Na lang aarzelen vanavond de knoop doorgehakt.
Ik kom zondag niet naar de meeting.
Ik vind het nog steeds doodeng om in een groep onbekende mensen te stappen.
Ja, ik ken jullie van hier, maar niet in het echt.
Als ik zou gaan dan zou ik mijn eigen grens over gaan.
Mezelf serieus nemen, in alles, dat is wat ik te doen heb.
En ja, soms moet je iets doen wat eng is. Dat doe ik eigenlijk elke dag al.
Het contact zoeken bijv. met de weinige vrienden die ik heb is al een hele opgaaf voor mij, maar daarin ben ik flinke stappen aan het zetten. En soms ook weer een stap terug.
Als de meeting een aantal maanden geleden zou zijn geweest zou ik wel zijn gekomen omdat ik gevonden had dat ik niet zo kinderachtig moet zijn en omdat het goed voor me is, dit soort stappen zetten.
Maar die stap zou nu te groot zijn, ik heb nu al buikpijn bij de gedachte om te gaan.
Ik wens jullie een hele fijne meeting. Ik ken de plek goed, een prachtplek voor de meeting.