoel dat er een 'gat' voor je is waar iemand zomaar in kan gaan 'voordringen' en ik moet dan echt bewust de neiging onderdrukken om op bijvoorbeeld een meter afstand te gaan staan... Twee meter afstand is nóg beter, maar nóg moeilijker.

Hihi... die Indische mensen gebruiken geen wegwerpdoekjes en servetten, hoor. Alleen water. En hun (uit hygiënisch oogpunt) linker hand... Tja, waar je dan die hand aan afdroogt weet ik dan ook weer niet. En je zult toch in elk geval een wasbakje met (papieren) handdoek(jes) op je toilet moeten hebben, anders moet je met die natte vieze hand deuren openen enz. enz. enz... Ik heb af en toe wel eens een Indisch klokje horen luiden maar weet dus duidelijk niet waar het Indische klepeltje dan hangt...

Adri, je hebt typo's aangepast... hier zie ik er nog ééntje.

Bij Indische mensen zie/zag je vaak een fles water op het toilet. In geval van geen papier is dat natuurlijk altijd nog een (makkelijke?) oplossing. Al zal het even experimenteren en wennen zijn als dit niet gebruikelijk voor je is. Maar geen toiletpapier is geen reden tot paniek. Wel altijd goed je handen wassen na toiletbezoek. Maar dat geldt ook voor papiergebruikers. Nou ja, handenwassen is nu sowieso bijna een dagtaak...

Was net ook nog weer even bij de supermarkt, wat brood voor in de diepvries.. en meteen toch nog maar een paar houdbare produkten. Stonden daar drie (van die) jongelui op een kluitje vakken te vullen. Ik vroeg of ze doorhadden dat ze wel erg dicht op elkaar stonden maar ze keken me een beetje schaapachtig aan. Ik ben maar teruggelopen en het volgende gangpad genomen want ik kwam er niet langs op minder dan 5 cm afstand... Later dacht ik nog dat het misschien wel broers en zus waren, dus uit 1 gezin. Dan mag het, hè? Het is toch moeilijk om die afstand constant aan te houden in een supermarkt. Ik heb altijd min of meer een vaste route maar er zijn veel mensen die maar wat heen en weer kriskrassen, weer vier stappen doen, ineens terug want wat vergeten, en dan loop je daar op twee meter achter... oeps. Gelukkig voel ik me tot nu toe nog niet anders dan anders. Toch eens denken wie ik kan inschakelen als ik door een 'simpele' verkoudheid geen boodschappen meer mag doen.

O, Nensje... al die beperkingen... d'r zijn zoveel onverwachte, rare, angstige, vervelende en heel verdrietige uitwassen. Hou je koppie er bij, meis. In een ziekenhuis is hij in elk geval, ook in Spanje, misschien juist in Spanje, in goede handen. Ik hoop met je mee op een voorspoedig herstel.

Hoi hoi allemaal. @Asterix, gecondoleerd met het verscheiden van je tekenaar. "Gewoon" in z'n slaap, 92 jaar... ja, zo kan het ook nog altijd.

Dat snap ik, maar andersom voelen veel mensen hier zich ook onbegrepen door jou. Dat jij in een zwaar getroffen gebied zit is wel bekend, de rest van Nederland is daar heel goed van op de hoogte. Ik hoop dat je je daar van bewust bent. Dat niet de rest van Nederland de Brabanders uitkotst maar juist met ze meeleeft. En dat ze --al dan niet bij wijze van spreken-- God op hun blootje knietjes vragen om van dit soort toestanden gevrijwaard te blijven. Bangmakerij of waarschuwen of om medeleven vragen... het gebeurt allemaal al via radio, tv, social media. Niemand kan daar echt omheen. Overdaad schaadt.

Nou moet ik toch vanmiddag even naar m'n moeder, boodschapjes brengen. Dat is nog wel te doen met inachtneming van wat afstand. Maar nou heeft ze sinds vorige week een nieuwe keuken met een inductiekookplaat en snapt niet hoe die werkt. Hoe ga ik dat nou uitleggen met haar op anderhalve meter afstand? Ze is half kippig, dus ik zal toch dingen moeten aanwijzen... Laserpen mee? Of een ouderwetse aanwijsstok, zoals m'n leraar 6e klas lagere school altijd in z'n hand had. Niet zozeer om aan te wijzen (dat deed ie meestal gewoon met de hand) maar meer om keihard mee op een tafeltje te slaan als er rumoer was of iemand niet op zat te letten? (Ik moet trouwens eerst zélf kijken hoe die kookplaat werkt met het boekje er bij... Twee ouwe sukkeltjes bij elkaar maar op afstand.)

You tube geeft me nu veel informatie. Niet betreffende de coronacrisis maar om de tijd door te komen en her en der het een en ander op te steken. Met dat laatste doel ik dan (weer) op het schilderen. Hoorde net de tip op de radio om stedentrips te maken m.b.v. Street-view.

Maar de dromen die daar aan gekoppeld kunnen worden vallen grotendeels ook wel een beetje onder die van het platte land. (slaat niet zozeer op jouw berichtje, lady jane, maar op dat van daarboven.) (hoewel??)

O ja, @Jopie, Nederland is ook een nat land...

Hoi hoi allemaal. Nederland ligt voor een groot deel nogal onder de zeespiegel, dus in zoverre zijn diepe dromen wel Nederlands. Maar Nederland staat wereldwijd ook wel bekend als vlak land. Dus je zou ook kunnen zeggen dat platte dromen Nederlands zijn. Beetje afhankelijk van wat je gedroomd hebt dus, Jopie.

Kom jij nu dagelijks in contact met coronapatiënten, Vol? Hoe dan ook, heel veel sterkte en vooral ook kalmte voor je. En ondertussen was het weer druk op het strand van Scheveningen, hoor ik net...

Denk je dat de brandweer daar elke avond langs komt om die verdomde geiten wéér uit die verdomde boom te halen, Adri?

Ik heb al een baard... een korte, maar toch. Laat dat deel nou het beste lukken met al die 'uitschieters' of 'happy little accidents'..

Ja, Bob Ross en z'n happy little accidents, hahaha... genoten van die uitzendingen. Fouten maken bestond niet. En daar heeft ie gelijk in. Het zijn meestal de critici die fouten (willen/moeten) zien. En dat zegt dan meestal meer over de beschouwer dan over het werk.

Het vordert. Maar wanneer is het af? M'n tegenwerkende handen frustreren me de ene dag meer dan de andere dag. De ene dag denk ik me aangepast te hebben aan de mindere mogelijkheden, de andere dag wil ik weer zo kunnen schilderen en tekenen zoals vroeger toen ik nog een enorm 'strakke hand' had. Nu valt het penseel me soms spontaan uit m'n hand of schiet een kant uit die ik niet voorzien had. Daar kan ik de ene dag laconieker mee omgaan dan de andere dag. Toch ben ik, naast het zelfportret, ook wel weer begonnen aan het portret van m'n hierboven ergens genoemde oude hondje. Dat stond al twee jaar onaf op de ezel. Wordt tijd dat dat ook eens af komt. Jij sterkte met je voet/knie/been.. (weet ik niet meer) en sowieso in 'je' camperdorp.

NEE.. !

Nee, hij is nu een stuk banger en schichtiger. Hij mist toch wel z'n grote onverstoorbare voorbeeld.

Ja, dat heet cold water tail. Door overbelasting zijn dan de staartspieren beschadigd. Meestal komt dat na een dag of vier, vijf wel weer goed. Ons oude hondje (vorig jaar overleden) heeft dat ook opgelopen toen ie onderweg een hondenvriendje tegenkwam en voor zijn doen iets te enthousiast wilde spelen en springen én kwispelen. Hij was toen al vijftien en nogal stram en langzaam. Hij zakte toen door z'n achterpootjes en ik moest hem naar huis dragen. Na een dag of twee kon hij wel weer lopen gelukkig, maar z'n staartje heeft nooit meer kunnen kwispelen en hing altijd in een boogje naar beneden.

Ja dat.. dat bedoel ik, Etty. Niet dat dat dier zélf ziek is of kan worden, maar dat ie transportmiddel is.. zoiets als de zakdoek waar je net in gesnoten hebt doorgeven aan een ander..