Jannigje

Het voelt voor mij inderdaad niet hoopgevend, integendeel. En accepteren vind ik moeilijk, ik probeer het wel, zo van “het is wat het is”, niet oordelen, vooral niet proberen te veroordelen, maar het duurt al zo lang. Op momenten lukt het me soms wel, maar vaak ook niet. Ik blijk wel een lange adem te hebben, maar de rek gaat eruit.

Het wil maar niet lukken de laatste dagen, ik vind het (weer of nog steeds) moeilijk, een nieuw jaar. Ik aarzelde weer lang voordat ik dit schrijf, maar ik doe het toch maar.

Goedemiddag Ik ben bijgelezen, wil wel op verschillende mensen reageren, maar raak de draad weer kwijt. Dus bij gebrek aan woorden.

Over zien gesproken, de mist is buiten weer opgetrokken.

Sorry, ik probeerde 1 plaatje te plaatsen, dat werden er twee en na het bewerken drie, dus ik blijf er nu maar vanaf.

Ik wens jullie ook alle goeds

Ik eerlijk gezegd ook niet. De mist is hier trouwens weer opgeklaard, dus ik heb zo wel een gratis vuurwerkshow. Ik woon hoog.

Ik hoop dat ook ooit weer te kunnen voelen.

Dat lijkt me fijn een fijn gevoel @Lika

Opgeven is geen optie was het thema van de Alpe D’HuZes een paar jaar geleden, een vriendin fietste toen 3 keer de Alpe D’Huez op voor haar overleden echtgenoot, ik was erbij als haar morele steun en verzorgster.

Oud en nieuw staat alweer voor de deur, nieuw jaar, nieuwe kansen, zegt men.

Sleetje rijden zit er in Nederland voorlopig niet in vrees ik.

Gaan we weer een nieuw decennium in, 2020, klinkt wel mooi.

Was ik net redelijk aan de beterende hand, ben ik weer ziek geworden! Alles doet me zeer, vooral mijn hoofd en mijn nek. Dus ik zit nu heel stilletjes in mijn stoel, zo weinig mogelijk bewegen.

Mooi @bumperjim, dierbaar dit.

·Afgelopen maandag zongen wij de Messiah in het concertgebouw van Amsterdam, dat is altijd een bijzondere gebeurtenis. Ik zong al beter dan tijdens het vorige concert, maar toch ging het niet echt lekker, ik was nog zeker niet fit. Op de achterste rij hoor je de andere alten niet, het is alsof je alleen zingt en dat is heel vermoeiend. Ook had ik last van allerlei lichamelijke ongemakken: slijm, prikkelhoest, moe, licht in mijn hoofd, ongemakkelijk zitten, opvliegers. Ik zat mijn tijd uit. Dat gebeurt niet vaak. Ik vergeleek het met bijvoorbeeld 10 jaar geleden, toen was het aantal ongemakken beduidend minder. Ik vond dat geen prettige constatering, maar het was wat het was, Jammer, erg jammer, maar ja….. Ik kan alleen maar hopen dat het weer de andere, beter kant op gaat. Toch was er ook iets van: “het hoeft niet echt leuk te zijn, de verwachting mag (iets) lager zijn. Dat scheelde wel, want daardoor viel het Op de een of andere manier minder tegen. Ik wil graag dat het mooi en bijzonder is, maar dat is een hoop, een verwachting. Als dat niet lukt of gebeurt, valt het tegen. Doordat ik veel hoop/verwacht is de tegenvaller ook groot, en de teleurstelling ook. Maar toen ik bedacht dat het niet leuk hoefde te zijn, dat ik alleen maar zo goed mogelijk mijn best hoefde te doen en dat het voorbij ging, werd het gemakkelijker. I.p.v. erg teleurgesteld te zijn dacht ik regelmatig: straks is het voorbij en mag je op de fiets naar huis. Het geeft niet, het is niet erg, er komen andere concerten, de wereld vergaat niet etc . Wonderlijk! Het was wat het was, jammer maar zonder allerlei oordelen. En het publiek? Dat was reuze enthousiast, zij vonden het prachtig, we kregen een lange staande ovatie! Dus die missie was zeker geslaagd.

Goedemiddag, het is rustig hier. Iedereen lekker bezig? Buiten? Het is (hier) in ieder geval droog straks ook wandelen.

Dank je @bolletje, ik neem het als toetje.

Goedemorgen, het voelt niet als kerst, het voelt als woensdag en toch ook weer niet. Niet mijn dagen, deze feestdagen. Maar ze zijn er, dus: ik wens ons allen goede (zo goed mogelijke) dagen.

Ik kwam in maart 2010 en ging toen vrij snel naar 0 alcohol, dat hield ik bijna 5 jaar vol. Toen dacht ik tijdens een vakantie met een vriendin dat ik toch nu wel één wijntje kon drinken net als ieder normaal, gezond mens, Dat bleek ook te kunnen, maar toch zat er eenaddertje onder het gras. Een verraderlijk addertje, een addertje dat mij toefluisterde dat ik “het” weer kon en dat er dus niets meer aan de hand was met mij. Ik was alcohol de baas, hoera! mAar toch was er iets mis. Na bijna 5alcoholoze jaren ging ik weer regelmatig iets drinken, nooit dronken, altijd onder controle, maar toch. De afhankelijkheid sloop er weer in, en dat ging verrassend snel, en juist die afhankelijkheid wilde ik niet meer voelen, dus moest er weer iets gebeuren. Ik moest een keuze maken tussen de rust van helemaal niet drinken en de onrust vanwege drinken, ook al is dat drinken dan gecontroleerd. Maar gecontroleerd was voor mij niét vrij.En dat wilde ik, vrij zijn. DAT KAN IK ALLEEN ALS IK niets DRINK , zo simpel,is het vóór mij. Niets drinken is vrijheid, zo nu en dan drinken spanning, onderhandeling, gedoe. En ik wil dat gedoe niet meer. Dus na een maand of zes ben ik opnieuw helemaal gestopt, nu vier jaar geleden. De laatste jaren waren zwaar, ik had zo nu en dan echt de neiging om het op te geven ende drank weer op te zoeken. Tegelijkertijd vond ik dat zo suf en mijn eer te na dat ik dat toch niet wilde. Er is ook een weten dat de drank mijn problemen niet oplost, sterker nog, die komen in alle heftigheid weer terug, als een boemerangeffect . Ook, in moeilijke, perioden was/is er een soort zekerheid :”dat doe ik niet, dat helpt me niet” Die stem is gelukkig luider dan de andere stemmen. De laatste jaren waren heftig en zwaar, zowel geestelijk als lichamelijk, die strijd gaat nog steeds door en dat is zwaar, soms intens verdrietig. Of er uiteindelijk iets goeds uit voortkomt kan ik nog niet overzien, maar één ding is duidelijk: ik drink niet!! Vooralsnog staat dat besluit boven alles. Ik alle ellende, verdriet, woede en wanhoop is er toch één zekerheid, één besluit: IK DRINK NIET.

Nog een taart voor @bolletje, als het teveel is willen we wel helpen hoor ! GEFELICITEERD

Goedemiddag Ik ga zo op pad voor het laatste Messiah concert van dit jaar, ik hoop zo dat ik deze keer fijn zing en dat we een mooi concert gaan geven.

Weet je @knakker, met een aantal mensen heb ik het er wel over gehad, maar het is vaak een eenmalig gebeuren. Zo nu en dan probeer ik er wel iets over te zeggen, maar inderdaad niet vaak. Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die één kleinkind heeft, zij past elke week een dag op en ziet haar kleinkind dus vaak, ook daar tussendoor nog wel. Zij maakt veel mee, ze vertelt er vaak over en stuurt mij regelmatig foto’s en filmpjes. Ik vind het prima dat zij dat doet, maar tegelijkertijd confronteert mij dat met mijn eigen gevoelens van verdriet en rouw, zeker de laatste maanden, maar dat vertel ik dus niet, of nauwelijks. Ik probeer iets uit te leggen, maar ik heb de woorden niet. Ik voel van alles, maar ik kan het niet vertalen naar tekst. Dank voor al jullie reacties, ik luister en overweeg.