Oskar

Van harte gefeliciteerd Emmy! Een goede reden voor taart. Zelf word ik wakker met een sterfgeval op mijn werk. Door het werk in een verpleeghuis begin ik intussen aardig vertrouwd te raken met de Dood. Waar ik eerst dacht dat het afstomping was, vind ik het nu juist mooi: het hoort er tenslotte gewoon bij. Het eindpunt van elk leven. Een soort trieste berusting. Maar goedemorgen ook. Ik begin uw dag wel erg zwaar. Croissant en eieren nu.

Ik wilde eerst zeggen dat het ook als gisteren voelt. Maar dat doet het niet meer. Eerder een vorig leven. Maar soms haal ik bewust een oude koe uit de sloot en zet hem op de wal om naar te kijken. Als een vermaning. Als je alle tijd optelt denk ik dat ik jaren in die bunker heb doorgebracht. Onbereikbaar voor alles. Ook voor hulp. Eerder doelbewust koersend naar de ondergang. Waar je eerst dacht een krankzinnige zonderling te zijn kom je hier vaak exact hetzelfde gedrag bij anderen tegen. Ik dacht vroeger ook dat ik de enige was die een halfje bruin naast de flessen drank op de lopende band van de supermarkt legde. Het excuusbroodje. ‘Ik kom heus niet alleen voor de drank naar de winkel hoor mevrouw’.

Ja bizar is dat. Dat wegkruipgedrag als het rot gaat. Gordijnen dicht, telefoon uit, deur op het nachtslot. Als je dat weet te doorbreken komt het goed. Beetje vrolijk lullen als het goed gaat met de strijd is mooi. Maar ook makkelijk. Maar hier - of waar dan ook - aankloppen als de moed in de schoenen en de drank in de pokkel zit. Poeh. Andere koek.

Herkenbaar wel @billy1981. Het grootste deel van de mensen die zich hier voorstelt op "Wie is wie' verdwijnt binnen enkele dagen of weken spoorloos. Dat is al zo lang als ik hier kom zo geweest. Maar ik betwijfel of je veel extra had kunnen betekenen als je iemands nummer zou hebben. Voor effectieve hulp aan een verslaafde moet de hulp eerst gevraagd en dan geboden worden. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat die volgorde noodzakelijk is. Maar triest is het wel dat zovelen (waarschijnlijk) weer terugvallen. Of mensen die je al veel langer kent die ineens weg zijn. Zoef. Hallo Noorderzon. Dat blijft wel lastig aan de virtuele wereld. Dat je niet even langs kunt fietsen dan. Maar soms komen ze ook ineens weer terug. Er zijn altijd wel periodes van luwte geweest, maar zo lang als nu ken ik ze nog niet. De echte oudgedienden zeggen altijd dat ze vroeger elke dag wel 10 miljoen bladzijden vulden op de dagdraad. Nu is het al ruim een half jaar meestal één blaadje. En vooral losse mededelingen, weinig interactie. Dat is wel jammer.

@Rudy: heel veel sterkte

Een vrolijk filmpje met dansende kinderen. Toch is het leven niet altijd een pretje. De eerste mot krijg je Als je op de wereld komt In een plas met bloed En een bad vol stront

Het is hier best rustig. Ik mis sommige mensen. Erg.

Hallo weer eens. Een boel jarigen vandaag zeg. Van harte allemaal. Eventueel een kusje. Hier ook feest vandaag. Gewoon een bescheiden aantal mensen in de middag uitnodigen en dan voor het eten weer opkrassen. En wat blijkt: op deze manier kunnen feestjes best leuk zijn. Gelukkig zijn is soms best eenvoudig: doen waar je zin in hebt. Of in elk geval: laten waar je een pesthekel aan hebt. Je doet er alleen vijftig jaar over om te ontdekken wat je ten diepste echt wilt. Franz: houd moed! Volgende week zie ik ineens weer allemaal zon en mooi weer voorspeld. Een leuke meevaller. En Sparta staat bovenaan

Mogge mensen. Een leesbril had ik al en op feestjes ben ik de eerste die het niet zo goed meer verstaat. En nu zit ik thuis omdat het in mijn rug is geschoten en schuifel ik - tot hilariteit van mijn kinderen - als een oude opa door de woning. Het is me toch wat. Maar ik drink niet. Nou ja, deze maand dan. Maak er een mooie dag van mensen. De zon gaat flink schijnen. Huppel zolang je nog huppelen kan.

Het WK wielrennen, goed dat je het zegt @billy1981, dat was nog totaal langs mij heengegaan. Nu moet ik echter al naar mijn schoonmoeder. Maar goed, die is dement, ik denk dat ik er wel mee wegkom. @Zbb: kalm aan, en rap een beetje

Met mij gaat alles heel erg goed, dank. Dat denk ik ook vaak. Maar niemand verplicht ons mee te doen aan de sociale media (sprak de man op het forum op internet). Ik stel mijn gezin elk jaar voor om de vakantie schermvrij door te brengen, maar krijg niemand zo ver. En dan doe ik ook maar weer mee. Vergeleken bij de smartphone was die drankfles eigenlijk maar een onschuldig verslavinkje.

Ik ben benieuwd hoe het je zal afsteken Piet. Misschien is het spelen met vuur. Maar misschien is het vuur ook gedoofd. Of minder verzengend. Ik vaar een vergelijkbare koers nu. Vinger aan de pols, voet aan de rem. Succes. Ik volg je.

Een ontroerend beeld: vrouw huilend bij huis. Ik heb de Anton Wachter vroeger verslonden, maar er niet heel vaak aan teruggedacht. Nu wel. Ina Damman. Lahringen.

Joop!

Wel hallo @nancy, dat is ook lang geleden zeg dat ik jou hier zag. Ook misschien omdat ik mezelf hier ook niet zo heel veel meer zie. Batterij weer vol?

Heel bewust heb ik geen harde grenzen gesteld omdat ik denk dat dit voor mij eerder averechts zou uitpakken. Dat dat zou kunnen gaan wringen en ik daar dan juist weer tegenaan zou willen gaan schoppen. Niet als vrijbrief om los te gaan, maar omdat ik hoop een bepaald verantwoordelijk drinkgedrag te bereiken. Als dat een illusie blijkt moet de kraan meteen weer dicht. De eerste maanden zijn inderdaad makkelijker. Ik zou wel een grote knurft zijn als het met al die vingers aan de pols meteen al was mis gegaan. Daarom nu eerst ook een maand pas op de plaats. Het moet niet een gewoonte worden om gedachteloos een glas in te schenken. Bij de sombere momenten die ik de afgelopen tijd ook heb gekend was er nooit de neiging om een kartonnen doos op mijn kop te zetten en achter Oom Bier de polonaise te gaan lopen. Maar veel meer om alles heel helder en bewust te ondergaan en te boven te komen. Ik heb ook wel het een en ander opgestoken van het verleden denk ik.

Is dat zo? Het zou best kunnen kloppen overigens, want zelfs als ik open en persoonlijk mijn verhaal probeer te vertellen heb ik geloof ik last van een soort natuurlijke afstandelijkheid die ik maar moeilijk van mij af kan schudden.

Gisteren weer thuisgekomen van een vakantie die begon in Orval, maar verder in het Zwarte Woud werd doorgebracht. Wat een prachtige omgeving daar zeg. Meer nog dan de ruige bergen van de Alpen hou ik van het vredig glooiende, groene en bosrijke landschap daar. Ook - na bijna vier jaar droog - van af en toe een glas daarbij. Het triggerde mij niet om klokklok meteen de hele fles leeg te drinken. Ik ging er ook niet raar van doen. Een glas goede wijn na zoveel tijd vond ik wel echt heel lekker. Dat heb ik wel gemist. De smaak. Niet de roes. Een enkele keer voelde ik wel een beginnend roesje opkomen, maar dat vond ik eigenlijk storend. Ik ben er wel gehecht aan geraakt het leven met een helder hoofd te leven. Mijn vrouw vond het experiment in het begin een weliswaar best spannend, maar was wel gerustgesteld door te merken dat er geen slapende honden wakker werden. Het was bepaald ook niet dat de hele vakantie in het teken stond van drank. Wel van veel wandelen, zwemmen en samenzijn. En dat is mij bijzonder goed bevallen. De komende maand ga ik geen alcohol drinken. Voorzichtig blijven. En bovendien vind ik thee ook nog steeds erg lekker.

Wat het vervolg zal worden wacht ik met enige terughoudendheid af @bumperjim. In ieder geval is het inslaan van voorraad nog niet aan de orde. Misschien ook maar op zoek naar die fruitgigant. Ik hoop dat ze in de gouden vallei kersen verbouwen. Het vooruitzicht van dat bier heeft mij oprecht niet heel erg beziggehouden het afgelopen half jaar @Etty. Tegen dat dopamineshot waarover je spreekt zie ik eigenlijk een beetje op. Het gaat me niet om de roes. Ik wil ook niks verdoven, want het leven met een heldere kop bevalt mij juist erg goed. Wel kijk ik uit naar de smaak van een trappist, een goed glas wijn. Daar valt best zonder te leven, maar ik heb dat ook gemist. Ik kan me dan ook nauwelijks voorstellen dat die eerste slokken mij tegen zullen vallen @Lonster1. Genieten en het gevoel van vrijheid handhaven: dat is inderdaad wat ik zoek @Pytje. That’s all folks! Morgen vertrekken we.

Er is helemaal niks tegen zwart/wit-denken hoor @Amalia, alleen je mist een hoop kleur en nuance.

Dank. Die presentatie van Els Noorlander had ik eerder gezien, maar zojuist nogmaals gekeken. Toch sterkt het mij eerder in mijn overtuiging een a-typische alcoholist te zijn geweest. Mijn receptoren waren nooit langdurig geblokkeerd nadat de drank eenmaal uit mijn lijf was, maar er sprongen - tot mijn verrassing - juist overal geheime laatjes vol levensvreugde open. Afgezien van de periodes waarin ik volop ik gebruik was heb ik ook nooit cravings gehad, noch triggers door het zien van alcohol overal om mij heen. Mede daardoor maak ik mij ook niet enorm ongerust dat een hernieuwde slok mijn chemische huishouding erg overhoop zal halen. Ik bedoel niet alles lichtzinnig terzijde te schuiven. Maar ik zie mijn gevaren vooral in mijn neiging tot mateloosheid en in mijn gewoonte te verzanden in (slechte) patronen. Daarvan moet ik mij door alles bewust blijven, dat daar niet opnieuw dingen scheef gaan groeien.

Maar als de kat nu juist van plan is spek te eten is het spreekwoord toch niet meer van toepassing? Orval is natuurlijk geen toevallige locatie. Het was ooit mijn favoriete bier. Buiten dat is het een prachtige plek die ik - ook als de monniken geen bier zouden brouwen - al lange tijd graag eens wil bezoeken. Als nu Gods Zegen niet op mijn plan rust weet ik het ook niet meer Wij verblijven er trouwens maar één dag, op doorreis. De vakantie zal overigens bepaald niet in het teken staan van alcohol, maar veel meer van de natuur, wandelen & zwemmen. Met mijn verleden moet je het drinken van een glas niet bagatelliseren, maar je moet het ook zeker niet groter maken dan het is. Moeder de vrouw kan gerust zijn.

Dat klopt Maverick. Tenslotte is zij vroeger ongewild en onverdiend het lijdend voorwerp geweest van mijn strapatsen. Natuurlijk zijn er bij haar ook zorgen, maar we hebben hier uitgebreid over gesproken en het plan is in goede harmonie gemaakt.

Intussen heeft mijn plan een half jaar preventief in de week gelegen en reizen wij over enkele dagen daadwerkelijk af naar Orval, waar onze vakantie dit jaar zal beginnen. Veel mensen hebben het mij ernstig afgeraden om na bijna vier jaar abstinentie weer eens voorzichtig een drankje te gaan proberen en sommigen hebben geen enkel vertrouwen in een goede afloop. Toch ga ik het wel degelijk doen. Eigenwijs? Ja, dat ben ik vast ook wel, maar toch heb ik heb wel degelijk alle raad goed op mij in laten werken alvorens een besluit te nemen. En uiteindelijk denk ik mijzelf toch het beste te kennen om deze stap zonder al te veel vrees te durven zetten. De vakantie is een experiment. Daarna weer een tijd helemaal niks. Zo wordt de drank niet meteen een vast onderdeel van mijn dagelijks leven. Na de vakantie een evaluatie. Wat doet het met mij? Heel bewust heb ik niet alles vastgelegd in toegestane hoeveelheden en precieze tijdsperiodes. Mocht blijken dat ik daardoor al snel weer de neiging krijg als een bezetene aan de fles begin te gaan lurken dan keer ik liever weer gewoon terug naar de nul dan alles steeds op een weegschaaltje te moeten gaan leggen. Daarbij ben ik er van overtuigd dat ik intussen verstandiger ben geworden en in staat de mateloosheid te beheersen.

Voor Sunnie. Omdat er altijd hoop is.