Spud stelt zich nog een keer voor op advies van een medelid, wat ik apprecieer

[Spud]

Mijn klant liet me vandaag de dode mol die hij gevangen had zien. Ik heb een mol nog nooit van zo dichtbij kunnen bekijken maar kon mijn teleurstelling niet onderdrukken door hem wel te zeggen dat ik het zonde vond dat dat beestje dood moest. Dan kan ik dat irritante geluid, wat bij mijn buren afkomt een beetje beter accepteren. Want die denken dat ze daar mollen mee afweren. 

Tegen mijn klant heb ik gezegd, dat ik denk dat ik ook een mol ben, omdat ik echt wel last ervaar van die hoge tonen als ik in mijn eigen tuin kom.  Maar dat ik dat dan toch beter kan waarderen dan zo een klem. Dat is een dier dat zich compleet als dier gedraagt gewoon kansloos maken in iets bij te leren. Ik kan dan een beetje hard en ongevoelig uit de hoek komen, door te durven vragen ga je dat kadaver aan de kippen voeren? Of wat ga je ermee doen? 

Zijn kippen eten graag slakken maar mollen verwachtte hij niet dat ze zouden opeten. En hij wist eigenlijk niet wat hij met het kadaver zou doen. Toen ik van de zoldering naar beneden kwam voor de koffiepauze (waar ik heel veel verstofte opgezette dieren ontweken had tijdens het afstoffen) Zag ik hem een stukje gazon aantrappen. Dus vroeg hem, heb je die mol weer terug in zijn gang begraven? Nee, die mol lag er nog en hij gaf eerlijk toe dat hij niet goed wist wat hij ermee kon doen.

Deze klant en ik delen een soort van lugubere humor, dus toen ik zei dat ik op de zoldering bezig geweest was, begon hij zelf over de opgezette dieren die daar stonden te vergaan en dat die inmiddels ook uit de tijd waren. Vroeg ik, overweeg je om die mol ook op te zetten dan? Dat was zijn plan ook niet, want eigenlijk weet hij ook niet meer wat hij met al die opgezette dieren moet, maar weggooien vind hij respectloos voor die dieren. Daarna vertelde hij dat dit pas de 2de mol die hij had kunnen vangen in de 60 jaar dat hij daar woont. En verder hebben we zitten grappen in hoe die mol zou staan in de bek van de opgezette Fred of de klauwen van de Buizerd die boven de inkom hangt. We waren het er allebei over eens dat de mol op zichzelf opgezet niet echt naast het opgezette ijsvogeltje paste. Tja ik weet niet, dat maakte alles wel een beetje goed. Want toen ik op de zoldering stond zo tussen al die opgezette dieren, vond ik het gewoon zonde om ze daar te laten vergaan en misschien wel weggegooid zien worden. Gelukkig weet ik dat het meestal om dieren gaat die dood gevonden zijn en dat ze niet weten dat er een kunstwerk van ze gemaakt is. En ik heb ook echt respect voor hoe mooi zo een preparateur dat kan. Maar ik zou het zelf nooit in huis willen hebben. Want ik voel me daar ongeveer hetzelfde verantwoordelijk in als mijn klant. Vernietigen is geen optie.

Ik neem dus aan, dat hij de mol netjes begraven heeft en mij over 2 weken laat zien waar hij deze begraven heeft. 

[Spud]

Hier maakt mijn kattenvanger hartje weer een huppelsprongetje van.  Ik heb een kat, waarvan het onmogelijk leek om nog thuis te komen, toch aan hun personeel kunnen matchen. 

Hoewel ik een haatliefde verhouding heb met mijn oude job als kattenvanger, was het ook de beste job die me overkomen is. En vind het nog steeds jammer dat ik dat niet meer kan uitvoeren. Maar ja, doordat en omdat, voer ik zwerfkatten altijd bij en kijk heel veel om me heen. 

Zodoende dat ik een kat spotte, die mogelijk hier nog zou kunnen lopen en vermist was. Dus ik ben uiteindelijk gaan duiken in de vermiste dieren. De vraag is nog steeds hoe deze kat over het kanaal gekomen is? Maar woonde zonder kanaal praktisch bij mij om de hoek. Met samenwerking van haar personeel, hebben we haar kunnen vangen. Dus die kat zit weer veilig thuis. 

Maar mocht ik nog wel met liefde en plezier mijn trucje als kattenvanger doen, en eerlijk gezegd proeft het naar meer. 

Die kat kwam vooral in mijn kijker te staan, omdat ze enorm op mijn kat leek qua uiterlijk. Na het lezen van haar karakteromschrijving bleek dat ook gelijk te zijn. Dan weet ik wat ik kan verwachten en ook niet, want elke kat gedraagt zich onvoorspelbaar maar dan blijft het nog fantastisch om een snoekduik te maken, die kat te grijpen die zich vast nagelt en bijt in je handen, terug te bezorgen aan hun personeel. Qua bijten, is voor mij jij hebt mij vast en ik jou ook. De verzorging van mijn wonden komen later wel. Dus mijn greep verstrakt zich. En ik werk naar mijn doel toe, de kat weer thuis bezorgen. 

En inmiddels weet ik ook wel, hoe ik mijn kattenbeten kan verzorgen. Goed laten weken in Biotex en paracetamol slikken tegen de pijn, en aspirine tegen de ontsteking. En ja het gaat een paar dagen vervelend worden, maar weegt niet op tegen mijn blijheid dat ik die kat weer thuis heb weten te brengen, en niet gestrand is als zwerfkat. Dat blijft echt iets voor mij.

[Spud]

Ik denk dat dit dan weer hier het beste past. 

Omdat ik me kan voorstellen dat het andere een reet kan roesten omdat het zo nonsens is eigenlijk, terwijl ik daar dan wel heel diep over nadenk.

Vandaag gebeurde alle voor mij bijzondere dingen vanuit mijn ooghoeken. Daarmee bedoel ik, ik ga aan iets voorbij en dan zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. En dan ga ik kijken of ik dat goed zag.

Het begon vandaag op mijn werk, ik ging de wc stofzuigen en toen dacht ik iets in mijn ooghoek weg te zien kruipen. Dus ben dat gaan checken, en ja er zat een mot, dus die heb ik netjes gevangen en buiten gezet. Ik kan dan wel poetshulp van beroep zijn, maar mijn dierenverzorgingshartje speelt daar ook een grote rol bij. Ik wil behalve teken, vliegen en vlooien geen andere insecten vermoorden. Maar dat is maar bijzaak in mijn schrijven.

Ik ben boodschappen gaan halen, voor op jacht geweest naar een doos waar ik mijn oud papier weer in kan stoppen. En op de terugweg zie ik ineens vanuit mijn ooghoek, een wit met bruin beestje zitten langs de kant van de weg. Ik had mijn bril niet op dus ik moest echt een paar keer kijken wat het nu was? Bleek een chiwafwaf  te zijn. Het leek niet echt verloren gelopen te zijn maar bevond zich toch best in een onveilige situatie. Drukke weg, en ik had deze ook bijna al aangereden met de fiets. Het liep een oprit op en daar ben ik aan de deur gaan bellen. En heb ze maar getipt dat hun hondje buiten liep, en omdat ik ze ook al had zien vliegen, ze er ook op geattendeerd dat de buizerds op jacht zijn. En het was echt een heel klein hondje, ter grote van een middelgroot konijn, dus ik acht de buizerds er wel toe in staat om zo een hondje als prooi te zien. Die mensen zullen me voor gek verklaard hebben later, maar op dat moment waren ze vriendelijk.

En toen naar huis, en vlak voordat ik thuis kom, zie ik in mijn linkerooghoek iets op straat zitten. Een hele mooie grote bosmuis. En van zodra dat ik naar die muis kijk, duikt ie voor mijn wielen het bos in en mag ik deze ook nog ontwijken. 

En dan kom ik thuis, en dan vraag ik mezelf van alles af? Vooral waarom kruiste ze allemaal mijn pad? Zou dit iets kunnen zeggen of is het een teken? En waarom ik het nu vanuit mijn ooghoeken zie en niet zoals gewoonlijk altijd ver van tevoren? Maar wat het meeste telt, nu helaas dan even vanuit mijn ooghoeken, ik ben en blijf dus oplettend. 

 

[Bob]

Ach, wat mooi om te lezen, @Spud. Ik zou er geen teken of andere bijzonderheid in zien dat dit je overkomt, hoor. Je bent dus inderdaad oplettend en je hebt een grote interesse voor dieren. 

30 oktober bewerkt door Bob

[Mormel]

@Spud: heel eerlijk vind ik het lastig om op je laatste bericht te reageren. Zelf heb ik wat mentale problemen waarbij ik in het verleden ook wanen had en een psychose, dus voor mij is het een alarmsignaal wanneer ik bepaalde zaken begin op te merken en daar een betekenis aan koppel. 
Waarschijnlijk is dit niets maar let toch een beetje op jezelf. 

[lady jane]

@Mormel je hoeft er dan toch niet op te reageren?
Nu insinueer je nogal wat.
Ik las ook pas zo'n zin van je dat je "eigenlijk" niet wilde reageren
en meteen daarna zeg je zoiets dat je hoopt dat frummer hopelijk
niet gaat drinken n.a.v. de voorgaande opmerkingen.
Beide keren dacht ik, haal het dan maar gauw weg, want het lijkt
escalatie juist op te roepen. Of betreffende personen op n idee
te brengen dat zeker niet helpend is voor hen. Is dat de drank dan
die deze invloed op je heeft? Of iets anders?

[Mormel]

22 minuten geleden zei lady jane:

@Mormel je hoeft er dan toch niet op te reageren?
Nu insinueer je nogal wat.
Ik las ook pas zo'n zin van je dat je "eigenlijk" niet wilde reageren
en meteen daarna zeg je zoiets dat je hoopt dat frummer hopelijk
niet gaat drinken n.a.v. de voorgaande opmerkingen.
Beide keren dacht ik, haal het dan maar gauw weg, want het lijkt
escalatie juist op te roepen. Of betreffende personen op n idee
te brengen dat zeker niet helpend is voor hen. Is dat de drank dan
die deze invloed op je heeft? Of iets anders?

Knap. Je geeft enerzijds aan dat een ander berichten niet zou moeten plaatsen omdat deze invloed uitoefenen en tegelijkertijd plaats je wel zelf zo'n bericht. Ik ben nog niet zolang op dit forum en heb zeker geen 50 duizend berichten, maar toch ga ik zeggen dat je aan het egotrippen bent met je laatste bericht. 

[lady jane]

Ja dat klopt wel denk ik.

Wat is jouw reden?

[Spud]

Hoi, hoi,

Bedankt voor jullie reacties, altijd leuk om te merken dat je toch gelezen wordt. Dat streelt mijn ego. 

Maaruh, zou ik toch even mogen vragen om de discussie die nu aan het ontstaan is voort te zetten op de ditje en datjes dagdraad? Dan kan iedereen de discussie lezen en erop reageren als deze zich ertoe geroepen voelt. En buiten mijn meedenkend vermogen waar ik me nu achter verstop, heel eerlijk zou het mij helpen. Want ik ben eerlijk gezegd nog steeds aan het oefenen waar ik mijn lange teksten kwijt kan en mag kan.

Wel graag nog een verzoek, om de berichten nu niet weer te gaan verwijderen maar gewoon te laten staan. Zodat het voor mij in ieder geval duidelijk is waar het over ging en waarom ik vroeg om de discussie te verhuizen. Ook in mijn grenzen aangeven ben ik namelijk aan het oefenen. 

Alvast bedankt! 

[Spud]

@Mormel, wat mij betreft hoef je niet bang te zijn dat ik in een psychose raak, ik sta namelijk onder continue toezicht van een pensioneerde arts. Verder als ik schrijf over dat ik me afvraag of ergens een teken in zit? Ben ik eigenlijk gewoon heel erg nieuwsgierig, omdat ik van mening ben dat niks voor niks gebeurd. Ik ben dan benieuwd of ik er iets van te leren heb, of dat het het zoveelste cadeautje is wat ik gewoon mag ontvangen om te aarden. Ik zit namelijk heel veel in mijn hoofd, dus dan is het fijn om effe uit die gedachte gehaald te worden door waar ik over schreef en wel weer contact te maken met mensen (die bazen van dat hondje, die mot die ik buiten mocht laten en die bosmuis die ik nog nooit in levende lijven heb gezien)

 

[Spud]

Hoewel het nog onwennig voelt en ik nog steeds mezelf afvraag of dit nu echt een goede stap was?, voel ik mezelf wel opgelucht.

Er is nogal wat gedoe omtrent de afwikkeling van de erfenis van mijn pa. Ons pa heeft ons onterft, maar dat was zoals verwacht. Het probleem is eigenlijk dat hij een cijfer dyslectische notaris aangewezen heeft als testament uitvoerder. Zodoende dat er veel fouten zijn gemaakt en de erfbelasting aangifte pas een jaar na zijn dood ingediend is.

Nu hebben we dus pas een voorlopige aanslag van de belastingdienst. Hoewel de notarisklerk daarvoor geld afgehouden heeft om het te kunnen betalen. Heb ik nu op advies van anderen alvast zelf maar die voorlopige aanslag betaald. Omdat ik het niet zo goed zag komen als die notaris per erfgename en legataris het betalingskenmerk goed zou invullen. Ik ben nu wel wat paar 1000 euro`s kwijt, maar het geeft me wel een soort van rust. Want nu heb ik toch wel het gevoel dat ik het heft weer in eigen handen genomen heb, want ik werd zeer ongelukkig van die onzekerheid en mijn afwachtende houding wat betreft mijn lot overlaten in de handen van iemand die ik niet vertrouw.

Het maakt me niet eens meer uit, of dat voorschot wat ik nu zelf betaald heb, nog verrekend wordt. Dan ben ik het gewoon kwijt en vind ik helemaal niet erg. Ik heb wel vaker heel veel geld verloren om weer mijn vrijheid terug te krijgen en dat heb ik altijd goede investeringen gevonden. Ik voel me eigenlijk gewoon heel erg opgelucht. En ik ben me er ook bewust van dat ik dit alleen maar kon doen, omdat ik een voorschot op mijn legaat heb gehad. Anders had ik mezelf nooit vrij kunnen kopen op deze manier. Dus daar ben ik dankbaar voor, ik ging er eigenlijk altijd vanuit dat ik niks zou krijgen en ik vond eigenlijk ook dat ik dat ook niet verdiende. Maar toen het me toch in de schoot geworpen werd, heb ik het weten goed te praten voor mezelf om het wel te accepteren, omdat het huis van mijn vader verkocht werd, ons geboorte huis, maar ook het huis waar ons mam aan meegebouwd heeft. En daarom heb ik het wel geaccepteerd. Ik misgunde die erfgenamen echt niks, maar toen ik gratis en voor niks toch beroep kon doen op het deeltje erfenis, die van mijn beide ouders afkomt, want hun huis werd verkocht. 

Dat stelde mij er toe instaat om een rede te vinden om dat wel te kunnen accepteren. Het is niet alleen het geld van ons pa, dankzij ons mam is dat huis zoveel geld gaan opbrengen. En daarom koos ik om al het gedoe niet per definitie te weigeren. Maar als ik van te voren geweten had, hoe hypocriet het eigenlijk gaat, denk ik dat ik toch gekozen had voor gewoon helemaal niks en ook geen gedonder meer.

Ik weet niet, ik vind het allemaal zo onrechtvaardig overkomen, de erfgenamen worden met naam en toenaam benoemd, wij ook, maar de notaris is dan bang dat we ruzie gaan maken. Het wordt gewoon in scene gezet, want als je interesse in de tegenpartij toont is dat niet oké.

Het is een fijne booster op je spaarrekening dat legaat, maar het heeft me aangezet tot sparen door niet meer te roken en niet meer te drinken, en zonder dat geld mijn dromen te kunnen realiseren.

Behalve om de belastingdienst te betalen heb ik nog niks uitgegeven van dat geld. Want dat zelf kunnen doen zonder hulp, is wel mijn ding. Maar dat geld heeft mij die booster gegeven dus, om daar weer beter mee bezig te zijn. Ik zie het dus ook als er gaat veel op gaan aan mijn vrijheid weer terug kopen. En eigenlijk valt dat voor mij niet in geld uit te drukken, dat is gewoon heel belangrijk voor mij, en die ruimte neem ik ook als ik zonder geld zit, dan kan ik heel goed voor mezelf opkomen.

[Spud]

Gatverdamme! Hoewel ik anderen heb laten meelezen, hebben we allemaal dat regeltje dat de notaris de erfbelasting ook betaald heeft niet gezien. Dus in plaats van mezelf uit de nesten gewerkt te hebben, heb ik er weer een probleem bij. Nu kan ik boos en teleurgesteld zijn in het verkeerde advies dat ik gekregen heb en daar op ingegaan ben. 

Maar dat vind ik niet fair, ik besloot immers om dat advies aan te nemen en die rekening te betalen. Daar is niemand anders verantwoordelijk voor dan ik. Dus ik baal vooral heel erg van mezelf. Maar niet zo heel erg dat ik meteen uit het veld geslagen ben. Ik zie er ook weer een wijze leerles in dat ik nog beter mag leren om minder impulsief een gevoelsmatig probleem voor mij op te lossen door het maar op te lossen met mijn zuurverdiende centjes er tegen aan te gooien. Ik mag nog vaker leren om tot 10 te tellen en er meerdere nachtjes over slapen om tot de actie voor mezelf opkomen over te gaan. 

Ik denk als ik minder wantrouwig (emotioneel) de gang van zaken had kunnen ontvangen, en dus de feiten had kunnen lezen, zonder alle negatieve herinneringen uit het verleden erbij te betrekken. Ik veel beter had kunnen handelen en er beter mee omgegaan had kunnen zijn. 

Nu mag ik mijn fout corrigeren en ook nog zien duidelijk te maken wat mijn moeite is met de communicatie. Extra kopzorgen, terwijl ik eigenlijk met mijn betaling dacht van al het gezeik af te zijn. Maar nog steeds overheerst het innerlijke gevoel, ik deed wat ik deed en kan ik eigenlijk nog steeds wel achter mijn gevoel staan, wat ik met deze stomme stunt wilde bereiken. Namelijk stoppen met mijn afhankelijke houding en alle spanningen daarbij, ik nam het heft weer in eigen handen. 

Dat het nu blijkt dat het een onjuiste beslissing was, neemt dat hele basis gevoel van innerlijke vrijheid niet weg. Zo ga ik dus om met als ik volgens mijn ouders zonder handje mag lopen op deze aarde, zoals mijn leven begon met vallen en opstaan dus.  

Dat het geld weg is, baal ik niet zo van. Ik baal er wel van, dat ik dus vanwege een bepaald zinnetje wat ik miste mezelf het eigenlijk moeilijker gemaakt heb dan dat het is. Maar ja de beste studenten krijgen de moeilijkste lessen dus daar houd ik me dan maar aan vast. 

Ik zal blij en gelukkig zijn, als ik onderhand eens mag rouwen over mijn ouders, de breuk met mijn broer en dat allemaal een plekje kan gaan geven. Ik ben al vrij ver, naast al het vervelende kan ik al zien wat ze goed deden. Maar steeds weer geconfronteerd te worden in een cc mail met al die mensen waarmee ik eigenlijk geen contact meer wil hebben blijf ik lastig vinden. Dus ik hoop dat de belastingdienst snel komt met de definitieve aanslag. Want dan ben ik ook klaar met informatie in mijn mailbox ontvangen van mensen waar ik eigenlijk niks mee te maken heb en zij met mij niet meer. 

 

[Spud]

Pfff, een paar zenuwslopende denkdagen achter de rug, maar mail is onderhand verzonden naar de notaris. 

Nu weer lekker relaxed, zonder bovenstaande in mijn achterhoofd verder met mijn huisje opknappen. 

[Spud]

Om terug te komen op die gevangen mol, van mijn klant.  Ik was daar deze week weer en zag een rooster boven de vijver hangen. Dus ik vroeg hem heb je nu een duikplank gemaakt voor de kikkers? 

Maar hier komt een tip van de dag voor vijverhouders, nee, hij had vroeger geleerd van zijn opa, dat als je een rat of mol hebt gevangen, dat kadaver op een rooster met gaas legt en boven de vijver hangt. De gedachte is, dan komen er maden op en die vallen in de vijver en dat is dan voer voor de vissen. Ik vond het wel een slim plan en ook dierwaardig en respectvol naar dat gesneuvelde dier omdat het toch nog gebruikt wordt en niet onnodig dood moest gaan.

Bij mijn klant was de mol spontaan verdwenen, dus diende niet voor  visvoer, maar ook nuttig denk ik dan.

[Spud]

Hoewel het nu al bijna 5 jaar geleden is dat mijn moeder me liefdevol losliet, denk nog altijd aan haar bij alles wat ik doe.  Wel is het verwarrend omdat ze van spiritueel ooit een witte heks werd, dus dat ik daar ook allemaal van heb mogen proeven. Wat mij gewoon een hele lastige spiritueel maakt en een lastige heks.  Ik voel me meer een Kenau soms. 

Maar brengt me well tot mijn verslavingen nader te onderzoeken. Zonder komen alle die gevoelens nog directer binnen en overspoelen me waardoor ik ook weer een dronken gevoel krijg. Die fantasie, en die warmte wil ik niet kwijt, maar inmiddels heb ik de ervaring ook, mogen ervaren op water, en toen voelde het het beste. Dus wat mijn moeder en vader niet konden wil ik wel uitproberen, zonder roken jezelf kunnen laten gaan. Zweven, en op tijd weer aarden want dat zijn mijn verslavingen. Als ik teveel contact gemaakt heb met een ander,  ga ik daarna drinken om mijn denken te verdoven en rook me te pletter als het niet goed ontvangen is. 

Ja, ik weet wel dat mijn verleden mij ook gemaakt heeft, maar ik ben dat ontgroeit ik vind het gewoon belangrijker om stil te staan bij mijn ouders, hoe ze streng konden zijn en onmogelijk en tegelijkertijd me leerde om een hele snelweg plat te leggen om eendjes te redden. Ik zie veel in verkeer gebeuren maar die standvastigheid heb ik nog niet ontwikkeld. Mijn ouders maakte ruzie met elkaar maar waren gewoon in het echt hele leuke mensen. En ik kan niet anders zeggen dat onze pa het niet echt trok dat onze moeder op ontdekkingstocht ging naar andere mannen. Hij is ook gestorven in het bijzijn van mensen die zijn hulp konden gebruiken en zijn geld.

Ik vond mijn vader altijd een akelige kerel, maar nu ze allebei dood zijn, ben ik eigenlijk gewoon blij met allebei en ook trots op dat ze mijn ouders geweest zijn.

Vrienden kopen is mijn dinge niet, en ik mag ook opletten dat ik me niet om goodwill verlies. Mijn ouders waren eigenlijk gewoon heel goed, maar geen goede mix samen maar die mix zijn mijn broers en ik nu. best grappig!

 

%s om %s bewerkt door Spud

[Spud]

Ik heb gewoon behoefte om iets van me af te schrijven en dat kan hier hoop ik. 

Zonder dat een mens zich ermee gaat bemoeien of tips geeft, daar ben ik zelf al mee bezig en daarom is het gewoon vaak lastig om ook de neven gevoelens ernaast te kunnen laten bestaan. Omdat ik groot en sterk moet zijn en zelf gekozen heb voor deze kant van het leven.

Ik heb er ook geen spijt van dat ik die mensen geholpen heb om te mogen doodgaan, dat ik ze los kon laten. Maar de andere kant is wel dat ik ze mag missen en soms gewoon mis, en daar ook verdrietig over ben. En in die fase zit ik nu, de mensen die ik ooit in mijn leven had intens missen en zoals in het begin toen ze weg waren me een gat van eenzaamheid gezogen voelen. 

Gelukkig weet ik dat ik dat dus overleef, maar op dit moment lijkt het even een moeilijk obstakel, en geen gevoel of situatie waar ik nog naar terug wil. En dan helemaal op te gaan in het gemis van hen en herinneringen van ze ophalen steunt me. Voor wat mogelijk nog komen gaat. Het is en blijft niet leuk om een dierbare los te mogen laten en zelf weer verder te gaan. Maar daardoor juist, de gesprekken die ik met mijn dierbaren had, de leuke ervaringen die ik met ze had, mee te nemen in mijn leven, steunde me. 

Maar nu staan nieuwe vriendschappen weer op een richting eindpunt en heb ik soms het gevoel dat ik de kracht er niet meer voor heb om met hun in mijn gedachten een nieuw hoofdstuk aan mijn leven te breien. En ja ik weet 100 procent zeker dat ik dit ook wel weer overleef en me opnieuw open kan stellen, maar naar die eenzaamheid en diepte kijk ik niet uit en ik ben ook even niet nieuwsgierig genoeg en krachtig om van een verlies een mooie les te maken. Nu, ben ik liever even bezig met niet wat komen gaat, maar her te beleven hoe het voelde voor mij om afscheid te moeten nemen en die persoon los te laten. Nu kom ik pas aan mijn rouw toe. Omdat ik werkelijk zonder invloed van wat dan ook toe kom aan wat ik diep van binnen voelde. 

Mijn dierbaren hebben er geen zorgen meer over, want ze zijn dood en anderen praten er ook niet graag met mij over omdat ik omwille van degene mijn verdriet en gemis aan de kant zet en eerder op zou komen voor de keuze van de overledene. 

Maar nu jank ik effe en praat tegen ze, dat ik ze mis en graag nog meer herinneringen met ze had willen maken. Lekker effe je tranen over je wangen te lopen. En je heel erg kwetsbaar te voelen. 

Ze komen er niet mee terug, maar geeft me kracht en moed om opnieuw verbinding aan te durven gaan en heel leuke dingen in het leven weer te ervaren. Dus ja nu ben ik weer even sip, omdat ik stilsta bij het feit dat mijn moeder maandag jarig zou zijn en het de zoveelste keer gaat zijn dat ik wel aan haar denk, samen met mijn broer en ze dat niet ontvangen kan. Dit keer laat ik op die dag een gaskachel plaatsen, ik vond het een symbolisch iets om dat ding te laten plaatsen toen ik het eenmaal kon kopen dankzij dat mijn vader ook dood was en hun huis waar ze beide aan gewerkt hadden verkocht werd, met de erfenis van mijn vader had ik niet zoveel maar toen ik mezelf bedacht dat onze moeder daar ook aan meegewerkt had vond ik dat ik het wel mocht aanvaarden. 

En nu dankzij, mijn mum zit ik er aankomende maandag echt heel lekker warm bij. Zo ervaar ik dat, want ik vind het maar lastig dat er vreemde mensen in mijn huis komen en waar ik een paar uur afhankelijk van ben. 

En daarom mis ik mijn moeder nu eigenlijk en andere dierbaren van mij ook, die waren zo makkelijk in hulp aanvaarden. Hoewel ik er voor betaal, blijf ik me zorgen maken of ik mezelf sociaal genoeg gedraag. Ja, kopje koffie schenken, vrij normaal om te doen, voor mij heel ingewikkeld, ik ben gewoon niet zo sociaal zoals normaal is, ik ben gewoon heel sociaal op een ander vlak. Als het over leven en dood gaat. En ik hoor ze nu al lachen vanuit hiernamaals, maar eigenlijk zou ik ze gewoon even gezien en geknuffeld hebben dan zou ik daar op kunnen teren de volgende tig jaar. 

Nope ik geloof niet dat ik ze wel zou ontmoeten als ik zelf dood ga, maar ik geloof wel dat ik achter mijn hart een soort van rugzakje heb dat al die leuke ervaringen en herinneringen aan ze bewaard, dus als ik dood ga, en zij zin alweer een level verder, ik daar liefde en steun uit kan putten. 

En dat maakt het idee dat ik de mensen van het hier en nu dus ook mag loslaten minder hopeloos en eenzaam. Ik heb gewoon een rugzak met liefde op mijn rug hangen. Dat klinkt allemaal heel leuk en aardig, maar als ik eerlijk ben,  heb ik er nu wel meer moeite mee om iemand los te laten. Ik begin steeds meer last te krijgen van mijn verlatingsangst, die ik vroeger had. Toen deed ik daarom gewoon niks, niemand toelaten en geen contact maken. 

En nu doe ik dat wel, maar denk ook een beetje meer aan mezelf, in die zin dat ik niet meer ga helpen om dood te gaan, maar luister naar hoe de stappen gaan. Nog steeds niet leuk maar dat is het risico van het vak om Spud te zijn denk ik dan. 

Nu nog even janken, heerlijk om je tranen over je wangen te voelen biggelen, dan heb ik toch het gevoel dat ik tenminste nog kan voelen.  En wel leef.  Fijn dat ik dit even van me af kon schrijven.