Jannigje

68 kg

Ik heb er wel degelijk iets aan , het ontroerde en ontroert me echt. Dank je wel Juist die commitment herken ik zo en ik dacht dat ik dat had met die vriendin, maar haar voorwaarden zijn blijkbaar/misschien toch anders dan ik dacht, of misschien beter, ze lijken onderweg nogal veranderd te zijn. en dat doet pijn.

Dit houdt me al heel lang bezig, en natuurlijk heb je gelijk Jopie. Ik heb me een groot deel van mijn leven in allerlei bochten gewrongen om er toch maar bij te horen en ik was vooral bezig met wat ik dacht dat de ander wilde. Om zo in ieder geval te mogen blijven. Ik probeer dat nu anders te doen, maar vind dat nogal eng, en ook lastig om daarin een balans te vinden. Wat jij hierboven schetste, is vorige week toch gebeurd. Een vrouw met wie ik nu een paar jaar bevriend ben en die ik als vriendin beschouwde heeft onze vriendschap “op pauze gezet”, of hoe zeg je dat. Zij is iemand met wie ik het contact anders ben begonnen, op voet van gelijkheid. Met haar deelde ik vrij veel, en zij met mij. Maar nu wil zij afstand tijdelijk of permanent dat weet ik niet. Want zij kan mijn “zwaarte” er niet bij hebben, zij heeft behoefte aan “licht”. Ik probeer de hele week al woorden te vinden en dat lukt me niet goed. Gevoelens buitelen over elkaar heen, schrik, verdriet, boosheid, angst. Nu heb ik mijzelf laten zien en nu gebeurt het tóch. Zie je wel dat het níet kan! Dat was een van de eerste reacties. Maar wat er ook is is het besef dat haar keuze misschien meer zegt over haar dan over mij. (ondertussen hoor ik het thema van Schindlers list op de radio, zo mooi!). Wat ik nu probeer is zuiver te voelen en denken wat dit betekent voor mij. @Jopie, Jij had het een keer over mensen die totaal verschillende behoeften kunnen hebben, wat contact dan lastig kan maken. En dat het daarbij niet gaat over goed of fout maar simpelweg over “op verschillende plekken zijn”, even een andere weg gaan, of permanent een andere weg gaan. Ik probeer nu zonder oordeel te kijken naar mijzelf en naar haar. En misschien kunnen we er samen uit komen en kunnen we nog wel samen oplopen, maar misschien anders, geen idee. Waar ik wel trots op ben is dat ik overeind ben gebleven, ik kon luisteren en reageren, niet vanuit de aanval maar zeker ook niet vanuit de defensie. Ik heb het niet meteen helemaal op mijzelf betrokken. Maar ondertussen voelt het knap waardeloos.

Ja ik was stil, deels omdat ik er niet toe kom om te lezen en te schrijven. Mijn energie is beperkt en ik merk dat als ik aandacht besteed aan het ene (zoals nu mijn geopereerde vriendin) het andere niet meer lukt. Soms las ik even een stukje, maar vaak pas laat en dan ook maar deels. Reageren voelt dan als mosterd na de maaltijd. Deels ook omdat ik van slag ben door een paar dingen. Ik wil even een bericht van Jopie citeren om het te verduidelijken.

Ik duim met je mee! Even iets anders: Is @knakker echt weg?

Het lukt me maar steeds niet om bij te lezen, laat staan om regelmatig te reageren. Dank voor het filmpje @lady jane, het gerecht ziet er smakelijk uit en niet moeilijk om te maken, dat moet mij ook lukken lijkt me. (Je bericht van gisteren bedoel ik)

Goedemorgen @Lieke7777 heel veel sterkte!! Ik duim ook voor jullie.

Ik wens je alvast veel sterkte, ik zal duimen voor een goede afloop! Wat naar! Natuurlijk maak je je ongerust, en niet alleen voor je vader denk ik? Mijn zwangere nichtje dat ongeveer gelijk opgaat met jou blijkt ook Corona te hebben. Tot op heden gaat het redelijk, de baby lijkt oké te zijn. Heel spannend ook. Het lijkt of Corona opens voor heel veel mensen dichtbij is gekomen. @Smaragd, sterkte met je tante.

Hotends worden o.A. gebruikt in 3D printers

Jij ook

Nee hoor, ik wilde je gewoon even gedag zeggen. Welterusten

Hallo @Cleo66 en anderen die nog op zijn.

67,5

Aha! Ik had blijkbaar even door moeten lezen voor ik reageerde.

Oh ja? Ik zie het niet. Blij? Ik zie het nog steeds niet Bor haar uitleg kan ik niet vinden. Ik mis blijkbaar iets. Maar niet de bloemen , die heb ik gespot, ze staan weer in de kamer mooi te zijn.

Ha @Lika

Goedemiddag

@Ietje, dapper hoor. Succes!

68

Ach @knakkerwat naar. Verdrietig voor jullie allemaal. Sterkte.

Een dierbare vriendin van mij is vorige week geopereerd, daardoor is veel aandacht naar haar gegaan, met liefde overigens. Zij is echt een vriendin voor mij in alle opzichten. Ik denk dat zij de enige is die mij zonder reserves accepteert. Zij is ook degene met wie ik nu een paar keer op vakantie ben geweest. Zij weet van mijn depressies, van mijn gevecht. Zij laat mij ‘s morgens ook als ze ziet dat het moeizaam gaat. Hooguit de vraag: is het weer moeilijk? Ja, het is weer moeilijk. En dan daarna rustig ontbijten, thee/koffiedrinken en dan kon/kan ik (meestal) wel weer. Daarna kunnen wij het heel gezellig hebben samen. Al het onderliggende hoef ik dan niet meer te benoemen, dat voegt voor mij niets toe. Maar ik kán het zeggen en dat maakt alle verschil van de wereld. Toen haar partner stierf kon ik er voor haar zijn, ten tijde van mijn operatie was zij er voor mij (en hóe) en nu kan ik er weer zijn voor haar. Dat is fijn en goed. Tegelijkertijd bemerk ik dat zij voor mij blijkbaar een rots in de branding is, ik heb altijd het gevoel dat ik een beetje meelift met haar, ja met wat? Haar kracht, haar levensenergie? Ik weet het niet goed. Zij zei altijd: ik heb het moeilijk, ik ben vreselijk verdrietig, maar ik ben niet depressief . Jij wel, dat is anders. Nu is zij degene die weinig kan, die pijn heeft, die verzorging (letterlijk) nodig heeft en dat die krijgt ze, van verschillende kanten. O.a. van mij. Natuurlijk, vanzelfsprekend. Maar ik ben ook van slag en dat is meer dan alleen de bezorgdheid voor naar gezondheid en welzijn. Ik weet heel goed wat ik bedoel en voel, maar ik weet niet goed of ik het in woorden kan vangen zodat het duidelijk is voor jullie. Alsof ik mij voel wankelen omdat zij nu minder stevig is? Doordat ik veel met haar bezig ben, zijn jullie reacties minder binnen gekomen dan ik dacht. Ik lees de laatste pagina terug en merk dat ik veel reacties nu beter tot me door kan laten dringen. En nogmaals : dank! Want ik kan er ook echt wat mee. En die ADB knokploeg zie ik helemaal zitten, even in de fantasie, zo nu en dan. We hadden ook ooit zoiets in een therapiegroep, aangedragen door iemand die dat ook ooit daadwerkelijk had geregeld in haar eigen leven. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, maar soms konden wij wel even stoom afblazen met de fantasie. Het idee van jullie achter en om me heen met de bokshandschoenen aan indien nodig is wel een fijne gedachte.

Goedemiddag allemaal. Een vriendin van mij is pas geopereerd, voor die tijd heeft ze niemand gezien, zelfs de chirurg niet, alles ging telefonisch of per mail. Ze heeft niet op al haar vragen een antwoord gekregen en dat vond ze lastig. Ook de nacontrole zal per telefoon zijn. Afgelopen dinsdag moest ze voor 1 dag terug, ik zou haar ‘s middags halen, maar ze moest al na een halve dag weg. De afdeling werd gesloten ivm Corona!. Gelukkig heeft zij haar operatie gehad, ze was nu mogelijk te laat en wie weet hoe lang mensen die geen Corona hebben nu moeten wachten. Ik merk dat in mijn deel van de stad veel mensen nog geen mondkapje dragen, ik word dat behoorlijk sacherijnig van. Amsterdam is bijna koploper in Europa! Maar ja, ik kan alleen zelf mijn best doen, maar ik baal er echt van. Straks gaat de boel weer op slot. Zelf heb ik na lang aarzelen de huisarts gebeld en een afspraak gekregen, sommige dingen kunnen toch niet over de telefoon geregeld worden. Het voelt als een gunst in deze tijd. Sterkte met Kees @Yvonne, hebben jullie inmiddels wel antwoorden gekregen?

Spannend inderdaad. Het is inmiddels achter de rug? Gefeliciteerd

Ik ben blij met jullie reacties. Ik raak zo de kluts kwijt door dit soort dingen dat ik in eerste instantie in elkaar krimp. Vroeger dacht ik altijd dat alle nare dingen mijn schuld waren, (door ervaringen van vroeger waaruit ik dat afleidde) dus ik heb altijd de neiging om de fout eerst bij mijzelf te zoeken en zelfs als ik hem niet kan vinden, denk ik (vaak)nog steeds dat het toch míjn fout wel zal zijn. Want de gedachte dat de “fout” ook bij de ander zou kunnen liggen was aanvankelijk voor mij onvoorstelbaar. Dat wordt wel minder de laatste jaren, maar zodra ik in de stress terecht kom, val ik terug in oude gedachten en patronen en daar moet ik dan weer mee aan het werk. En nee @Lieke7777, ik ben geen herrieschopper in de avond, zelfs niet overdag. Het is toch wonderlijk hoe ik mij door dergelijke mensen in de hoek laat drukken. Ik wéét dat ik geen herrie maak maar de beschuldiging op zich is blijkbaar al genoeg voor mij om me toch schuldig te voelen. Ik denk niet meteen, nou die mensen sporen niet, ik denk meteen: fout, fout. Maar @Yana, de verontwaardiging is er inderdaad wel en neemt toe. Nu is het de kunst om die op een goede manier in te zetten. Niet verdragen, maar af laten glijden: dat kan ik nog niet, maar dat is wel waar het om gaat. Verdragen, ja dat kan ik, dat heb ik geleerd, maar dat andere (nog) niet.