Klassement

Hé! Dat is gaaf! Ik ben gewoon nog op tijd! Taart! Gewoon, voor tussendoor.

Gefeliciteerd met je 4 maanden, @Quinn. Ga zo door. @Artax ook proficiat. Mooi zo.

Hey Reachert het zijn maar lettertjes hier, toch? Je kan hier toch lekker privé zijn zonder dat het echt privé is? Of heb je herkenningsangst?

Applaus voor @dhen en @Jannigje.

Dat je niet begrijpt wat onveilig is lijkt me dan wel weer heel comfortabel.

Trouwens het woord "onveilig" heeft in Nederland een betekenis gekregen die mij helemaal ontgaat, moet ik toegeven. Het lijkt wel of alles onveilig wordt genoemd wat niet helemaal onder controle is. Niet dat ik Reacher van controledwang wil beschuldigen, maar de opmerking dat het forum "onveilig" is vind ik lastig te plaatsen met mijn 20 jaar verouderde kennis van mn moerstaal

Ja, het moet dubbel voelen @jopie, het gemis van jouw lief zoals zij ooit was en aan de andere kant de geruststelling of berusting dat er een einde aan haar lijden is gekomen. Sterkte. (En @Amalia, jammer dat je gelijk weer klaar staat met een oordeel, zonder te weten)

Gisteren trouwens bij de dokter geweest en lab-uitslagen gehad. Mooi om te zien hoe eigenlijk vrijwel alles weer gezond was qua waarden. Keurige bloeddruk ook. Leverwaarden ook helemaal gezond weer. Bloedbeeld netjes. Kortom: ik kan dus weer met een gerust hart gaan zuipen........ Maar dat doen we maar lekker niet! Volgende doel is nu de 3 maanden halen. Alleen m'n goede cholesterolwaarde kon nog iets verbeterd worden. Zat wat laag. Dus iets meet vis, peulvruchten en nog iets noemde ze...... nou, als dat alles is. Vis eten vind ik geen straf. Grappig ook wel dat m'n gewicht in januari nog op 90 kilo zat. Nu 85. En ik maar steeds die weegschaal uitschelden dat ie eens moet opschieten en niet zo moet stagneren met die 85! Toch best netjes eigenlijk.

Goedemorgen aan degene die dit lezen. Afgelopen 24 februari is de datum dat ik mijn laatste glas wijn achterover sloeg. Het gaat nog steeds erg goed. Ik ben wel snel moe merk ik. S'avonds na 21:30 uur begin ik al te knikkebollen. Ik hoop wel dat dit minder zal worden.

Ik ben ook benieuwd wat voor jou dat gevoel van onveiligheid hier bepaalt, maar kan me voorstellen dat je daar vanuit datzelfde gevoel nu liever niet op in gaat. Maar goed dat je ermee aan de slag bent gegaan. Ik hoop dat je er steeds meer in zult slagen dat diepgewortelde gevoel om te buigen. Houdt het klein, focus op wat liefdevol en mooi is

onder de riem

Vind je het hier niet veilig omdat er soms onvriendelijke dingen gezegd worden? Of is er iets anders aan de hand voor je @Reacher?

Als je het rationeel bekijkt wel, maar ik voel het echt wel in m'n lijf en emoties als iemand iets liefs of iets naars aan me schrijft. Als het 'alleen maar lettertjes' waren was het toch helemaal niet interessant hier?

Here we go... - Niet heel erg maar vreemde situatie: Ik was met de wagen op weg naar mijn buitenverblijf. Ongeveer 200km. De wagen zal tot het plafond vol met materiaal om daar werken uit te voeren. Mijn zicht was sterk belemmerd door houten planken die tot tegen de voorruit waren gestapeld. Rechts en achter van me had ik geen zicht. Ik moet dan zo'n 80km langs landelijke- en boswegen en dorpjes waar je geen levende ziel ziet. Dus muziekje op, rustig cruisen en een blikje bier in de aanslag. Ik had denk ik al 2 halve liters binnen. Maar dat stelde toen niets voor. Plots stond er in een boerendorpje langs de Franse grens om de hoek langs een bos een politiewagen met twee agenten die me aanmaanden aan de kant te gaan. Ik dacht van OK hier hebben we het. Wagen fout geladen, geen zicht, drankadem, ... Agent vraagt raampje te openen en zegt, "bonjour monsieur, meneer gaat goed werken zie ik. Mag ik je papieren even." Ik zag de agent naar het open blik bier kijken. Hij stak zijn hoofd door het raam en zei, "zo, meneer gaat zeker zijn hele chalet verbouwen". Ik zeg met een geforceerd lachje "ach af en toe moet je wat herstelwerk doen he, of die barak houdt het niet meer." De agent, met een adem die rook naar een dampende kookpot wodka, zei al groetend "papiers en ordre, bonne route et bon travail monsieur". Zijn collega met een UZI in de aanslag knikte met een oprecht lachje. Ik vertrok rustig en keek op mijn GPS om zien of ik niet ergens in Rusland verzeild was geraakt. - Na een serieuze maandagochtendkater een onverwacht, belangrijk en zeer dringend online gesprek met de grote baas. Plots kon ik het niet meer trekken. Ik zeg zo normaal mogelijk klinkend, "een ogenblikje, ik voel me even niet zo goed, ik kom dadelijk terug bij je.", waarop ik naar het toilet loop en mijn hele maaginhoud met alle bijhorende kokhalzende geluiden in de pot spuw. Om dan op te merken dat ik mijn mobieltje nog in de hand had. "Hier ben ik terug" zeg ik. Waarop hij antwoord, "ziek zijn en toch doorwerken, dat is een voorbeeld."