Oskar

Goedemorgen weer eens mensen. Koningsdag dus vandaag. Ik ben wel benieuwd of ik het einde van de monarchie in Nederland nog ga meemaken. Hoewel ik zelf een groot liefhebber ben van alles wat irrationeel, ceremonieel en ritueel is kan ik me haast niet voorstellen dat het koningshuis deze tijdgeest gaat overleven. Ik kan me ook voorstellen dat de koninklijke familie zelf gaat zeggen: we stoppen met die gekkigheid. Die moeten vanochtend in Rotterdam weer met een quasi-geïnteresseerd smoel gaan loeren naar een of andere multiculturele klompendans. Of de hele tijd flauwe grapjes over Ajax aanhoren. En na afloop weer die eindeloze herhalingen op televisie, haha, omdat je je tijdens de toespraak twee keer hebt versproken. Dat zijn dan godverdomme je onderdanen. Koning Wim zou nu ook liever met zijn gezin op een Grieks eiland zitten. En dan die arme Amalia, die haar hele studententijd overschaduwd ziet door bedreiging en bescherming. Ik woonde in mijn studententijd een paar huizen naast de prinsen Maurits en Bernard. Dat vond ik toen soms ook al sneu, altijd zo’n bodyguard, maar bij onze kroonprinses is het van een geheel andere orde. Maak er wat moois van vandaag, lieve mensen. Of u nou met een oranje tompouce op uw hoofd voor de tv schuift of tegen beter weten het gedrang van de massa opzoekt; om dan vervolgens opnieuw te moeten concluderen dat u het daar zonder beschonken kop eigenlijk helemaal geen reet meer aan vindt. Doe gewoon waar u zelf echt zin in heeft, met of zonder meute. Wij gaan vanochtend langs aubade en vrijmarkt, en vanmiddag lekker de Biesbosch in. Leve de koning!

Prettig je hier weer te lezen @Reacher. Ja ik heb een derde kat erdoor geluld thuis. Zwart als een panter. Volgende week halen we hem op. De huidige eigenaar heeft het arme diertje godbetert Beëlzebub genoemd. Hij zal dus wel ongeluk gaan brengen. Tenzij wij hem nu Jezus hernoemen of Gabriël.

Verse croissanten met het gezin, een zachtgekookt eitje. Glimlachend aan de cappuccino met de vrouw terwijl de jongens eieren zoeken in de tuin. Maar dan alweer het gedonder over de verdeling van de eieren. Papa boos, oudste naar zijn kamer. En zo begint het genoeglijke Pasen toch met een hartgrondige vloek. Nou ja. Even Bach opzetten maar om de boel weer enigszins in balans te brengen.

Ik wil van alles zeggen, maar ik denk eigenlijk dat je het allemaal zelf ook wel weet. Sterkte, ook hiermee.

Het is verrot Strijkbout, sterkte. Eigenlijk vind ik dat Dieren gewoon altijd moeten blijven leven. Maar ja.

Ik ben ook opgegroeid met de gewoonte je gevoelens op te bergen in de brandkast. Ze mogen nu vaak wel gewoon even eruit, maar ik zet die kluis niet meteen bij de vuilnis, want het biedt ook voordelen. Ik vind het een goede zaak als er een wat meer open cultuur ontstaat waarbinnen allerlei gevoelens kunnen worden geuit. Je bent daarmee automatisch wel direct afhankelijk van het goed fatsoen van de omstanders om daar respectvol mee om te gaan. En daar gaat het natuurlijk nog wel eens mis. Je kunt dit soort zaken niet tot in detail wettelijk regelen, maar doet een beroep op elkaars menselijkheid. Wat mij in de wokecultuur (om het maar even zo te noemen) wel opvalt is dat wanneer iemand zich niet gedraagt naar de eigen normen het een geldig excuus lijkt te zijn om die persoon zonder verdere scrupules de grond in te stampen of af te maken.

Dat smijten met die wonderlijke statistieken doen de media hier ook de laatste jaren. ‘Het is 17 jaar geleden dat Feyenoord op een dinsdag bij wassende maan een wedstrijd tegen Vitesse won. Het zal dus niet makkelijk worden.’ Dat soort prietpraat. Frankrijk drie klassen beter gisteren trouwens. Ben jij na zoveel jaar intussen voor de Fransen of zit je nog gewoon met een bos wortels op je hoofd voor de tv?

Maar - afgezien van af en toe een dronken drammer - is respect hier toch juist wél @Musashi, of is jouw ervaring anders? Vergeleken met de politiek, de televisie, de gemiddelde werkvloer vind ik het hier een tempel van verdraagzaamheid. En ook in mijn eigen gezin, familie en vriendenkring is de sfeer niet zo suikerzoet zoals hier doorgaans. Ik vind het ook wel prettig als in het vuur van de discussie het af en toe flink knalt. Dat zie ik ook niet als gebrek aan respect. Integendeel, juist vanuit het respect voor meningen die afwijken is er daarvoor óók ruimte. Leuk trouwens om je hier weer eens te lezen Muza

Misschien een mooi moment om het onvolprezen lachfilmpje van Bob Newhart er weer eens in te schieten:

Jawel. Maar ook de bewustwording dat een angst volkomen ongegrond is leidt niet altijd tot het verdwijnen van die angst. Ik roep de mensen om mij heen ook vaak toe dat ze gewoon moeten stoppen met vrezen, maar wordt dan niet zelden hoofdschuddend aangekeken.

Ja, maar ook als papa hem vast houdt, hij vleugeltjes om heeft, enzovoort, blijft de angst bestaan. Bij Jung las ik een keer een verhaal over een man die hem raadpleegde als psychiater die ervan overtuigd was dat hij ernstig ziek was. De man was zelf verre van onnozel, zelf arts geloof ik, en snapte als medicus volkomen dat alle op hem uitgevoerde onderzoeken bewezen dat hij kerngezond was. Maar ondanks dat bleef het gevoel doodziek te zijn bestaan. Dat vind ik fascinerend.

Ik had de Dubliners de laatste jaren wat links laten liggen. Met de hernieuwde belangstelling ga ik weer speuren. Wat blijkt: Luke dood, Ciarán dood, Ronnie dood, Barney dood. Alle originele leden dood. Daar schrik ik toch van. Guus Meeuwis daarentegen leeft nog steeds.

Zeker Sjaan. Samen uit, samen thuis

Zojuist moest ik nog denken aan dat jezelf ergens veilig voelen. Mijn jongste zoon zit net op zwemles en durft niet met zijn hoofd onder water. Ik merk dat ik dan de neiging heb om heel rationeel op hem in te praten . 'Joh, gewoon een keer doen hoor, dat is helemaal niet eng. Alleen je hoofd wordt nat, maar dat geeft niks toch.' Dat haalt natuurlijk niks uit. Papa kan mooi lullen, maar die jongen vindt water eng, punt uit. Ik maak nog wel eens de fout om zaken van het gevoel op de golflengte van het verstand te benaderen.

Nog steeds zit ik met mijn hoofd in Ierland. Dit nummer raakt in al zijn eenvoud altijd een snaar bij mij. Dialoog tussen een soldaat die naar het front wordt geroepen en zijn zwangere vrouw die hij moet achterlaten. Grote thema's, wehmut und weltschmerz. En ik zou ook wel eens een paard willen kopen voor een mooie vrouw.

Ik vind dit wel een boeiend onderwerp, ook al omdat ik ook zo'n paard ben die dingen graag wil begrijpen. Maar zullen we deze discussie niet verder voeren op het themadraadje? Dat ging ook al exact hierover. Anders gaat het nog lijken dat Reacher zich moet verantwoorden voor haar gevoel, terwijl ze nu denk ik gewoon even rust in de kop wil. Of het gaat weer de hele tijd over de piemel van Bumperjim.

Een lastig dilemma inderdaad. Ik ben naast poezen- ook vogelliefhebber. En jaarlijks vermoorden onze lieve schattebouten miljoenen vogeltjes. In plaats van zo’n natuurbeest van de boerderij neem ik daarom liever zo’n doorgefokt model die in plaats van ‘s nachts op jacht te gaan er volkomen vrede mee heeft zijn tijd voornamelijk snorrend op de vensterbank door te brengen.

Valt mee. Het gaat er hier tamelijk gemoedelijk aan toe en zonder herrie. Beetje aan elkaars bips snuffelen en dan weer gewoon verder. Pompiedom.

En hey, vandaag begint de lente! Het kan niet op. Vanavond om 22.25u, zo las ik, want dan staat de zon loodrecht boven de evenaar. Maar dan slaap ik al bijna, terwijl nu de vogels fluiten. Hoe dan ook, een fijne dag gewenst allemaal! Vergeet niet dat er altijd hoop is.

En de kat van de buren, die komt ook vaak door het geopende slaapkamerraam. Ook als de hor ervoor zit, want daar beukt hij door. Onze katten heten hem dan hartelijk welkom, want die zijn niet territoriaal en vegetariër. Niemand heeft iets van ze te vrezen. Over katten gesproken. Gisteren met het hele gezin naar Puss in Boots. De jongste zoon voor het eerst naar de bioscoop, dus we hadden de meest kindvriendelijke film uitgezocht. Maar wat een schitterende film is dat zeg. Ook voor papa’s en mama’s. Ik heb me een kriek gelachen. En ook veel van dat mooie zoete moralisme, zoals in sprookjes, waar ik gek op ben.

Vogelgeluiden door het open slaapkamerraam: het blijft mooi. Ik hoor de koolmees en de pimpelmees. De fietspomp en het zilveren belletje. En de beste zanger van allemaal: de merel. En nog veel meer vogelgeluiden die ik elk jaar probeer te onthouden, maar steevast na de winter weer vergeten ben.

Toch wel Nou ja, er was wel genade. Maar ook een pan.

Dat nummer vond ik altijd wat te lallerig eigenlijk @Spirit. Ik heb ook liever Luke Kelly op zang, die stem vind ik weergaloos. Zoals bij dit nummer. Gaat erover dat vroeger alles beter was. Dus dat is goed.

Ik ook. Als ik in Ierland ben heb ik het gevoel dat alles klopt. Ik wil al heel lang een keer naar Connemara. Dat landschap heeft iets mysterieus, iets magisch dat mij enorm aantrekt. Iemand daar al eens geweest?