Het programma van AA leert mij het vooral bij mezelf te zoeken.
Ik kom overal, ook in AA, NA, CA, Al-Anon, mensen tegen die
ageren tégen, waarschuwen vóór, zeggen hóe etc..
Ik ben daar nogal gevoelig voor, waai makkelijk met alle winden mee.
Een angst is mij zó aangepraat. Een mening van een ander
kan zómaar de mijne worden. Ik ben makkelijk te overtuigen
van het gevaar dat overal dreigt. Ik kan zomaar helemaal overtuigd worden
van de voordelen van het één of ander. Ik ben onzeker en daardoor verslaafd geraakt.
En dat allemaal terwijl ik toch zo eigenwijs ben dat ik nooit wil doen wat een ander zegt.
Door het 12Stappen programma dagelijks toe te passen kan ik mezelf
losmaken van al deze min of meer opgelegde, door anderen bedachte levensovertuigingen.
Soms lijkt het of ik de enige ben die op een bepaalde manier tegen dingen aankijkt,
dan twijfel ik of ik nog wel op het juiste spoor zit.
Maar dan bedenk ik me dat dat nou juist de bedoeling is van het stappenprogramma.
Dan bedenk ik me dat ik mijn eigen verantwoordelijkheid in het leven moet nemen.
Dat ik niet afhankelijk ben van de mening van een ander,
dat ik niet afhankelijk ben van het effect dat een bepaald middel op mij heeft.
Dan bedenk ik me dat ik het dichtst bij mijn essentie kom als ik mijn eigen gevoel, mijn eigen denken volg,
als ik twijfel en mezelf onder de loep neem.
Als ik onderzoek wat de motieven zijn voor een bepaalde manier van denken kom ik vaak
tot de ontdekking dat ik niet denk volgens de weg van het vertrouwen,
maar juist volgens de weg van wantrouwen.
Dat eigenbelang voorop komt te staan, hand in hand met angst om mijn eigen plekje op deze aardkloot
te verliezen aan de massa. Dat ik mezelf denk te moeten verdedigen om mijn eigen identiteit te kunnen behouden.
In deze verdedigingsgedachte ben ik dan geneigd me aan te sluiten bij mensen of groepen
waarin ik mijn eigen strijd herken. Dan denk ik mezelf te kunnen zijn in een massa die net zo is als ik..
Hoe tegenstrijdig.. mezelf zijn én mezelf conformeren aan een groep.
Dagelijks word ik hier nog mee geconfronteerd.
Terwijl het programma me juist voorstelt om mezelf te zijn maar ook mezelf in te zetten als voorbeeld
voor "de lotgenoten" die nog nieuw zijn in het programma.
Ik hoor ze regelmatig in meetings, de mensen die een ander advies geven hoe ze het moeten doen.
Het zijn deze mensen die ik het liefst de rug toekeer, omdat ik een beetje bang voor ze ben.
Ik ervaar dagelijks de tegenstrijdigheid in mezelf. De makkelijke weg door me aan te sluiten bij gelijkdenkenden,
of de moeilijke weg (=onzekere weg) door mijn eigen weg te gaan.
Ik heb mezelf geleerd om die laatste weg meer en meer te gaan.. en ik ervaar dat ik dat niet alléén hoef te doen.
In een groep van "gelijkgestemden" is het fijn om mijn eigen weg te gaan.
Ik hoor gelukkig ook vaak mensen vertellen over hoe zij zelf dingen ervaren hebben. Zonder daarbij te zeggen
dat dat de goede weg is. Zij twijfelen vaak ook aan zichzelf, maar zijn niet te beroerd dat ook eerlijk toe te geven.
Samen met deze mensen op ontdekkingstocht, met de vrijheid om fouten te maken en zélf te ervaren.
De vrijheid om ervaringen van anderen mee te nemen in mijn eigen leerproces heeft mij meer opgeleverd
dan het dwingende en waarschuwende vingertje van mensen die het zéker weten.
Ik pretendeer niet dat ík het weet. Ik deel wél graag mijn ervaringen in mijn herstel.
Wat een ander doet met mijn ervaringen is niet aan mij, dat laat ik los.
Wat een ander dénkt van mijn ervaringen is ook niet aan mij. Ook dát laat ik los.
Leven in herstel is niet makkelijk. Leven in herstel duurt levenslang. Leven in herstel kent geen goed of fout,
zolang er openheid van geest is, de bereidheid om dingen anders te doen als iets niet blijkt te werken.
Leven in herstel is ook durven toegeven dát iets soms niet werkt..
Het is beter dat ik me vragen blijf stellen dan een antwoord te vinden dat me in slaap sust en zelfgenoegzaam maakt.
Leven in herstel is werk in uitvoering.