Spring naar bijdragen

Zondag 8 november 2015


Gast Vlok

Aanbevolen berichten

Jopie, gevoelsmatig wil ik óók zo over leed kunnen schrijven. Maar ik zou niet durven. Hoe kan ik nou zeggen dat mijn gordijnen even erg zijn als jouw woningnood? Andersom zou iedereen het pikken. Mij zelfs misschien wel nederig noemen.

Als ik klein leed dat als dramatisch ervaren wordt , gelijk stel aan uitzichtloos leed, dan kan ik het niet helpen dat ik daar zelf al een oordeel over heb.

Dit is klein en dat is groot.

En dan is het mijn eigen leed nog geen eens!

Ik denk tot nu toe: leed is weerstand tegen wat is. Leed is vinden dat het anders moet zijn.

 

Jopie, kan niet alleen degene die het aan gaat bepalen of iets leed is?

En als iemand jammert, en ik denk: "hou es op, kom es uit je slachtofferrol" is dat dan een onterecht oordeel?

 

Leed verdwijnt waar acceptatie volledig is. Is dat zo?

Is leed ervaren onnodig? Is het laakbaar?

Ik weet het niet. Mijn gevoel zegt dat pijn en verdriet er mogen zijn, maar waar weerstand komt ontbreekt acceptatie en is er werk te doen.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Jopie, dit is voor mij de crux...

 

Dank je. Duidelijker en korter.
Precies wat ik bedoelde

Hoe moet ik dan omgaan met iemand die iets als leed ervaart, terwijl de hele wereld kan zien dat diegene zich slachtofferig gedraagt............bij het manipulatieve af?

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Waarom raakt slachtofferig gedrag mij:

1. Leed gaan vergelijken. (tjee, hou je mond muts! Wat X meemaakt nu, dát is pas erg!)

2. Ik rúik ahw de terugval. Het leed lijkt alvast de benodigde smoes.

3. Telkens dezelfde personen die leed ervaren. (jij maakt stééds soortgelijke dilemma's mee..... zou je niet es een ándere reactie proberen?)

 

Dit schrijvend maakt dat ik één grote spiegel zie, en in die spiegel zie ik iemand die nog steeds vol oordelen zit. Au. Ik dacht dat ik al zóveel milder was geworden, maar ik ben pas net begonnen, merk ik.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Goeiedag

 

Vanmorgen voor dag en dauw opgestaan, een aantal flinke afstanden in mijn uppie heen en weer gereden, tussendoor een coma dut, weer wakker gebeld en een geblesseerde sporter opgehaald. En ik vond het nog leuk ook.

 

De dag afgesloten met een grote pannenkoek en een gesprek met manlief over waarover ik hier ook lees. Mag je oordelen, waarom zou het niet mogen, is alles niet gewoon onderdeel van het grote proces/spel en staat ieder niet gewoon op zijn eigen plekje vanuit zijn eigen gezichtspunt, net zoals wij stonden en staan. Bestaat fout wel? Hij ziet fouten als kansen tot verbetering (en vindt het ondertussen heerlijk om over anderen te oordelen) maar zeg ik, als fout goed is, dan bestaat fout toch niet (en ik kan net zo goed heerlijk oordelen).

Met kaas, uien en heel veel stroop.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Zoete aardappelschotel is denk ik een schotel van zoete aardappel. Dat is die supergezonde hele lekkere knol die je goed in ovenschotels verwerkt. Oranje vruchtvlees en eigenlijk niet eens familie van de aardappel.

 

Hete bliksem als in aardappels spekjes appel eet ik nog steeds regelmatig. Men is er gek op in het verpleeghuis.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

EDIT (kan een bewering niet meer vinden) Er zit best een dilemma rondom oordelen. Als er zo groot leed als de maanden met Kabouter is dan voel ik me zelf al snel van moet niet zo miepen en dat hadden meer mensen. Groot en klein leed dat naast elkaar bestaat en niks met elkaar te maken heeft is toch iedereen geneigd te oordelen dat is groot en dat is klein.

 

En ik oordeel ook; ik houd van constructieve mensen die problemen en leed aanpakken en niet diegene die ondanks tips en hulp van iedereen met dezelfde dingen blijven komen en niks aanpakken. Maar dat is mijn oordeel en mijn beperkte blik. Ik weet niet of iemand iets niet kan of niet wil of niet doet? Draagkracht en draaglast zijn zo subjectief. Mensen zijn zoals ze zijn. Zo lang we ons maar bewust zijn en erover van mening kunnen wisselen lijkt het me prima.

bewerkt door erik
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik ben al blij dat ik het zelf opmerk. Er waren tijden van doorgaan en doorgaan.....

Nu de handdoek in de ring, ik geef toe dat ik er niets mee kan, ik geef me over.

Ik ga doen wat helpt: even bij mezelf komen en slapen.

Morgen weer een Italiaanse dag.

En als het niet genoeg is (nooit genoeg...?) kom ik toch gewoon weer een andere keer?

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Goeie avond,

Vanmiddag stond hier een man op het raam te tikken, ik dacht nog, joh heb je m'n bel niet gezien. Die zit er echt. Doe ik de deur open en zie een bekend gezicht. kon het alleen niet thuis brengen. Was het een neef die ik al zo'n 40 jaar of langer niet meer gezien had.

Hij was hier op een verjaardagsfeestje zo'n 25 mtr. bij mij vandaag dus wipte hij even binnen. En het was erg gezellig en leuk. Veel gebabbeld en dus nu wat moe. :)

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Nee Agnieta dat is ondoenlijk om ergens in de week rondom Kabouter iets terug te vinden wat je ergens op een avond geschreven hebt. Het voegt ook niet veel toe als ik hiervoor zo een uur moet zoeken. Als je het niet herinnert dan haal ik het liever weg.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Zo, alles weer gelezen.

Drie uit vier is fors jowan. Gebeurde het gewoon of heb je (achteraf gezien) ergens een minder handige afslag genomen?

Het is goed afgelopen en ik denk altijd dat je daar iedere keer iets sterker uit komt.

 

Zoete aardappels hou ik niet van. Bataten heten die dingen.

 

Welterusten beste mensen.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Feyenoord gekeken bij vrienden en voor ze gekookt. Erg gezellig. Toen ik er naar toe fietste vond ik het een rare gedachte niet aan de borrel te gaan, die staat daar immers voor me klaar. Eenmaal daar was het helemaal prima.

Meld me droog af voor de dagpact. Slaap zacht allemaal, voor nu of straks en ook voor degenen die al in dromeland zijn. Tot morgen.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik vergeleek groot en klein leed, dat je ondanks groot leed (waar ik kabouter als voorbeeld nam) er tegelijkertijd plek mag zijn voor klein leed. Ik mag best Kabouter haar verhaal groot leed noemen. (edit; wat aangepast was wat fel)

bewerkt door erik
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Nee het was meer dat ook prostitutie zelf verslavend kan worden; het

grote geld, de macht die het ook brengt, de verslaving aan vernederd worden

slachtoffer van je verleden blijven en niet kunnen zien hoe daarmee te stoppen.

Daar komt dan ook bij dat velen in die docu verslaafd waren aan hard drugs

om het vol te kunnen blijven houden. Maar de hulpverlening zag ook afgekickte

vrouwen terug gezogen worden naar dat wereldje en alle argumenten waren

vergelijkbare met die van alcohol/drugs/sex verslaafden. En uiteraard kwam vrouwenhandel

aan de orde. Een pooier die zijn verhaal vertelde en les gaf aan Dreamcatcher-vrouwen.

En de vrouwen die het opgericht hadden kwamen zelf uit het leven, en tobden ook

nog volop met hun eigen verleden, emoties en schrijnende situaties.

Kortom via de Belse uitzending gemist een absolute aanrader.

bewerkt door lady jane
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...