Klassement

Welkom terug! Goed bezig. Zonde om op de zaterdagen te gaan drinken toch? Zou eerst een periode voor jezelf bepalen waarin je niet drinkt. 3 maanden ofzo. En daarna zie je wel verder. Geeft rust en dan hoef je er voorlopig niet over na te denken. Maar is maar een tip natuurlijk. Drinken kan altijd nog Maar misschien bevalt het zo goed dat je het zelf niet eens meer wil.

Hoi tesje, Welkom terug. Ik heb een vraag voor je: Wat maakt dat je denkt dat je het dit keer wel kan? Minderen? Dus alleen zaterdag 1 of 2 drankjes? Ik vraag dat omdat het je de afgelopen drie jaar ook niet gelukt is te minderen waarom nu dan wel? Ik vraag het ook omdat ik heel veel herken in jouw omgang met alcohol. Ik kon me niet voorstellen dat een leven zonder alcohol de moeite waard zou zijn:oersaai en degelijk. Bah! Dus, als ik weer 's 1 maand, 1 week, drie maanden gestopt was had ik bewezen dat ik dus geen probleem had: ik kon toch stoppen? Ik kon alleen even zo goed weer beginnen. Eerste week met "minderen" maar vrij snel weer op 't oude niveau. Jaren lang ging dat zo door. Totdat ik ECHT eerlijk naar mezelf was: minderen lukt me niet waarom dit keer toevallig wel? Ik besloot te stoppen voor langere tijd. Inmiddels ben ik een jaar gestopt, en ik plak er nog 1 aan vast. Ik zeg nooit nooit, maar voor nu zou ik voor geen goud een leven met alcohol terug willen. Stoppen is verrekte lastig, vooral de eerste paar weken, maar geloof mij: daar kan ook jij doorheen. Jammer dat even klote slaapt, maar echt: slapen wordt er uiteindelijk ook beter van. Alles eigenlijk. En saai? Hoe ik dat ooit heb kunnen denken. Doodzonde! Heel veel succes,liefs maartje

Een mooie dagdraad vandaag, mindfull, met aandacht. Ik kan er niet in mee, ik ben aan het overleven. Al een tijdje, niemand ziet het, want ik laat het niet/ nauwelijks zien, een heel klein beetje bij een paar vriendinnen. Want ik heb een nieuw huis, ik ben er op vooruitgegaan, dus het gaat goed met mij. Net als na mijn scheiding, toen was ik opgelucht, of althans dat hoorde ik te zijn. Ik was het niet, ik was verdrietig en ongelukkig, net als nu. Maar ik zeg het niet. Maar zo langzamerhand voel ik me als een vulkaan die op uitbarsten staat, alleen ik explodeer niet, ik implodeer. En imploderen betekende of kon betekenen: eten, drinken, roken. O ja, en mijzelf opsluiten, isoleren. Dat wilde ik minder gaan doen, mijzelf isoleren. Maar ik doe het weer, in ieder geval even. Ik moet weer op de rails komen. Voor en na de verhuizing was ik sterk, tot ieders en mijn eigen verbazing. Voor mijn omgeving betekent dit: zie je wel, je “kunt het”. Het? Een klus klaren? Ja dat kan ik. Leven? Niet zo goed. Ik was sterk, ik heb veel gedaan, veel geregeld. En daarbij ben ik gigantisch over mijn grenzen gegaan, dat wist ik, dat kon voor mij ook niet anders, ik wist niet hoe ik het anders moest of kon doen. Ik weet hoe het in dit soort situaties bij mij werkt, ik zet mijzelf volledig in en sluit alle angst, onzekerheid, somberheid op in een kerker ergens diep in mijzelf. Dat kan ik een tijdje volhouden, tot het niet meer gaat of tot een klus geklaard is. De buitenwereld weet niet of weinig van die kerker. Voor hen was ik “beter” en dat kwam door mijn nieuwe huis. Maar ik ben zelf degene die is verhuisd, mét mijn depressies, mijn angsten, mijn wanhoop. Die zijn weer uit hun kerker gekomen en wonen hier nu ook. Ze zijn overal, ook in mijn tuin. Ik wil ze niet, maar ze zijn er en ik moet er mee omgaan, dat moet ik al heel lang. Vanmorgen durfde ik weer mijn bed niet uit. Gisteren eigenlijk ook niet maar toen moest ik naar het museum en dan kan ik mijzelf dwingen, omdat men op mij rekent en ik daar een taak heb. Vandaag zou ik gaan wandelen, spinnen, circuittraining ed. Het is mijn sportwoensdag, Maar ik ga niet, ik kan nu geen mensen zien. Gisteren vond ik de knop nog wel weer, als die om is merk je niets aan me. Dan zie je de wanhoop en somberheid niet want die laat ik niet zien. Als Jekell and Hyde , zo gedraag ik mij. Naar buiten toe ben ik mevrouw Jekell, het vriendelijke best opgewekte mens, van binnen ben ik een soort Mevrouw Hyde (niet het misdadige) wiens gevoel mijlen ver afstaat van haar gedrag. Mijn buurman heeft net besloten dat hij gaat zegen en schuren en óók zijn muziek wil kunnen horen, ik ben van mijn apropos. Ben meteen de draad kwijt. Ik schrijf hier omdat ik wel wil delen, wel wil zeggen hoe ik mij voel, even een beetje druk van de ketel wil. Mijn eerder berichten heb ik verwijderd omdat ik bang ben dat ik op een negatieve manier aandacht vraag, mij als slachtoffer gedraag. Oud thema. Nu laat ik het maar staan.

Rosee, al plaats je dit een beetje voor jezelf op je draadje, ik vind het fijn om te lezen. Volgens mij hoef je je ook nooit geremd te voelen om over je experimenten te schrijven, want iedereen weet hier over het algemeen erg goed wat voor hem/haar wel en niet mogelijk is. Voor jou is dit de weg en je doet het geweldig