erik stelt zich voor

[Gast]

En mooi geschreven Erik. Dank voor het delen met ons.

[ronja]

Super Eric war een ontwikkeling, Denk dat je heel veel kunt en je bent zeker een super verpleegkundige succes .

[erik]

Heb behalve diplomeren afgelopen week plotseling met ouders (vooral moeder) over mijn drankverslaving en dit forum gehad. Voor mij een grote stap. Ik leg uit hoe de gelegenheid er plots was.

 

Tijdens het diplomeren ontstond er opeens iets waardoor ik de keuze had om dit forum en de mensen te noemen met wie ik contact heb. Zonder uitleg waar ik die mensen van ken staat er een rij voornamen in het voorwoord van mijn scriptie. Dat zijn mensen die ik via dit forum ken......Daarin bedank ik hen voor steun en betrokkenheid op veel vlakken. En daarmee bedoel ik niet drinken en alle dingen waaraan ik gewerkt heb behalve het pure stoppen alleen. Dat is het enige wat ik woensdag kon zeggen op het werk. Het zijn dezelfde mensen van wie ik zoveel steun had het afgelopen jaar en daarom in mijn voorwoord staan.

 

Terug in de auto heb ik mijn ouders verteld dat ik die namen ken van een Alcohol de baas forum en de mensen die ik eerst een groep vrienden noemde uitgelegd wie dat zijn en welke verhalen (die ze opzich al kende) horen bij die mensen. Tja toen was het natuurlijk duidelijk dat mijn drinkprobleem verder gaat als ik wil even een gezonde lifestyle voor een paar maanden en daarbij niet drinken. Toen was helemaal duidelijk hoeveel impact dit forum en jullie hebben/ alcohol heeft.

 

Mijn vader zei er helemaal niks op. Met moeder een tijdje zitten praten lopend onderweg naar restaurant waar we afgesproken hadden na het diploma deel. Kon even het forum laten zien op mobiel met mijn bericht over diplomering. Uitgelegd dat ik nu vooral bezig ben met wat te doen na een vrij ruime tijd gestopt zijn. Ze hebben nog niet half door hoe mijn alcohol probleem ooit was maar dit is weer een stap. Mijn vader drinkt wel niet en je merkt op een avond met uiteten dat hem dit moeite kost, maar hij praat er nooit over. Zou echt niet zover zijn om steun van andere mensen te zoeken bij alcoholisten.

 

Paar dagen later met moeder afgesproken om te wandelen in de duinen. Zoals ik haar ken is in die dagen het kwartje gevallen en komen de vragen en het luisterend oor. Had zoals ik al verwacht had mijn moeder kennende een lang gesprek over wat verslaving nu is. Dat zij het moeilijk vind om in te verplaatsen. Waar ik het over vroeger kon hebben de jaren dat ik nog wel dronk. Zij over hoe onmogelijk in gedrag ik kon zijn. Dat drank een middel is om niet met emoties om te gaan. Dat ik met drank nooit zei wat ik vervelend vond. Alleen als het overliep ik met drank de sluizen kon openzetten en huilend boos verdrietig en alles tegelijk kon zijn. Dat gedoseerd dingen aangeven als ik iets vervelend vind, ik nog steeds lastig vind. Dat niet meer drinken vooral dit leren is. Super dat mijn moeder zei dat ze me hier in een jaar zo veranderd vond. Dat we dat nu beide kunnen plaatsen en bespreken in het kader van verslaving problematiek....

 

Kortom naast de beesten natuur en zon een echt gesprek. Er gebeurd veel deze week!! Daarom dit wel erg persoonlijke verhaal in mijn draad. Voor mij was het een belangrijke stap dat echte gesprek met ouders en vooral met moeder in de duinen.

20 februari 2016 bewerkt door erik

[smart]

Begrijp ik hieruit dat jouw vader ook een a-probleem had/heeft?

 

Fijn dat je er over in gesprek kon. Kwetsbaar opstelt...

Die kun je dan weer mooi in je zak steken! En vooruit maar weer!!  

[Skip]

Wat mooi Erik! Ik kreeg een brok in mijn keel.

Met je moeder zo open en eerlijk dit delen en ook gehoord worden ...

En het forum noemen ...

❤️

[erik]

Begrijp ik hieruit dat jouw vader ook een a-probleem had/heeft?

 

 

Ja hij heeft altijd ontkent dat hij problematisch dronk terwijl , dat hij weliswaar minder extreem dan ik, maar toch altijd teveel dronk en 365 dagen per jaar altijd dronk. Hij had van de zomer een grote operatie van een tumor en al op de IC net wakker uit de narcose grapjes maken over bier willen. Maar toen kreeg hij (hoe bizar ook) allemaal wijn toen hij uit het ziekenhuis kwam van vrienden e.d. Hij heeft nooit benoemd te stoppen maar die flessen bleven dicht en dat zag ik. Dat benoemde ik en nu is het gewoon helder dat mijn vader en ik niet meer drinken. Hij zegt alleen nooit dat het hem moeite kost, zo een prater is hij niet. Maar woensdag bijvoorbeeld ging hij in restaurant mopperen over de cola light. Ik dacht dat hij ook alcohol vrij bier dronk en vroeg dit van waarom pak je dat niet. Nee dat wil ik niet was zijn geïrriteerde antwoord ! Oke en dan is het me helder even hoeveel moeite hij heeft met niet drinken. Daarom praat hij denk ik ook niet als mijn moeder over drank. Bij hem komt het te dichtbij en confronteert hem met wat hij lastig vind. En ik heb een superman vader, ten koste van alles het superman imago hooghouden. Daar had ik zo last van dat ik hierdoor nooit waardering kreeg (hij wil immers de superman blijven) maar steeds meer zie ik wat het zegt over hem en wat hij kan/niet kan. En daar leer ik in om me bij neer te leggen.

 

En van de bijzondere band die ik ervaar met mijn moeder. Haar moeder had een alcohol probleem dus voor haar is het ook niet makkelijke gespreksstof.

21 februari 2016 bewerkt door erik

[erik]

Wat mooi Erik! Ik kreeg een brok in mijn keel.

 

Ik ook.

[Jannigje]

Ik heb nog lang niet alles gelezen van jouw draad, maar wel al de laatste pagina's.

Erik, jouw laatste bericht vind ik ontroerend mooi.

[erik]

Dank je wel Jannigje, Skip, Smart, MG en iedereen die leest.

 

Alles lezen uit mijn draad moet je ook niet willen. Dat is van 2007 tot nu. Zit ook zoveel in waarmee ik wel klaar ben ook.

[erik]

Zit al een week aan te hikken hier wat te schrijven.

 

Twee weken terug was er bij ons in de gemeente een verlate Valentijnsfeest van een FB groep *******vrijgezellen. Iemand van die groep volgde ik al een tijdje en we waren FB vrienden. Ik was heel benieuwd of zij zou komen en wat helemaal niks voor mij is, een pb sturen aan iemand die ik eigenlijk niet ken van he kom je ook vanavond? We gingen niet maar bleven wel chatten uren en uren. Als ik het teruglees sta ik nog te kijken wat we allemaal geschreven hebben in een week tijd.

 

Had me voorgenomen rustig aan te doen maar zij liep nog harder van stapel als ik soms geneigd ben. Door onze post op FB wisten collega's vrienden familie en iedereen het ook gelijk. Een paar dagen later zagen we elkaar voor het eerst en daar stonden we elkaar gelijk te omhelzen en te zoenen waar ik nog bezig was met rustig aan doen vooral.......Zaterdag zouden we een dag samen eropuit gaan en wat ging dat stroef. Voor de een zal dit peanuts zijn maar voor mij was het na teveel jaren wel de eerste keer zoenen.

 

Wat ik deed nadat ze Zaterdag halverwege de ochtend, alle verwachtingen aan het terugschroeven was en na nauwelijks een afscheid weg was om na te denken was toch een lief berichtje sturen zoals helemaal niet gek was gezien wat voor berichten we elkaar stuurde. Ik had meer geduld en vertrouwen moeten hebben en iemand die wil nadenken die moet ik met rust laten! Niet de eerste keer dat ik zo deed......wil hier van leren.

 

Mijn ex was heel nuchter en zij was juist van het overladen met lieve berichtjes wat ik helemaal niet zo kende in die mate. Was zo overtuigd dat het zou werken tussen ons. Had al mijn verdedigingen van me beschermd opstellen laten zakken en sinds vorige week voel ik me zo kwetsbaar. Zo bewust van (liefst met haar, wat niet reëel meer is) maar anders met iemand anders samen dingen te delen, samen te leven.

 

Wat ze deed was het beetje wat er was die week grondig de nek om te draaien. Er was niks....het was maar een week.....je kan amper verliefd zijn en zeker niet houden van....Dat maakt me verdrietig. Waarom moet dat kleine beetje wat er was ook nog stuk? Waarom mag er geen mooie herinnering meer zijn? Waar ik schreef smile because it happend en dat iets koesteren wil ziet zij het liever stuk.....of anders begrijp ik het niet.....

 

Voor wie Liefdesbang kent, de dans van bindingsangst en verlatingsangst.....zo herkenbaar die verlatingsangst en hoe ik daarop reageer.

 

Een van mijn pijnpunten van mijn ex (mijn enige ex) was na een relatie van 6 jaar me tijdens ons laatste gesprek zeggen we waren goede vrienden wellicht beste vrienden maar ik denk niet van je gehouden te hebben. Aangezien dat mijn enige geliefde was zit ik nog steeds met het gevoel van behalve ouders, zus.....wie kiest er ooit voor om van mij te houden? Dat gevoel doet echt zeer en ik twijfel erg aan mezelf als ik even niet sterk ben. En ik twijfel hard aan mezelf wat ik verkeerd deed afgelopen week ipv dat de dingen nu eenmaal zo gebeurde zoals het ging. Zelfverwijt en onzekerheid en het gevoel dat ik al die jaren netjes bedekt had ligt nu helemaal open. De vorige keren dat ik hoop had iemand ontmoet te hebben na mijn ex waren dusdanig dat ik altijd een reserve shield had. Nu niet.............

 

Nu een week verder heb ik mijn werk en sport waar ik kan......maar ben best wel somber. Maar drink niet ook al heb ik een paar seconden met een fles in mijn hand in de supermarkt gestaan vorige week zaterdag. Ik wil juist niet verdoven, wil voelen, wil leren en wil verder........

 

PS; dank aan degene die me dit nummer liet horen. Ja dit gevoel http://forum.verslavingdebaas.nl/topic/2707-bij-welke-muziek-hou-jij-het-niet-droog/?p=970428

6 maart 2016 bewerkt door erik

[Meya]

Het roept een paar dingen op. Van de hak op de tak:

• Vooral: ik vind het erg voor je. De week, de hoop, de pijn;
• heel fijn dat je net droog gehouden hebt. Knap en ik zou me zo kunnen indenken weer een mijlpaal;
• Mensen - ook vrouwen- zeggen niet altijd wat ze menen. Niet omdat ze willen liegen, maar omdat ze vol zitten met tegenstrijdige emoties en gedachten;
• Kan het zijn dat je je schild hebt laten zakken omdat het zo goed met je gaat? Als dat zo is, kan het dan zijn dat je nieuwe kwetsbaarheid een goed teken is? Nuchter en kwetsbaar in een normale stormachtige relatie je kop gestoten. Als dat het -  en nu ben ik wel heel erg aan het invullen - als dat het is dan ben je volgens mij binnen een jaar aan de vrouw. Een liefhebbende.

 

 

 

 

 

Kleine toevoeging:

5 maart 2016 bewerkt door Meya

[smart]

Hier tellen je gedachten als de lastposten in feite.

Verwachtingen zijn ook gedachten...

Lastig hoor, ik wil gelijk weer gaan analyseren; heb je ook niks aan.

 

sterkte!

[erik]

@Smart

Doe maar hoor, heb wel wat aan een analyse/mening.

 

Ja mijn oude gedachten vooral zijn niet bepaald functioneel, wel hardnekkig.

 

Ja het is denk ik zo dat ik mijn schild meer laat zakken omdat ik me goed voel. Tevreden ben in feite met wie ik ben. Het enige is is dat het nog zo afhankelijk van de golven is, van heel blij tot verdrietig door externe dingen. Daarin wil ik wat stabieler worden want die Zaterdag voel ik me gelijk heeeeel down.

 

De overwinning zat in open en eerlijk zijn over niet drinken en de hoofdlijnen van mijn alcohol verleden. Nadat zij zoveel persoonlijks en kwetsbaars gedeeld had heb ik hier uitgebreid over gehad. Dat was de eerste keer dat ik dat zo deed. Natuurlijk begrijpt ze het niet helemaal en dat bleek uit met wat drinken van denk dat je niet durft maar eigenlijk helemaal geen drankverslaving hebt. Mijn uitleg was dat ik met gezelligheid mezelf best zou vertrouwen dat ik een glas kan drinken maar als ik me een periode minder voel het mis gaat. Dat zou gebleken zijn. Had ik in de middag gedronken met gezelligheid dan was ik heel verdrietig stom dronken geweest op zaterdag avond.

6 maart 2016 bewerkt door erik

[Gast]

Hoi Erik,

Je bent in ieder geval wel dapper geweest! Volgens mij kun je jezelf niets verwijten, en daar gaat het om.

Ik kamp met een licht vergelijkbaar euvel. Ben via het overlijden van een gemeenschappelijke vriend in contact gekomen met iemand die ik van vroeger ken (mijn oude drinkerskring). Ik heb de hots voor hem, maar was daar de afgelopen zomer nog niet aan toe omdat ik weet hoezeer zo'n avontuur mij uit balans kan brengen, en dat kan mij naar een randje toe bewegen waar ik niet wil komen.

Sinds januari kwam een en ander in stroomversnelling, drie weken terug nam ik op sexueel gebied het initiatief. Tot dan toe kwamen alle initiatieven van mijn kant.
Ik ben een hoog-/fijngevoelig iemand en voelde blokkades aan zijn kant. Niet erg, begrijpelijk. Maar 1 + 1 komt nog steeds niet uit op 2.

Het is nu drie weken later en ik heb niets meer van hem gehoord. Dat maakt me verdrietig en doet pijn. MAAR... ik val niet terug in Oud Gedrag, dwz handelend vanuit verlatingsangst. Voorheen zou ik allang gebeld hebben, nu doe ik dat bewust niet. Ik wacht af, een geef daarmee ruimte aan de ander. Ga ik najagen, ga ik forceren dan verhoog ik mijn eigen verwarring. Alleen wat naar mij toekomt kan mij een basis van vertrouwen bieden.
Hoe graag ik anders zou willen, deze persoon leer ik kennen op deze manier.
Pijnlijk maar glashelder: iemand waar ik niets mee kan. Ik verdien aandacht. Mijn leven lang ben ik als verschoppeling behandeld, in die rol zocht ik de verkeerde relaties op. Nu is het aan mij daaruit te stappen en het anders te gaan doen.

Wat mij helpt in deze, en daarom schrijf ik dit: koppel jouw deel van het avontuur los van dat van de ander. Je wéét niet wat er in de ander omgaat. Wel weet je wat het met jou doet, je voelt de reacties die dat in je oproept. Hoewel die per dag verschillen moet ik moeite doen mij ervan te overtuigen dat deze persoon mijn aandacht niet meer verdiend.
Verlangen kan verblinden. Ik heb lang genoeg blind geleefd en probeer nu in zicht te houden wat zich voltrekt op feitelijk vlak. Niets dus.

Sinds ik nuchter ben gaan leven ben ik genoodzaakt mijn gedrag zorgvuldig te monitoren. Ook maak ik vaak vooraf afwegingen in bepaalde situaties. Zo heb ik mezelf vooraf met deze meneer ook afgevraagd of ik een eventuele afwijzing/teleurstelling zou kunnen verdragen. Mijn antwoord was: ja, want mijn doel was het aangaan van sex, omdat ik dat wilde (na 6 jaar niets). Het was geen impuls, ik was nieuwsgierig.
Wel denk ik dat mensen die niet genoodzaakt zijn hun eigen gedrag te monitoren veel slordiger omgaan met contact. Daarbij valt mij op dat mensen voor wie aandacht altijd vanzelfsprekend was over weinig empathie beschikken en erg egocentrisch zijn, waar mensen die geen liefde en aandacht kregen veel meer ontwikkeld zijn in het rekening houden met de gevoelens van een ander.

People are strange... indeed. En een 'mad world' is het ook...
En toch, zolang jij zorgvuldig handelt kun je jezelf niets verwijten. Op het overige heb je geen invloed, hoe zwaar het ook is om te slikken soms.
Erik, blijf voorzichtig. En: persoonlijk heb ik het niet op social media omdat gewenst ego de ware aard overschaduwt, die in live contact op non-verbale wijze wel overkomt....

De man die ik ontmoette is laf, heeft angst voor liefde. Gek? Nee. Wie de pijn van liefde kent is niet zo happig meer. Of het is wat het is dat ik denk dat het is? We zullen zien. Somber word ik er wel van, ik had gehoopt op een Romeo voor mijn deur. Helaas.

Dus Erik: je hebt gedurfd en in jezelf iets overwonnen! Dat is het meest belangrijke volgens mij.
 

6 maart 2016 bewerkt door urania

[Gast]

En, waar het gaat om afwijzings- of verlatingsangst:

als wij de ander die positie niet geven....

[lady jane]

maar eigenlijk helemaal geen drankverslaving hebt;

een soortgelijke zin lees ik net bij Meya ook Erik.

Toeval? Een gedachte waar ik zelf ook wel eens mee speel?
Zinnen die ik hier eerder las en daarna zag dat frummers

die schreven omdat de ander zei wat de frummer deep down graag wilde horen?
Het is een tricky gebied waar dan natuurlijk iets op volgt.

Voelen, erover nadenken, risico's afwegen.

Het zou zo maar kunnen kloppen is ook zo'n verleidelijke gedachte.

Ik ben blij dat jij door lijkt te hebben dat dat nu niet jouw prioriteit heeft

en dat als je eraan had toeggegeven laatst, je er heel anders voor had gestaan dan nu.

Het zijn levenslessen Erik, en je bent bereid ze te leren.

Te kombineren met wat je al geleerd hebt. En door te gaan met leren, onderzoeken,

leven en lief te hebben. Eerst jouzelf nog steeds maar even dan

[erik]

Het idee van geen drankverslaving hebben komt van anderen die als ze mij zien ze het niet kunnen voorstellen. Zoals dus ook vorige week. Ik vraag mezelf ook wel eens af hoe ver mijn verslaving gaat indien ik een goede stemming heb. Met een rot periode weet ik wel zeker dat drinken niet kan. Maar ik wil niet drinken. De vraag of ik echt verslaafd ben is niet relevant want wil toch niet drinken.

[Kate]

Ach Erik, wat is verstandig.

Waar er 2 urenlang chatten zijn er 2 bij. Het kwam niet alleen van jouw kant.

Een relatie is niet gegarandeerd, risico van het vak zeg maar.

 

Je oude pijn, daar gaat het denk ik vooral om.

Als iemand zes jaar bij je blijft dan heeft ze zes jaar lang wel voor jou gekozen.

1 zinnetje op het eind kan dat niet veranderen. 

 

Wie er nu dan voor jou moet kiezen? Jijzelf, dat is jouw taak.

En daar ben je volgens mij best goed mee bezig de laatste tijd.

[erik]

Een zinnetje op het eind kan dat niet veranderen,,,,,,krijg daar helemaal het gevoel van dat mijn gevoel erover onzin gevonden wordt. Alsof ik gek ben en het vreemd is dat ik hier al zo 10 jaar zoveel last van heb want het is maar een zinnetje! Alsof het niks is dat ze dat moet zeggen als je geloofd hebt in elkaar. Ik kan meer met de reacties die wat begrip hebben voor dat het niet niks is als iemand met wie je 6 jaar samenleeft dat zegt. Natuurlijk zit er meer rondom die zin zoals het besluit van samen een huis kopen op een zondag en een woensdag dat het uit is. Compleet nutteloos door nieuwe vriend vreselijk hard tegen de grond geslagen waar 80 kennissen en vrienden bij zijn en een ex die niks doet en er tot op vandaag nooit een keer over wil praten. Het is wel wat als je ex je dat zegt!

 

Ik begrijp je wel Kate. Je wil zeggen denk ik dat 6 jaar samen meer is dan wat ik net beschrijf....maar nu is het alsof die oude pijn helemaal niet serieus te nemen is want wie is er zo gek om zich wat aan te trekken van maar een zinnetje.....

Hetzelfde met het verlangen dat iemand van me houd en op termijn met me wil samenleven. Dat is een reëel verlangen en van jezelf houden nogal een dooddoener. Zijn me met miljarden op deze wereld om ultiem gelukkig alleen te worden......Ik begrijp ook wel van hoe ik was er moeilijk van te houden valt met mijn destructieve leven dat ontstaan is na het uitgaan met mijn ex. Maar mag dat verlangen eens een keer of moet je maar geloven in de perfectie van zelfliefde. Ik heb inmiddels dingen aardig voor elkaar en iemand in mijn leven is meer dan welkom. Heb soms het idee dat ik me altijd moet verdedigen tegen al die mensen die altijd zelfliefde erbij halen als doekje voor het bloeden....is het zo gek om na tien jaar samen verder te willen ipv ultiem gelukkig in je uppie?

7 maart 2016 bewerkt door erik

[Monster]

Erik, wat verstandig dat je de verslaving niet gaat testen nu het goed gaat met niet-drinken. De opmerking dat je wellicht niet écht verslaafd bent, zul je nog jaren horen. Mijn man, die mij op het dieptepunt dagelijks zag, zei onlangs dat ik niet écht verslaafd kan zijn.

Na 3 jaar!

Misschien wordt de vraag of je verslaafd bent ooit weer relevant. Jij weet waar je vandaan komt.

(en ook hoe mooi je nu gaat)

[erik]

. Dubbelpost

6 maart 2016 bewerkt door erik

[Monster]

Is het zo gek om samen gelukkig te willen worden ipv in je uppie? Nee Erik dat is niet gek. Werkelijk iedereen snapt dit. Het is je gegund maar het leven is niet maakbaar. Dat weet jij. Als jij nu blijft hameren op wat je níet hebt, val je vanzelf in de slachtofferrol. En daar ga je het geluk niet vinden. Grijp jezelf bij elkaar. Je bent NIET zielig. Je hebt je leven op de rit en je zaken voor elkaar. Wordt niet je eigen slachtoffer. Die hoek die kén je al en die beviel niet.

[erik]

Na een nacht erover bezig te zijn geweest wat gisteren geschreven was en ik gisteren gefrustreerd over was.... Hoeveel invloed wil ik nu graag zien dat dit ene zinnetje en het hele boek ex nog speelt.......? Waar ik gisteren om aandacht en begrip ervoor vroeg omdat het voor mij wel zo is dat het niet niks is en me nog steeds veel doet.....vroeg ik me vannacht af hoeveel invloed wil ik dat het heeft? En dan klinkt het is maar een zinnetje heel anders. Het heeft 10 jaar lang meer dan genoeg betekent en wie weet hoe mijn ex die zin dan bedoelde of er wel wat was tussen ons in de jaren daarvoor.....nu is het van teveel invloed. Het betekent dat ik in een proces van elkaar leren kennen richting een relatie ik halverwege heel impulsief en paniekerig word als de ander even wil nadenken. Ik wil zo (te) graag dat er iemand van me houd en laat me teveel sturen door wat er tien jaar geleden gebeurde.

 

Volgens mij is de sleutel tot dat oude boek sluiten aan de ene kant begrip dat het wel wat was toen en niet zomaar een zinnetje zoals het nu afgedaan wordt maar ook de vraag over het hier en nu en van hoeveel invloed ik dat ene zinnetje nu nog wil laten zijn.

 

@Monster

Voor een deel met je eens wat betreft het risico tot slachtoffer rol, been there done that.....maar ik wil wel oprecht naar mezelf blijven en dit verlangen in me. Ik ga niet doen alsof ik helemaal happy single ben waar ik dat niet ben. Dat is een kwestie van mezelf en mijn verlangens serieus nemen.

[Yogajuf]

Erik ik lees Kate heel anders. En vandaar ook mijn like. Ik lees: je ex heeft 6 jaar wél voor jou gekozen, door bij jou te blijven. Die 6 jaar zijn niet niks. Wat zij er zelf ook over mocht zeggen, aan het einde.

7 maart 2016 bewerkt door Yogajuf

[smart]

Als ik terugkijk op soortgelijke situaties die mij overkwamen (maar dat is nu) dan gaf

ik iemand soms teveel macht door me over 1 enkel zinnetje druk te maken.

 

Tegelijk: die macht gaf ik ook door te geloven dat er erg veel van me werd gehouden...

(wat achteraf toch ook ernstig tegenviel)

 

Woorden en daden... sja.