Jannigje

Morgen komen ze van de woningbouw “iets” doen, dus ik dacht ik ga de informatie maar eens lezen. Moeten ze verdorie overal zijn en leidingen, splitters, ventilatieroosters en weet ik wat vervangen en/of aanbrengen. Heb ik voor het eerst in mijn leven bijna alle snoeren níet ik zicht! Weggewerkt achter de plinten. En nu moet door het hele huis blijkbaar van alles gelegd worden. Bah. Dit helpt ook niet voor het gevoel van welbevinden.

Net als @nancy @Bor: ik liep buiten aan je te denken en wilde vragen of je nog mee leest en zagen dat ik je mis. En daar ben je weer!.

Succes @Lieke7777 Goedemorgen

Omgevlogen zou ik niet direct zeggen, de tijd leek langer te duren dan normaal, waarschijnlijk door de vervelende boodschap die ik vandaag kreeg en waardoor ik nogal uit mijn doen was en nog steeds ben.

Het helpt inderdaad. Ik herken heel erg het klein worden, steeds kleiner worden van mijn wereld als ik niet naar buiten ga. En ook het blind staren op. Het gebeurt me wel eens dat ik opeens verwonderd ben dat er nog een wereld ís buiten. Één waarmee ik elk contact verloren had.

Toen een oncoloog mij, inmiddels 4 jaar geleden, onterecht een doodvonnis gaf, heb ik niet de behoefte gevoeld om een klacht in te dienen. Ik wilde alleen met haar praten en ik wilde dat zij haar excuses aan zou bieden. Verder hoopte ik dat ze nooit meer zoiets bij iemand anders zou doen. Vanmiddag heb ik gevraagd of ze een klachtenprocedure hebben. De jonge dames waren helemaal geschokt geloof ik. Een fout maken kan iedereen gebeuren, maar dit vind ik pure misleiding. En daar baal ik ongelofelijk van. Ik had deze 9 akelige dagen niet gehad als hij zijn werk consciëntieus had gedaan. Bah.Bah Bah. Ik heb hoofdpijn en buikpijn. En een steen in mijn borst. Maar gelukkig drink ik niet, want dit was een heel goede aanleiding geweest, volkomen gerechtvaardigd. Thee dus maar.

Dank jullie wel allebei.

@Quinn 1255, ingesteld door de graaf van Holland Willem II

Nee en nee.

19 mei schreef ik over mijn paniek en teleurstelling omdat de operatie waar ik eindelijk de moed voor heb niet door kon gaan. Vandaag was ik bij de anesthesist omdat ik wilde weten hoe het nou zit. Ik heb moeilijke, goede, slechte gesprekken gehad met artsen / anesthesist en, maar nog nooit een bizar gesprek. Tot vandaag. De man was (terecht) boos op de chirurg omdat die mij meteen had moeten zeggen dat ik niet geopereerd zou kunnen worden met de combinatie van medicijnen die ik slik. Hij ging echt tekeer. Ik heb het al zo vaak gezegd, maar ze luisteren niet etc. Ze willen alleen maar scoren en declareren. Huh? Ik vroeg of hij de boodschap van mijn psychiater had gekregen. Nee dus. Die assistenten hier hebben geen enkele medische kennis en je kunt weinig aan hen overlaten ? Huh? Ik zal de rest maar laten. Maar ik was behalve stomverbaasd ook erg uit mijn doen. Het mag duidelijk zijn dat de operatie niet doorgaat. Mijn psychiater heeft hem vandaag ook nog gebeld, zonder resultaat. Zij begrijpt er ook niets van, maar ja, als hij nee zegt gaat het niet door. Ik waardeer het heel erg hoe zij, de psychiater, haar best voor mij heeft gedaan. Maar ik sta dus weer met lege handen en moet opnieuw beginnen.

Goed gedaan @Quinn

Dankjewel, ik weet het allemaal wel, maar het was wel weer nuttig om het opnieuw te lezen.

@Reacher, nee hoor, helemáál niet goed.

Helaas @knakker, niet goed.

Puntjes op de i wordt in het Engels vertaald als dot the i’s and cross the t’s.

Na al het dierengeweld mag ik een vraag stellen begrijp ik. Wanneer, in welke eeuw, ontstonden de waterschappen in Nederland?

Welterusten @spirit

Erbarme dich vind ik wonderschoon.

Hallo. Leven zonder verwachtingen, ik kan het nog niet. Het maakt het leven wel een stuk aangenamer als je het kunt, dat geloof ik onmiddellijk.

Ik geloof een valk. Slechtvalk misschien?

Volgens mij is het een roofvogel, maar ik weet niet meer welke.

Geduld, geduld, een aria, gezongen door een tenor, uit de Matthäus Passion van Johan Sebastiaan Bach.

Ah, ja, wat jij beschrijft is anders. Dat herken ik overigens wel. De ratrace die je niet wilt maar waarvan je ook niet weet hoe je eruit kunt stappen. Ik zou heel graag autonomer willen zijn, willen dat ik de buitenwereld minder nodig had. Maar ik heb het over andere dingen nu. Het gevoel opgesloten te zijn met en in mijzelf. Vastlopen in een van mijn groeven en er niet uit kunnen komen. Elke keer dat zelf moeten doen, alleen. Terwijl even contact, een vriendelijk woord, een aanmoediging dan zo welkom is. Dat kan helpen om de wereld net weer even iets anders te zien en daardoor helpen weer in beweging te komen. Letterlijk en figuurlijk. Maar door in een groef te zitten is het extra moeilijk om weer naar buiten te komen. Ik bel niet iemand om om te zeggen: zeg ajb iets aardigs tegen me? Geef me een zetje zodat ik weer makkelijker in beweging kan komen?

Dank je @Artemis. Ik heb al 5 keer een vervolgstukje geschreven en weer weggehaald. Te zielig, te negatief, te behoeftig, te weet ik veel...... Ik zou nu heel graag verdwijnen, vergeten, verdoven. Maar ja, ik drink niet meer, dat heb ik met mijzelf afgesproken. Gelukkig lukt het me om díe afspraak na te komen. Op tijd opstaan, structuur, gezond eten, sporten, etc. Dat lukt niet echt momenteel. Overleven, volhouden, over een poosje zijn er weer meer activiteiten buiten de deur. Mensen zien en spreken, geestelijke voeding krijgen, ergens heen moeten, uit de cocon weer meer de wereld in.

Ik zou bijna zeggen “be carefull what you wish for.” Het lijkt jou ideaal. Hoe zie jij je dat voor je! Wil je zo nu en dan eens alleen zijn om te kunnen doen of te laten wat je wilt? Als je een druk bestaan hebt, kan ik me dat heel goed voorstellen. Ik heb het over bijna altijd alleen zijn, nu al meer dan een jaar. Daarmee zeg ik niet dat ik zielig ben, hoewel ik me soms wel zo voel, maar dat zijn de slachtoffermomenten. Alleen zijn is op zich geen probleem, ik kan goed alleen zijn, dat heb ik wel geleerd. Ik ben het over het alleen zijn dat eenzaam voelt. Over alleen zijn wat leidt tot stilstand, tot niet meer gevoed worden, tot niet meer enig menselijk contact hebbeN. Als ik de neiging heb om tegen de caissière te gaan praten omdat ze de eerste persoon is die ik in dagen spreek, dan vind ik dat wel erg. Dan merk ik hoe groot de behoefte is aan een vriendelijk woord, een vriendelijke blik., een glimlach. Ik ben wel benieuwd hoe jouw ideaal van allen zijn eruit ziet.