Jannigje

De oerknal is voor mij een groot mysterie

Woorddomino, never change a winning team

Ach lieve Lika

"Forever Friends" heet het en het bestaat nog: beertjes, kaarten etc Forever Friends – About Us

Het lijkt inderdaad een beeldje Bor. Waarschijnlijk is het dat ook, uit de "friends are forever" reeks denk ik. Ik heb zelf 2 beeldjes, ik weet niet of die reeks nog steeds bestaat.

http://stoprokenblog.nl/blog_img/w/40567-WfwkV-original.jpg weer niet gelukt, nou ja, dan maar zo

http://static.zoom.nl/5E614A705E7A1E1D2A79E3CEDD728D1A-een-steuntje-in-de-rug-voor-wilfred-en-elsa.jpg : voor iedereen die het nodig heeft vandaag het lukt me niet meer om een plaatje te plaatsten

http://static.zoom.nl/5E614A705E7A1E1D2A79E3CEDD728D1A-een-steuntje-in-de-rug-voor-wilfred-en-elsa.jpg ik kan geen plaatje meer invoegen

Nou zeg, ik had een lief plaatje ingevoegd, weg is ie!

Dank je Lars En Lika. Wat een gevechten leveren we toch allemaal. Je hoeft niet te vechten, wordt regelmatig tegen mij gezegd. Maar wat dan? Als ik niet meer vecht? Dan ga ik helemaal ten onder. Tenminste dat denk ik. iedere dag is weer een gevecht, bah! Elke keer dat ik wakker word is dat gevoel en die gedachte er weer: o help, weer een nieuwe dag. Hoe kom ik daardoor? Kan ik mij genoeg opladen? gisteravond voelde ik mij verschrikkelijk, uitzichtsloos, angstig, somber. Opeens kon het me niets meer schelen, ik ga weer drinken dacht ik. Wat maakt het allemaal uit? Die gedachte komt wel eens vaker langs, maar meestal is dat dan een soort vergissing, alsof die gedachte nog niet weet dat ik "dat" niet meer doe, dus ook niet meer hoef te denken. Maar gisteren zat er een soort grimmigheid aan vast. Daar schrok ik van. Een destructief gevoel: wat maakt het allemaal nog uit. Ik heb niet gedronken maar wel alles wat los en vast zat opgegeten, ook destructief. goed voor mijzelf zorgen, kan ik nu absoluut niet. Ik probeer dat maar te aanvaarden. In dat kader vind ik het ook lastig om nu de keus te maken wel of niet te gaan sporten. Alles in mij schreeuwt: NIET GAAN, BLIJF THUIS. Maar ja, is dat wijs? Ach hou toch op met dat gezeur Jan. Meestal dwing ik mijzelf om te gaan, net als gisteren naar het museum, maar oooohhh, wat koste dat veel moeite. Ik wilde het liefst wegrennen of ergens stil in een hoekje zitten. Vasja wenste ons allen een mooie/geweldige dag. Heel goed bedoeld volgens mij, maar ik kan het bijna niet verdragen. Hoezo "mooi", hoezo "geweldig" hoezo "fijn". Ik kan het niet voelen, ik wil het zo graag kunnen voelen, maar ik voel het niet. ik ben bang dat ik slachtofferig overkom, dat wil ik niet. Dat is ook een reden om maar weg te blijven, doe ik dat in ieder geval niet. ik weet het niet, ik blijf thuis, "leve" de app! Kunt je afzeggen zonder iemand te spreken. Eigenlijk is dat voor mij helemaal niet goed. Maar als iemand me nu zou zien of spreken, zou ik me eigenlijk huilend in zijn of haar armen willen storten en vragen : hou me ajb eventjes vast. Alleen maar even vasthouden. Dat doe ik natuurlijk niet, dus ik app. Ik stort me figuurlijk maar even in jullie armen. Dank voor het opvangen. nu appen.

Dank je Monster, Ik lees jou bericht en begin weer te snikken. Ik weet inderdaad veel, het probleem is dat alles a.h.w. In mijn hoofd blijft steken. Het blijf bij verstandelijk weten, niet het weten van mijn gevoel. Mijn gevoel is ergens blijven steken, lijkt het wel, niet meegegroeid. Ik denk dat mijn geanalyseer mijn manier is om te proberen controle te houden of te krijgen. Ik realiseer me nu ook dat het ook nog steeds te maken heeft met het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Toch het idee dat ik me naar buiten toe moet verdedigen. Ik moet een antwoord hebben op de vragen: waarom ben jij depressief, waarom duurt het zo lang, waarom komt het steeds terug, waarom ............

Goedemorgen . in een ander leven ben ik ooit verloofd op deze dag, het kan verkeren vandaag weer museumdag, benieuwd wat de dag brengt. Ik hoop er in ieder geval weer iets te leren. Erik ik wens je een fijne, boeiende en sociale vakantie. Een vakantie waarin je vindt wat je daar nu zoekt. Kohtje, wat een intrigerend verhaal. Ik gun je dat je jouw onontgonnen gebied goed afgesloten kunt houden, zodat het geen onrust oproept (kan dat eigenlijk) óf dat je ontdekt dat er ook mooie schatten verborgen liggen in dat deel .(maar ja, dan kom je ook die ander dingen tegen) wegwezen Jan, hup op de fiets.

Ontwikkelen van fotorolletjes kan niet meer, lijkt alweer een eeuw geleden, ben ik ook aan gewend inmiddels.

Ha Lika, volgens mij begon ik op de maandag draad, maar nu zit ik op de zondag?

Moet ik eerst weer op cursus om mee te kunnen doen?

Nou ja zeg, hele bericht weg?! Mijn bijdragen zijn niet van levensbelang, maar toch Ik doe het maar even in etappes, dus: Goedemiddag allemaal

Nou zeg , allles gaat mis?

Het staat misschien al ergens, maar kan iemand mij uitleggen hoe ik al die mails in mijn email inbox kan stopzetten? Ik doe duidelijk iets niet goed.

Liggen er bij jullie vlokjes sneeuw, hier ligt van alles, maar geen sneeuw

Het voelt nu allemaal zo raar, ik weet dat een groot deel door de nieuwe AD komt, maar ik vind het heel moeilijk om te zien "wat wat is". wat ben ik, of hoort bij mij en wat komt door die pillen? dit emotioneel wrak, ben ik dat? deze door duizelingen en misselijkheid bevangen mens, ben ik dat? deze sombere, de neiging hebbend de moed op te geven, ben ik dat? De mens die niet meer wil, ben ik dat? Deze "ik heb er geen vertrouwen meer in" mens? Nu zie ik " mijn " twee pimpelmeesjes op mijn balkon. Eet maar lekker beestjes. Gelukkig, dit zie ik, zelfs met ad., dit ben ík wel. ik heb zo de neiging om het bijltje erbij neer te gooien, maar dat kan niet, dat weet ik ook wel. Maar de rek is er uit. Het geloof in verbetering verdwenen, hoort er allemaal bij denk ik, maar het beangstigt mij. Ik ben in therapie om erachter te komen hoe ik beter met mijn depressies om kan gaan. De tijd die ik daarvoor heb, is beperkt. Inmiddels ben ik alweer een maand aan het afbouwen en opbouwen (? Klinkt mij op dit moment nogal ongeloofwaardig in de oren) en de tijd gaat door. Ik kan nu helemaal niet genoeg profijt halen uit die therapie, daar baal ik van, want over 6 weken moet ik het "alleen kunnen". het is vannacht ook weer in mijn rug geschoten. Om de medische rubriek af te sluiten: ik heb bericht gekregen uit het AMC dat ik inderdaad een probleem heb met mijn netvlies en dat ik daarvoor behnadeld moet worden met een koude laserbehandeling . Het is de vraag of het probleem verholpen kan worden en of de behandeling in één keer lukt. Ik sta nu op de wachtlijst en ik merk dat ik gespannen en bang ben. Ik mag hopen dat ze het proces in ieder geval tot stilstand kunnen brengen. Ik kan niet zeggen dat ik meer kans op succes had gehad als die oogarts de diagnose niet had gemist, maar het voelt akelig. Ik verwijt mezelf dat ik niet assertiever ben geweest. Maar ja, je moet toch ook op mensen hun proffesionaliteit kunnen vertrouwen. VERTROUWEN, ik ben het kwijt.

Dank je Huttula, ik zit nu te snikken achter mijn computer. ❤️

Sorry, klinkt sjagerijnig, klopt ook wel. bij alle vorige AD kon ik tenminste nog redelijk slapen, ook met pillen, maar toch. Met deze lukt dat niet meer, ik zat vannacht om drie uur nog "klaarwakker"in de kamer. Daarna maar steeds in bed muziek geluisterd. Ik kan dit er eigenlijk niet bij hebben, maar ja, wat dan?

Wat is dit nu? Moet ik elke keer gaan rekenen als ik wil weten wanneer een bericht is geplaatst? ik ben slecht in rekenen

"ik weet dus dat ik je met dit bericht niet uit je depressie haal, maar ik kan het niet laten om je toch een vonkje licht toe te bedelen. uit sympathie. je mag het zelfs liefde noemen. :sun: :" Dank je Kohtje: ik neem het vonkje licht graag aan.heel mooi wat je er nog achteraan zet: uit sympathie, je mag het zelfs leidde noemen. Dat vind ik echt mooi en fijn om te lezen. Dank je

Erik: Those Who Mind Don't Matter: die houding en het gevoel dat daarbij hoort, probeer ik te leren. Wat ik daar o.a. moeilijk in/aan vind is dat er wel degelijk mensen zijn die voor mij belangrijk zijn (inmiddels kan ik beter zeggen:waren) die mij hebben afgewezen en in de steek gelaten, die het contact hebben Verbroken. In ons eigen gezin bijvoorbeeld. al heel jong heb ik overlevingsstrategieën ontwikkeld: goed mijn best doe, hard werken, niet klagen, niet zeuren, braaf zijn, zorgen dat je niet tot last bent, zo weinig mogelijk opvallen. En dan, heel misschien zouden ze van me kunnen houden, ik moest dat verdienen, want houden van mij zoals ik ben? Dat was onmogelijk. Niet goed genoeg, nooit goed genoeg. Al vanaf de kleuterschool heb ik geprobeerd zo te doen en te handelen dat ik "het zo goed mogelijk deed". Ik probeerde te doen wat ik dácht dat men van mij verlangde. Toen begon het toneelstuk al. Geperfectioneerd door de lange jaren heen. Langzamerhand begin ik daarin wel te veranderen, maar anders handelen gaat gepaard met enorme angst. En natuurlijk is het zo dat de mensen die me afwijzen vanwege mijn depressies uiteindelijk niet de goede mensen voor mij zijn. Ik heb me inderdaad lang geschaamd, zag mijn depressies als mijn tekortkoming. Ik heb heel lang het idee gehad dat ik me moest verantwoorden als het weer slechter gaat. Want " hoe kan dat nou, het ging toch beter met je". En dan alle adviezen die ik kreeg en niet opvolgde omdat ik het niet op kon brengen of omdat ik er niets mee kon. Ja, als je die dan ook niet opvolgt, dan heb je het ook wel aan jezelf te danken. Het besef dat depressie niet een tekortkoming van mij is, maar een psychische aandoening c.q. Ziekte maakt wel dat ik anders naar mijzelf kijk. vandaag heb ik het anders aangepakt. Ik heb verteld dat ik me niet goed voelde, erg duizelig was, en in grote lijnen uitgelegd hoe dat kwam. Daar werd positief op gereageerd en het had zelfs tot gevolg dat een Aantal mensen over hun eigen dingen begonnen te praten